Het Roode Kenteeken
Soestdijk bereidt zich voor op de ontvangst van het vorstelijk echtpaar. De Koningslaan, die naar het paleis leidt, wordt aan
beide zijden fraai beplant
Een nieuwe brigade der Rijksveldwacht is belast met de
bewaking van het paleis te Soestdijk, waar het vorstelijk
echtpaar zijn intrek zal nemen
Tegelijk met de restauratie van den Martini-toren te Groningen zullen de
beide aangrenzende panden worden gesloopt, waardoor de toren aan die
zijde vrij komt te staan
Het aanbrengen van flood-lights in de vijvers van St. James Park te Londen, ter voor
bereiding van de kroningsfeesten, die in Mei a.s. plaats zullen hebben
Ook Assen heeft zijn tournooi voor de schakende jeugd,
waaraan ook scholieren uit Zwolle deelnemen. Tijden»
de ontmoeting
Acht dooden en
twintig gewonden
zijn te betreu-en
bij de botsing tus-
schen 2electrische
treinen, nabij het
Victoria-station te
Londen
Ir. Wouter Cool, algemeen secretaris
van het Kon. Instituut van Ingenieurs,
is zestig jaar geworden
FEUILLETON
OTTWELL BENNS.
(Nadruk verboden)
4)
Op de boot waren ze evenmin. Terry bekeek
lederen passagier, die aan boord ging nauw
keurig, maar geen van het drietal was er
onder. Hij haalde verlicht adem en toen ze het
hotel bereikt hadden, was hij er absoluut
zeker van, dat ze niet achtervolgd geweest
waren en toch, toen hij van het meisje af
scheid genomen had, nadat hij met haar af
gesproken had dien avond met haar in het
hotel te dineeren, was bijna de eerste persoon
dien hij zag, den gebochelden Chinees.
Het zien van den man, die met korte vlugge
passen de straat uitliep, was een onaange
name gewaarwording voor Terry. Het was
duidelijk, dat de man hen toch naar hun
hotel gevolgd had en Terry vond, dat dit feit
niet veel goed voorspelde. Ongetwijfeld was de
man van Kowloon in een sampan overge
stoken, was waarschijnlijk al onder weg ge
weest, terwijl zij nog op de pont stonden te
wachten en was hierdoor in de gelegenheid
geweest hen te zien landen en den heuvel op
te volgen. En nu hij wist, waar het meisje zich
ophield, kon hij rustig teruggaan, zonder zich
verder om haar geleider te bekommren.
Terry vond dit feit verontrustend. Het
scheen wel bijna zeker, dat zij iets kwaads
tegen Norma Charlton in den zin hadden,
want waarom hadden zij haar anders naar het
hotel gevolgd? Hij keek naar den vlug voort
stappenden man en een vlaag van woede
stak in hem op. Toen bedacht hij zich, dat
het misschien wel goed zou zijn als hij eens
wat meer van den man en zijn twee metge
zellen te weten kon komen. De man had
Norma Charlton en hem achtervolgd en nu
had hij het volste recht om op zijn beurt de
gangen van den man na te gaan.
Die taak bracht weinig moeilijkheden met
zich mee, want de man liep rechtdoor in de
richting van het water, wat juist de kant was,
die Terry ook op moest. Slechts eenmaal keek
de man om en Terry zou gezworen hebben,
dat hij ongemerkt bleef. De duisternis begon
te vallen, voordat zij het water bereikt had
den en toen de lichten op den heuvel in de
baai en aan den overkant in Kawloon be
gonnen te branden, zag hij zich genoodzaakt
den afstand tusschen zichzelf en zijn prooi te
verminderen. Schijnbaar nog steeds onbewust
van het feit, dat hij gevolgd werd, bereikte
de man het water en stond daar eenige mi
nuten met een sampan-eigenaar te onderhan
delen, terwijl Terry in de schaduw wachtte.
Toen stapte de man in een sampan, die on
middellijk van wal stak en den overtocht be
gon.
„Dus weer terug naar Kowloon", mompelde
Terry. ,Goed! Dan zal ik de jacht voort
zetten".
Er waren sampans genoeg beschikbaar
en zonder tijd te verspillen met afdingen,
koos Terry een reusachtigen koelie uit. Ter
wijl hij naar het licht van de verdwijnende
sampan wees, gaf hij den koelie bevel er
voorbij te varen en hem in ieder geval het
eerst aan de landingsplaats af te zetten. De
sampan-eigenaar grijnsde begrijpend, be
weerde snoevend, dat hij gemakkelijk kon
doen, wat er van hem verlangd werd en be
wees dit ook inderdaad door zijn passagier
driekwart minuut voor het andere bootje aan
land te zetten. Terry overhandigde den man
haastig vier Mexicaansche dollarc en ver-*
dween in de schaduw van de landingsplaats
Van uit de beschutting van een klein gebouw
tje zag hij den man uitstappen en volgde hem
toen door de duisternis, totdat hij een huis
binnenging, dat niet veel meer was dat een
zeemanskroeg, alhoewel het zichzelf met een
weidscher naam betitelde.
Terry bleef buiten staan en vroeg zich af
of het eigen eigenlijk de moeite waard was
of het eigenlijk wel de moeite waard was om
binnen te gaan. In zoo'n plaats ruzie te krij
gen met een man, die zooals al een keer ge
bleken was, gauw geneigd was naar zijn mes
te grijpen, was niet geheel en al van gevaar
ontbloot. En een dergelijk gevaar zonder nood
zaak te riskeeren, was natuurlijk dwaasheid.
