HET HOOGSTE RECHT
In den stroomenden regen. Een afdeeling met lucht-afweer-mitraiileurs op weg naar het gevechtsterrein bij Gulpen Het Chineesch Japansch conflict. Wat er overbleef van een der dorpen in de onmi e ij e omgeving
tijdens de manoeuvres in Zuid Limburg var» Sianghai na eenige dagen van feilen strijd tusschen Chineesche en Japansche troepen
Dr. Benesj tijdens zijn rede san de lijkbaar van wijlen oud-
president Masaryk bij de uitvaartplechtigheid van den grooten
staatsman
Het treinongeluk bij Angoulème eischte acht dooden en
vijftig gewonden. Een foto van de plaats des onheils. Men
ziet de ruïne, door het ongeluk aangericht
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
MILDRED DANNING.
(Nadruk verboden.)
25)
„Mooi van je, maar 't zat zoo zie je. Den
laatsten keer nam ik een armzalige vijf en
twintigdollar te veel op, toen heb ik er al op
een vreeselijke manier van langs gehad.
Daarna heb ik gedacht, dat als ik dan toch op
mijn kop kreeg, ik voor dezelfde moeite meer
kon nemen. Dezen keer ging het om twee
honderd dollar en je voorganger heeft de
cheque doorgegeven aan den procuratiehouder
die hem aan vader liet zien.
„En toen had je zeker de poppen aan 't dan
sen?"
„Nou en of„ antwoordde Bob berouwvol. Hij
liet me vanmiddag op het aondaarsbankje ko
men en kondigde aan. dat hij voor dezen keer
goed wilde zijn voor 't bedrag, maar als 't
meer gebeurde hij mijn toelage zou inhou
den en dat ik dan maar moet verhongeren
of werken, Ik had de keus, zei hij.
Jackson lachte, ,,'s Is niet alleen wreed,
maar zelfs gemeen!"
„Dat heb ik hem ook gezegd, maar hij bleef
hardvochtig."
„En wat ben je nu van plan?"
„Van plan, niets. Ik krijg geen geld van
mijn toelage, voor de tijd vervallen is. Dat is
pas over drie dagen en ik heb nog maar vijf
en zeventig dollar van die twee honderd over
Ik moet maar verhongeren, dat is het eenige.
Jackson gaf toe, dat het een treurige ge
schiedenis was. Hij merkte bescheiden op,
dat Bob het toch wel drie dagen van vijf en
zeventig dollar zou kunnen uithouden, om
dat hij ook nog, als hij wilde, thuis kon gaan
eten. Maar Bob weigerde ten eenenmale zich
door dergelijke holle argumenten te laten
troosten en bestelde voor'.afleiding een flesch
peperdure champagne.
Toen de flesch leeg was werd hij zoo vroo-
lijk dat Jackson het beter oordeelde met hem
weg te gaan. 't Restaurant was nu leeg en
hoewel Bob nog even een wedstrijd georgani
seerd had voor alle kellners boven de veertig,
van zijn tafel naar den Ober en weer terug
om een prijs van tien dollar, kreeg Jackson
hem toch betrekkelijk gauw naar buiten.
Een poos lang trachtte Jackson hem te
overtuigen dat Bob, met het oog op zijn de
plorabele financieelen toestand, het best
naar huis kon gaan, maar opeens werd hij
door een kennis aangehouden.
„Hallo Evans. Ga je mee kaarten? We heb
ben een vijfde man noodig!"
Dat was nu juist waar Bob zin in had.
„Vooruit Jack, kom ook mee, je leeft maar
eens, nietwaar?"
De pas aangekomene verzekerde Jackson,
hoewel niet bijster enthousiast, dat het hem
aangenaam zou zijn, als hij mge wilde spe
len, Jackson kon zich de luxe niet permittee-
ren zoo hoog te spelen als Bob's vrienden
vermoedelijk van plan waren en daarbij beviel
het uiterlijk van den man hem niet.
