Buiten haar kringen
Te Holten is Donderdag een concours hippique
gehouden, waarbij o.a. de landelijke ruiters een
parade hielden en geïnspecteerd werden door
den commissaris der Koningin in de provincie
Overijsel, mr. A. E baron van Voorst tot Voorst
Het oude .Pesthuys" te Amsterdam is tnans geheel gesloopt ten behoeve van de verbouwing
van het Wilhelminagasthuis tot Academisch Ziekenhuis, welke bestaat in den bouw van een
dubbele chirurgische kliniek. De laatste resten van het .Pesthuys*. Op den achtergrond de
nieuwe kliniek
Kapt.-vlieger Brindlinger bij
aankomst op Tempelhof na
zijn geslaagde vlucht .Rond
Europa* in twee dagen
De Wereldjamboree 1937 behoort tot
het verleden. Op het terrein te
Vogelenzang waar duizenden pad
vinders uit alle deelen der wereld
zoo'n prettigen tijd hebben doorleefd,
worden de kampen opgebroken, de
tenten en bagage ingepakt voor het
vertrek Q
Terug naar huis. Een paar echte Hollandsche klompen maken o.m. deel uit van
de meest uiteenloopende dingen, welke deze buitenlandsche padvinder als waardevol
aandenken meeneemt uit het land waar hij de Wereldjamboree 1937 bijwoonde
De verbetering van het Rokin te Amsterdam. Het gedempte gedeelte is geëffend.
Verschillende werkketen zijn geplaatst in verband met de te maken bestrating
Een hartelijk afscheid. Talloos waren de vriendschapsbanden welke tusschen de scouts van vele naties
werden gelegd tijdens de Wereldjamboree, en die bij het vertrek met een fermen handdruk werden
bezegeld
Bekoorlijke jeugd tijdens het ringsteken
op het rijwielfeest voor kinderen, dat
de atdeeling Hilversum van de Ver-
eeniging voor Veilig Verkeer Donder
dag organiseerde
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
m
Janie Lee en Tom Whiteley voegden zich
nu ook bij het groepje. Er kwamen nog an
deren bij en toen iemand de opmerking
maakte, dat het al half drie was, herinnerde
Terry zich plotseling, dat ze. nog een heel
stel visites te maken had eri rende weg in
een taxi, zoodat Curt nauwelijks tijd had
van haar te weten te komen, dat ze haar
best zou doen om zes uur thuis te zijn.
Curt wandelde naar huis toe, verdiept in
sombere gedachten. Zijn vertrouwen in Terry
was te veel geschokt, om zich nu reeds her
steld te hebben. Als hij dien anderen man
maar eens kon ontmoeten, dan zou hij meer
zekerheid kunnen krijgen! Maar Terry wilde
hem diens naam niet vertellen.
Op den hoek der Vier-en-Veertigste straat
bleef hij staan en wenkte een taxi. Hij gaf
het adres op van Terry's atelier en probeer
de zich tijdens den rit wat te kalmeeren.
Maar toen hij daar aangekomen den portier
belde, was hij nog erg opgewonden. De oude
man keek hem nieuwsgierig aan.
„Ik wou je een en ander vragen", zei hij,
zonder omwegen en haalde een paar bank
biljetten te voorschijn. „Hier heb je hon
derd dollar"
De oude man knikte. „Vraag u maar op,
mijnheer".
„Werd miss Converse, de jonge dame, die
hier een atelier had, wel eens door een heer
afgehaald?"
„Vanmorgen nog is hij hier geweest", zei
de oude man, begeerig naar het geld kij
kend.
„Kwam hijdikwijls? Kwam hij wel bij
haar op het atelier?"
„Daar heb ik nooit op gelet, mijnheer.
Miss Converse kwam hier ook niet al te
vaak. Ze ging 's avonds altijd weer naar
haar huis. Ze woonde hier eigenlijk niet,
ziet u".
„Weet je, hoe die heer heet?"
De portier schudde het hoofd.
„Heeft hij haar wel eens geschreven? Stond
zijn naam dan achterop? Of heeft hij wel
eens opgebeld en zijn naam opgegeven?"
