HET HOOGSTE RECHT
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
van
MILDRED DANNING.
(Nadruk verboden.)
29)
En zoo kwam het, dat Virginia den vol
genden ochtend, Sylvia was gaan opzoeken.
Sinds het bal was ze er slechts één keer ge
weest, maar alleen om haar oude vriendin
te toonen, dat zij haar geen kwaad hart toe
droeg na wat er gebeurd was. Sylvia had haar
ook eens opgezocht, maar toen was Virginia
niet thuis geweest.
De meisjes bleven een poosje rustig hand
in hand zitten, nadat Virginia veelbeteeke-
nend had verklaard, dat zij natuurlijk
vriendinnen waren gebleven. Ze hadden
beiden iets op het hart en wisten niet hoe
te beginnen. Maar op het laatst wendde Vir
ginia zich tot haar vriendin, met het gebaar
van iemand, die een besluit genomen heeft.
„Sylvia, als ik het maar wist! 't Zou niet
half zoo erg zijn, als ik maar begreep, waar
om. Kon ik het maar begrijpen!" Ze brak-
af en keek met betraande oogen den tuin in.
,,'t Lijkt alles zoo nutteloos, Ik kan het niet
begrijpen, Wist ik maar waaromhij
hetgedaan heeft. Kan jij er een verkla
ring voor vinden? Heeft hij niets gezegd, dat.
een aanwijzing kan zijn? 't Is net. of er een
donkere wolk over hangt Ik heb het gevoel
dat het niet zoo erg zou zijn, als ik 't maar
begrijpen kon, maar 't is zoo raadselachtig.
O, Sylvia toe, geef jij me eens een verkla
ring!"
Slivia sloeg haar arm om Virginia heen en
trok haar naar zich toe, met oogen, nat van
tranen. „Ik begrijp je, liefste", zei ze. „Ik
houd ik hield haast evenveel van hem als
jij en ik was ook zoo verbaasd, maar begrij
pen kan ik het niet. „En ik wil je ook wel
vertellen, dat ikhet niet geloof."
Virginia draaide zich snel om en staarde
haar aan.
„Wat bedoel je?" fluisterde ze.
„Ik bedoel, dat ik niet geloof, dat hij het
halssnoer gestolen heeft. Ik geloof niet, dat
hij zoo iets zou doen. En als hij het wel
gedaan heeft, dan was hij zeker niet van
plan het te houden. Ik geloof het eenvou
dig niet. En begrijpen kan ik het evenmin."
„Maar er was toch geen vergissing moge
lijk, wel? Het snoer werd toch in zijn zak
gevonden? En hij wou niet zeggen, dat hij
het niet weggenomen had? En je moeder is
hem toch op de trap tegen gekomen?"
„Ja," ontwoordde Sylvia bedroefd. „Va
der kon het ook niet gelooven, maar 't bewijs
was verpletterend, en hij wou niets zeg
gen."
„Nu. wat kan het dan zijn?" Ik begrijp niet
hoe.Maar Sylvia, geloof je niet, dat hij
had kunnen uitleggen, waarom hij het, deed,
als hij 't werkelijk gedaan heeft. Hij heeft
heelemaal nietsgezegd, wel?"
„Neen, niets!"
„En hij wou me ook niets vertellen. Hij ging
eenvoudig weg."
Er lag zoo'n wereld van ellende in deze
laatste woorden, dat Sylvia beide armen om
haar heen sloeg en haar vast tegen zich aan
drukte.
„Liefste, het zal eens in orde komen, dat
weet ik zeker. Ik weet, dat er een of andere
verklaring voor is". Ze wachtte, terwijl ze
wanhopig naar woorden van troost zocht.
.Niemand weet er tenminste iets van, be
halve wij en rechter Kent" eindigde ze.
„O. Syvia, wat komt dat er op aan?' 't Zou
me niet kunnen schelen of iedereen het wist,
als ik hem maar terug had."
Sylvia zweeg en Virginia kuste haar. „Ik
weet wel, dat je dat zei, om mij te troosten
en het zou jou evenmin iets kunnen schelen
als mij, wanneer het bekend werd, in ver
gelijk met het andere, bedoel ik. Ik denk
dat het voor Jackson beter is als als
hij ooit terug komt."
