Het Roode Kenteeken
Een aantal Belgische scholleren dat in ons land
vertoeft, is Maandag in de Ridderzaal te den
Haag ontvangen en toegesproken door den
minister van Onderwijs, Kunsten en Weten
schappen, prof. dr. J. R. Slotemaker de Bruine
Niet minder dan 20 K M. lengte aan ankerketting aal gebruikt worden alj ballast bij de
tewaterlating van de .Nieuw Amsterdam van de werf der Rotterdamsche Droogdok Mij.
door H. M. de Koningin op Zaterdag a.s.
Sedert eenigen tijd bezit
Utrecht zijn „jodelaar", die,
gezeten op een meerpaal,
-den roep der bergen' doet
weergalmen onder groote
belangstelling van het pu
bliek
De burgeroorlog in Spanje. Een kijkje aan boord van den nationalistlschen
torpedojager -Velasco" in de haven van San Sebastian
De Wereld-Suikerconferentie is Maan
dag in de Locarnozaal van het Foreign
Office te Londen door Ramsay Mac
Donald geopend. Links naast den
Engelschen staatsman de Nederland-
sche minister-president dr. H. Colijn
De Spaansche nationalistische torpedojager .Velasco
Sebastian
de haven van San
In verband met de tewaterlating van de .Nieuw Amsterdam", welke Zaterdag a.s. door H. M de
Koningin verricht zal worden; wordt op de werf der Rotterdamsche Droogdok Mij. een tribune ge
bouwd, welke aan 25000 toeschouwers plaats zal kunnen bieden
De Berfijnsche brandweer heeft met
haar moderne materiaal uitgebreide
demonstraties gegeven in de Duitsche
hoofdstad, waarvan hierboven een
aardig snapshot
FEUILLETON
OTTWELi, BINNS.
(Nadruk verboden)
0)
Het volgende oogenblik was de sampan van
koers veranderd. Het bootje verdween uit het
gezicht en hij bleef naar het nauwelijks zicht
bare zog staren. Ingespannen luisterend,
meende hij geluiden te hooren, die erop wezen,
dat de sampan langszij gekomen was, maar
hij was er niet zeker van. Hij herinnerde zich,
dat het meisje gisteren gezegd had, dat zij
een trekvogel was die Hong-Kong den volgen
den morgen weer moest verlaten en nu scheen
het wel, dat zij van plan was met het schip
te vertrekken waarop hij tegen wil en dank
ingescheept was. Het leek wel, alsof het toeval
In hun zaken de hand had en een halve mi
nuut stond hij, diep in gedachten, met niets-
ziende oogen voor zich uit te staren.
Tenzij de deur van het vooronder gesloten
en gegrendeld was, zou hij nog van het schip
kunnen ontsnappen. Maar daarmee zou hij
het meisje aan haar lot overlaten en alles wat
haar In de toekomst nog voor goeds of kwaads
te wachten stond. En daar voelde hij heele-
maal niets voor. Hij vertrouwde het schip
al niet erg. waar heen hij. na bedwelmd te
zijn, gebracht was, als gevangene of als ge
ronseld lid van de bemanning, dat wist hij
nog niet. En om dat aardige meisje, waar
schijnlijk als eenige passagier, op zoo'n schip
ln zee te laten gaan zou bijna misdadig zijn
Als ze tenministe werkelijk aan boord was.
