-
Buiten haar kringen
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
5)
Hij reikte haar het portret over. Ze nam
het aan en keek naarhaar eigen por
tret! Ze droeg een pierrot-costuum, met een
spitse muts en groote pompoenen op haar
witte kleed. Er onder stond: „Miss Therese
Tarpeton, die in Januari debuteerde, zooals
ze verscheen op het gemaskerde bal bij
Worthering".
Ze keek Redding tersluiks aan. Maar hij
was er zich heelemaal niet bewust van, dat
het meisje, dat hij lief had, daar tegenover
hem aan het tafeltje zat. Dat was te be
grijpen. Wie lijkt er nu op een krantenpor
tret? En toch
„Ja, heusch, ze is wel knap", zei ze in ant
woord op zijn vraag en keek hem daarbij
recht in de oogen. Maar hij herkende haar
niet. Ze voelde zich een beetje gepikeerd. Nu
hij haar zelf zag. moest hij toch eigenlijk niet
meer aan dat portret denken?
„Wel knap? Maar Terry, ze is gewoonweg
wondermooi!"
„Misschien wel", gaf Terry glimlachend
toe. „Maar ja, je moet rekenen, dat ik niet
verliefd op haar ben. Zullen we nu gaan?"
Ze vonden nog net een plaatsje op de ach
terste bank in de bus en reden door den
zwoelen avond terug naar New-York.
„Ik veronderstel, dat je me voor gek aan
ziet. is het niet?" vroeg Redding.
„Omdat je verliefd werd op een portret?
Och, dat weet ik nog niet", antwoordde zij
ontwijkend.
„Ik wel", zei hij. „Ik behoorde verliefd te
worden op een meisje van mijn eigen stand,
zooals jij bent, Terry. Je bent ^lijkbaar net
het type, dat ik aardig vind. Ik meen, je bent
net zoo iemand, als die miss Trpeton. Ik wil
daarmee niet zeggen, dat ik je zoo maar
zou kunnen krijgen; dat verbeeld ik me niet.
Maar er zou tusschen ons ten minste niet een
berg geld als een onoverkomelijke hinderpaal
liggen. Jij bent ook mooi. Terry".
„Maar toch niet zoo aardig als miss Tar
peton, wel?" Ze was op hetzelfde oogenblik
beschaamd, dat ze zoo'n vraag gesteld had.
Hij staarde haar aan.
„Ik weet het niet. Misschien toch wel. Je
bent heel erg knap. Je hebt alles en alles.
Jeje bent een schat, Terry. Als ik
als ik dat portret nooit gezien had, dan zou
ik heusch verliefd op je kunnen worden,
Terry".
„Dank je!" zei ze. En hij kreeg een kleur.
,Dat klonk werkelijk erg neerbuigend, niet
waar?" zei hij. „Maar zoo meende ik het toch
heusch niet. Ik dacht niet, dat je verliefd op
mij zoudt worden. Ik bedoel alleenOch,
ik weet zelf niet goed. wat ik bedoelde, Terry.
Maarwe hebben toch een heel prettigen
avond gehad, is het zoo niet?"
„Ik heb het heerlijk gevonden", gaf ze toe.
„Ze heeft net zulke zwarte haren als jij",
zei hij weer. „Ten minste naar het portret
te oordeelen. Moet je weten dat ik al aldoor,
zoolang als ik het bij me draag, me afge
vraagd heb wat zij wel denken zou als ze wist,
dat een arme advocaat het in zijn zak droeg".
„Ze zou zich gevleid voelen", zei Terry.
„Ja, dat zal wel!" smaalde Terry, „ik denk
veeleer, dat ze het een groote zelfoverschat
ting van hem zou vinden".
„Dat zie ik zoo nog niet in", vond Terry.
