HET HOOGSTE RECHT
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
van
MILDRED DANNING.
(Nadruk verboden.)
21)
„Wat duivel!" Hallo Bob!"
„Hallo vader! Ik ben gekomen om u te
vertellen, dat het met de bank niet goed af
loopt".
„Dank je", antwoordde zijn vader droog.
„Wat is er gaande?" Ben je weer over je...."
„Heelemaal niet, het idee! Maar meneer...."
Hier kneep Jackson zijn vriend hard in den
arm. „Maar mijn vriend hier, heeft de bank
de eer aangedaan, u zijn diensten aan te bie
den en u hebt hem weggestuurd."
„Neen, maar!" Meneer Evans keerde zich
om en keek Jackson oplettend aan. Zijn uiter
lijk scheen hem te bevallen en hij glimlachte.
„Hoe kan dat dan?"
„Hij wilde natuurlijk geen referenties ge
ven. Het idee om den aanvoerder van ons beste
voetbal-elftal om referenties te vragen!"
Jackson vond dat het nu tijd werd om zich
in het gesprek te mengen.
„Ik zoek werk, meneer Evans, maar onge
lukkiger wijze kan ik u geen referenties ge
ven. Ik gebruik op het oogenblik zelfs mijn
eigen naam niet. Bob kent mijn naam, maar
ik moet hem zelfs vragen dien geheim te
houden. Ik kan u alleen mijn woord geven,
dat ik niets oneerlijks gedaan heb. dat ik
eerlijk ben en plichtsgevoel heb.
Meneer Evans keek hem nieuwsgierig aan.
„Dat is tenminste openhartig", merkte hij
op, „maar 't zou niet zoo moeilijk voor me
zijn om uit te vinden, wie de aanvoerder van
dat beroemde elftal was, is 't niet?"
„Neen, zeker niet, maar ik zou 't prettiger
vinden, als u dat niet deed."
„Maar mijn brave jongen, je verwacht toch
niet, dat ik je na zoo'n geheimzinnig ge
sprek in 't bankbedrijf gebruiken kan? Wij
moeten toch eenigszins weten, wie wij bij onze
staven goud loslaten. Ik
Jackson keerde zich nu af. Hij had ook
eigenlijk niets van dit onderhoud verwacht,
maar hij had den stroohalm, dien Bob hem
aanbood gegrepen. Doch deze jonge man
was nog lang niet uitgepraat.
„Maar vader", riep hij. „U wilt toch niet
zeggen, dat u hem geen betrekking kunt ge
ven? Ik kan voor hem instaan.
„Wat weet jij van hem?"
„Ik? Alles!"
„Werkelijk?"
„Ik vertrouw hem, zooals ik u vertrouw."
Op dit oogenblik kwam een bediende zeg
gen dat de drie heeren, die den directeur wil-
•den spreken, op het punt stonden te vertrek
ken.
De bankdirecteur keerde zich naar zijn
zoon. „Verdwijn uit mijn oogen. Hoe kun je
verwachten, dat ik geld kan verdienen, om
jouw rekeningen te betalen, als je zoo op mijn
tijd beslag legt, hè?"
Bob lachte gelukkig. „Wij moeten dit eerst
afhandelen", antwoordde hij. „Wat gebeurd
is nu met mijn vriend?"
Meneer Evans aarzelde even. „Breng hem
naar Hemming en zeg hem. dat hij hier een
betrekking kan krijgen. Ga nu weg. Laat de
heeren binnen, Franklin!"
Bob en Jackson gingen haastig weg, maar
buiten het kantoor pakte Bob zijn vriend bij
den arm.
„Kom nu", sprak hij, „we maken het meteen
in orde.
De oude heer heeft geen ruimen blik. weet
je. Hij realiseert heelemaal niet, wat voor
kracht hij er bij krijgt, dus zul je wat door de
vingers moeten zien, net als ik!"
