HET BEZOEK VAN DEN DUCE
HET HOOGSTE RECHT
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
van
MILDRED DANNING.
iNadruk verboden.)
32)
Bij den ingang stonden ze een oogenblik stil
praatten nog wat en toen keerde Virginia
zich met een laatsten groet om, en liepen om
het gebouw heen, naar de rechtzaal. Ze liep
vroolijk, in zichzelf neuriënd voort, tot ze de
trappen bereikte. Juist toen zij naar boven
wilde gaan, voelde zij haar arm aanraken en
zag, zich omkeerend, een kleine jongen in ho
tel-livrei, naast zich staan.
„Bent u juffrouw Fairfax?" vroeg hij.
„Ja."
„Dit telegram is in 't hotel gekomen, juf
frouw, juist nadat u vertrokken was en ze
hebben me gestuurd, om u op te zoeken."
Virginia dankte hem glimlachend en de jon
gen ging weg. Ze liep de trap op, spelend
met de enveloppe, benieuwd wie haar gete
legrafeerd had. Er was een vage onrust in
haar hart en toen ze in de rechtszaal was,
scheurde ze de enveloppe open, en las den in
houd. onbewust van haar omgeving.
„Lloyd hedenmorgen overleden hartver-
Virginia snakte naar adem. en stak haar
hand uit. Er stond een stoel vlakbij, ze strom
pelde er heen, viel er op neer en drukte de
handen tegen het gezicht. Lloyd dood! En
heelemaal alleen! Ze zat doodstil, trachtend
haar zelfbeheersching terug te krijgen.
En rechter Kent? Hij liep langzaam naar
zijn kamer en vandaar naar de rechtzaal. Hij
wist dat er een belangrijke zaak behandeld
zou worden, maar hij had zich als regel ge
steld zich niet van de details van een zaak op
de hoogte te stellen voor deze behandeld werd
en zoo wist hij ook dien dag geen bijzonder
heden.
Hij stond voor de tafel, keek een oogenblik
de zaal in en wendde toen zijn blik nieuws
gierig naar de beklaagdenbank. De oogen van
de gevangene waren met een soort afschuw op
hem gericht en toen de rechter ze ontmoette,
kwam in zijn oogen dezelfde uitdrukking. Hij
stond daar te staren, te staren tot zijn lichaam
haast verstijfd was. Toen keerde hij zich
langzaam af en liet zich in zijn zetel zak
ken. Zijn bewegingen waren als die van een
gebroken man. De oogen, die hem van uit
de beklaagdenbank hadden aangestaard, wa
ren de oogen van zijn zoon, den zoon, dien hij
verloren had en meende teruggevonden te
hebben.
Langen tijd zat de rechter stil aan de tafel
en keek met nietsziende oogen naar de papie
ren voor hem, tot het gegons dat door de
rechtzaal hoorbaar werd bij de plotselinge
verandering in zijn geheele manier van doen,
want aller oogen waren op hem gevestigd ge
weest. van het oogenblik af dat hij binnen
kwam, wegstierf en de aanwezigen, die begre
pen, dat zich hier een stil drama afspeelde,
plotseling verstomden.
Toen leunde de rechter voorover en nam
met bevende hand-het papier dat voor hem
lag, op. Langzaam verhief hij zich, verklaarde
de zitting voor geopend en las met vaste
stem de aanklacht voor. De gewoonte van ja
ren zegevierde zelfs in deze omstandigheden.
De wet was de wet en de rechter was slechts
de dienaar.
En zoo gaf de rechter het sein. dat de zaak
Legen zijn zoon beginnen moest.
Virginia was bewegingloos op den stoel bij
de deur blijven zitten, na het lezen van het
telegram. Ze leunde voorover, met het gezicht
in de handen en had zelfs niet opgekeken,
toen de rechter binnentrad. Vaag had ze in
haar onderbewustzijn de acte van beschul
diging hooren voorlezen en zich afgevraagd
waarom er in de wereld toch zooveel ellende
moest zijn, wie die arme jongen was en hoe
hij zoo iets had kunnen doen. Na een poos
trok de volslagen stilte in de rechtzaal haar
aandacht en ze keek op.
Ze rees half overeind. Het gezicht van den
rechter! Het was vreeselijk om te zien! Wat
was er gebeurd?
En toen richtte Virginia haar blik naar de
beklaagdenbank, waar ze Jackson zag staan.
Ze zag de uitldrukking van diepe ellende en
wanhoop en dezelfde uitdrukking in rechter
Kent's gezicht.
't Duurde even, voor ze met een kreet van
ontzetting terugzonk.
XIV.
DAGERAAD.
Toen Virginia de acte van beschuldiging
had hooren voorlezen kostte het haar niet
veel moeite te begrijpen, dat haar verloofde
voor een ernstig misdrijf terecht stond. De
vader berechtte den zoon wegens verduiste
ring, het was een gruwelijke tragedie; die
zich voor haar oogen afspeelde!
En de tragedie trof haar zoo! 't Was alsof
alles plaats greep in haar eigen hart, en hoe
het zou afloopen. zij moest er voor lijden. Na
het heerlijke vooruitzicht van den vorigen
avond, leek het haast te zwaar om te dra
gen!
En terwijl ze daar aan haar plaats geke
tend zat, met oogen, die in haar vertrokken
bleek gezicht schenen te branden, werd de
rechtsverhandeling voortgezet.
Voor Jackson de rechtzaal betrad was hij
tot de conclusie gekomen dat hij niet behoef
de te liegen om schuld te bekennen.