„Luister eens Bob", zei hij. „Ga naar huis,
je kunt nog vaak genoeg kaarten. En ik zou
graag de foto's van je laatste jaar zien. dat
heb je me beloofd."
Bob's vriend viel hem in de rede. „Natuurlijk
als je liever naar huis gaat, om foto's te be
kijken."
Bob keerde zich om en staarde hem ver
wonderd aan
„Het gaat jou toch zeker niet aan. als ik
liever toto's oekijk?" merkte hij kalm op.
De nieuw aangekomene merkte dat hij een
fout begaan had,
„Natuurlijk niet," gaf hij toe. „Ik hoopte al
leen, dat ik je mee kon krijgen. We hebben
een paar geschikte lui en zochten juist een
vijfden man, maar als je vanavond liever niet
speelt?"
„Hou op," antwoordde Bob, dat heb ik toch
niet gezegd!" Toen wendde hij zich tot Jack
son. „Begrijp het goed, Jack ik moet deze kans
waarnemen. Ik moet winnen, want ik heb
niets om te verliezen. Ik voel dat ik mee moet
spelen."
Jackson deed geen moeite meer hem te
overreden. Hij vond het uiterlijk van den man
onaangënaam, maar per slot was Bob zijn
eigen baas en hij kende hem voldoende, om te
weten dat verdere tegenwerking hem alleen
zou prikkelen zonder zijn besluit te doen ver
anderen. Hij excuseerde zich dus en ging
naar huis, terwijl Bob met zijn vriend mee
ging.
Jackson zag hem niet weer voor den volgen
den middag. Hij zat achter het loket, toen
Bob binnenkwam en zich door de afsluiting
heen naar Jackson's afdeeling haastte. Hij
zag er bleek en moe uit.
„Hallo Jack, hoe gaat 't er mee?"
„Hallo Bob, goed, dank je."
Bob speelde met Jacksons inktpot, tot de
laatste begreep, dat hij iets op het hart had
en niet wist hoe te beginnen. Jackson's ge
dachten gingen terug naar den vorigen avond.
„Hoe is 't gisteren gegaan?" vroeg hij op
onverschilligen toon.
Bob keerde zich met een ruk om. „Ellen
dig!" barstte hij los. Jackson, ik zit op een
vreeselijke manier in de knoei."
„Verloren?"
„Ja, eerst niet, maar we verhoogden den
inzet en ik verloor.
„En waren die lui vrienden van je?"
„Neen. ik had ze nooit eerder gezien. Ze
'ijn hier op bezoek".
„Arme, geplukte kip.' spotte hij.
Toen hij opkeek, bemerkte hij, dat Bob's
gezicht opeens heel ernstig stond en dat hij
op zijn lip beet, in een poging om zijn aan
doening te verbergen.
Hij liep snel op hem toe.
„Is 't zoo erg?" vroeg hij kortaf.
Bob aarzelde een oogenblik. „En of" barstte
hij eindelijk los. ,,'t Is verduiveld erg. Kort en
goed, ik heb vijfhonderd dollar verloren!"
Jackson floot. „Vijfhonderd dollar? Ga lie
ver met mij mee en speel met Jeb White en
zijn vrienden. Wij spelen met pepernoten!"
Bob lachte afgetrokken.
Jackson legde zijn hand op Bob's schouder.
„Ik dacht, dat je die lui kende. Maar je lijkt
ook wel gek, om met menschen, die je vreemd
zijn om geld te spelen, stapelgek!"
„Ik wil ook niets meer met ze te maken
hebben. Ik had het gevoel, dat er iets niet
pluis was, met dat spel."
„Je hebt weer wat geleerd, net als die oude
neger, toen hij op den rug van een ezel was
ingeslapen en in een andere provincie wakker
werd."