Jackson lachte, terwijl hij meegesleept werd
naar het kantoor van den procuratiehouder.
Daar aangekomen, luisterde hij geduldig,
terwijl Bob de situatie uitlegde en de in
structies van zijn vader overbracht.
Hemming was een en al oor en keek af en
toe naar Jackson, tot Bob met de lofspraak
over zijn vriend klaar was. Toen glimlachte
hij flauwtjes tegen Jackson.
„In orde", merkte hij op. „We zullen hem
hier een plaats geven. Hij heeft in jou een
waren vriend, Bob, maar overdrijf niet zoo.
Het kan best zijn dat jouw voetbalster niet
eens in staat blijkt een kolom cijfers op te
tellen", en weer lachte hij Jackson toe.
Toen ging Bob weg en Jackson werd op za
kelijke wijze, hoewel niet onaangenaam met
zijn werkzaamheden op de hoogte gebracht.
Hij ontdekte, dat het werk niet veel vakken
nis vereischte, en begon vol ambitie, verheugd
dat nu zijn gedachten van andere dingen
zouden worden afgeleid.
In de volgende dagen wende Jackson aan
al zijn werk. Hij kon het gemakkelijk aan en
Hemming scheen tevreden te zijn.
Wat hij Jeb, verschuldigd was; kon hij
spoedig voldoen, hij had nu tenminste midde
len om van te leven, hoe wel het vooruitzicht
van een lange reeks eenzame jaren hem zoo
met schrik vervulde, dat hij den wanhoop
nabij was.
Bob kwam zoo nu en dan op de bank en
stond er dan op dat Jack met hem ging lun
chen. Ook haalde hij Jackson 's avonds wel
eens af, en nam hem dan mee naar zijn
vrienden. Maar na de eerste paar keer zag
Jackson daar van af. In de eerste plaats had
hij geen geld genoeg om met het stelletje
jongelui, dat Bob als leidsman had, mee te
doen en daarbij vond hij nu de meeste van
hun amusementen alledaagsch en onbedui
dend, al liet hij dit niet merken. Maar de
voornaamste reden was, dat de sfeer van op
rechte gastvrijheid en beschaving waarin hij
kwam, door bij Bob's vrienden aan huis te
komen, hem te pijnlijk herinnerde aan wat
hij verloren had. Voor alles wilde hij aan zijn
herinneringen ontsnappen en aan vijn schrij
nend verdriet.
Hij had Bob genoeg verteld, van wat er ge
beurd was, dat deze begrijpen kon, waarom
hij zijn naam veranderd had. Hij had nu de
hand aan den ploeg geslagen en het zou voor
Virginia en den rechter noodeloos pijnlijk
zijn, als zij er achter kwamen, waarheen hij
gegaan was.
Bijna al zijn avonden bracht hij lezend in
zijn kamer door, of hij maakte een praatje
met juffrouw White, als Jeb weg was en zij
zich eenzaam voelde. Jeb en zijn vrouw voel
den dat hij veel geleden had en op allerlei
manieren toonde zij hem sympathie.
Jackson had 's avonds veel tijd om na te
denken en het probleem dat zich tekens weer
aan hem opdrong, was de vraag of hij wel
goed gehandeld had met weg te gaan, niet
ten opzichte van den rechter of Virginia,
maar van Lloyd. Hij had hem voor schande
behoed. Maar tegelijkertijd liet hij hem met
een brandend besef, een onschuldige in zijn
plaats te laten lijden, rondloopen.
De schande van wat hij gedaan had, mocht
Lloyd roekeloos gemaakt hebben, maar hij
kon ook tot bezinning gekomen zijn en het
goede dat ongetwijfeld in hem was, aan de op
pervlakte hebben doen komen, terwijl de
makkelijke weg, dien Jackson hem gebaand
had, hem naar den verderen ondergang zou
kunnen leiden. Door de straf voor wat hij
misdreven had te ontloopen, werd alleen zijn
zelfrespect ondermijnd, als hij dat tenminste
nog bezat.
