Een draadlooze groet naar de Oost. Voorbereiding der vierdaagsche.
Buiten haar kringen
De Ned. Indische padvinders, die aan de a.s. Wereldjamboree zullen deel
nemen, zijn Donderdag door middel van den Phohi-zender te Huizen in contact
met het moederland geweest. Een foto tijdens de uitzending naar Indië
Een exterieur-foto van het nieuwe hoofdbureau van politie te Rotterdam,
waarvan de officieele opening binnenkort te verwachten is
De vierdaagsche In voorbereiding. Te Nijmegen worden reeds de
uitgebreide maatregelen genomen, die voor dit jaarlijksch gebeuren
noodig zijn. Het tentenkamp nadert zijn voltooiing
De druiven rijpen. In volle trossen
vullen zij de kassen van het West-
land. Een pracht collectie wordt
geplukt
De Gouverneur-generaal van Ned. Indië bood den leden van den Volksraad
ten paleize Batavia een avond-receptie aan. De landvoogd en zijn echtgenoote
tijdens de begroeting van R. A. A. Sosrodiprodjo, regent van Wonosobo
De vacantie-maaltij'd onder deskundig toezicht. Er zijn De Belgische militaire attaché te Parijs, kolonel Raquez, overhandigde
grage en trage magen ^en Belgischen nationalen feestdag op het plein der Invalides in de
Fransche hoofdstad een vaandel aan het .Legion du Feu"
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
2)
Mrs. Carey was hartelijk, maar babbelziek,
Terry wuifde haar gedag en liep door. Het
was warmer dan ze gedacht had. Ze over
woog zelfs een oogenblik terug te keeren
naar Ihaar heerlijk koele huis en rustig een
middagje te gaan lezen. Maar ze zette dat
plan meteen uit haar hoofd. Als ze te veel
alleen was, zat ze maar over Curt te denken.
Ze mocht haar stemming eens voor blijvende
genegenheid aanzien! Ze riep een taxi en liet
zich rijden naar het Colony-restaurant.
Maar dat bleek in den zomer gesloten. „Dan
naar het Casino", zei ze tegen den chauffeur.
Het was er koel en de ober gaf haar een
tafeltje onder de veranda. Maar er was nie
mandniemand tenminste, die Terry Tar-
peton kende. En dat er buitenmenschen za
ten, tegen wie de ober eerbiedig fluisterde:
„Daar zit miss Terry Tarpeton, dochter van
wijlen Anthony Tarpeton", daarvan was zij
zich heelemaal niet bewust. Na de lunch nam
ze een andere taxi. Ze was te rusteloos om
naar huis te gaan, ondanks de hitte. Ze liet
zich naar de Palatial Bioscoop brengen. Bin
nen was het koel; en de film speelde in het
nooge Noorden; en het kijken naar reusach
tige gletschers en pelsjagers, die door de
sneeuw voortploeterden, deed haar een
poosje de hitte buiten vergeten.
Maar toen ze buiten kwam, vond ze de
late middagzon nog even brandend als te vo
ren. Waarom had ze dat radiogram van tante
Martha toch niet beter gelezen? Die ver
geetachtigheid werd heusch onrustbarend.
Beteekende dat. dat ze werkelijk op Curt
verliefd was? Als ze niet zoo dom was ge
weest, dan was ze nu heerlijk aan het zwem
men na een partijtje golf! Maar ze kon haar
auto toch nemen en naar het strand
Terwijl ze besluiteloos op een straathoek
stond, hoorde ze 'n man schreeuwen, die een
touring-car voor Coney Island aanprees:
„Menschen, waarom staan jullie hier toch te
braden van de hitte? We vertrekken zoo da
delijk naar Coney Island. Brengen u terug
na een lekker zwembad op tijd voor het eten.
