HET HOOGSTE RECHT
strijd in het verre Oosten.
De
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
van
MILDRED DANNING.
(■Nadruk verboden.)
18)
De oude neger zei niets.Hij haastte zich zwij
gend, om voor zijn jongen meester het ontbijt
te halen, maar hij had niet voor niets het ge
zicht van den rechter gezien en zijn oogen
stonden vol tranen, terwijl hij aan den ar
beid was.
Deze natuurlijke intuïtie en het inzicht, dat
de beteren van zijn ras bezitten, deden hem
geen woord van sympathie tot zijn favoriet
zeggen, maar zijn zwijgen bracht Jackson
meer tot kalmte dan woorden hadden kun
nen doen. De oude neger had veel lijden ge
zien en ondergaan.
Toen hij klaar was, stond Jonathan in de
hall op Jackson te wachten diens hoed in de
eene en zijn tasch in de andere hand. Hij
wilde de tasch zelf dragen, maar de oude man
protesteerde hier tegen en tenslotte verheten
ze samen het huis, terwijl Jackson niet na
laten kon een of tweemaal om te kijken.
Jackson wilde den ouden man niet laten
merken, dat hij van plan was, de stad uit te
gaan en toen ze in een klein park kwamen, in
de buurt van de markt, nam hij de tasch
zette die op een bank.
„Jonathan, dit is ver genoeg. Ga nu maar
weer terug."
Meneer Jackson, waar gaat u naar toe?
Komt u komt u weer terug, meneer Jack
son?"
„Vraag me maar niets, Jonathan, ga naar
huis en zorg goed voor den rechter, zul je dat
doen?"
„Ja, meneer, dat beloof ik u."
„Het beste dan! Ze gaven elkaar de hand
en na een oogenblik strompelde de oude ne
ger weg, met zijn magere chocoladekleurige
hand over de oogen. Jackson ging op de bank
zitten en begon te denken, zijn hersens dwin
gend in de toekomst te zien. Als hij terug
blikte
Lloyd was dien nacht niet regelrecht naar
huis gegaan omdat hij zijn zuster nog niet
onder de oogen wilde komen. Hij liep ruim een
uur rond; slenterde toen, allesbehalve op zijn
gemak, naar huis.
Virginia was nog op en wachtte op hem. Al
lang had ze zich aangewend 's avonds op hem
te wachten, omdat ze nooit wist in wat voor
toestand hij thuis zou komen en altijd in
angst was, dat hij haar noodig zou hebben.
Maar van avond wachtte zij om een anderen
reden. Hij zou haar van Jackson kunnen ver
tellen, iets wat het dan ook was, maar ze
moest iets van hem hooren. Misschien bracht
Lloyd wel een briefje mee, ze was zoo dol
graag naar het bal gegaan!
En Lloyd bracht haar nieuws!
Tijdens zijn wandeling in het maanlicht
had hij besloten dat het beter was om Vir
ginia dadelijk alles te vertellen, als zij ten
minste nog op was, want zij zou het mis
schien vreemd vinden, als hjj het niet gedaan
had.
Toen Jackson niet terug kwam en zich in de
garderobe bij hem voegde vermoedde hij dat
het halssnoer bij hem gevonden was, en toen
hij eenige minuten later door de voordeur
mocht vertrekken en rechter Kent op den weg
had ontmoet, was hij ervan overtuigd. Maar
niemand was hem komen zoeken. Niemand
dacht aan de mogelijkheid, dat hij er iets mee
te maken had. En wat er met Jackson ge
beurde kon hem niets schelen.
Dus toen Virginia hem haastig tegemoet
kwam, flapte hij er uit wat er gebeurd was.
Mevrouw Monroe had haar paarlensnoer ge
mist en het was in de zak van Jackson's over
jas gevonden. En ze hadden rechter Kent la
ten komen. Als verdoofd liet hij haar achter
en ging naar bed.
Later, toen hij wakker lag, bedacht hij
dat het eigenlijk dom van hem geweest was,
om haar te laten merken, dat hij zooveel wist
van wat er dien nacht gebeurd was, maar hij
was er zeker van dat hij er zich uit zou kun
nen redden, als zij bijzonderheden zou vra
gen en na een poos viel hij weer ha slaap.
Maar Virginia sliep niet. Om te handelen
was het al te laat en eindelijk ging ze naar
bed en lag daar, stil en bang. Ze wilde Lloyd
niets vragen, dat kon ze niet over haar hart
verkrijgen. Haar eigen broer, die zoo onver
schillig over den man sprak, die zij lief had!
Had Lloyd dan heelemaal geen hart! vroeg ze
zich af, maar ze verbande die gedachte di
rect, Ze moest tot den volgenden morgen
wachten en dan zelf onderzoeken wat er ge
beurd was. Zoo lag ze te dommelen, werd tel
kens met een schok wakker, tot de zon op
kwam en ze opstaan en zich kleeden kon.
Ze ontbeet haastig, verliet toen het stille
huis en liep hard tot rechter Kent's voor
deur. Jonathan stond op de stoep, den hoed
in de hand en staarde verdrietig in de rich
ting van de stad,
„Morgen Jonathan, is meneer Jackson al
op?"
Jonathan keerde zich om en zag haar be
kommerd aan. Een oogenblik weifelde hij.
kwam toen de stoep af.
„Ja juffrouw Ginia, hij is al op en al weg.
Ik heb zijn tasch gedragen tot aan het park.
Er is narigheid, juffrouw Ginia en voor me
neer Jackson is het 't ergst van alles. De rech
ter.