Een luidruchtig gezang, dat binnen opsteeg,
verkondigde de aanwezigheid van Engelsche
matrozen en dit stelde hem gerust. Hij ging
naar binnen en kwam in een bar, die, een
paar flesschen vreemde sterke drank uitge
zonderd, er net zoo uitzag als iedere andere
bar ten westen van Suez, met tafeltjes, stoe
len, banken, een walm van zware tabaksrook
en een onfrissche dranklucht, met een stel
drinkende matrozen en een paar Engelsche
soldaten in uniform. Achter de bar stond een
man die een Engelschman kon zijn, maar
zeker van Joodsche afkomst was, met een
reusachtig dfk oor, waaruit bleek, dat hij in
vroeger dagen bokser was geweest.
De man trok met zijn ééne ooglid, wat hem
een air van lichtzinnigheid gaf, maar de
donkere, uitpuilende oogen waren scherp als
scheermessen en namen Terry, toen hij bin
nenkwam, bliksemsnel van top tot teen op.
Terry keek op zijn beurt haastig het smake-
looze vertrek door. Er was geen spoor van den
achtervolgde te bekennen, maar aan het eind
van de kamer was een glazen deur, gedeeltelijk
door een gordijn bedekt en bij zichzelf over
leggend, dat de man door die deur verdwenen
moest zijn en waarschijnlijk wel weer spoedig
te voorschijn zou komen, liep Terry naar de
bar en bestelde een whisky-and-soda. Het
duurde even voor hij kreeg, waar hij gevraagd
had. want er moest een nieuwe flesch open
getrokken worden.è De man kwam echtei
spoedig terug en zette het glas voor hem neer
met een bruisend fleschje solda-water ernaast
en !Terry, die dorst gekregen had, sghonk zijn
glas boordevol en nam een flinke teug. Daar
na zette hij het voor driekwart leeg weer
neer en terwijl hij de deur, die hij opgemerkt
had, in de gaten hield, herinnerde hij zich
ineens het propje papier, dat hij van den
eigenaar aan het theehuis gekregen had, haal
de het uit zijn zak, streek het zorgvuldig en
zag dat er een paar Chineesche letterteekens
opgeschreven stonden.
Hij kende de taal niet en daar hij ervan
overtuigd was, dat de boorsehap, die deze ge
heime teekens inhielden, belangrijk was, keek
hij de kamer rond, of hij ook iemand zag, die
hem zou kunnen helpen. De matrozen zagen
er niet uit, alsof, ze van eenig nut konden
zijn en de twee soldaten evenmin, zoodat zijn
eenige hoop de waard scheen te zijn. Hij
wendde zich tot den man, die onophoudelijk
met zijn beschadigde ooglid knipperend, met
nietsziende oogen de kamer instaarde en
klaarblijkelijk in het geheel niet in zijn laat-
sten klant geïnteresseerd was.
„Neemt u me niet kwalijk", zei Terry tegen
hem. „Maar kunt u Chineesch lezen?"
„Ik kan er een beetje mee terecht, als het
maar niet te veel is", antwoordde de man
met een intonatie, die hij nergens naders dan
in Whitechapel verkregen kon hebben.
„O nee, dat is het zeker niet", zei Terry
lachend. „Niet genoeg om een geleerde uit te
putten. Zoudt u zoo vriendelijk willen
zijn?"
„Met plezier", antwoordde de man. „Wat
is het? Een liefdesbrief?"
„Dat geloof ik niet", antwoordde Terry en
hij lachte weer, terwijl hij het vodje rood
papier aan den man gaf. „Hier hebt u het
ding".
De waard bekeek het. Diepe rimpels kwamen
in zijn voorhoofd en Terry was bang, dat zijn
bescheiden eisch toch nog te veel zou blijken.
Een volle minuut had de man noodig om het
korte briefje te ontcijferen, toen zei hij kort-
i af:
„U hebt gelijkj Dit is geen liefdesbrief. H-^t
is een soort waarschuwing om te zorgen dat a
uit de buurt blijft".
„Ik ben bang, dat ik u niet begrijp", zeft
Terry en dronk zijn glas whisky uit. „Zoudt tt'
zoo vriendelijk willen zijn om me een letter*
lijke vertaling te geven?"
„Ik zal mijn best doen", antwoordde de
man, „maar ik ben geen halve gare dichter en
dat Chineesch taaltje is te vervloekt bloemrijk
voor kranten-Engelsch". Hij keek weer op
het papier en begon te vertalen.
„Zeer geëerde Heer,
Hoed u voor de gebochelde pad en den
man, die met hem den kop vol geurigen
drank drinkt. Zij zijn van plan de so'noone
bloem te plukken, die in uw tuin bloeit.
Het zou wijs zijn u voor de verdelgers te
hoeden".
„Zoo staat het er ongeveer in. Als u zich
met een van die gewichtige Chineesche dame
tjes ingelaten hebt, zou ik, als ik u was, maar
een beetje oppassen, anders zou het wel eens
kunnen, dat al haar hoog verheven bloed
verwanten achter u aan kwamen om u over
hoop te steken".
„Maar dat heb ik niet", zei Terry met een
onzeker lachtje. „En
„Des te beter", viel de man hem in de rede.
„Maar wie is die schoone bloem en wie dat
gebocheld stuk pad? U hebt me nieuwsgierig
gemaakt".
(Wordi er volgde
'i