Kost maar één dollar, dames en heeren. On
gekend buitenkansje
Een jong stel, juist met Terry uit de bios
coop gekomen, keek elkaar aan. De jonge
man telde tersluiks zijn geld. Hij knikte ge
ruststellend tegen het meisje, wier gezichtje
opklaarde. Terry keek hen na, toen ze in de
groote bus stapten. Dat zoo'n kind daarmee
zóó blij kon zijn. Terry zag een kleinen jon
gen, die zijn moeder trachtte mee te trek
ken: „Toe, mammie, ik wou graag naar Co
ney i— toe dan, mammie!"
Terry kreeg een kleurtje van opwinding.
Ze was verscheine keeren op Coney Island
geweest. Maar dan in een eigen auto met be
kend gezelschap. Het zou wel grappig zijn,
alleen te gaan, met een bus. Waarom ook
niet? Al ontmoette ze daar een of andere
kennis, dan was het toch geen misdaad?
En het zou allicht leuker zijn, dan naar
huis te gaan, of alleen naar een schouwburg.
Ze zag nog een jong paartje instappen. Op
eens voelde ze zich roekeloos. Heel haar leven
was ze bewaakt en geleid. En het laatste
jaar had ze niets buitengewoons gewaagd,
om tante Martha, die bij haar inwoonde, niet
te hinderen. Dezen zomer was zij in Amerika
gebleven, teiwijl haar tante naar Europa ge
gaan was. Maar Jack Dayton en zijn vrouw
waren toen bij haar komen inwonen, om haar
gezelschap te houden.
Ze was letterlijk nooit ergens alleen heen
gegaan. En nu stond zij, met haar vijf mil-
lioen dollar, hier besluiteloos te overleggen
of ze wel met een bus naar Coney Island
durfde gaan! In een opwelling nam ze ook
een kaartje en stapte in. En terwijl ze dat
deed, kwam een jonge slanke man met een
ongeloovigen trek op zijn gezicht, achter
haar naar binnen. Niemand zou gezegd heb
ben, dat hij haar volgde; hij gehoorzaamde
slechts een vagen inval, dat hij haar name
lijk herkende
Ze vond een plaatsje ongeveer in het mid
den en zette zich zoo gemakkelijk mogelijk
neer. Ze hoopte, dat er niemand naast haar
zou komen zitten met die warmte. Maar al
kwam er iemand naast haar zitten, dan zou
ze daarvon toch niet doodgaan, wel? Ze wilde
haar avontuurtje niet laten bederven door
angstige voorgevoelens. Toen de bus weg
reed, nam Terry haar medepassagiers ter
sluiks op. Behalve de twee paartjes zaten er
nog een paar Japaneezen, keurig in de klee-
ren en toch een beetje belachtelijk met hun
groote stroohoeden. Schuin voor haar zaten
twee meisjes, met te veel geverfde gezichten,
die al dadelijk tegen de Japanners begonnen
te gichelen. Maar daar moest ze zich nu
maar niet aan ergeren.
Ze reden nu door de armoedige buiten
wijken. Achter haar hoorde ze schorre stem
men luidruchtig praten en toen ze oplette,
kon ze verstaan, wat er gezegd werd.
„Kom, wees nu verstandig. Gumy. Die moet
niks van ons slag hebben!"
„Natuurlijk niet! Zoo'n deftige dame!"
„Nou", zei een derde stem, „maar wat doet
ze dan in de bus? 'n Meisjes, dat alleen naar
Coney gaat, wil gezelschap hebben. Laat me
nou begaanik wil haar vragen
„Och. ze zal daar natuurlijk haar vrijer
wel ontmoeten", zei de eerste spreker.
..Maar als ze nou een beteren onderweg op
duikelt? Toe, laat me nou losl"
Terry was er aan gewend, dat een man
vriendelijk tegen haar was, maar op dit soort
hofmakerij was ze toch niet voorbereid. Ze
voelde zich verontwaardigd. De man, die
naast haar zitplaats was komen staan, zag
er uit als een man uit het volk. Zijn kleeren
zaten slordig. Hij droeg geen boord en zijn
overhemd hing los
„Je bent veel te deftig, om .alleen te rei
zen, juffie", zei hij heesch lachend. „Kom,
schik wat op en laat een fatsoenlijke kerel
naast je zitten!"
