Jachtrit te Amersfoort.
Hr.
Vlammende Schoonheid
Go-Ahead wist Zondag door een 3 2 overwinning op Tubantia het kampioenschap van.de
Oostelijke atdeeling te behalen. Hierboven een toto van het kranige kampioenselftal
De Kon. Nedi Jachtvereeniging organiseerde Zaterdag te Amersfoort een jachtrit. Hierboven een foto van de start, die op
de Vlasakkers plaats had
Het kranige P.S.V.-
elftal uit Eindhoven
dat Zondag door
een overwinning
op Roermond het
afdeelingskampi-
oenschap behaalde
De Oudheidkundige Kamer voor Zalt-
bommel en de Bommelerwaard is thans
gevestigd in het daarvoor ingerichte
Huis Maarten van Rossum, welk huis
in de 16e eeuw gebouwd werd
Anthony Fokker heeft voor de verbinding naar zijn villa bij
St. Moritz een sneeuwruim installatie geconstrueerd, welke
gemonteerd werd op een vrachtauto
i-'t"
Na een kort verblijf te Budapest brengen H. K. H. Prinses Juliana en
Z. K. H. Prins Bernhard thans een bezoek aan Weenen. Het Prinselijk Paar
tijdens de bezichtiging van het slot Schönbrunn
Ter gelegenheid van den 123slen verjaardag van het derde Halfregiment Huzaren te den
Haag zijn Zaterdag op het Alexanderveld door den commandant, F. A. P. baron Creutz,
een aantal officieren beëedigd
Het voorloopig Nederlandsch dames-hockeyteam speelde
Zaterdag te Bloemendaal een oefenwedstrijd tegen een
heerencombinatie van B.M.H.C., waarbij de dames in de
meerderheid wisten te blijven
FEUILLETON
Waar het Engelsch van
TEMPLE BAILY.
7)
(Nadruk Verboden.)
Daarom zei ze:
Waarom zoudt n morgenavond niet bij
ons komen soupeeren?
Zondag?
Ja, om zeven uur. We zullen wel in de
keuken moeten eten. maar het is een gezellige,
ouderwetsche woonkamer-keuken. De rest van
het huis is al onbewoonbaar.
Met u kan het mij niets schelen, al zoudt
u mij in den kelder laten eten.
Goed, dan verwacht ik u.
U bent eenik durf het niet zeggen.
Hij lachte triomfanteliik, toen zij hem haar
hand reikte. Is het geen heerlijke dag geweest?
De dag van onze eerste ontmoeting!
Zü gaf geen reehtstreeksch antwoord.
Het is in meer dan één opzicht een be
langrijke dag geweest.
Toen Tony haar verlaten had, liep Virginia
den tuin door, naar het huis toe. Grogan, de
venduhouder stond in de open deur met
Ricky te praten. Toen Virginia hen naderde,
hoorde zij. dat hij zei:
Ik kan u gelukwenschen met het resul
taat van den verkoop. Ik had niet durven droo-
men, dat we zulke prijzen zouden maken,
maar de menschen waren gewoon gek op de
dingen. Ik heb nog nooit zoo hooren bieden als
op die kandelaars.
Virginia voelde, hoe al het bloed uit haar
gezicht wegtrok. Zij keek haai- broer aam.
Rickey, heb je dat gedaan?
Hij ontweek haar blik.
Ja, iedereen vroeg erom. Het zou zonde
zijn geweest, als we die kans hadden laten
voorbijgaan. Er is een reusachtige som voor
betaald.
Wie heeft ze gekregen?
Michael McMillan.
Virginia voeldé 'een stekende pijn in haar
hart. O, en hij had haar zoo fijngevoelig ge
leken! En nu had hij haar beroofd van dat
gene, dat zij had willen "behouden, terwijl hij
vist, hoe zijn aan die kandelaars gehecht
was, wat ze voor haar beteekenden!
Zij duwde haar broer opzij en ging het huis
in. Toen hij zag hoe wit zij was geworden, sta
melde Rickey een verontschuldiging.
