HET HOOGSTE RECHT
De heer Edo Bergsma heeft Zaterdag in een speciale ver
gadering te Amsterdam afscheid genomen als voorzitter
van den A.N W.B. De nieuwe voorzitter, mr. H. P. J. Bloemers,
overhandigt zijn voorganger de plaquette van de Edo
Bergsma-medaille
De 3 October-feesten te Leiden De deelnemers aan den optocht, welke Burgemeester Van de Sande Bakhuizen proeft de haring, die ter gelegenheid van de
een symbolische voorstelling van de Grleksche mythen en sagen gaf, begaven 2 October-feesten te Leiden, welke Zaterdag werden gevierd, werd uitgedeeld
zich per modern vervoermiddel naar de plaats van bestemming
Te Amersfoort werd Zaterdag het huwelijk voltrokken van
J. W. baron Sloet van Marxveld, 1ste luitenant bij de Genie,
en jkvr. J. L. baronesse van Dedem. Het bruidspaar bij het
verlaten van de kerk
Op Houtrust te Den Haag werd Zondag voor de Westelijke eerste klasse van den K.N.V.B. de
competitie-wedstrijd H.B.S. Feyenoord gespeeld. Een aanval op het doel der gastheeren
Een zwaar karweitje. Bijna 100.000 K.G. weegt de balans van de grootste bascule-brug van Europa over de Binnenhaven te
Rotterdam, welke Zaterdag met behulp van twee drijvende bokken geplaatst is
Een aanval op het
doel van Sparta
tijdens den te Am
sterdam gespeel
den voetbalwed
strijd Ajax-Sparta,
welke in een neder
laag voor de gasten
eindigde
Een kijkje in het Waaggebouw te
Leiden tijdens de traditioneeleuitdeeling
van haring en brood ter gelegenheid
van de 3 October-feesten
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
MILDRED D ANN ING.
(Nadruk verboden.)
34)
De mannen kwamen naderbij en voerden
Virginia weg, die nu, geheel gebroken, niet
tegenstribbelde, want ze had de foltering op
Jackson's gezicht gezien, toen ze zoo plotse
ling naar voren gekomen was en 't drong tot
haar door, dat ze hem dit had kunnen be
sparen.
Rechter Kent stapte van zijn zetel af en liep
naar Jackson. Een paar toeschouwers, op weg
naar buiten, keken om, en wat ze zagen ver
vulde hen mét groote verbazing. De rechter
trad op den jongeman toe en stak zijn-hand
uit. „Mijn zoon", fluisterde.hij, „Mijn jongen!"
Een golf van bitterheid sloeg over Jackson
heen. Hij nam zijn vader's hand en stond
kaarsrecht voor hem.
„Denk er aan vader," zei hij bitter, „het is de
hand van een misdadiger."
Maar rechter Kent was gebroken. „Ik weet
stamelde hij, „maar Je bent mijn zoon en
blijft mijn zoon!"
Hij legde zijn handen op Jackson's schou
ders en boog een moment het hoofd, de oogen
gesloten.
Meneer Evans stond dichtbij en hoorde, wat
hij zei.
Nu kwam hij een stap nader, een uitdruk
king van verslagenheid en medelijden in de
oogen.
„Is hij uw zoon?" vroeg hij zacht.
De rechter antwoordde niet, maar Jackson
knikte zwijgend en de bankdirecteur trok zich
ontsteld terug. Als 't eens zijn eigen zoon ge
weest was? Zijn sympathie ging uit naar den
verslagen oude man. Na een oogenblik keerde
hij zich naar de deur, waar de zaalwachters
nog met Virginia wachtten, tot de menigte
het gebouw verlaten zou hebben. En dat
mooie meisje was zijn zuster....
Maar er scheen nu een soort van opwin
ding bij de deur te zijn.
Menschen drongen en werden geduwd en
iemand riep luid. „Laat me erin, laat me er
in, zeg ik!"
Plotseling werd meneer Evans zich bewust
dat die stem hem bekend voorkwam. Toen
werd er plaats gemaakt en de nieuw aange
komene rende de zaal in en naar hem toe. Het
was Bob. Hij zag zijn vader en wierp zich
haast op hem.
„Vader", riep hij. „Wat is er gebeurd? Vertel
't me gauw!"
„Bob, wat voer je hier uit? Waar ben je
de laatste dagen toch geweest?"
„Dat komt er niet opaan. Maar vertel me
alsjeblieft dadelijk wat er gebeurd is. Hebben
ze hem schuldig bevonden? Is hij veroor
deeld?"
„Lieve deugd, Jongen, wat bezield je? Be
doel je Morgan?"
„Ja, ja, natuurlijk."
„Ja, 't spijt me ontzettend, maar hij heeft
tien jaar gekregen," Meneer Evans dempte
zijn stem. „Stil, mijn jongen, hij werd door
zijn eigen vader veroordeeld. Als ik dat ge
weten had!"
