Buiten haar kringen
De ontzettende ramp van het K.L M.-vliegtuig .Flamingo". Het wrak van het
toestel op de plaats des onheils nabij Hal in België, waar het brandend neer
stortte en waar vijftien personen den dood vonden
Het eerste gedeelte van het Nederlandsche padvinderscontingent is Woensdag
op het terrein der Wereldjamboree aangekomen. - Onmiddellijk na aankomst
werd er flink aangepakt, om het kamp in orde te brengen
Op de plaats van de ramp. Autoriteiten bij het wrak van het
K.L.M.-vliegtuig .Flamingo", dat nabij Hal in België neerstortte
Z. K. H. Prins Bernhard bracht Woensdag een bezoek aan de vier-
daagsche afstandsmarschen - Te Wijchen, waar de Prins het voorbij
trekken der groepen gadesloeg, heerschte groote drukte
De Amerikaansche tennis-ploeg heeft door haar overwinning op
Engeland beslag weten te leggen op de Davis Cup. De ploeg n* de
overwinning
Budge in actie tegen Austin tijdens
de beslissende tennismatch om de
Davis Cup tusschen Amerika en
Engeland
De voorbe> eidingen voor de kampvuren op het terrein der Wereld
jamboree te Vogelenzang. De Indische padvinders aan den
arbeid
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
7)
Terry voelde een onbegrijpelijke vreugde,
maar wist die te verbergen. Natuurlijk zou ze
tante Martha erg missen; ze was pas uit
Europa terug! Maar ze kon vragen, of de
Daytons weer bij haar kwamen inwonen.
Bovendien, tante Martha wist heel goed, dat
ze heelemaal geen chaperone noodig had. En
die kleine meisjes Freeland, die moederlooze
kindertjes zouden anders alleen aan de zorg
van een kinderjuffrouw overgelaten zijn. Dat
gaf bij tante Martha den doorslag. Koffers
werden gepakt en tegen drie uur zat Terry
achter het stuur van haar roadster met tante
Martha zenuwachtig naast haar.
„Maar mijn trein gaat toch pas om zeven
uur", zei tante Martha angstig, toen Terry
een bocht met een vaart van zestig mijl
doorvloog.
„Kom. tante, u houdt immers van opschie
ten!" bromde Terry.
Maar toch door de drukte in New-York
was het kwart voor zessen geworden, voor
dat de blauwe wagen voor het huis op Li
vingstone Place stopte.
Natuurlijk waren de kantoren zeker nu
het zomer was om vijf uur gesloten. Toch
belde Terry van uit haar eigen kamer het
kantoor van Conaway Conaway op en
kwam tot de bevinding, dat Jack er nog aan
wezig was.
„Ik had je bijna opgegeven", zei hij.
„Ik dacht, dat je liever niet had, dat ik
opbelde", plaagde ze hem.
„Dat had ik ook niet", antwoordde hij.
„Maar er zijn nu eenmaal van die dingen
waar we op hogen, al weten we, dat ze slecht
voor ons zijn. Ga je met me dineeren?"
„Ieder voor zich?" Ze zag bijna, hoe een
leelijk gezicht hij trok.
„Ik vroeg je met mij te dineeren", her
haalde hij stroef.
„En ik herhaal, dat ik graag wil, als we
ieder voor ons zelf
„Terryje maakt, dat ik me zoo banaal
ga voelen!"
„Ik zie niet in, waarom. Ik moet toch wel
graag met je meegaan, is het zoo niet?" zei
ze gedurfd.
„Met een man, die niet eens Je diner be
talen kan!" zei hij smalend.
„Als ik iemand noodig had, om voor mijn
eten te betalen, zou ik er misschien wel een
kunnen vinden", zei ze.
Hij gaf toe zonder verder tegen te strib
belen.
„Mag ik je komen afhalen?"
„Ik zal je wel ergens ontmoeten".
„Mag ik nog altijd niet weten, waar je er
gens woont?"
„Nog niet", antwoordde ze.
„Waar ontmoeten we elkaar dan?"
Ze moest tante Martha naar den trein
brengen. Tante Martha stond er altijd op,
minstens een kwartier te voren in haar cou
pé te zitten en tien minuten voor het ver
trekuur degenen, die haar wegbrachten, de
wagon uit te sturen, uit angst, dat ze per
ongeluk meegenomen zouden worden met
den trein.
„Om zeven uur. Voor het Centraalsta
tion". zei ze tegen hem.
Ze hoorde hem lachen.
.Dat is een eigenaardige plaats
„Stel een betere voor", viel ze hem in de
ede.
„Ik weet er geen", gaf hij lachend toe.
Terry bracht haar tante in haar coupé
.vachtte, tot de trein wegreed en begaf zich
ian naar het informatieloket. Ze wilde niet.
dat hij haar met haar tante zou zien. Tante
Martha met. haar kamenier en haar rijke
kleedij moest wel de verwondering van iede-
ren jongen man opwekken. Daarom had ze
wat later afgesproken en moest een kwar
tier wachten.
Ze keek rond over het tafereel, dat het
station haar bood. Over het geheel hing,
evenals in Coney Island, een vrij burgerlijke
sfeer. De meesten van die menschen moesten
op de dubbeltjes passen. Voor velen was een
treinreis een buitengewoon avontuur
Hij kwam met veerkrachtigen stap naar
haar toe. Hy droeg weer hetzelfde blauwe
pak en de bruine schoenen van den vorigen
avond; zijn slappe boord was niettegenstaan
de de hitte, smetteloos en keurig.
„Wat een zeldzame preciesheid! Zoo mooi
op tijd!" zei hij lachend.