Het geluid van een rauwe stem die bevelen
uitbulderde maakt een eind aan zijn over
peinzingen Hij hoorde het gedreun en geram-
tnel van ketingen, die verkondigden, dat
het anker gelicht werd. Er was niet veel tijd
meer om een besluit te nemen en nog minder
als hij het schip wilde verlaten voor het de
haven verliet. En hij moest absoluut te weten
zien te komen, of 't meisje aan boord was,
dan wi#t hij tenminste wat hem te doen
stond. Hij struikelde door het vooronder naar
de deur. Het was een schuifdeur en met een
hand op den smerigen knop leunde hij met
zijn volle gewicht ertegen. De deur gleed kra
kend van zijn plaats en hij stapte naar bulten
en klom zoo goed en zoo kwaad als het ging
de voorondertrap op. Er was niemand in zijn
onmiddellijke omgeving, maar een half dozijn
Chineezen was op het dek bezig en op de ver
weerde brug kreeg hij de zware gestalte in het
oog van een blanken man, waarin hij den
zeeman herkende, die met den gebochelden
Chinees en den fat in het theehuis te Kowloon
geweest was. En onmiddellijk bespeurde hij
een gevoel van bezorgdheid voor moeilijk
heden, die op komst waren en van dat oogen
blik af stond zijn besluit vast. Wanneer Norma
Charlton werkelijk aan boord was, zou hij
blijven, wat er ook gebeuren mocht, maar
wanneer zij er niet was dan zou hij overboord
springen met de zekerheid, dat hij tusschen
zooveel schepen wel opgepikt zou worden.
Maar hoe kon hij er zeker van zijn? Hij
keek het dek over, maar kon geen spoor
van het meisje ontdekken. Wanneer ze aan
boord was, moest ze direct naar beneden
gegaan zijn. Het anker was binnen gehaald,
een blanke man bij de kraanbalken bulderde
bevelen, doorspekt met vloeken en op het
zelfde oogenblik kwam er een heesch gepiep
van een nogal vervallen sirene Er begon be
weging in het schip te komen en er bleef
hem niet veel tijd meer over. Hij keek wan
hopig om zich heen en zag tegen een gang
railing een hoopje bagage opgestapeld staan
dat zeker geen zeemans rommel was Met de
gedachte, dat hij hier misschien kon vinden
wat hij weten wilde, spoedde hij zich over het
dek, gleed, onopgemerkt door den dikken zee
man, langs de brug en bereikte de bagage.
Op een van de labels stond in groote letters
een naam geschreven, dien hij op een halven
meter afstand kon lezen:
Miss N. Charlton,
Plaats van bestemming: Broome,
W. Australië S.S. „The Dusty Miller".
Er bestond niet de minste twijfel meer. Het
meisje was aan boord van deze ouden vracht
vaarder, met de groote parelhaven van het
eiland-continent als bestemming. Zijn keus
was voor hem gemaakt. Ook hij ging naar
Broome en naai' alles wat Norma Charlton
te wachten stond in die zon doorstoofde stad
van parel-handelaars, met haar veeltalige be
volking zweetend in de verschroeiende hitte.
Hij wist, dat het een Don-Quichotachtige, zoo
niet volslagen krankzinnige onderneming was,
maar hij aarzelde geen seconde. Hier was een
oproep ja, dat was het juiste woord een
oproep in zijn geest. Een oogenblik schoot
het besef door hem heen, dat hij door aan
dien oproep gehoor te geven in diepere wa
teren verzeild kon raken en ofschoon zijn
bonzend hoofd het er niet mee eens was,
dwong zijn hart hem er toe, het avontuur te
aanvaarden. Toen keek hij uit over het water
zag op nog geen veertig meter afstand de
„Kestrel", wit en netjes, een aristocraat on
der de jachten, met zijn vriend Seabright op
de brug met een verrekijker voor zijn oogen.
Het was duidelijk, dat de eigenaar van de
.Kestrel" het vertrek van het havelooze
vrachtschip gade sloeg en wanneer hij zijr.
kijker over de smerige dekken liet gaan, moes:
hij Terry wel opmerken. Inderdaad gebeurd<
dit ook. Sabright schrok plotseling op, lie'
zijn kijker zakken en bracht hem even daarnr
weer aan zijn oogen. Terry zwaaide met zijr.
arm en rende het volgende oogenblik terug in
de richting van het vooronder. Zijn hoofc'
bonsde ontzettend en hij wankelde op zijr
beenen maar met een bepaald doel voo;
oogen, zette hij door. Hij moest Seabright
laten-weten, waar heen hij ging, hem eenlg
idee van de siuatle geven en hij wist ineens,
hoe hij dat klaar kon spelen. Hij bereikte het
verlaten vooronder en keek om zich heen
naar de leege whiskyflesch. Het ding was op
nieuw zijn doelloos heen en weer gerol begon
nen en terwijl hij er nog naar aan het zoeken
was, rolde het door een opwaartsche beweging
van het schip aan zijn voeten. Onmiddellijk
pakte hij het op, ging toen op den rand van
de kooi zitten, haalde zijn zakdoek te voor
schijn en krabbelde er haastig een boodschap
op.