Grogan wilde het. Hij zei
Het kan me niets schelen, wat hij zei. O,
Rickey, hoe heb je het kunnen doen!
Zij beet op haar lip en draaide zich haas
tig om, opdat hij haar tranen niet zou zien.
Maar Richard was al naast haar.
Niet doen, Jinny, niet huilen, smeekte hij.
Ik wist niet dat je er zóóveel om gaf.
Maar zij kon hem niet zeggen, dat het meer
haar diepe teleurstelling was in Michael, dan
het verlies van de kandelaars.
Michael.
Intusschen had Marty Michael, die zich ab
soluut niet bewust was van het verdriet, dat
hij Virginia had aangedaan, overgehaald om
met haar een wandeling te maken.
Het is zulk heerlijk weer, zei ze, en ik heb
beweging noodïg. Jane kan het zich veroorlo
ven den heelen dag In de auto te zitten, die is
van het type, dat altijd slank blijft. Maar ik
niet.
Michael zei, wat van hem verwacht werd,
dat hij zou zeggen.
Je bent mooi genoeg, zooals je bent.
Waarom zou je je bezorgd maken?
Schoonheid moet in dezen tijd betaald wor
den met de eeuwige zorg voor het behoud er
van.
In dezen tijd niet meer dan vroeger. Kijk
maar eens-naar-oude portretten; die ingewik
kelde kapsels, geverfde gezichten en ingeregen
lijven.
Ja, stemde Marty verstrooid in.
Het scheen, dat zij al niet meer naar hem
luisterde.
Hoe vind je Virginia Farquhar? vroeg ze
opeens.
Michael durfde haar niet zeggen, wat hij
van haar dacht. Zijn hart klopte sneller bij
het hooren van haar naam. maar zijn stem
verried niets van zijn innerlijke bewogenheid.
Het lijkt mij een heel origineel meisje.
Zij ih buitengewoon aantrekkelijk, gaf
Marty toe. Eerst zag ik het niet zoo. Maar
toen ze dat verhaal vertelde, was ze beeldig.
Zij liepen langs den zeemuur.
Tony heeft zijn hart aan haar verloren,
bekende Marty even later.
Meen je dat heusch? Hoe lang kent hij
haar al?
Sinds vanmorgen.
Dan lijkt het mij heel waarschijnlijk, dat
hij haar morgen weer vergeten is.
Je kunt nooit weten. Marty's lachje klonk
gedwongen. Maar als het niet zoo zou zijn,
dan zou ik graag hebben, dat jij hem den pas
afsneed. Tony is mijn eigendom.
Zij zei het schertsend, maar hij wist, dat zij
het meende. Marty kon geen mededingsters
verdragen. En als zij eenmaal iets wilde, was
zij onbarmhartig in haar methodes om het te
krijgen.
Wat heb ik voor kans tegen Tony, vroeg
hij.
Marty keek hem ernstig aan.
Kans genoeg, dat weet je zelf heel goed.
Doe niet zoo bescheiden, Michael.
Maar lieve kind, zie je de dingen niet te
veel in het licht van je verbeelding?
Neen. En zü is net een vrouw, waarmee
jij zou moeten trouwen.
Michael antwoordde niet op dat laatste ge
zegde, en daarmee was het onderwerp afge
handeld.
Toen zij het restaurant bereikten, stond de
groote auto al voor de deur en mrs. Bleecker
en Tóny wachtten reeds.
Waar heb je toch gezeten, Marty? vroeg
het kleine dametje scherp. Tony heeft je over
al gezocht.
O, dat is gezond voor hem. Marty glim
lachte. toen Tony haar in de auto hielp.
Jane Bleecker drong aan, dat Michael met
hen mee zou gaan, maar hij bedankte.
Ik breng mijn week-end hier door, ver
klaarde hij.
Dan zie ik je nog wel, kerel, zei Tony. Ik
zal je opsnorren in het hotel.