„De telefoon kan ik hier niet hooren", zei
de portier. „En ze kreeg alleen zakenbrie-.
venvan de winkels hier uit de buurt.
en ja, eenmaal van een advocaat".
Terry had verteld, dat die jonge man op
een kantoor was. Hij kon dus ook op een ad
vocatenkantoor zijn.
„Hoe heette die advocaat?" vroeg Suthers
dringend.
„Caraway of Conaway of iets
„Conaway Conaway!" verbeterde Suthers
wien de naam bekend was.
„Ja, juist, dat was het!" zei de portier.
„Kwam die van dien jongen man?"
„Hoe kan ik dat weten?"
„Maar, hoe zag hij er dan uit?" hield Su
thers vol.
„Nou, nogal lang. Blauwe oogen en een
soort kuiltje in zijn kin en donker haar.
ja veel meer weet ik niet van hem te zeg
gen. Maar ik zou hem wel dadelijk kunnen
herkennen".
„Als hij nog eens terug komt, wil je dan
probeeren zijn naam te weten te komen?"
vroeg Suthers hem de honderd dollar gevend.
„En mij dan dadelijk opbellen? Ik zal je mijn
nummer geven en mijn naam.... schrijf
maar op".
De portier krabbelde met een stompje pot
lood naam en nummer op een oude enveloppe,
„Enhet blijft heelemaal tusschen ons,
begrepen?" zei Suthers.
„Natuurlijk, mijnheer".
Maar toen Suthers weg was. bleef de oude
man nog lang staan kijken naar de plek,
waar hij gestaan had en uit zijn doffe oogen
sprak een diepe verachting.
Conaway Conaway! Haar romantische
jonge vriend was dus denkelijk op dat kan
toor werkzaam. Dat kon Suthers' taak heel
wat vergemakkelijken!
Hij gaf aan den chauffeur het adres van
zijn eigen advocaat. Burman, de jongste com
pagnon, was vrij.
„Ik wou je net een briefje schrijven, Curt",
zei hij. „Kim Bannerman wil op je voorstel
ingaan".
„Mooi zoo", zei Suthers.
,Maar tweehonderdduizend dollar is een
schep geld, om tegenwoordig in een zaak te
steken", zei Burman. „Als ik je was, dan
schoof ik het maar wat op de lange baan".
„Nou, daar zit misschien wel wat in",
stemde Suthers toe. „Maar ik kom eigenlijk
voor wat anders. Je kent Conaway Cona
way toch wel?"
„Toch niet zoo heel goed. Wat is er aan
de hand?"
„Blijft het tusschen ons?"
„Natuurlijk".
„Die hebbenik vermoed het ten min
steeen klerk in dienst, die in den laat-
sten tijd nog al een goed figuur geslagen
moet hebben. Hij is vrij lang, heeft blauwe
oogen en donker haar. Ik zou zijn naam
graag weten. Kun je hen niet eens onder een
of ander voorwendsel opbellen en dien naam
te weten zien te komen?"
Burman glimlachte,
„Dat is meer dan gemakkelijk. Er is in de
stad wel geen advocatenkantoor, waar ze
niet weten, wie die kerel isdie heeft voor
Woodwring dat proces gewonnen tegen de
Wheel and Spoke Company. Ik wou dat we
hem hier op kantoor hadden. Ze hebben
hem tot jongsten compagnon gemaakt, maar
over tien jaar staat hij aan het hoofd van
het kantoor. De knapste en scherpzinnigste
jongen, die er in jaren op een advocaten
kantoor geweest is".
„Hoe heet hij?"
„Redding.John Redding. Dat is te zeg
gen, ze hebben daar een jongen man van
dien naam en dat is de eenige, die in de
laatste jaren iets bijzonders gedaan heeft.
Maar ik kan het wel zeker te weten komen,
als je graag wilt. Wacht een oogenblikje".
Hij belde op en even later kreeg hij den
jongen Conaway aan de telefoon.
