Vlammende Schoonheid
De internationale dames-hockeywedstrijd Frank
rijk—Nederland te Parijs eindigde in een 7 0
overwinning voor het Nederlandsche team. Een
spelmoment
Tijdens het bezoek van den kruiser .De Ruyter" aan Batavia heeft ook de gouverneur-
generaal, jhr. Tjarda van Starkenborgh Stachouwer (met helm) een tocht met den kruiser
gemaakt. Op den voorgrond, de commandant van „De Ruyter"
Pe Middelbare Koloniale Landbouwschool te Deventer bestaat
binnenkort 25 jaar
Wet ongeluk «et den sasjfefttfl U* Mont Doré fa Frankrijk heeft vele dooden en gewonden geëischt
De rome op de plaats des onhetls
Ook de sleepboot .hkimber", die de
„Kantoeng" naar Indië zou helpen
sleepen, is in de haven van Maassluis
teruggekeerd. Rechts de .Humber",
links de .Schelde"
FEUILLETON
Naar het Engelseh van
TEMPLE BAILY.
(Nadruk Verboden.)
32)
Ik kan het niet doen.
Komt McMillan?
Neen. Niemand komt bij mij, behalve
Mary Lee. En Tony, als je Michael ontmoet,
zeg hem dan niet
Dat je hier woont?
Ja.
Hij staarde haar aan.
ïk begrijp het niet als je toch van hem
houdt?
Zij hief afwerend haar hand op.
Tony, stel geen vragen, alsjeblieft.
Ik zal het niet doen, lieveling.
Plotseling nam hij haar in zijn armen en
kuste haar op haar wang, toen snelde hij naai
de deur en verdween.
Virginia stond heel stil en keek naar den
bronzen ridder. Zij vroeg zich af of hij een
vrouw zóó zou gekust hebben zonder dat zij
het wilde.
Maar de dagen der ridderlijkheid waren
voorbij.
Tony en zijn vader zaten dien avond nog
laat bij het haardvuur in de groote hal van
Derekdale. Buiten woei een hevige storm,
maar het stevige huis ondervond er niet den
minsten hinder van.
Zij zou zooveel voor mij kunnen doen,
zei Tony. Zij zou niet om mijn geld geven als
ze van mij hield, zij zou een goede trouwe
kameraad voor mij zijn. Zij zou mij alles kun
nen geven wat ik verlang. U weet, wat ik be
doel, vader; u hebt het gemist^,..
Pe oude man knikte,
Ja, ik heb dat gemist. Ik heb nooit een
thuis gehad, zoolang ik getrouwd ben. Ik
kan het eerlijk zeggen jij weet het en ik
weet het. Ik heb huizen genoeg gehad, maar
je moeder en ik hebben nooit samen ergens ge
woond, gelukkig, dat wij met z'n tweeën kon
den zijn. Toen wij trouwden verlangde ik naar
een eigen haard, je moeder verlangde genot en
opwinding. Zij heeft wat zij verlangt, en ik
tracht mijn leven zoo goed mogelijk in te rich
ten als het gaat. Ik wil niet klagen, ik heb
haar zelf gekozen, en als het een vergissing
is geweest, dan is het mijn eigen schuld. Maar
dit wilde ik je. zeggen, Tony: als je Virginia
Farquhar niet krijgt, doe dan geen ondoor
dachte dingen. Je kunt beter je heele leven
alleen blijven dan de verkeerde vrouw trouwen.
U doelt op Marty?
Ja.
Niet de minste kans, dat zij mij zou wil
len. zelfs al wilde ik haar.
Dat is niet waar, en dat weet je zelf heel
goed. Zij zou het prettig vinden, als de twee
fortuinen één werden, zelfs al had ze geen
greintje liefde voor je.