Het liet Michael absoluut koud of Tony hem
kwam opzoeken of niet. Het eenige, wat hem
in Annapolis belang inboezemde, was Virginia
Farquhar. Hij wilde haar nog zien voor hij
wegging. Waarom niet?
Toen de Bleeckers eindelijk waren vertrok
ken, begaf Michael zich naar het hotel en tele
foneerde naar zijn secretaresse, om haar zijn
plan mede te deelen. Iemand anders hoefde hij
niet te waarschuwen. Sinds den dood van zijn
vrouw woonde hij alleen, in een apartement,
waar twee zwijgende Japansche bedienden
voor het huishouden zorgden. Niemand gaf er
wat om, of hij wegbleef of thuiskwam.
Laat in den middag begaf hij zich naar het
huis van de Farquhars. Hij vond den tuin ver
laten en het- huis leeg. Een briefje, dat op de
deur was gehecht droeg de mededeeling. dat de
bewoners om zeven uur thuis zouden komen.
Toen Michael den tuin doorslenterde, zag hij
op het grasveld een zonnewijzer. Het koper van
de plaat was even groen als het klimop, dat er
omheen groeide. Een kruis stond schuin over
de plaat en de schaduw daarvan gaf de uren
aan. Aan den voet stond in oud Engelsche let
ters de spreuk: Post Tenebras Lux.
Na de duisternis licht, vertaalde Michael
werktuigelyk, en hij had een gevoel of die
spreuk ook voor hém beteekenis had.
Hij verliet den tuin, liep het stadje door en
over de lange, lage brug, tot hij een pad be
reikte, dat door zonbeschenen velden en
kleine, schaduwrijke eiken- en dennenboschjes
voerde.
Dit pad bracht hem tenslotte aan een heer
lijk beschut plekje, dat uitzicht gaf op de
rivier.
1 Hij ging languit op het droge, geurige gras
liggen, met met zijn armen onder zijn hoofd.
Michael was een hartstochtelijk natuurlief
hebber. Maar tien jaar lang had hij opgesloten
gezeten; eerst in een huis op de Park Avenue,
met Helen; na haar dood in zijn apartement
in Gramercy Park. En als hij niet op zijn
apartement was, dan zat hij op zijn kantoor.
De vacanties, die hü zich gunde, had hij al
tijd met Helen doorgebracht en Helen koos
steeds de een of andere modieuse badplaats,
waar zij koffers vol prachtige toiletjes naar
toe sleepte. Haar eigen uiterlijk, mooie klee-
ren en amusement, dat was het eenige, wat
voor Helen het leven de moeite waard maak
te. Zijn huwelijk was wel een groote vergissing
geweest, van beide kanten.
Als kind had hij altijd buiten gewoond.
Zijn moeder stierf, toen hij zes, zijn vader
toen hij negen was. Daarna had hij zijn tijd
verdeeld tusschen zijn grootouders in Virgi-
nia en Maine. Zijn studies had hij in Zwitser
land gemaakt, in het oude universiteitsstadje
tusschen de bergen.
Daar was hem gebleken, dat hij schrijvers
talent bezat en na zijn universiteitsjaren had
hij New York, het Mekka van alle jonge ar-
tisten, tot zijn woonplaats gekozen. Hü had
echter al heel gauw zijn schrijven eraan ge
geven om een tijdschrift te beginnen, waar
mee hij groot succes had.
Toen kwam zijn huwelijk, vüf jaar daarna
Helen's dood en nu
Vóór hem stroomde kalm de blauwe rivier,
de wind floot zachtjes door het riet langs den
oever. Groote vluchten vogels dreven over, de
eerst trekkers naar het warme Zuiden. De
meeuwen maakten een krijschend geluid, als
zij snel en feilloos op hun prooi in het heldere
water neerdoken. Ver weg klonk het gezoem
van een marine-vliegtuig op weg naar Chese-
peake.
Plotseling hoorde hü stemmen. Toen Michael
door het hem beschermende groen keek zag
hij Virginia Farquhar en haar broer, die over
liet veld kwamen aangewandeld.
.(Wordt vervolgd.*