De hand, die hij haar reikte, was koel en
sterk. Ze had een hekel aan warme, klamme
handen.
„Jij toch ook!"
„Waar zullen we gaan eten?"
„Net waar je wilt", antwoordde zij.
„Ergens moeten we toch heen. Zullen we
het dan maar deftig doen en op een van de
Avenu's een plekje zoeken?"
„Dat lijkt me verrukkelijk", zei ze. Ze wan
delden naar de Vijfde Avenue en gingen het
uiterst nette Chain-restaurant binnen. Daar
deden ze hun bestelling en hij keek haar
glimlachend aan.
,Ik had zoo gedacht, dat je me niet meer
zoudt opbellen", zei hij.
„En?"
.Ik ben blij, dat je het wel gedaan hebt",
zei hij.
„Ik ook", zei ze. „En ben je niet bang, dat
je je die pegeneigenheid voor miss Tarpeton
zult kwijtraken?"
Hij schudde het hoofd. ,Dat is nou heele
maal geen gezegd voor jou. Terry".
„Geen gezegde voor mij. Wat weet je
ügenlijk van me af?"
„Genoeg, om te weten, dat je niet den spot
'X>udt. drijven met iets, wat je vertrouwelijk
meegedeeld Is. En dat je niet van zins bent,
met mij te flirten".
„Deed ik dat dan?"
„Hoe wou je het anders noemen?"
Zijn onverstoorbaar goede humeur, zijn
zelfbeheersching ontwapenden haar.
„Ik zou het ook precies zoo noemen", lachte
ze. „En jij moet heelemaal niets van flirten
hebben, wel?"
„Niet met jou, Terry".
„Zou het heelemaal buiten mijn type val
len, als ik vraag waarom?" wilde ze weten.
„Op slot van zaken zou ik me toch, zonder
al te ijdel te zijn, wel kunnen verbeelden, dat
een jonge man een beetje flirten met mij
niet onaardig vond".
„Het zou heelemaal niet onprettig zijn,
Terry". gaf hij toe. „Alleenzeg Terry, ik
kan me eigenlijk geen vreemder kennisma
king voorstellen, dan de onze. Ik had nooit
kunnen denken, dat me zooiets zou over
komen".
„Omdat we nooit vormenlijk aan elkaar
voorgesteld zijn soms?" vroeg ze ondeugend.
„Och, Terry, wees nou niet" dwaas. Het is.
omdat ik je nergens mee heen kan nemen.
Niets voor je doen kan. Ik zou niet graag
flirten met een meisje, als ik niet eens haar
diner kon betalen. Het zou zoogoedkoop
zijn. Maarik mag je nu eenmaal zoo
vreeselijk graag lijden, Terry!"
„Dank je Jack", zei ze, „bederf dat ge
zegde nou iriet, door er aan toe te voegen, dat
je zoo doodelijk verliefd bent op dieTherese
Tarpeton, dat je me niets anders dan vriend
schap kunt aanbieden".
Hij kreeg een kleur en keek verlegen voor
zich.
„Toe, Terry! Maak nou geen grooter dwaas
van me. dan ik al ben. Dat was een ge
heimpje
„En we zullen het ,er nooit meer over heb
ben". zei ze vlug. Zullen we naar een bios
coop gaan, als we gegeten hebben?"
„Heel graag", zei hij. „Zeg, waar ergens
buiten zat je wel?"
„Op Long Island", antwoordde ze. „Op be
zoek".
..Dat lijkt me fijn", vond hij. met zulk weer
als dit, moest je zooveel je maar kunt de
stad uitgaan. Misschien dat ik morgen of
overmorgen eens naar Southampton ga".
„Heusch?" vroeg ze, trachtend haar stem
gewoon te houden. Hij knikte.
.Ralph Conaway. onze jongste firmant,
heeft daar een cliënt wonen. Hij voert een
bespottelijk octrooiproces tegen de United
Spoke and Wheel Company Dat Ls te zeggen,
iedereen op kantoor vond het bespottelijk,
behalve ik. Die cliënt, een zekere mijnheer
Woowring, is een belangrijke klant en ze
hebben hem zijn zin gegeven, om hem niet
tegen het hoofd te stooten. Maar ik heb de
stukken allemaal bestudeerd en wekenlang
in de wetten zitten snuffelen we zijn ook
octrooibezorgers en ik heb tenslotte Ralph
Conaway ervan kunnen overtuigen, dat onze
cliënt wel eens gelijk kon hebben. En nu
mag ik naar hem toe, om de zaak met hem
te bepraten".
„Vind je het erg belangrijk?"
„Of het belangrijk voor me is? Geen van
de Conaway's kan de stukken in orde ma
ken. Ik mag dan de zaak niet zelf op eigen
naam behandelen, maar toch is het heel be
langrijk voor me, Terry. Ik heb vandaag nog
een lang gesprek met Ralph Conaway ge
had".
Ze keek aandachtig naar het vleesch op
haar bord.
„Misschien kon je er wel genoeg mee ver
dienen, om miss Tarpeton te trouwen".
Hij lachte. „Ik zou hoogstens honderd dol
lar opslag krijgen. Dat is alles. Maar ik zou
dan tenminste In staat zijn, jou te dineeren
te vragen".
„Mogelijk zie je miss Tarpeton in Southamp
ton", opperde ze.
Hij boog zich naar haar toe.
„Alsof ik daaraan niet gedacht had Terry!
MaarWoodwring zal er wel niet aan den
ken, een klerk van Conaway mee te vragen
naar het strand of zoo".
„Wie weetzei Terry.
(Wordt vervolgd).