„Is hij in het park? Zeg 't me gauwl"
Virginia wachtte niet langer. Ze zag juist
een taxi van het station aankomen en snelde
weg om deze aan te roepen.
Met gebalde vuisten en snakkend ngar adem
dwong ze zich tot stil zitten, tot ze in het park
kwamen. Eindelijk zag ze hem.
Hij was juist opgestaan en liep triest in de
richting van het station, toen de taxi hem
inhaalde en Virginia er uit sprong en naar
hem toe rende.
Jack" riep ze, „Waar ga je heen? Wat is er
gebeurd? Zeg het me!"
Jackson keerde zich om, toen hij haar stem
hoorde en zijn gezicht werd aschgrauw. Dit
was nog het ergste van alles! Hij liet zijn
tasch vallen en stond haar aai? te kijken, ter
wijl zij angstig zijn handen probeerde te
pakken.
„Jack, ga je weg?" hijgde ze, met een wan
hopige angst in haar stem. „Lloyd vertelde
me gisteren, dat er iets vreeselijks gebeurd is
tijdens het bal. Maar er is toch niets, hè? Hij
praatte maar wat, hè? Toe antwoord me! Zeg
me, dat er niets is?"
Jackson stond sprakeloos en na een oogen
blik hernam zij:
„Vertel me dan wat er gebeurd is, Jack;
heb je ruzie met je vader gehad? Zeg alsje
blieft iets!"
Geruimen tijd keek Jackson in haar mooie
oogen, zooals hij dat, voor ze het laatst van
elkaar gingen, gedaan laad. Toen waren haar
oogen nat van tranen geweest, nu waren ze
droog en brandend van ontsteltenis.
„Lieveling", fluisterde hij. „Ze hebben me
vrouw Monroe's paarlen bij mij gevonden en
ik kon er geen verklaring van geven. Nu moet
ik weg. Ik had bij je willen komen, om je
goeden dag te zeggen, maar ik... durfde niet
liefste, wil je probeeren in me te gelooven? En
zal je goed voor mijn vader zijn?"
Virginia had zich, na haar laatste woorden
aan hem vastgeklemd, maar nu trok ze zich
wat terug.
„Kon je geen verklaring geven?" kreunde
ze. „Wat bedoel je?"
„Ik, Virginia, kindje, dat kan ik je niet
zeggen. Maar ze hebben het halssnoer bij mij
gevonden en daarom moeit ik weg".
„Maar je blijft toch om die zaah te onder
zoeken. Je loopt toch niet weg? Hoe durven
ze te denken, dat.... dat je
Ze liet zich gaan en keerde zich snikkend
van hem af, doch plotseling keek ze hem aan.
Haar gezicht was van pijn vertrokken.
„Jack bedoel je dat ze gelijk hadden,"
fluisterde ze."
„Ik kan het je niet zeggen."
„Maar Jack, je moet 't me vertellen. Je
kunt me toch niet zoo achterlaten. Wat moet
ik doen? Wat kan ik doen? o, Jack", haar
stem ging tot gefluister over mijn liefste,
mijn hart zegt me, dat het niet waar is!"
Maar Jackson stond maar naar haar te
kijken, met al zijn liefde voor haar in zijn
oogen en een hart, dat dreigde te barsten
En zij stond en keek hem aan, tot alle
hoop in haar hart stierf. Toen deed ze een
stap terug en richtte zich op. Ze nam zijn
ring van haar vinger en gaf hem dien.
„Jack," zei ze, „ik geloof niet, dat je het ge
daan hebt en ik zal het nooit gelooven maar
als je mij niet vertrouwt en me in je vertrou
wen neemt, kan onze verhouding niet blij
ven, wat ze was. Begrijp je dat niet? Ik ver
trouw je volkomen, maar er moet een vol
maakt vertrouwen tusschen ons zijn wil je
het me vertellen?"
Jackson probeerde iets te zeggen, maar het
was alsof zijn mond toegesnoerd was,
„Ikkanniet", stamelde hij einde
lijk heesch.
Nog een oogenblik stond ze hem aan te kij
ken. Toen draaide ze zich zwijgend om, en liet
hem alleen. De kleine handen tegen haar
borst gedrukt, onvast loopend maar flink
rechtop.
(Wordt vervolgd.)
Japansche mariniers in stelling achter een barricade van zandzakken in een der straten van Sjanghai tijdens den strijd
teaen hun Chineesche teaenstanders
De ruïne in de straten aangericht door bommen,
die doel troffen en vele slachtoffers maakten
Modern beeldhouwwerk, aangebracht aan een brugleuning bij Een oogenblikje rust in het bivak tijdens de Enge'sche leger-
l i c l -i j- j f manoeuvres, welke in de nabijheid van Ashford in Kent qe-
het Schuitendiep in de omgeving van kroningen houden worden
Een ander wijsje. Het carillon in den speeltoren te
Monnikendam is Dinsdag door den beiaardier van
het Koninklijk Paleis te Amsterdam, den heer J.
Vincent, verstoken
De inname van Belchite door de Spaansche regeeringstroepen. Republikeinsche soldaten trekken over
een der pleinen van de zwaar gehavende stad
De Volkenbond te Genève bijeen. Een
overzicht van de zaal tijdens een der
zittingen
Het s.s. „Maaskerk", dat bij Dakar aan
den grond liep, wordt te Amsterdam
gerepareerd. Het gescheurde gedeelte
in de scheepswand wordt uitgebrand
om vernieuwd te worden