„Ze mag dan de bekende miss Tarpeton zijn,
op slot van zaken blijft ze toch een gewoon
mensehenkinden een meisje. En een
meisje vindt 't nooit akelig, als een man van
haar houdt. Ze mag zich beleedigd voelen, als
een man haar lastig valt, maar een vereering
van uit de verte kan nooit lastig zijn".
„Misschien niet. In elk geval, veel komt het
er niet op aan, wel? ge komt het toch nooit
te weten",
„Tenzij je haar ontmoet. Dat blijft toch
een mogelijkheid, niet waar?"
„Alles is mogelijk, veronderstel ik. Maar
daarom nog niet waarschijnlijk. Hoe zou een
man als ik bij mogelijkheid een dergelijk
meisje kunnen ontmoeten? Het is immers
niet waarschijnlijk, dat zij een tochtje op
haar eigen houtje naar Coney Island zou
gaan maken en dan tegen mij oploopen?"
„Daar is ze te netjes voor, denk je niet?"
vroeg Terry.
,Dat bedoel ik heelemaal niet", antwoord
de hij op slag. Ik bedoeldewel, je kunt je
immers niet voorstellen, dat een dergelijk
meisje, ooit iets alléén doet? Daar zou ze
geen kans toe zien. Zulke meisjes leiden zoo'n
heel ander leven. Terry. Die kennen allerlei
voorname lui. Die worden overal uitgenoo-
digd en
„En meisjes als ik. die niemand van belang
kennen, moeten wel op eigen houtje uitgaan,
niet?"
„Toe nou, ik doelde heelemaal niet op jou.
Ik zei alleen maar, dat ze zoo heel anders
was".
„En verfijnder", zei Terry.
„Ik zei alleen maar „anders". Ikik
wou. dat ik haar portret nooit gezien had!"
„Heusch?"
„Ja, dan had ik verliefd kunnen worden
op jou, Terry!"
„Dat heb je al meer gezegd", riep ze
lachend.
„En ik zeg het nog eens", antwoordde hij.
„En als je op een goeden dag ook eens van
mij ging houden, dan zou ik in staat zijn met
je te trouwen. Ik wil zeggen, dat ik daarvoor
geen millionair behoefde te zijn".
„Niet? En als ik nu eens heel veeleischend
was?"
Hij schudde langzaam het hoofd.
„Zoo ben jij nu eenmaal niet. Jij laat je
niet voor geld koopen. Daar ben ik van over
tuigd. Niet, dat ik het wel van haar denk.
Maar ja, omdat ze rijk is. zal ze ook wel
verwachten, met een rijken man te trou
wen".
„Dergelijke meisjes trouwen toch ook wel
eens met arme mannen", zei Terry. Hij
haalde zijn schouders minachtend op.
„Ik zou er niets van moeten hebben, de
arme man van een rijke vrouw te zijn. Neen,
ik zou er geen willen hebbenzelfs haar
nietof ik moest een of ander groot suc
ces behalen. En tegen dat het zoover is, dan
is ze allang getrouwd en ben ik een man op
leeftijd
„En vergeten, dat je ooit op haar portret
verliefd bent geweest".
„Denk je dat? Mijn vader, Terry, werd op
mijn moeder verliefd, toen hij tien jaar oud
was. Hij heeft nooit meer naar een ander
meisje gekeken en zij naar geen anderen
jongen. Men grootouders van beide kanten
zijn op een dergelijke manier getrouwd. Ik
ben net zoo. Ik zal van haar blijven houden
tot mijn dood toe en nooit met een andeü
trouwen".
„Nooit duurt nog erg lang", zei ze lachend.
„En toch meen ik het!" zei hij beslist.
Haar geprikkeldheid nam toe. Hier zat hij
naast haar en vertelde haar, dat hij altijd
de aanbidder zou blijven van de Terry Tar
peton, wier portret hij in zijn zak droeg. Het
was een uitdaging van al wat vrouwelijk in
haar was.
„En denk je heusch, dat geen enkele an
dere vrouw in staat zal zijn, je die miss Tar
peton te doen vergeten?" vroeg ze.
