Het Geluk ligt in de Sneeuw
Het bezoek van Goring aan Rome.
■P
Ter gelegenheid van het 90-jarig bestaan van het schilder
kundig1 genootschap .Pulchri Studio" wordt Zaterdag in
de gelijknamige zalen te den Haag een eere-tentoonstelling
geopend. Het inrichten der expositie
Bij zijn aankomst te Rome werd generaal Göring (links) verwelkomd door
graaf Ciano (derde van links). Geheel rechts
mevrouw Goring
De Italiaan Chieroni won te Chamonix
bij de internationale ski-wedstrijden
den .Grand Prix" van de .Ski Club
de Paris"
Als propaganda voor de actie van het
comité .Herlevend Rotterdam" wordt
op het Calandplein in de Maasstad een
10 meter hoog draaiend rad opgericht
De delegaties der Indische vorsten en zelfbestuurders, die m ons
land vèrtoeven, hebben Donderdag een bezoek aan Rotterdam ge
bracht, waar zij o.m. ten stadhuize werden ontvangen
Z. K. H. Prins Bernhard op de ski's in de omgeving van Krynica, het ver«
blijf van het jeugdig vorstelijk echtpaar
FEUILLETON
Een Wintersportroman.
van
PETER KRAYENBÜHL.
(Nadruk verboden.)
Walter gaat plotseling rechtop zitten, maar
zijn opkomende woede verdwijnt weer even
snel bij den aanblik van het rustige, open
hartige gelaat van het meisje. Hij laat zich
weer achterover vallen en staart naar de
met roet besmeurde kalk van de balken boven
hem. Grace wacht.
Uit angst, zegt hij eindelijk.
Grace gaat naar den haard en legt nieuwe
houtblokken op de gloeiende asch.
Zoo, ja, ik kan me begrijpen, meneer
Dillmann. Ik ben zelf ook geen held en Dieter
evenmin. In dezen tijd is het al veel, al men
het leven verder voortsleeptUit angst dus
en waarvoor als ik vragen mag?
Voor de politie, natuurlijkVoorarrest
Weet u wat dat is?
En of! Het moet afschuwelijk zijn om zoo
als object behandeld, mishandeld en belicht
te worden. Maar wat hebt u dan eigenlijk uit
gevoerd?
NietsIk wou iets doen, maar
toen was het al gebeurd
Wat was al gebeurd? Nu moet u eens
eerlijk opbiechten, meeneer Dillman. Stort uw
hart maar eens in mij uit, alsof ik een leege
.zak was. Het zal u goed doen.
Waiter probeert het.
Ik heb een zuster, knap, opgewekt, levens
lustig, zeker.... Maar door en door fatsoen
lijk, niets op aan te merken. Gritta heet ze en
als ik zei. dat ze knap is dan drukte ik me te
zwak uit. Ze is een schoonheid. Zwartblauw
haar, een teint als ivoor, een hoofd grooter
dan ik en vijf jaar ouder. Ze is weduwe, een
jonge weduwe dus en misschien wat te le
venslustig. Ze is muzikaal, speelt viool en
harp, zigeunerachtig weliswaar, maar mee-
sleepend en vol bekoring, zooals alles aan
haar
U houdt van uw zuster
Tot zij trouwde konden we het samen
uitstekend vinden
En u kon er zich mee vereeningen, dat
Neen, ik raasde en ik had dan man, die
haar opeischte, kunnen vermoorden
U schijnt nogal driftig van aard te zijn!
Gritta snakte er naar eindelijk vrij te zijn.
We werden beiden zeer kort gehouden en leef
den in een bekrompen sfeer. Mij heeft ze door
haar huwelijk in staat gesteld te studeeren
Het vorige jaar stieif haar man. Hij liet
baar een hoop geld na en Gritta stelde haar
luxueuze woning wagenwijd open voor alles,
wat in Munchen tot de beste kringen be
hoortZoo maakte zij ook kennis met
Prestini
Prestini? Dien naam heb ik al eens meer
gehoord
Walter lacht spottend.
Wie heeft dien niet gehoord? De mode
schilder van München! En bovendien een
Don Juan, die geen vrouw met rust kan laten
en bij zijn attenties tegenover het zwakke
geslacht waarlijk niet kieskeurig is. De groot
ste windbuil op onzen breedtegraad, zij het
dan begaafd, zéér begaafd zelfs. Gritta koes
terde onmiddellijk een zeldzame antipathie te
gen hem. Ze weigerde hem te ontvangen, maar
zijn succs bij de vrouwen in het algemeen
maakte hem blind voor den oprechten afkeer
van een van haar. Hij wedde, als ware zij een
renpaard, dat ze hem nog wel eens als model
zou dienen en op de eerstvolgende tentoon
stelling kwam hij uit met een portret, waar
van iedereen, die Gritta kende, moest geloo-
ven, dat zij het was.Schaamteloos was het
in één woord louter een product van zijn fan
tasie.
Nooit had ze hem zelfs ook maar een vinger
toegestokenMaar als men hem er naar
vroeg, dan lachte hij slechts veelbeteekenend
en was er iemand, die een vermoedde uitte,
dan sprak hij het niet tegenEen paar
dagen later zag ik toevallig, dat Gritta aan
stalten maakte zijn woning binnen te dringen.
