Het Roode Kenteeken
H. K. H. Prinses Juliana bij het verlaten van het paleis Voorhout te den Spelmoment uit den dames-hockeywedstrijd Nederland - België, welke Zondag te Overveen Van Vliet, die Zondag te Amsterdam het biljartkampioen-
Haag, waar door de Koninklijke Familie een bezoek werd gebracht, teneinde werd gespeeld en waarin onze dames hun Belgische tegenstandsters met niet minder dan schap van Nederland cadre 71/2, behaalde, aan stoot in
zich van de inrichting op de hoogte te stellen 6 0 wisten te verslaan zijn laatste partij tegen Dommerïng
In verband met het
verblijf van de
Engelsche Konink
lijke Familie op
Windsor Castle,
heeft een dubbele
wacht haar post
weer betrokken
Neerland's grootste passagiersschip, de «Nieuw Amsterdam", is Zaterdag onder geweldige belangstelling door H. M. de Koningin
van de werf der Rotterdamsche Droogdok Mij. te water gelaten
De gemeenten Baarn en Soest bereiden zich voor op een
grootsche ontvangst van het vorstelijk echtpaar, dat binnen
kort zijn intrek in het paleis Soestdijk zal nemen. Een
detail van de illuminatie, die Zaterdagavond proef brandde
Door de nationalistische regeering in
Spanje worden nieuwe postzegels uit
gegeven, welker opbrengst geheel voor
liefdadige doeleinden bestemd zal zijn
FEUILLETON
OTTWELL BINNS.
(Nadruk verboden)
11)
„Mis!" antwoordde het meisje met een wel
luidend lachje. „Ik heb er geen idee van, be
halve de dingen, die Paul in zijn brieven naar
huis geschreven heeft". z
„Paul?" peinsde Terry. „Zeker iemand uit
de queue?"
Miss Wakinshaw gichelde weer en schudde
vroolijk haar poppenhoofdje.
„Alweer mis!" kondigde zij aan en legde
uit. „Paul is mijn broer. Hij is een parelhan
delaar. Ik ga bij hem logeeren voor langen
tijd! Kent u de plaats soms?"
,Jk ben er geweest!" gaf Terry toe. „Het
is er geen herstellingsoord en voor het groot
ste gedeelte van het jaar is het er zoo heet
als in de Sahara. Wanneer de menschen. die
wat met de parelvisscherij te maken hebben,
er zijn, is het er levendig genoeg, maar anders
is. het er zoo vervelend als een school, waarvan
alle ondeugende jongetjes spijbelenU
hebt, er geen idee van".
Mis Wakinshaw vond het vooruitzicht niet
erg aanlokkelijk. Ze trok een gezicht als een
teleurgesteld kind en lachte een beetje ver
drietig.
„Dat heeft Paul me niet verteld". Toen
klaarde haar gezichtje op. „Maar de parelvi-
scherjj is er ook nog
„Wat de meest stinkende handel ter wereld
is", lachte Terry. „Rottende oesters verspreid
den nu eenmaal geen aangenamen geur".
„Kom", antwoordde he' meisje vast be
sloten de dingen zoo roe- kleurig mogelijk in
te zien. „In leder zijn er de parels en de parel-
handelaars".
„Parels zijn zeldzaam en parelhandelaars
zijn een mengelmoes van Japanners, Maleiers,
Indiërs, Joden, Chineezen en Arabieren al
de stammen die bij den bouw van den toren
van Ba-bel ontstaan zijn en een paar, die er
gens anders vandaan komen een echt los
bandig stelletje".
Miss Wakinshaw keek verschrikt. Haar
blauwe oogen hadden een ontstelden blik en
het rozenmondje vormde zich tot een
„O!"
„Een feit", beweerde Terry, die niet geloofde,
dat het jonge meisje half zoo verschrikt was,
als ze wilde doen voorkomen.
„Maar Paul is er tenminste nog", zei Miss
Wakinshaw en putte troost uit de gedachte
aan broederlijke bescherming. „Hij zal wel
voor zijn zusje zorgen en ik weet zeker, dat er
parels zijn, want hij heeft er mij een paar voor
mijn ooren beloofd".
Terry keek naar de ooren in kwestie. Ze
waren klein en aardig en hij voelde zich ge
neigd er een compliment over te maken,
maar hield zich in. minder omdat Miss Wakin
shaw het niet prettig gevonden zou hebben,
dan wei omdat Norma Charlton het verkeerd
zou kunnen opvatten.
„Een model broeder", merkte hij glim
lachend op en toen duwde Miss Makinshaw
haar bord van zich af,
„Ik voel me ineens zoo draaierig", zei ze.
„Ikik geloof maar dat Ik even aan dek
ga om wat frissche lucht te krijgenLet
er meer alstublieft niet op".
Ze liet hun niet de gelegenheid dat te doen,
maar rende naar de deur en sloot die achter
haar dicht. Een paar seconden staarde Terry
naar de deur en wendde zich toen tot Norma
„Een plotselinge aanval!" fluisterde hij. „Ik
geloof, dat u een beetje voorzichtig moet zijn
met die jonge dame. Miss Charlton".
„Waarom
„St!Laten we zachtjes oraten als we
het over de afwezige hebben Wani 'iet u,
we weten niet in hoe verre zij afwezig is".
„O, maar dat is belachelijk!"
„Bespottelijk!" gaf hij glimlachend toe.
„Maar vindt u het niet eigenaardig, dat zoo'n
meisje aan boord van de „Dusty Miller" is?
Maar dat doet er op het oogerublik niet
toe. Het zou het beste zijn als u dat teeken op
een veilig plaatsje borg en dat niet aan dat
vogeltje vertelde. Begrijpt u?"
