De betooverde Villa.
Tour de France-renners in de bergen
FEUILLETON
Naar het Engelsch bewerkt door
J. R. VAN RIJN.
(Nadruk verboden).
31)
Julian liep onrustig door de kamer. Zijn
blijde gevoel was uitgedoofd. Waar kon
Amabel om dezen tijd heen zijn?
Opeens zag hij het stuk papier, op het
bureautje, half op de blocnote. Hij las den
éénen zin die erop stond, scheef in bevende
letters bovenaan: „Ik kan het niet langer
uithouden".
Het was het schrift van Aimabel. Het was
een vel van haar schrijf bloc. Onderaan was
een stuk van een paar centimeter afge
scheurd.
„Ik kan het niet langer uithouden". Er
sloeg een felle verlammende schrik door
hem, toen hij die woorden las, Amabel heel
alleen hier in huis welke ontzetting had
haar die woorden doen schrijven en haar
weggedreven. En waarheen?
Ze zou natuurlijk bij de Berkeley's zijn,
dacht hij onmiddellijk. Ze was geschrokken
en heengegaan, een haastig krabbeltje ter
verklaring achtergelaten. Maar terwijl hij
de trap afging, dring het tot hem
door: Zoo deed Amabel niet! En hij was dan
ook niet verbaasd, toen hij Amabel bij de
Berkeley's niet vond.
„Mag ik je telefoon even gebruiken?", vroeg
hij.
Natuurlijk", zei Susan. „En als we iets
kunnen doen
Julian vroeg het woonhuis van Le Mesurier
aan en na wat hem een onmetelijken tijd
van wachten leek, hoorde hij Isobel'si
stem. Zij begon met felicitaties, maar hij
maakte abrupt een einde aan haar opge-
wekten woordenstroom.
„Nu niet, Isobel. We zitten vreeselijk in
angst. Is Charley daar? Ik moet hem direct
hebben".
Weer scheen een eeuwigheid te verloopen.
Toen, eindelijk:
„Hallo, Ju-Ju. Wat scheelt eraan?"
- „Cahrley, ik ben een ezel geweest vanmid
dag. Ik had je alles moeten vertellen, maar
ik dorst niet omdat ik bang was dat de doch
ter van Brownie erin betrokken was".
„Ik begrijp je niet".
„Je had het vanmiddag over Vlammende
Annie. Tien jaar geleden werd de dochter van
Brownie in Parijs zoo genoemd. En nu ge
loof ik dat ze weer in de buurt van Forsham
is, en dat ze annex is aan de bende die de
villa als fabriek van valsche bankbiljetten
ten gebruikt".
„Ja wacht even. Ik heb vanmiddag een
rapport gehad van een van mijn inspecteurs,
die aan het onderzoek in de bankbiljetten-
historie deelneemt, en het schijnt dat hij een
spoor ontdekt heeft. Hij woont daar bij jullie
in de buurt. Je moest maar eens naar hem
boegaan en
„Charley., luister nu toch eerst even! Toen
ik thuiskwam was Amabel weg. (Ja juffrouw
nog een gesprek: niet afbreken!) Hallo
Charley, ben j,e daar? Amabel is weg! Er lag
een krabbeltje dat ze het niet langer kon
uithouden!"
„Ju-Ju, hou je taai, jog! Wat kon ze niet
langer uithouden?"
„Je kent die spookverhalen over de villa
immers? Nu is het duidelijk hoe die in de
wereld komen. Ze hebben alle huurders den
angst op het lijf gejaagd, maar Amabel was
ze te kordaater moet heel wat gebeurd
zijn als ze op zoo'n manier de vlucht geno
men heeft. Charley, ik sta te trillen op mijn
beenen, ik weet waarachtig niet meer wat
ik doen moet. J
„Ga dan direct naar dien man van mij
volkomen betrouwbaar, hoor! Maar eer
biedig zijn geheim voor de buurt als het
eenigszins mogelijk is. Anders zou je den
boel misschien bederven".
„Hoe heet hij", vroeg Julian, „en wat is zijn
adres?"
Helder en duidelijk kwam het antwoord
van den anderen kant van de lijn:
„F. Miller, Brugzicht, Forsham".
HOOFLSTUK XXXI.
Toen Miss Miller naar Ledlington ver
trokken was, ging Amabel brieven zitten
schrijven. Haar brief naar Daphne moest
ze weer verscheuren, want juist toen ze hem
afhad kwam Jenny met de post en daar was
een dikken brief bij met een Italiaanschen
postzegel. Amabel trok de enveloppe open
en de talrijke blaadjes waren als één lange
vreugdekreet.
„O, het is zoo heerlijk moeder, en ik ben
zoo gelukkig!
Ik heb nooit gedacht dat ik zoo gelukkig
kon zijn. Jimmy houdt verschrikkelijk veel
van me en ik heb het gevoel dat ik lang, lang
niet goed genoeg voor hem ben. En o, moeder
ik wou zoo graag zijn als hij denkt dat ik in
werkelijkheid ben en ik ben zoo schandelijk
tegen u te keer gegaan, voordat ik wegging.
Ik beloof u dat ik nooit meer zoo afschuwe
lijk zal zijn. En Jimmy
Er volgden nog bladzijden vol over Jimmy,
en een briefje van Jimmy zelf ook. Een briefje
vol hartelijkheid, dat de tranen in Amabel's
oogen deed komen.
Alle goede dingen schenen samen te
vloeien. Daffie en die aardige Jimmy, Zij
zelf en Julian. Zij schreef een langen brief
en wandelde zelf naar Forsham om die te
posten.