Tony voelde een rilling van onbestemden
angst. Wat Jane Bleeeker wilde, dat kreeg zij
meestal. Het was natuurlijk dwaas om te den
ken dat zij hem met iemand zou kunnen laten
trouwen, die hijzelf niet wilde. Maar als Vir
ginia onbereikbaar voor hem bleek, zou hij
dan niet zoo onverschillig kunnen worden dat
hij den lust niet meer had om zich tegen den
wil van zijn moeder te verzetten? Hij wierp
de gedachte van zich af. Noch zijn moeder,
noch Marty konden hem tot iets dwingen. Hij
was meester over zijn eigen leven.
Maar zóó machtig was zijn moeder's invloed
op hem dat hij, toen zij hem een week later
schreef en vroeg zich bij hen te voegen op het
Van Duyne-jacht, vacantie vroeg en ging.
Waarom niet? Het zou hem helpen den tijd
door te komen.
De zee was purper en er woei een warme,
vochtige wind op den dag dat hij in Miami
aankwam en aan boord ging. Niets kon een
grooter contrast vormen dan zijn herinnering
ft&n Virginia op de kale. schemerige trap, en
de vroolijke groep, die hem hier verwelkomde,
Jane, in een luchtig rood toiletje, viel hem om
den hals en kuste hem.
Mijn eigen, lieve jongen!
Marty, zilver onder de zon, kwam als een
lichtstraal over het dek gevlogen.
Tony Bleeeker, ik heb je 'n massa dingen
te vertellen. Laten we ergens rustig gaan zit
ten. Jane, ze roepen je om te komen bridgen.
Straks kun je met hem praten.
Jane lachte en verdween. Alleen Marty,
Tony en Rickey stonden er nog.
Rickey had Tony begroet en bood nu neer
slachtig aan hen alleen te laten.
Ik zal maar aan mijn werk gaan.
Marty stemde in.
Ga maar gauw. Je bent de laatste dagen
verschrikkelijk lui geweest. Zij tikte hem licht
met haar vingertoppen op zijn schouder.
Ga maar gauw, en schrijf mooie dingen
over mij.
Met tegenzin verliet hij. hen. Tony zag zijn
teleurstelling en had medelijden met den jon
gen. Hij vroeg zich af of Marty wel begreep,
wat zij met hem deed. Gaf zij echt iéts om
Rickey? En als dit niet zoo was, hoe zou dit
dan voor hem afloopen?
Hij daagde haar uit toen Rickey weg was:
Hoe staat het nu met je tragischen jongen
kunstenaar.
Hij is heerlijk. Maar ik moet oogenblik-
ken hebben, dat ik even van mijn verheven
voetstuk kan afstappen.
Hoewel zij het schertsend zeide. voelde hij
toch de ernstige ondergedachte.
Wat ben je met hem van plan?
De hemel mag het weten. Hij is dol op
mij, Tony. Hij wil, dat ik met hem wegloop
en hem trouw. Ik kan het natuurlijk niet
doen, maar het gekste is, dat ik het zou villen.
Daarom heb ik je hier laten komen, als een
soort van anker, om mij aan vast te leggen.
Het is wel een beetje hard voor den jon
gen, is het niet? Zijn eigen hartepijn deed
Tony het verdriet van anderen meevoelen. Ik
zou maar een beetje voorzichtig zijn, Marty.
Je weet niet, waar zoo'n temperament in zijn
Wanhoop toe kan komen.
Hoe hard het voor Rickey was. wisten zij
geen van beiden. Hij zat in zijn hut en keek
door de patrijspoort, naar de golven, maar zijn
oogen zagen niets anders dan Marty en Tony
op het zonnige dek. Zij had hem weggestuurd
om Bleeeker. Zij had hem behandeld als een
klein kind. Rickey zag spierwit en hij voelde
een behoefte om te huilen. Hij viel voor zijn
tafel neer en begon te schrijven. De woorden
vloeiden heftig uit zijn pen, maar toen hij
overlas, wat hij geschreven had, verscheurde
hij het.
Toen legde hij met een snik zijn hoofd op
zijn armen. Hij had al zoo honderden vellen
verscheurd, sinds hij met Marty hier aan
boord was. Zijn inspiratie had hem verlaten.