„Ja maar
„Het schijnt te waaien", onderbrak hij haar
op luiden toon. „Als het nog erger wordt-, zal
deze oude bak wel gaan slingeren. Ik hoop, dat
u geen last. van zeeziekte hebt, Miss Charlton".
Toen liet hij er fluisteren op volgen: „Spreek
een beetje hard".
Hoe verbaasd ze ook was gehoorzaamde
het meisje en ging in op wat hij gezegd
had.
„Moet ik opscheppen, Mr. Domville?"
antwoordde zij met een geforceerd lachje, dat
echter oprecht klonk.
„Nee", lachte hij terug. „Maar wanneer u
er niet tegen kunt, zult u wel gauw Miss
Waskiiishaw achterna gaan".
„Ik hoop echt
De „Dusty Miller" richtte zich op en dook
weer neer en tegen de kajuitsdeur kwam een
plotselingen slag, alsof er iemand tegen aan
gegooid werd. In een oogwenk was Terry
Domville overeind gesprongen en in drie stap
pen was hij bij de deur. Hij wierp haar vlug
open, maar zag niemand en de kajuitstrap
was leeg. Hij sloot de deur-weer en ging naar
zijn plaats terug.
„Niemand"", zei hij lachend.
.Maar er viel toch iemand tegen het pa
neel". zei het meisje gespannen.
„Ja", antwoordde hij. „Waarschijnlijk Miss
Wakinshaw. die misschien weer een aanval
van duizeligheid kreegIs het noodig om
nog meer te zeggen?"
„Nee. Maar ik kan niet begrijpen
„Ik ook niet. Dat dametje is een probleem
Ik kan niet begrijpen wat zij met uw zaken
te maken kan hebben tenzij ze moet probee-
ren uw vertrouwen te winnen. Ze past niet bij
kapitein Amos Smith en zijn vroolijke tra
wanten. En als ze het op dat teeken van u
gemunt heeft
„Dat kan niet! Het kan voor haar niets
beteekenen".
„Dat kunt u natuurlijk het beste weten.
Ik weet niets, behalve dat iemand erin ge
ïnteresseerd is en dat ik geronseld ben, omdat
ze er mij van verdachten mede in het ge
heim te zijn".
Op dat oogenblik kwam de Chlneesche
steward binnen met een stuk gebraden
vleesch. Het gezicht van den man was een
uitdrukkingloos masker en hij scheen Miss
Wakinshaw's afwezigheid niat op te merken,
maar toen hij de kajuit verliet en zich om
draaide om de schuifdeur te sluiten, zag
Terry de amandelvormige oogen met een
eigenaardige uitdrukking op zich gericht en
hij dacht bij zichzelf, dat er hier weer een
man was, die meer in hem geïnteresseerd
was, dan hij had willen toegeven. Hij zei
er echter niets van en een oogenblik later
nam Norma Charlton al zijn aandacht in
beslag.
„Ik geloof, dat ik het geheim maar moest
vertellen
„Niet wanneer u het zelf niet volledig
wenscht. Miss Charlton", zei hij vlug.
„U bent mijn vriend", zei het meisje rustig
„Wanneer u gelijk hebt. schijnt het me,
dat ik op u moet rekenenom me te
helpen
„Ik ben geheel tot uw dienst", zei Terry
ernstig.
„Des te meer reden waarom ik u in ver
trouwen zal nemen. Mr. Domville. En het
geheim Ls werkelijk maar heel eenvoudig. Ik
ga naar Broome om een kind onder mijn
hoede te nemen, waar op het oogenblik een
Chineesche vrouw voor zorgt. Het teeken is
alleen maar het eh zullen we zeggen het
requ voor het kind? Het bewijs als u wilt. dat
ik inderdaad de persoon ben. die het moet
ontvangen niet meer. Daarom kan ik het
interesse niet begrijpen, dat andere menschen
voor het stukje ivoor betoonen. Het kind, ees
zoontje van mijn broer, kan niets voor hun
beteekenen. Ze kunnen onmogelijk eenlg in
teresse in het twee jaar oude jongetje heb
ben
„Maar waarom zijn ze dan in u of In dat
kenteeken geïnteresseerd? Ze moeten er
eenvoudig toch wel eenig belang bij hebben
Is uw broer dood?"
„Nee. De moeder van het kind wel".
„En heeft uw broer u het teeken ge
stuurd?"
„Niet direct. Ik moest naar het huis van
een Chineesch koopman gaan een vriend
van hem in Krowloon. Van hem heb ik het
ontvangen".
„Dat schijnt me een omslachtige manier
toe", peinsde Terry en na een oogenblik ge
dacht te hebben, vroeg hij: „Weet iemand
anders hier van af?"
„Een Amerikaansch advocaat aan wien de
grootvader van het jongetje de zaak, voor hij
stierf, toevertrouwd heeft en die den laatsten
wil van den ouden man uitvoert. Hij heeft een
klerk heelemaal uit San Francisco over laten
komen om de boel voor mij in orde te ma
ken
„Neemt u me niet kwalijk, Miss Charlton, ik
wil niet nieuwsgierig zijn, maar wou wel graag
alles precies weten, zei, dat de advocaat
den laatsten wil van den grootvader uitvoerde.
Bedoelt u daar zijn laatste wenschen of zijn
testament mee?"
„Beide", antwoordde het meisje.
„Ik veronderstel, dat er geld is
Een flauwe glimlach gleed over het ge
zicht van het meisje. „Zoo veel dat he: be-
lach'Jijk is de som in verband met een kind
van twee jaar te noemen. Maar den naam
van den grootvader was Van Houten".
„Toch niet de Van Houten?"
„Ja"
(Wordt vervolgd)