Op den terugweg passeerde ze de auto
var. Bronson. Zij zag Angela en haar bagage.
„Ze zullen blij zijn dat ze weer terug is",
dacht ze.
Na de lunch begon het weer te regenen.
Dat bracht haai- op de gedachte dat zé nog
iets aan haar regenmantel moest repareeren
en ze ging naar haar slaapkamer om hem
te halen. Ze zag hem niet. Ellen had klaar
blijkelijk vergeten hem van haar oude
kamer te halen. Hij moest nog in de groote
kast tegenover de deur hangen.
Ze draaide het licht aan toen ze de kamer
binnenkwam; de zaklantaarn van Julian lag
op het tafeltje naast het bed. Die kwam haar
goed te pas, want de kast was donker en
toen ze deze geopend had, liet ze het licht
er in schijnen. Ze vond den regenmantel,
maar terwijl ze dien van den baak nam, was
er iets dat haar aandacht trok. Ze hief de
zaklantaarn op en liet het schijnsel in het
uiterste hoekje spelen.
Ze had iets zien glinsteren, en nu ontdekte
ze aan een kleerenhaak een klein plukje
rood haar.
Ze twijfelde er niet aan, of dat haar was
van Jenny. Maar hoe kwam het daar in den
hoek van de kast?
Haar verbazing ging plotseling over in
verontwaardiging. Het was dan tóch Jenny
geweest, die al die streken had uitgehaald!
Jenny moest zich des nachts in die kast ver
stopt hebben, er in het donker uitgekomen
zijn om de tusschendeur te openen wanneer
deze gesloten was, en te sluiten wanneer
deze open stond. Was Jenny niet goed bij
haar verstand?
Amabel stak de hand uit en trok aan het
pukje haar. Het zat stevig aan den haak
en was sterk; het gewicht van den regen
mantel over haar arm hinderde haar: haar
hand slipte uit en ze greep den haak om
zich staande te houden. Toen haar gewicht
er op neerkwam, bewoog de haak; een ge
deelte van het paneel scheen verschoven
te zijn er was een kier zichtbaar, een
centimeter of vijf links van den haak.
Amabel liet haar mantel vallen en trok
aan den haak. Die draaide, eenigszins moei
lijk. rond de kier werd wijder en daarna i
schoof het paneel vanzelf verder.
Amabel stond voor een nauw, donker
poortje en keek in de zwarte ruimte daar
achter. Het scheen een doorgang te zijn door
den muur achter de kast. Vaag herinnerde
zij zich, dat Miss Georgina eens gesproken
had over de oude schuilplaats uit den tijd
der geloofsvervolgingen. Zoo zwak was dit
herinnering, dat het niet in haar bewustziji
zou zijn teruggekomen, als nu dit toeval ziek
niet had voorgedaan.
Langzaam ging zij vooruit tot zij in de
opening stond. Bij het licht van de zak
lantaarn zag zij een trap die naar beneden
voerde; een smalle steenen trap.
Plotseling hoorde zij beneden zich in het
duister een geluid. Onwillekeurig draaide zij
de lantaarn om en hield die tegen haar
kleeren. Er was iemand onder aan de trap
en die person kwam naar boven.
Amabel wenschte wel dat ze maar on
middellijk was heengegaan toen zij het ge
luid hoorde. Dan zou ze nu weer veilig in
haar kamer zijn geweest met het licht aan,
en Jenny kunnen roepen. Of neen, het moest
Jeny zijn die de trap op kwam of was het
niet?
De voetstappen kwamen dichterbij en in
een natuurlijke reflexbeweging strekte zij
beide handen uit, als om de ongeziene ge
stalte terug te drijven. In haar onwillekeurige
gebaar vergat ze de zaklantaarn; de licht
straal schoot door hot donker en toonde haar
een gelaat, dat naar boven staarde, gelijk
zijzelve naar beneden keek. een bleek ge
zicht in een omlijsting van rood haar hei
gezicht van Jenny.
'Wordt vervolgd).
In verband met de opheffing der Internationale grenscontrole aan de Pyreneën door de Fransche regeering, geven wjj
hierboven een foto van de neutrale waarnemers aan deze grens. Vierde van links kapitein Leistikow (Nederland)
Haarspeldbochten in de étappe Digne Nice tijdens den Tour de France. De renners op een der vel»
zware hellingen
De barbierswinkel in de openlucht tijdens den rustdag t» Generaal Neditch, chef van den Yugoslavischen generale»
Nice in den Tour de France staf' biJ ziJn aanko™* *e Parijs, waar hij namens de Fransch»
regeering door generaal Gamelin werd verwelkomd
Het eerste van een serie van 20 Kool
hoven F. K. 51-vliegtuigen, gebouwd
voor het Kon. Ned.-Indische Leger,
heeft Dinsdag de Koolhoven-fabrieken
te Rotterdam verlaten. Het opladen
voor het transport naar Indië
Minister mr. M. P. L. Steenberghe gedurende zijn
rede op het internationaal congres van landbouw-
technische en -chemische industrieën, dat Dinsdag
door den minister in het Kurhaus te Scheveningen
werd geopend
Koning Carol van Roemenië arriveerde
deze week te Parijs voor een bezoek
aan de Wereldtentoonstelling. De
aankomst van den hoogen bezoeker
Terwijl de deelnemers aan het internationaal congres van landbouwtechnische en -chemische industrieën te Scheveningen vergaderden,
maakten hun dames een uitstapje. Op „Zuydwijk" te Wassenaar werd het gezelschap onthaald op een kopje thee
