Buiten baar kringen
In de Vrijdag te Den Haag gehouden vergadering van de Kon. Ned. Auto
mobiel Club werd jhr. mr. J. Th. M. Smits van Oyen (rechts staande) gekozen
tot voorzitter van de K.N.A.C. als opvolger van mr. J. Linthorst Homan (links)
Nijmegen komt steeds meer in het teeken van de vierdaagsche afstandmarschen te staan.
Reeds wordt de laatste hand aan de voorbereidingen gelegd
De fabrieksbrand te Tegelen. Een overzicht van de
uitgebrande steeno/ens der N.V. Russel Tiglia aan den
Kaldenkirchei weg
Wat in den Tour de France niet meer te zien zal zijn. De
Franschmar Lapébie geeft zijn tegenstander, den Belg Sylvère
Maes, een verfrisschende douche
Door de zesde
infante» ie-bngade
werden Vrijdag
oefeningen gehou
den in het over
steken van de
Eendrachttusschen
het eiland Tholen
enBergenopZoom
Japansche belangstelling voor het Hollandsche vee. De nieuwe Japansche gezant, Z. Exc. Kazue
Kuwashima, bracht Vrijdag een bezoek aan een hygiënischen melkstal te Bergschenhoek
Jhr. mr. J. Th. M. Smits van Oyen te
Eindhoven, die benoemd is tot voor
zitter der Kon. Ned. Automobiel Club
FEUILLETON
door HESMAN ANTCNSEN.
3)
„Ik geloof niet. dat het de moeite waard
was. Maar toch ben ik blij. dat ik toevallig
in de buurt was. Het zou misschien het beste
zijn. als u er niet op tegen hebt, dat ik tot
het eindpunt meereed".
„Ik dacht, dat dat al afgesproken was", zei
ze glimlachend.
Weer nam hij haar onderzoekend op.
„Wacht er in Coney iemand op u?"
vroeg hij.
„Neen", antwoordde ze.
„Niet?" vroeg hij verwonderd.
„Op u dan wel?"
„Neen", zei hij.
„Waarom zou een meisje niet alleen naar
Coney Island kunnen gaan?"
„Een meisje van uw soort? Och, om heel
wat redenen".
„Wat meent u met een meisje van mijn
soort?"
..Het soort meisjes, dat niet met een dron
ken kerel weet om te springen".
„Maar nu weet ik het", zei ze lachend. „Ik
wacht doodbedaard op een redder uit den
nood".
„Bent u er wel eens geweest? Ik meen
dan.v alleen?"
„Weineen", gal' ze meteen toe.
„Dan geloof ik dat ik niet beter doen kan
dan vanavond op u passen"
„Wordt er van me verondersteld dat ik dat
zoo maar dadelijk goedvind?"
Hij keek haar heel ernstig aan Het maak
te een prettiger, indruk op haar.
„Och, als u dat niet doet, dan moet ik u
aanraden nu meteen naar huis terug te kee-
ren"„ zei hij. „Coney is heel veilig, maar in
den avond moet een meisje alleen er zich
niet wagenenfin, ik hoef u dat wel niet
te vertellen, wel? En ik ben nu eenmaal
hier en heb met niemand anders afgespfoken
enOfschoon, ja daar moet ik maar niet
aan denken".
„U wilt zeggen, dat u toch eigenlijk wel
met iemand afgesproken hebt?"
„Neen. Ik dacht aan wat ik in mijn zak
heb. Niet meer dan vijf dollar. Ik kon het
van de hitte niet uithouden en besloot te
gaan zwemmen en dan wat te eten. Ik wist
niet, toen ik van huis ging. dat ik iemand
mee zou vragen, anders had ik wel meer
Hij brak zijn zin bruusk af en keek haar
aan.
„Ik begon bijna te liegen", zei hij. „Te zeg
gen. dat ik dan meer geld meegenomen zou
hebben. Dat is niet waar. Ik heb geen cent
over om voor mijn plezier te besteden. Niet
voor Donderdagmijn betaaldag
Dus
Ze voelde opeens medelijden met hem. Hij
was ongetwijfeld een heer. De jongelui, die
ze kende, mochten dan klagen, dat ze geen
eigen auto konden houden of geen villa in
Palm Beach, maar ze kon zich niet voorstel
len, dat ze niet genoeg geld in hun zak had
den. om een avondje uit te gaan. Zoo'n ar
moede had ze nog nooit meegemaakt. En
deze jonge man. die ze zonder meer Sam had
genoemd, had niet eens geld genoeg op zak.
om een avondje met haar uit te gaan.
„Och, tobt u daar maar niet over. Ik heb
genoeg.Ze hield even op en bedacht zich
„Ik heb tien dollar bij me".
Ze moest er alleen maar voor zorgen, dat
hij niet zag dat ze meer dan tweehonderd
dollar in haar taschje had. als ze ergens
voor betaalde.
Hij kreeg een'kleur
„Ik ben' nog nooit met een meisje uitge
gaan en heb haar zelf laten betalen. Maar
jade omstandigheden zijn wel een beetje
eigenaardig ditmaal, niei?"
„Dat denk ik ook", antwoordde ze glim
lachend.
„Dan zal ik uhet moet weluw
eigen gelag maar laten betalen".
„O, dat zou ik trouwens niet anders gewild
hebben", antwoordde ze. ,,'n Meisjedat
ergens een manoppikt
„Nou, zoo moest u het nu liever niet noe
men, wel?" riep hij lachend. „Als u er niets
op tegen hebt dan zou ik me graag voor
stellen. John Reddingniet Sam". Hij
lachte weer. „Dat was erg snedig van u, me
meteen maar Sam te noemen".
„Angst doet de verbeelding sneller werken,
is het zoo niet?"