Er bestor^ altijd nog een kleine kans, dat
Bob op het laatste oogenblik medelijden zou
krijgen.
De schok, toen hij ontdekte dat zijn eigen
vader recht over hem moest spreken, was he
vig geweest, maar Jackson was doodmoe en
het lijden, dat hij doorstaan had, had hem in
een toestand van verdooving gebracht, die
hem gelukkig ongevoelig deed zijn voor wat
anders ondragelijk zou zijn geweest. Maar nu
kreeg een gevoel van bitterheid de overhand.
Moest zijn vader, met wien hij altijd had sa
mengewoond en die hem beter kende dan
iemand ter wereld, hem altijd veroordeelen,
zonder de waarheid te weten?
Na een poosje verdween ook dit gevoel. Rech
ter Kent was nu de rechter en niet de vader
en wat zijn persoonlijke gevoelens ook waren,
hij moest zijn plicht doen en dat wist Jack
son.
Jackson stond daar dus, rechtop en kalm in
de beklaagdenbank en wachtte op wat komen
zou. Van de drie personen, die dien dag
moesten voorkomen, leed hij misschien het
minste. De advocaat van de bank begon te
spreken en riep meneer Evans, als eerste ge
tuige op. Deze kwam naar voren en legde met
effen stem uit, dat hem een valsche post in
de boeken was getoond, hij had den ver
dachte ondervraagd zonder een verklaring te
krijgen.
Maar de advocaat nam daarmee geen ge
noegen.
„Wilt u zoo vriendelijk zijn de heeren te
vertellen hoe die valsche boeking ontdekt
werd?" vroeg hij.
De bankdirecteur fronste het voorhoofd. „Is
dat noodig?"
„Ja, dat is noodig."
„Morgan kwam zonder aanbeveling en ik
stelde hem aan, op recommandatie van mijn
zoon."
Er kwam wat beweging in de zaal Iedereen
kende Bob en het denkbeeld, dat deze jonge
man een geschikte waarborg was voor een der
gelijke betrekking, vonden zij op zijn minst
genomen, ongewoon.
„En u vond dat voldoende?" vroeg de advo
caat beleefd.
„Neen," snauwe meneer Evans, waarop een
onderdrukt gelach in de rechtzaal ontstond.
„Stilte", donderde rechter Kent.
„Na een proeftijd bleek Morgan intelligent
en betrouwbaar", vervolgde meneer Evans,
„en aangezien mijn kassier toen juist weg
ging, gaf ik Morgan die betrekking. Omdat
hij echter geen schriftelijke aanbevelingen
had, liet ik een oogje in 't zeil houden. De
valsche boeking was den vijftienden 's avonds
gemaakt, zooals hij mij zelf toegaf en het
werd den zestienden 's morgens ontdekt."
Na nog een paar onbelangrijke vragen was
meneer Evans' getuigenis geëindigd.
Vóór hij echter weer ging zitten, gaf hij nog
toe, dat Morgan tot volkomen tevredenheid
gewerkt had, hetgeen een gemompel van ver
bazing in de rechtzaal veroorzaakte, nogmaals
gevolgd door een donderend „Stilte!", van
rechter Kent.
De officier van justitie vroeg toen om het
grootboek, waarin de valsche boeking gedaan
was.
Dit werd aan de Jury en aan rechter Kent
getoond. De advocaat van de bank gaf te
kennen, dat hij een schriftkundige wilde aan
wijzen om het handschrift van den verdachte
vast te stellen, maar Jackson, die zich zelf
verdedigde, vroeg met aandrang, een en ander
over dit punt te mogen zeggen, hetgeen hem
toegestaan werd.
„Het is niet noodig, om de behandeling van
deze zaak te vertragen, door een expert aan te
wijzen," zei hij rustig. „Ik geef toe, dat het
mijn eigen handschrift is, en dat ik de be
wuste post heb uitgeschreven".
Rechter Kent had hem een gezicht zonder
eenige uitdrukking toegekeerd", maar Jackson
had levendige hoop in zijn oogen gezien.
Thans leunde de rechter weer achter in zijn
stoel en de lijnen om zijn mond werden streng
en hard. Hij wendde zich tot den advocaat.
„Gaat u voort", verzocht hij.
(Wordt vervolffd.)
Aan Doora van den te Amsterdam in aanbouw zijnden flottieljeleider .Tromp" is Donderdag een aanvang gemaakt
met het plaatsen der kanonnen. Dreigend steken de monden van een van het drietal stuks dubbelloops-geschut over
de verschansina
Afdeelingen van het Duitsche leger paradeeren
voor Mussolini tijdens zijn bezoek aan Berlijn
Actie tijdens de jaarlijksche Schotsche
atletiekwedstrijden te Londen
De avonturen van Dik Trom
worden op het oogenblik te
Loosdrecht verfilmd. Een aar
dig detail
Lord Peel, de vroegere Engelsche
staatssecretaris voor Britsch Indië, is
in den leeftijd van 70 jaar overleden
De Hertog van Kent aanvaardde, als
derde der golfspelende leden van de
Engelsche Koninklijke Familie, het voor
zitterschap van de .Royal and Ancient
Club"
Te Weesp werden Donderdag groote ringrijderijen gehouden zoo- Als het kermis is te Volendam. Een tweetal snapshots van de jaarlijksche
wel op het losse paard als ie tweewielige rijtuigen. - Eenige deel- groolo kermij Volendam, welke Donderdag is begonnen
nemers in actie