Terry keek hulpeloos de bus rond. Maar
alle passagiers zaten recht voor zich uit te
kijken en schenen zich liever niet met het
geval te bemoeien. Ze keek om en zag achter
zich twee mannen zitten van hetzelfde slag
als degene, die haar had aangesproken. En
de chauffeur had al zijn aandacht in de
drukte bij het stuur noodig.
„Alstublieft nou!" zei Terry, zonder opzij
te gaan.
„Dat is aardig gezegd van je. Schik nou
een eindje op, dan kom ik naast je zitten,
kindlief. Zeg, zullen we vanavond eens ge
zellig uitgaan?"
„Wilt u me alstublieft met rust laten", zei
Terry. „Ik ken u niet".
„Neen, die is goed!" riep de man grijnzend,
„natuurlijk ken je me niet. Anders zou je
zoo niet tegenstribbelen, wel?"
Hij kwam vlak bij haar staan en een
dranklucht drong haar in den neus.
„Zeg, je bent heusch een knap kind, hoor.
Toe, wees nu eens wat aardiger!"
De bus stopte en de man wankelde tegen
haar aan. Terry had het wel willen uitgil
len. Maar ze durfde niet. Dan kwam de po
litieen de krantmisschien het ge
recht er wel aan te pas... Met een schok
schoot de bus weer vooruit. In het midden
pad verscheen een rustige jonge man, On
willekeurig keek Terry hem smeekend in zijn
grijze oogen. Hij scheen den toestand op
slag te overzien. Hij kwam vlug een paar
stappen dichterbij, vast op zijn beenen, on
danks het schommelen van de bus.
„Neen maar. Mary!" zei hij joviaal, „dat
is nog eens boffen! Wie had nou ooit kun
nen denken je hier te ontmoetenI"
De andere man keerde zich naar hem om.
Hij was een heel stuk grooter en breeder,
maar iets in die koele grijze oogen deed hem
aarzelen.
„Zeg eens, wat moet jij voor den...."
Hindert die man je, Mary?" vroeg de
jonge man.
Schuins achteruit kijkend zag Terry, dat
de twee anderen op de achterbank waren op
gestaan en zich in den twist wilden mengen.
Drie tegen één!
„Och, ik geloof niet, dat hij het deed om
me te hinderen, Sam", antwoordde ze meteen
„Nou, ik mot zeggen, dat je erg schappe
lijk bent, juffie", zei de halfdronken man,
„heel wat van jouw soort zouden groote her
rie gemaakt hebben, omdat iemand voorko
mend voor ze wilde zijn. Het was zoo kwaad
niet bedoeld, kameraad. Ik ga ook naar Co
ney en zag haar zoo alleen zitten en.nou
ja. Ben je tevreden, kameraad?"
„Als die dame het ook is", zei de jonge
man rustig.
„Welwelnatuurlijk", zei Terry.
Met een diepe buiging keerde de groote
kerel zich om, ging naar zijn makkers te
rug en haalde een flesch te voorschijn, waar
uit ze alle drie flink dronken. Hij raakte niet
uitgepraat over Terry. „Dat .is nog 's een
meid!" bromde hij. „Andere meisjes zouden
belust zijn geweest op relletjes en een vecht
partijmaar die zijn ook niet van dat
deftige slag, wat!"
De jonge man had nog een oogenblik aar
zelend naast Terry gestaan. Maar eindelijk
kwam hij toch naast haar zitten.
„Neemt u me niet kwalijk", zei hij zacht
jes, „maar het zou te gek staan, als ik nu
niet naast u kwam zitten".
„En het zou nog gekker zijn, als ik niet
graag had, dat u het deedt".
„Hè?" Hij keek haar onderzoekend aan,
om te zien, hoe ze het meende. Maar haar
blik stelde hem gerust. „Ik zou u zoo graag
bedanken", zei Terry.
Hij haalde de schouders op.
rvu-dt vervolgd).