„Dan ben ik niet angstig geweest, want
mijn verbeelding bracht me op geen minder
alledaagschen naam dan Mary".
Ze dacht vlug na. Natuurlijk kon ze hem
haar werkelijken naam niet vertellen. Maar
nu hij zich eenmaal voorgesteld had, moest
zij toch ook een naam opgeven.
„Mijn naam is Converse", zei ze.
„En moet ik u zoo noemen met „miss" er
voor? We zien elkaar misschien nimmer te
rug. Zou het zoo vreeselijk zijn, als ik u voor
één avond bij uw voornaam noemde?"
„Die isis.... Theodora".
„Dat is een erg stijve naam", vond hij.
„Mijnmijn vrienden noemen, me.
Terry*'.
„Geen Teddy? Grappig! Best. dan is het
dus Terry, niet waar?"
„Dan zult u dus Jack moeten heeten".
„Dat is zoo moeilijk niet. We hebben bij
onze eerste voorstelling zulke enormiteiten
geslikt, dat we nu maar niet over kleinig
heden moeten vallen. Waar ben je ergens in
betrekking. Terry?"
Betrekking? Ze staarde hem verbluft aan.
Hoe moest ze in vredesnaam
„Jaja. ik heb op het oogenblik
eigenlijk geen betrekking", zei ze °indelijk.
„Zonder werk? Maar hoe komt u er dan
bij, uw geld op Coney Island te vergooien?"
n.
Hij bekeek haar echt als een man, die het
uiterlijke ziet en dat vaak nog verkeerd uit
legt. Zoo'n dwaas kind! Om in zoo'n moei
lijken tijd haar geld aan plezier maken te ver
knoeien. En natuurlijk op haar [paaschbest
aangekleed. Maar hij moest zeggen, ze had
goeden smaak. Hij voelde een beetje mede
lijden. Het leven was toch hard voor zoo'n
meisje. Voor een man wass het al niet gemak
kelijk, maar een man wist ten minste, als hij
iets waard was, dat succes slechts een kwes
tie van tijd was; terwijl voor een meisje er
alleen uitkomst was in een behoorlijk huwe
lijk. En waar moest deze Terry, die blijkbaar
zoo weinig kennissen had, dat ze alleen naar
Coney Island moest gaan, ooit hopen een be
hoorlijken man te vinden
Het was zoo stikheet", antwoordde ze na
een poosje.
„Ja, maar andere menschen vinden het ook
heet", zei hij streng, „maar als die geen werk
hebben, dan worden ze niet verkwistend.
Maar misschien", voegde hij er grinnekend
aan toe, „heb ik een heel verkeerd idee over
u. Misschien beteekenen een paar dollars
voor u niet yéél".
Ze onderdrukte haar lachen. Ze was een
oogenblik bang geweest, dat hij den prijs van
haar hoedje en schoentjes zou schatten. Als
hij wist, dat zij Terry Tarpeton was en vijf
millioen waard, dan was de heele aardigheid
er af. Eerst had ze haar identiteit voor hem
stil gehouden, omdat ze vreesde, dat haar uit
stapje ruchtbaar zou worden. Maar hij was
zoo keurig, zoo aardig, dat ze hem niet in de
war wilde brengen door de ontdekking dat.
wat hij een groot bedrag vond, voor haar
minder dan een kleinigheid was.
„Toch wel", zei ze. „alleenje kunt je
soms zoo eenzaam voelenzoo
„Wat is uw beroep? Ik bedoel, wanneer u
werk hebt?"
,Jk beneeneen artiste", was haar
antwoord.
-Ja. zooiets had ik wel gedacht, ziet er
heelemaal niet uit als een winkeljuffrouw",
zei hij met een bedachtzaam hoofdknikje.
„Ik heb anders bijzonder aardige winkel
juffrouwen gezien", zei ze.
„Natuurlijk", zei hij gewoontjes. „Zoo be
doelde ik het ook niet. Ik meendelik zou
me niet kunnen voorstellen, dat u over een
toonbank het een of ander verkocht. Dus iu
bent artiste. Waar hebt u gewerkt?"
„JaZe dacht snel na. „Eigenlijk heb
ik nog niet gewerkt. Ik ben juist naar New-
York gekomen, om werk te zoeken. Ik heb
heel wat voor eigen studie gewerkt... Maar
de tijden zijn zoo moeilijk en er is bijna geen
betrekking te vinden. En bovendien, ik weet
zoo zeker nog niet, of ik het in een vaste be
trekking zou uithouden".
Ze had er zelf geweldig pret in.
„Maar wat zoudt u willen doen?" vroeg hij
verder.
„Ik had zoo gedacht?.ik ben nog geen
erg goede artisteIk heb een klein atelier
gehuurdik schilderkamerschermen".
Dit laatste gooide ze er met zekerheid uit.
Ze had werkelijk kamerschermen en zoo ge
schilderd. Lucille Waters had er nog eens een
van haar gekochtwanneer ook weer?
Ja, twee jaar geleden. Ze had niet veel talent
en Lucille had er haar slechts vijf en twintig
dollar voor betaald en die weer van haar met
kaarten teruggewonnen, kort daarna
maar toch
,,'n Atelier? Maar u zei, dat u geen werk
had
„Nu ja, ik bedoelde, dat ik op het oogen
blik geen koopers heb".
„Dat is toch geen reden, om uw werk in
den steek te laten. Eigenlijk des te meer re
den, om voorraad te maken tot er een afzet
gebied komten dan die materialen zullen
u toch wel een handvol geld kosten?"
„Dat is het juist!" Ze greep zich aan dien
stroohalm vast. „Ik kan doodgewoon niet
doorschilderen voordat ik eerst iets verkocht
héb".
(Wordt vervolgd).