„Ja, 't is beter zoo. Vader heeft iedereen
er buiten gehouden behalve rechter Kent
en die zal het jou wel verteld hebben!"
„Je moeder was er ook bij, hè?" Virginia
keek haar vriendin strak aan. „Sylvia is er
niets gebeurd dat ons op een spoor kan bren
gen."
„Niets, kindje, ik heb daar ook al over na
gedacht. Rechter Kent heeft je toch zeker
alle bijzonderheden verteld?"
Virginia keerde zich lusteloos af. „Neen",
zei zij, „hij heeft me alleen verteld, wat ik al
wist, ik kon hem er niet toe brengen, bij
zonderheden te vertellen. Dat kon ik gewoon
niet."
Sylvia leunde voorover. „Nu dan, toen
Jackson 't je zelf vertelde, heeft hij toen
niets gezegd ofzei hij toen niets?"
Virginia schudde het hoofd. „Hij heeft me
niets verteld, „ik wist het toen al. Hij zei
alleen, dat hij weg dat hij weg moest,"
„Maar ik dacht dat hij den volgenden mor
gen bij je gekomen was om alles te vertel
len. Was dat niet zoo?" Sylvia aarzelde .„Ik
had het je al zoo lang willen vragen, wat hij
je gezegd heeft, omdat ik dacht dat ik het
dan beter zou kunnen begrijpen."
„Neen, ik haalde hem op weg naar het sta
tion in. Hij had zonder een enkel woord wil
len gaan. Sylvia zonder een woord!"
„Arm kind!" fluisterde Sylvia, „maar ze
keek verward.
„Maar hoe kwam je er dan achter, Vir
ginia?" voegde ze er aan toe. „Niemand
anders wist er iets van!"
„Ik hoorde het nog denzelfden avond
Lloyd kwam thuis en vertelde 't me." Vir
ginia's oogen vulden zich met tranen, bij de
herinnering aan dien nacht. „Ik dacht, dat
hij zich vergist had, en ging den volgenden
morgen naar rechter Kent, om poolshoogte
te nemen, maar Jack was al weg en ik haal
de hem nog juist bijtijds in."
Sylvia ging wat verder af zitten en keek
haar vriendin een oogenblik zwijgend aan.
Een plotselinge gedachte baande zich als
een gloeiende streep een weg in haar hersens,
maar toen ze begon te spreken klonk haar
stem rustig.
„Weet je zeker, dat Lloyd het je verteld
heeft", vroeg ze kalm.
De gedachte, die haar nu bezig hield, was
voorafgegaan door een levendige herinnering
aan Lloyd, zooals ze hem dien avond gezien
had. Ze herinnerde zich het bleeke angstige
gezicht, dat hij haar een oogenblik had toe
gekeerd, Toen had ze daar niet bij stil ge
staan, vervuld als ze was van die andere tra
gedie. Maar nu
Virginia keek haar vol verbazing aan. „Ja,
daar ben ik heel zeker van", antwoordde ze
met een zielig lachje.
„Maar lieve Gene, hoewist hij 't?" Syl
via zat doodstil, terwijl ze dit zei. Er kon zoo
veel van Virginia's antwoord afhangen. Mo
gelijk dat.maar ze keek het meisje naast
zich niet aan.
Virginia mocht niets vermoeden van wat
haar ineens ingevallen was.
„Maar Sylvia, ik weet niet hoe hij 't wist;
ik denkik denkdat iemand het hem
verteld had."
„Wat heeft hij jou verteld?"
„Hij heeft me alles verteld. Maar
„Heeft hij je ook verteld, waar het hals
snoergevonden was?"
„Ja, maar watik begrijp niet waarom
je daarover door praat. Laten we liever pro-
beeren te vergeten, Sylvia?"
Sylvia aarzelde weer. Maar als Lloyd haar
verteld had. waar het snoer gevonden was
en dan nog wel dienzelfden avond, hóe was
hij het dan te weten gekomen?
Ze moest dit alles naspeuren, tot er een ver
klaring voor gevonden was, of tot.... en
Sylvia's hart stokte. Haar liefde voor Jack
son, die in het geheim nog steeds brandde,
vlamde op. Om hem van blaam te zuiveren,
zou ze iedereen kunnen kwetsen, zelfs het
meisje, dat hij liefhad.