„Geronseld kan niet weg! Meisje aan
boord. Plaats van bestemming waarschijnlijk
Broome, W. Australië. Kom me achterop.
Naam van vrachtschip „Dusty Miller".
Terry".
In een oogwenk had hij het briefje opge
vouwen, in de flesch gestopt en de kurk er
tevig opgedrukt. Zonder een seconde te ver
spillen, rende hij weer naar het dek terug.
De „Kestrel" was veel dichterbij gekomen en
hij kon duidelijk het gezicht van Seabright
zien, die met zijn kijker in de hand stond. Zijn
vriend stond ingespannen te kijken en toen
hij opnieuw met zijn arm zwaaide, zag hij hem
den kijker naar zijn oogen brengen. Toen hief
hij de whiskyflech in de hoogte, seinde er een
paar seconden mee om de aandacht van den
ander erop te vestigen en toen dat gelukt was.
slingerde hij het ding in de richting van het
jacht. Het kwam met een plons in het water
terecht en hij zag, hoe zijn vriend de brug ver
liet. langs het dek holde en de valreep af
begon te dalen, waaronder het sloepje van het
jacht vastgemaakt was. Voor het oogenblik
was het hem niet toegestaan meer te zien,
•ant een woeste stem achter hem vroeg:
„Wat voer jij hier uit?"
Hij draaide zich vliegensvlug om en kwam
genover zijn ondervrager te staan, een
jlanke. niet al te groote. maar enorm breed
gebouwde man, die naar zijn kleeren te oor-
dealen, déél uitmaakte van 3? bemanning van
het vrachtschip. Het ronde gezicht van den
man was van woede vertrokken en zijn kleine
oogjes schlttereden. Het was duidelijk, dat
hij heel kwaad was en dat het een gevaarlijk
individu was om ruzie mee te krijgen. Maar
de toon en het agressieve optreden van den
kerel maakten Terry ook nijdig en hij deed
geen enkele poging om hem wat zachter te
stemmen.
„Omdat u het zoo vriendelijk vraagt", zei
hij, ik wil het u wel vertellen. Ik heb zoo
juist een whiskyflesch overboord gegooid";
Het gezicht van den stuurman, zooals Terry
veronderstelde, dat hij zou zijn, nam een don-
kerroode tint aan. Hij stootte een heesch ge
luid, niet in staat van woede een woord te
uiten en Terry, tevreden over de uitwerking
zijner woorden, waarschuwde den man op spot-
tenden toon:
„Ik zou maar een beetje voorzichtig zijn, als
ik jou was, weet je. Dit is geen goed klimaat
voor menschen, die aaun toevallen lijden".
Het gegrom van den man werd een dreigen
de snauw. Hij dook vooruit en zijn gebalde
vuist schoot uit, met de kracht van zijn volle
gewicht erachter. Wanneer de slag zijn doel
bereikt had. zou hij waarschijnlijk fataal voor
het slachtoffer geweest zijn, maar Terry had
iets dergelijks wel verwacht en dee<l netjes een
stap opzij. Door zijn eigen gewicht en on
stuimigheid voortgedragen, schoot de man
voorover, viel met een smak met zijn hoofd
tegen de railing, rolde omver, trok met zijn
lichaam en lag stil. Terry was benieuwd of de
schurk zijn nek gebroken had, hoopte het
hartgrondig en hoorde den man op de brug
tegen hem schreeuwen.
..Maak dat Je weg komt, Jij vuil zwijn,
of
Het dreigement ging in het geloei van de
sirene verloren en ofschoon Terry gemakkelijk
kon raden was het geweest was, sloeg hij er
geen acht op. omdat hfj wel wist, dat op het
oogenblik de man ln leder geval de brug niet
kon verlaten. Doodbedaard keek hij achterom.
.(Wordt verv^J)