Hij dacht er veel over na, steeds zoekend
naar een weg om Lloyd wakker te schudden
en Virginia niet te kwetsen.
Eindelijk bedacht hij een plan waardoor hij
Lloyd op de vingers kon tikken en Virginia
en rechter Kent veel lijden zou kunnen be
sparen.
Hij ging zitten en na een paar maal ver
keerd te zijn begonnen, schieef hij a-an Lloyd:
„Jij weet en ik weet, wat er dien avond bij
de Monroe's gebeurd is. Ik heb veel nage
dacht, tot ik je nu schrijven kan om je een
voorstel te doen.
Zooals de zaken nu staan, zijn je zuster en
mijn vader ongelukkig. Daarbij ben ik over
tuigd, dat jij de zaak graag recht zou zetten,
vóór het te laat mocht zijn. Als je nu eens
naar Virginia ging, en haar precies vertelde,
wat er dien avond gebeurd is? Zeg haar uit
mijn naam, als je wilt, dat ik graag had, dat
zij rechter Kent de waarheid vertelde, na
vooraf van hem de belofte gekregen te heb
ben, niet over de zaak te spreken en geen
maatregelen te nemen. Dit zal jou van je
schuldgevoel ten opzichte van mij bevrijden
en tegelijkertijd Virginia en mijn vader veel
ellende besparen. Ik weet zeker, dat Virgi
nia je vergeven zal en mogelijk kan zij het
rechter Kent zoo uitleggen, dat hij je ook
vergiffenis kan schenken. Wat de Monroe's
betreft moeten wij de zaak maar laten zooals
zij is. geloof ik. Ze zullen me op den duur wel
vergeven en al doen ze dat niet, dan zou je
toch al een heeleboel voor mij gedaan heb
ben. Wil je me laten weten, wat je besluit is?
Tusschen haakjes, waarom heb je dat toch
gedaan? je moet er wel een heel goede reden
voor gehad hebben
Je toegenegen,
JACKSON MORGAN (Kent)."
Hij gaf zijn nieuwen naam en adres op en
deed den brief denzelfden avond nog in de
bus. En hij schikte zich in zijn nieuwe leven,
aan de bank en bij de White's, met een nieu
wen hoop in het hart. Mogelijk zou Lloyd alles
in orde willen brengen.'t Kon tenminste. En er
is niet veel noodig om in een menschen-
hart de hoop levend te houden.
(Wordt vervolgd.)
H, M. de Koningin en H K. H Prinses Juliana hebben Vrijdag de legermanoeuvres in de omgeving van Doesburg en Aalten
bijgewoond. De vorstelijke personen sloegen op verschillende punten de krijgsverrichtingen gade
De afgravingen aan den rechter Maasoever te Rotterdam
voor den tunnelbouw zijn in vollen gang. Een kijkje op de
werkzaamheden
Daar het wegdek der opritten van de nieuwe Waalbrug
te Nijmegen door gladheid gevaar voor het verkeer op-
'^vert, wordt de cementen bovenlaag met zoutzuur bewerkt,
waardoor een stroef wegdek ontstaat
Vliegbooten uit
Engeland naar de
Middellandsche
Zee. Boven: de
piloten begeven
zich op weg naar
hun machines;
onder; de start van
eendervliegbooten
De heer F. J. M. van Ogtrop is be
noemd tot voorzitter der Vereeniging
voor den Effectenhandel
Z. D. H. Prins Aschwln heeft Vrijdag, evenals de Koninklijke Familie, de
legeroefeningen in den Achterhoek bijgewoond. De Prins in gesprek met
den hem toegevoegden Isten luitenant A. J. F. M, Egten van Wissekerke
Een windhoos heeft in een deel van Landsmeer tusschen Watergang en llpendam catastro-
phale verwoestingen aangericht, waarbij in het bijzonder de kippenhouders groote schade
hebben geleden