Bob lachte even, was toen weer ernstig,
„Jack, ik ben ten einde raad, 't is verduiveld
erg, dat zeg ik je. Ik ben die lui vijfhonderd
dollar schuldig en ik kon alleen maar een
schuldbekentenis geven. Ik kreeg van morgen
een telegram, waarin stond, dat als ik ze om
zes uur vanavond niet betaald had, ze de
schuldbekentenis hier bij de bank zouden
presenteeren en zorgen dat vader hem te zien
kreeg!"
,Dat durven ze toch niet!"
„Maai ik durf het er niet op aan te laten
komen Vader heeft me bij hoog en laag ver
zekerd, dat hij, als hij ooit weer merkte, dat
ik hoog gnk eeld had, me zou wegsturen. En
ik durf gee^ hèque uit te schrijven. De bank
zou misschien, "el betalen, maar dan komt
mijn vader hA 'och te weten. Nu vijfhon
derd dollar, dit samen zevenhonderd dol
lar. Hij zou 't'S kantoor besterven!"
„Kun je 't gif ilet leenen?" Het geld Van je
toelage krijg V mmers binnen een paar da
gen. Je ziet.
„Overmorgen. heb overal in de stad ge
probeerd om het te leenen, maar niemand
heeft geld. Zoo gaat het altijd."
„Ik heb maar dertig dollar, meer niet. Als ik
het geld had, kon je er over beschikken, dat
weet je."
„Daarom ben ik bij je gekomen, Je hebt
geld!"
Jackson staarde hem verbaasd aan. .Luister
eens Bob, ik heb je gezegd, dat als ik 't had, je
het
Bob pakte hem bij zijn arm en bracht hem
met een zwaai naar de tafel, waar stapels
bankbiljetten, gebundeld in nette rijen, klaar
lagen om in de safe gelegd te worden.
„Wat is dat?" informeerde hij. ,,'t Lijkt op
geld, hè!"
En voor Jackson van zijn verbazing beko
men was, ging hij voort, vlug en op zachten
toon sprekend. „Zie je dat niet? Jij bent de
baas over dat geld.Leen me er vijfhonderd van
voor twee dagen, dan zal ik het je terugge
ven. Je kunt het wel zoo doen'' dat het niet
gemerkt wordt. Je bent toch niet bang, dat je
't niet terug krijgt?"
„Beste kerel zoo iets kan ik natuurlijk niet
doen. Ik ben niet vergeten, wat ik aan je ver
schuldigd ben, denk dat niet, maar dit geld
hoort niet van mij. Ik kan het eenvoudig
niet doen, dat moet je toch begrijpen!"
Jackson legde zijn hand in zijn ernst op
Bob's schouder en de Jongeman bleef een
oogenblik bijtend op zijn lip, staan.
Eén pakje maar, Jack?" pleitte hij. „Ik geef
het je heusch terug, vast!"
„Verdraaid, dat weet ik wel, dat is het
niet, maar al wou je het meenemen om het
tien minuten later terug te brengen, dan zou
ik het niet kunnen doen. Berijp je dat niet,
Bob? Ik heb het land, dat ik je dit alles zeg
gen moet, maar het is het eenige wat ik niet
voor je doen kan. Ik kan het gewoonweg niet.
Bobi"
t Wordt vervolgd.)
De controle in de Middeilanasche Zee.
Admiraal Estova, een der leiders van
de internationale controle, begeeft zich
te Oran naar de .Barham", aan boord
waarvan hij zijn hoofdkwartier heeft
Chautemps neemt te Parijs afscheid
van Eden, met wien hij tijdens diens
terugreis van Genève naar Londen de
lunch gebruikte in de Fransche hoofd
stad
Tsjecho Slowakije draagt zijn grooten doode ten grave. Duizenden waren in Praag de ontroerde
getuigen van de uitvaart van oud-president Masaryk. De rouwstoet op weg door de stad
De bekende film-acteur Willy Fritsch (links) in ge
sprek met den regisseur Erich Waschneck (zittend)
tijdens de opnamen op het vliegveld Schiphol voor
de nieuwe Ufa-film „Gewitterflug zu Claudia"