Zijn stormachtige emoties slingerden hem
heen en weer, hij werd als verteerd door zijn
adoratie voor de zilveren tooverfee. Hij wilde
aan haar voeten de gave van zijn genie neer
leggen, maar hij kon niets voortbrengen. Hij
was uitgebrand, de vlam van de inspiratie was
gebluscht. Zou zij ooit weer fel en hevig bran
den? En als dat niet zoo was, wat had hij dan
om Marty aan te bieden?
XIX.
Het hart der dingen.
In de twee maanden, die volgden op Virgi
nia's vlucht van Derekdale, werkte Michael
McMillan zooals hij nog nooit had gewerkt.
Na uren van inspanning op zijn bureau keerde
hij naar zijn huis terug om tot diep in den
nacht manuscripten te keuren.
Dag en nacht.dag en nacht.zijn bestaan
werd als in een tredmolen. Hij voelde nauwe
lijks meer dat hy leefde. Hij had geen hart.
geen ziel, geen geest, alleen maar het gevoel
dat hy werken moest, werken om de zwaarte
van zijn hart niet te voelen.
Hij probeerde niet om Virginia nog te ont
moeten of te schrijven. Hij voelde, dat het af-
geloopen was. Zij zou met Bleeeker trouwen
en vergeten, dat er ooit eenman in haai- leven
was geweest, die Michael McMillan heette. En
hij zou h«t nooit nóóit kunnen veraten. Hit
zei zichzelf, dat hij een dwaas was geweest om
ooit in haar te hebben geloofd, zy was even
oppervlakkig als de rest. Zij zou met Tony
trouwen en de kleine dingen des levens
accepteeren. Hij durfde 's morgens nauwelijks
meer de kranten In kijken, uit vrees hun ver
loving te zien aangekondigd.
De kamer, waarin hij 's avonds zat, was de
bibliotheek van zyn appartement. Er waren
verschillende herinneringen aan Virginia in
het stoeltje met den ladderrug stond tegen
over zijn clubfauteuil, de andere leuningstoel
stond bij de tafel, de zilveren kandelaars
brandden op den schoorsteenmantel. Hij wilde,
dat hij den moed had, om al die herinnerin
gen uit zijn nabijheid te verbannen, maar hij
kon niet. Het was het eenlge, wat hy nog van
haar bezat; zijn herinneringen.
Op een stormachtigen avond in Maart kwam
Nogi, zijn Japansche bediende als iederen
avond hem vragen of er nog iets van zijn
dienst- was.
Neen Nogi, je kunt naar bed gaan.
Michael wist. dat hij ook naar bed behoorde
te gaan. Hij voelde wel dat hy te veel van
zichzelf vergde. Het zou het beste zijn. als hij
voor een tijdje op reis ging een paar weken
naar de Rivièra, of Constantinopel, Madrid of
Londen.
Het was doodstil in de kamer. Het vuur was
uitgebrand, zoodat er nog slechts een laag
gloeiende kolen in den haard lag. Toen plot
seling, scheurde midden door de stilte het
schrille telefoonbelletje.
Intercommunaal en een vreemde stem!
Tante Molly was ziek. Kon hij dadeiyk over
komen? Was het zoo ernstig? Neen. hoop was
er nog wel. Maar zy vroeg om Michael Het
beste zou zyn, als hy den eersten trein nam,
dan zou hy afgehaald worden van het station.
Michael beloofde dat hy er voor het ontbut
zou zyn.
(Wordt vervolgd.)
kt het hoofdkwartier der Spaansche nationalisten te Salamanca. Generaal Franco
fa zijn werkkamer
Vijf slachtoffers zijn te betreuren bij
het noodlottig ongeluk, dat Maandag
te Zoelen plaats had. Hierboven de
afgebroken leuning der Linge-brug,
waardoor de auto te water reed. Op
den achtergrond de uit het water ge
haalde auto
De verkiezingscampagne fa
België. Leon Degrelle aan
het woord