„Ik ben er zeker van!"
„Hoe weet je, dat ze zoo lief is, als je je
voorstelt? Op slot van zaken zijn portretten
niet altijd net zoo als de voorgestelde perso
nen". zei ze gedurfd.
Hij haalde weer zijn schouders op.
„Het komt er niet op aan, of ze werkelijk
lief is", zei hij. „Ze is nu eenmaal een soort
noodlot voor me, begrijp je, Terry?"
Ze waren in Brooklyn aangekomen.
„Je moet hier uitstappen", zei Terry, „an
ders moet je weer heelemaal terug".
.Denk je soms, dat ik je zoo laat op den
avond dat heele eind alleen verder laat rij
den?" vroeg hy.
„Denk je soms, dat ik iets anders van plan
ben?" wierp ze tegen.
„Ik laat je in geen geval alleen naar huis
gaan!"
„Omdat je weten wilt, waar ik woon?"
„Neen, dat is het niet. Alleenhet is al
zoo laat en
„En [het zal nog later worden, als je zoo
blijft aanhouden als nu. Ik wil niet hebben,
dat je weet, waar ik woon. Wezien
elkaar immers toch nooit meer terug?"
Hij keek haar strak aan.
,Dat is toch wel wat al te erg. niet waar,
Terry? Ja, ik heb aan een meisje, als jij
bent, niets aan te -biedengeen plezier en
geen geldDag Terry. Ik benerg blij.
dat ik je ontmoet heb". Hij had haar hang
gegrepen en er een kus op gedrukt. Maar
meteen vroeg hij excuus. „Het spijt me
ennnuja je weet eenmaal, dat ik op
dat meisje verliefd toen en dat ik altijd van
haar zal blijven houdenEn toch. zal
ik altijd blij blijven, dat ik dien feus gege»
ven heb!"
En meteen stond hij op en liep al zwaaiend
door de bus naar den uitgang. Met een schok
stopte de bus op zijn verzoek. En Terry bleef
alleen achter.
Tante Martha was veilig de douane door=
geloodst. Ze zat nu op de slaapkamer, die
voor haar was ingericht in het huis op Li
vingstone Place. Ze had, zooals alleen tante
Martha dat kon, gebabbeld over de onaange
naamheden van haar reis, over de weinige
aandacht door sommige Fransche hotelhou
ders aan haar persoon geschonken en over
de onmogelijke en ondragelijke menschen die
het hadden durven bestaan, met haar op
dezelfde boot te reizen.
(Wordt vervolgd).
De Noorsche houtboot .Advance*, die met een gebroken stuuras op de Noordzee Je Nijmegen heerschte Maandagavond reeds de traditioneele drukte rond de
door aan .rawle;vierdaagsche afstandsmarschen, waarvan hierboven een aardig detail -
Vader neemt afscheid van zijn zoon
bij het vertrek van manschappen der
Amsterdamsche verkeerspolitie naar
de vierdaagsche afstandsmarschen te
Nijmegen
Het zal toch nog wel ééns
zomer wordenII! De tra
ditioneele optimistische ge
dachte aan het begin van
iedere vacantie
Aan den vooravond der vier
daagsche afstandsmarschen
werd Maandag te Nijmegen
Wat voor de grage magen op het terrein der
Wereldjamboree bereid wordt. Ofschoon nog
slechts eenige honderden gasten aanwezig zijn,
komt er voor de maaltijden reeds heel wat
kijken
de gebruikelijke vlaggenparade
gehouden
De Indische padvinders zijn op Het terrein der Wereldjamboree te Vogelenzang reeds be
gonnen met den opbouw van hun tentenkamp onder deskundige leiding
De Wereldjamboree te Vogelenzang in voorbereiding. Het entrée, door de
verkenners zelf vervaardigd
De kapper op het Wereldjamboree-terrein heeft het reeds
druk