„Verdraaid!" Bob staarde wild van zijn
vader naar rechter Kent en Jackson, maar
de laatste vermeed hem aan te zien. De bank
directeur brak af, en keek verbaasd naar het
opgewonden gezicht van zijn zoon.
„Wat ter wereldbegon hij, maar
Bob viel hem in de rede.
„Vader!" schreeuwde hij. „Doe toch iets! Het
is heelemaal verkeerd! Hij heeft het geld niet
gestolen, ik heb het gedaan. Verduiveld, ik
deed het, zeg ik u. Hoort u 't niet" Want me
neer Evans staarde hem ongeloovig aan.
Rechter Kent had zich met een ruk op
gericht, en een licht van hoop scheen in zijn
oogen. Hij liep naar Bob en nam hem bij
den arm.
„Wat is dat? Heb jij het geld genomen?"
riep hij.
„Ja, ja, ik heb het genomen, alles wat er
was en stichtte ook nog brand in de bank, als
u dat wilt, maar ik heb die vijfhonderd dollar
gestolen. Ikik stal ze. Ik heb ze gemeen
weggenomen! Jack heeft 't niet gedaan!"
Met een stap zoo veerkrachtig als van een
jongeman liep rechter Kent naar zijn tafel
en sloeg met zijn hamer. De heeren van de
jury werden verzocht hun plaatsen weer in
te nemen.
„Davis, vang de heeren op voor we weg
zijn."
Er was de volgende oogenblikken een groote
verwarring, maar alle juryleden waren nog te
vinden en namen hun plaatsen weer in en
toen was meteen de orde weer in d.e rechtzaal
hersteld. Rechter Kent verhief zich en sprak
tot de jury
„Mijne heeren," sprak hij, „het is een on
gewone procedure, maar in verband met de
nieuwe feiten, die aan het licht gekomen zijn
ben ik overtuigd dat u uw uitspraak nog eens
in overweging zult willen nemen."
Toen wendde hij zich tot Bob.
„Wilt u zoo vriendelijk zijn hier te komen",
rechter Kent wees naar de getuigenbank" en
te vertellen, wat u te zeggen hebt?"
En toen kwam alles los in een wilden on-
samenhangenden woordenvloed. Hoe Bob in
het nauw had gezeten en Jackson om -geld
gevraagd. Hoe deze geweigerd had en Bob
zelf het geld had bemaehtigd.HoeBob zich toen
bedacht had en het geld terug had gezonden.
En hóe hij was weggegaan, tot hij zijn toe
lage zou krijgen en nu teruggekomen was. om
zijn schuld te betalen en had gehoord, dat het
geld blijkbaar niet terecht was gekomen en
dat Jackson nu veroordeeld was.
De jury luisterde met alle aandacht, ter
wijl de geschiedenis verteld werd en het ge
lukte hen, door met volle aandacht te luiste
ren Bob's relaas te begrijpen, maar de voor
zitter was een mager, obstinaat man, met
dunne lippen, en toen Bob geëindigd had,
stond hij op en vroeg permissie hem te on
dervragen. Dit werd toegestaan en hij wendde
zich tot Bob.
„Als u al het geld teruggestuurd hebt,"
lijmde hij, „waar is het dan?"
„Beware me, dat weet ik niet," antwoordde
Bob, ,ik weet alleen, dat ik 't met onzen ne
gerbediende, Nicodemus gestuurd heb."
De voorzitter keerde zich nu tot rechter
Kent. „Ik vind dat dit onderzocht moet wor
den en de waarheid van dit getuigenis nage
gaan moet worden", sprak hij op drogen
toon.
Bob sprong op. „Ik zal wel gaan en het vin
den", schreeuwde hij. „geeft u als 't u
blieft iemand met me mee, meneer?" zei Bob
tot den rechter.
„Davis, ga jij mee en houd een oog op dezer
jongeman, om na te gaan, of hij de waar
heid spreekt".
Bob verliet zijn plaats, toen eerst viel zijn
oog op zijn vader's verschrikte gezicht.
Hij liep op hem toe en porde hem vriend
schappelijk in den rug.
vroolijk. „We krijgen hem vrij en dat is hel
me zoo zou ontzien."
„Kom meneer Davis!" En samen haastten
ze zich de rechtszaal uit.
De bankdirecteur zakte in een stoel neer en
veegde zijn gezicht met een zakdoek af. De
gebeurtenissen volgden elkaar wel wat snel
op, zelfs voor een schranderen bankdirecteur.
Virginia had de zaalwachters verzocht, haar
naar de rechtszaal terug te laten gaan, in
verband met het nieuwe bewijsmateriaal en
beloofd rustig te zullen zijn. Ze hadden het
toegestaan en nu liep ze langzaam terug en
ging voor in de zaal op een stoel zitten.
Rechter Kent's schitterende oogen, die
hoopvol glansden, lachten in de hare, en Vir
ginia begon te begrijpen, dat de nachtmerrie
voorbij was. En zoo bleven ze allen in de
stille rechtszaal wachten op Bob's terug
komst..
(Wordt vervolgd.)