„Met Burman. Zeg, die jonge Redding,
heeft die blauwe oogen en donker haar en
een gleuf in zijn kin? Och, de reden van mijn
vraag is te gek om te vertellen. Nou ja, als
jij het dan met alle geweld weten wilt, een
jonge cliënte van ons vroeg naar hemja
hij moet dan de gezochte wel zijn. Wel be
danktNou, ben je tevreden?" wendde
hij zich tot Suthers.
„Ja, uitstekend", antwoordde Curt.
Curt voelde zich nog steeds te gejaagd om
in een taxi te rijden en ging dus te voet te
rug. Tevreden! Het was maar, hoe je het
opnam!
John Redding, die een groote zaak voor
Woodwring gewonnen had! Hij herinnerde
zich, dat hij Woodwring eens in Southampton
had gezien in gezelschap van een jongen
man, die met de beschrijving van den por
tier overeen kwam. Dat was ongetwijfeld die
Redding! Hij herinnerde zich, dat hij tegen
Terry gegezegd had, dat hij een knappen
jongen man in gezelschap van Woodwring
had gezien. Ongetwijfeld had zij toen gewe
ten, wie die jonge man was. Ze moest wel in
haar vuistje gelachen hebben, toen hij zijn
mededinger zoo prees.
Want die man was een mededinger! Terry
was geen meisje, om zich te hechten aan
een man, die in beschaving beneden haar
stond. Maar Redding was iemand, wiens be
kwaamheid algemeen erkend werd en van
wien Suthers zelf erkennen moest, dat men
met hem voor den dag kon komen. Terry
mocht dan buiten haar kringen gegaan zijn,
toen zij zich met Redding bemoeide, maar
wat belette Redding, om zich in die kringen
in te werken? Hij was een gevaarlijke mede
dinger! Nu had Terry hem blijkbaar zijn
verdenkingen wel vergeven. Ze was nog
met hem verloofd. Ze had hem verzekerd, dat
ze hem liefhad. Maar meisjes verbraken wel
meer een verloving. Curt had graag gehad,
dat het huwelijk eerder was vastgesteld.
Liefst volgende week al. Of morgennog
liever vandaag. Hij kon niet zeker van Terry
zijn, voordat de predikant hem en Terry tot
man en vrouw had verklaard. Hij rilde bij de
gedachte, dat hij haar zou kunnen verliezen.
Voor het eerst, sedert hij op Terry ver
liefd was geworden, begon hij te denken
over haar geld. Hij was eerlijk verliefd ge
worden op Terry zelve, niet op haar geld.
Hij was altijd tevreden geweest met zijn
eigen inkomen. Zijn kapitaal bedroeg zoowat
een half millioen. En omdat hij niet specu
leerde, had de crisis niet veel invloed op zijn
inkomen gehad. En nu was hij oprecht van
plan, door te werken zijn inkomen te ver
meerderen, om niet van Terry afhankelijk te
worden.
Maar nu was alles veranderd. Langzaam
was hij zich niet alleen gaan beschouwen
als de verloofde van het mooiste meisje, dat
hij kende, maar als de populaire gast
heer van de naaste toekomst. En nu
kon een aankomende advocatenklerk, die
toevallig een beetje geluk had gehad, dat ge-
heele toekomstplan in duigen doen vallen!
Wat viel daartegen te doen? Nog nooit had
hij geweten, wat het was, iemand zoo te ha
ten, dat men hem zou kunnen vermoorden.
Nu werd hij zich zoo'n haat bewust. Maar
wat kon hij doen?
Bij zijn club gekomen, liep hij daar werk
tuigelijk binnen, zag dat het over vijven was
en belde het huis van Terry op. Mrs. Carey
deelde hem mee, dat Terry nog niet thuis
was. Suthers liep naar ziin eigen kastje,
schonk zich een glas whiskey in en liep
daarmee naar de speelzaal. Daar werd bridge
gespeeld. Scott Frensch riep hem om mee te
spelen. Na een uurtje gespeeld te hebben,
belde Suthers Terry nogmaals op. Ze was nu
thuis en kwam aan de telefoon.
(Wordt vervolgd).