„Maar kind, begrijp je dat dan niet? Hoe
kon Lloyd dat weten? Als hij jou 's avonds al
vertelde waar het snoer gevonden was,
hoe kon hij dat weten? Niemand van ons heeft
't hem verteld en hij heeft rechter Kent, noch
Jackson daarna gesproken..... Is het niet
vreemd, dat hij
Maar Virginia had zich langzaam omge
keerd, tot ze haar vriendin in 't gezicht zag.
Ze was doodsbleek. „Dacht je dan dat Lloyd...
er iets mee te maken had?" fluisterde ze.
En Sylvia staarde haar met brandende oogen
aan en zei geen ja, en geen neen.
Geen woord werd er meer tusschen hen ge
wisseld. Virginia stond langzaam op en keek
den tuin in. Ze trilde op haar beenen en na
een, oogenblik keerde ze zich om, en liep lang
zaam met nietsziende oogen op het hek toe.
Maar gezicht was bleek en strak, Sylvia stond
ook op, liep haar achterna, maar hield toen
in.
Wat had 't voor nut? Ze kon nu niets voor
Virginia doen, maar later zou zij het meisje,
dat Jackson lief had, kunnen troosten, mis
schien nog meer voor haar doen.
Virginia haastte zich naar huis, haar hoofd
warrelde van nieuwe gedachten, nieuwe her
inneringen, waaraan ze tot nu toe geen waarde
had gehecht. Lloyd's gezicht dien avond, toen
hij het haar verteld had. zijn moreele achter
uitgang daarna. Was het mogelijk, dat hij iets
wist van wat er dien avond gebeurd was, en
waarvan hij niemand iets verteld had? Toen
had zijn agitatie natuurlijk geleken door het
nieuws, dat hij meebracht en Virginia was te
ontsteld geweest, om verder op hem te letten.
Virginia haastte zich voort Ze kwam thuis
en hoorde van een der bedienden dat Lloyd
nog thuis was. Ze snelde naar zijn kamer,
klopte aan en trad binnen.
(Wordt vervolgd.)
De herhaalde bombardementen van Sjanghai
hebben een waren uittocht van de bewoners
der bedreigde stadsdeelen ten gevolge. De
schamele resten van het huisraad worden in
veiligheid gebracht
De eerste trein passeert de nieuwe verhoogde spoorbaan bij het Muiderpoort-
station, welke Maandag in gebruik is genomen, waarmede een belangrijk onder
deel der spoorwegwerken in Amsterdam-Oost is voltooid
Leerlingen der handwerkklassen van een der meisjesscholen te Amsterdam werken aan den uitzet voor
luiermanden, welke ter gelegenheid van de aanstaande blijde gebeurtenis in de Koninklijke Familie
verstrekt zullen worden aan behoettige gezinnen, waar omstreeks dienzelfden tijd een baby verwacht wordt
De Fransche politiekruiser „Ailette"
arriveerde Maandag in de Amsterdam-
sche haven voor een bezoek aan de
hoofdstad. Het schip aan de „De
Ruyterkade"
Mussolini en Hitier woonden de herfstmanoeuvres van het Duitsche leger
bij. De beide dictators in de auto op het terrein der oefeningen
Mr. Johannes den Hertog en Pierre Monteux in gesprek tijdens een pauze van
de generale repetitie van „Pelléas en Mélisande" door de operaklasse van het
Amsterdamsch Conservatorium
Pelléas (F. Vroons) en Mélisande (Greet Koeman) tijdens de generale repetitie
der gelijknamige opera in den Amsterdamschen Stadsschouwburg
De beeldhouwer Theo van
Reyn legt de laatste hand
aan het beeld,,Herinnering"
voor de aula der Algemeene
Begraafplaats te Haarlem
De nieuwe 2-motorige Fokker-lucht-
kruiser T. 5, tevens bommenwerper,
de eerste van een serie van 16 voor
de Nederlandsche Luchtmacht bestemde
vliegtuigen, is Maandag op Schiphol
voor de militaire autoriteiten gedemon
streerd. Het toestel voor den hangar