In haar taschje had ze een klein model revol
verIk weet nu nog niet, hoe het me gelukt
is haar naar huis te brengen
Ik ging terug en kocht onderweg een
hondenzweep met het doel hem eens een
flinke afstraffing te geven.Inderdaad kwam ik
ook ongezien zijn woning binnen, maar toen
ik z'n atelier betrad, vond ik hem daar tot
m'n ontzetting languit op den grond liggen....
Denkt u zich nu de situatie eens in:
Uit zijn okselholte vloeide bloedAl
mijn woede is eensklaps verdwenen, ik weet
zelfs niet meer, dat het Prestini is, die daar
ligt, ik buk me en til hem voorzichtig wat op...
Een revolver glijdt in mijn hand, ik slinger
het ding ver weg en til zijn hoofd op om te
zien of hij nog leeftWat ik zie is een
vertrokken, cynisch lachenden mond....
Dat doet me terugdeinzen, ik tuimel bijna
achterover en loop daarij tegen een bediende
aanDat doet mij plotseling de gevaarlijke
situatie beseffen, waarin ik me bevind: een
onbekende indringer, die zijn slachtoffer
heeft neergeschoten, een revolver in zijn
onmiddellijke nabijheid. En op hetzelfde mo
ment ook zie ik de gevolgen van dit alles: de
alarmmakende bediende, politie, recher
cheurs, parket, ik wordt gearresteerd en naar
het huis van bewaring overgebracht ik moet
bewijzen dat ik geen moordenaar ben
Ik had geen seconde noodig om te overleg
gen, wat me te doen stond. Vóórdat de be
diende van zijn verbazing was bekomen, gaf
ik hern een vn'rising onder den kin om in no
time door het dichtstbijzijnde raam te verdwij
nen.
U moet weten dat ik gewoonlijk geen
vrees ken; ik heb al vliegenier al vaak een
paar angstige seconden doorgemaakt, maar
voor alles wat justitie heet heb ik een diep
gaand respect
Net als Dieter, denkt Grace.
Nu weet u alles, besluit Walter Dillman
zijn tamelijk verward relaas, terwijl zijn
hoofd naar den muur wendt.
Ik kan me voorstellen wat er in u om
ging en ik begrijp uw gedrag dan ook volko
men, zegt Grace na een korte pauze, welke ze
gebruikt heeft om een soort absolutie te vin
den voor dezen biecht. Of het verstandig
was is een tweede. Dat zal de toekomst moe
ten leeren.
Ik had geen tijd om verstandig te zijn.
valt Walter haar koppig in de rede.
Nee, nee, maar het zou toch van belang
zijn te weten, dat zich intusschen in Mun
chen heeft afgespeeld
Dat kunt u op uw tien vingers narekenen
Onderzoek door de recherche, lijkschouwing,
getuigenverhoor, verdenking tegen Walter
Dillman, bevel tot aanhouding en voorgelei
ding
Daar ben ik nog niet zoo zeker van. Ten
slotte hebt u de daad niet bedreven en wij
weten immers niet, of er geen aanwijzingen
zijn tegen den werkelijken dader. De Duit-
sche politie gaat gewoonlijk nogal nauwkeurig
te werk.
Juist, daarütff eal zij vermoedelijk in de
eerste plaats den vermoedelijken dader trach
ten op te spoTer.
En hem hier ontdekken; dat is zoo
zeker als tweemaal tv -e vier is. Te dien aan
zien aanzien behoeft u zich waarlijk geen
illusies te maken.
Misschien stel ik me wel vrijwillig ter be
schikking
Niet onmogelijk flat dat de beste oplossing
ls, maar dat dienex .ve toch eerst te onder
zoeken. Iemand za' München moeten
gaan om zich op de hoogte te stellen.Ik
zal er nog eens over nadenken hoe we dat
het beste zullen kunnen regelen Ik moet nu
naar het hotel, maar als het eenigszins moge
lij k is, hoop ik vanmiddag nog even terug te
komen
Nee, alstublieft niet, gaat u nog niet weg.
Ik kan nu nog niet alleen zijn. Het staat me
nu alles weer zoo afschuwelijk duidelijk voor
den geest: Prestini, de huisknecht, het raam,
waardoor ik omlaag ben gesprongen in den
tuin, ach wat heb ik het verschrikkelijk
warm
Walter zoekt tastend haar hand en houdt
die stevig vast. Met den anderen strijkt zij
hem kalmeerend over het gloeiend voorhoofd,
U mag niet ziek worden, hoor, anders
kunt u hier niet blijven en dat moet, zoolang
we van München niets naders weten..,. Het
is beter, dat ik nu ga....
Blijft u nog even.
Grace blijft nog een minuut. Zij voelt, zijn
onrustige pols, die op koorts duidt, maar zij
kan niet veel anders doen dan met haar ver
koelende hand zijn wangen en zijn voor
hoofd streelen.
In het zwijgen vermengt zich iets, dat de
heerschende stilte verbreekt, al wordt er dan
geen geluid vernomen
Plotseling ontwaart ze Dieter, die door het
raam naar binnen kijkt. Grace moet onwil
lekeurig lachen.
Die is op zijn teentjes getrapt, denkt ze,
en zich tot Walter wendend, zegt ze luid:
Er staat een vriend van me buiten. Ik zal
hem binnen laten, u kent hem wel, die van
gisteren....
Nee, weert Dillman af, ik wil vandaag
niemand meer zien
Grace gaat naar buiten.
Ik ga alweer, laat je alsjeblieft niet sto
ren bij je verpleging, bromt Dieter.
(Wordt vervolgd.* M
