HET HOOGSTE RECHT
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
van
MILDRED DANNING.
(Nadruk verboden.)
35)
XV.
DE ZON KOMT WEER DOOR.
Bob rende de straat op met Davis, den deur
waarder, hijgend achter zich aan. verscheide
ne personen bleven verbaasd staan, meenend,
dat de jongeman poogde te ontsnappen. Maar
zoodra ze Bob herkenden glimlachten ze, en
liepen door, 't Was zeker weer een of andere
grap en vroeg of laat zou iedereen er wel van
hooren, dus waarom er zich verder in te ver
diepen?
Nu hadden ze de bank bereikt Davis was
buiten adem van 't loopen, maar Bob wrong
zich door de draaideur en liep regelrecht naar
het kassiersloket.
„Hallo Marlow!" riep hij; „ik moet het
pakje hebben, dat hier Dinsdag, den vijftien
den. voor Jack Morgan is afgegeven, waar is
dat? Geef 't me vlug. 't is heel belangrijk!"
„Wat? Een pakje voor Morgan? Hij zal 't
wel in ontvangst hebben genomen, denk ik."
„Neen, dat heeft hij juist niet, 't is hier af
gegeven, nadat hij weg was, want hij heeft
't nooit ontvangen, 't Moet hier ergens zijn!"
„Maar ik heb het niet gezien, Bob!"
Bob dacht een oogenblik na. Toen keerde
hij zich om en liep 't kantoor van den procu
ratiehouder binnen, weer gevolgd door den
hijgenden Davis.
„Meneer zoudt u zoo vriendelijk willen zijn
even iemand naar huis te sturen? Ik heb het
vermiste geld hier Dinsdag door onzen neger
Nicodemus, laten bezorgen en nu is 't nergens
te vinden. Ik moet nu dien neger hebben; laat
iemand hem zoo gauw mogelijk halen!"
De procuratiehouder was heel verbaasd,
maar stuurde direct een bediende naar het
woonhuis van den directeur. Toen begon hij
Bob te ondervragen, terwijl Davis in een stoel
neerzakte, om op adem te komen.
Bob wilde graag alles vertellen.
't Zat zoo, ziet u" begon hij. „Tusschen ons
gezegd, ik ben in handan van valsche spelers
gevallen, ze hebben me voor vijfhonderd dollar
opgelicht. Ik ben een boon als ik weet hoe,
maar ze deden het en ik had geen geld. Toen
zeiden ze dat ze er vader over zouden aanspre
ken." Bob zweeg en keek den procuratie-
houden met het hoofd scheef aan. „U was in
de kamer, geloof ik, toen vader me de laat-
sten keer od het zondaarsbankje riep, om
eens even „vriendschappelijk" met me te pra
ten, niet waar?"
„Vijf honderd dollar", hijgde de procuratie
houder. „Jij. aap van een jongen!"
Bob lachte boetvaardig. „Nu dan, ik durfde
vader het geld niet te vragen en daarom kwam
ik hier en vroeg Morgan om 't me te leenen"
De procuratiehouder werd ernstig. „Wou je
zeggen dat hij jou die vijfhonderd dollar uit
de kas gaf?"
„Neen," viel Bob hem in de rede. „Hij wei
gerde, toen nam ik ze, terwijl hij met den
rug naar me toe stond, en ging er mee van
door."
„Wat?"
„Natuurlijk, ik moest het geld hebben, be
grijpt u dat niet? En met twee dagen zou ik
het geld van mijn toelage krijgen, dus eigen
lijk leende ik ze."
De beheerder staarde hem aan. „Nu, je bent
't koelbloedigste type, dat ik ooit zag, Dat
noem ik ge?n leenen, dat noem ik stelen!"
Bob liet het hoofd hangen. „Dat is het ook,
dat zie ik nu in", gaf hij toe. „Maar toen,
begrijpt u, dacht ik dat de bank me wel een
bedrag boven mijn saldo zou toestaan. Maar
ik wou het niet vragen, omdat ik 't juist ge
daan had. Daarom leek dit de eenvoudigste
manier, omdat het maar om twee dagen te
doen was." Hij klopte de procuratiehouder
vriendschappelijk op den schouder. „Dus 't
was geen echt stelen" voegde hij er triomfan
telijk aan toe.
De man wachtte en dacht na. Per slot zou
zijn chef er ook over hooren en de zaak met
Bob uitmaken verder was Bob een be
schermeling van hem en hij zag dus geen ge
gronde reden om den jongeman onder han
den te nemen. Dus liet hij het bij de opmer
king, dat Bob in de gevangenis thuis hoorde
en daar wel gauw belanden zou, en vroeg
toen wat er in de rechtszaal voorgevallen
was.
Bob vertelde wat hij wist, en juist toen hij
midden in zijn verhaal was, kwam de be
diende terug met den tegenstribbelenden en
doodelijk verschrikten Nicodemus op sleep
touw Maar toen hij Bob zag, werd hij rustig
ennam een houding van beleedigde onschuld
aan. die Bob in een vroolijken lach deed uit
barsten.
Niets scheen in staat Bob's goede bui te-
verstoren. Eerst verklaarde Nicodemus brutaal
weg, dat hij het pakje zooals hem gezegd was.
op den vijftienden had afgegeven, maar enke
le vragen zooals, hoe laat hij aan de bank was
geweest en wie 't in ontvangst had genomen,
maakten hem zoo in de war, dat hij eindelijk
door de mand viel en bekende dat hij op den
vijftienden te laat gekomen was en Bob's
pakje pas den zestienden 's middags had
afgegeven. Er bestond geen twijfel aan wie
toen als kassier had dienst gedaan, 't Was
Marlow. En hoewel deze volhield, dat hij zich
niets van een pakje herinnerde en niet
geloofde, dat het bij hem was afgegeven,
bleef de neger zoo op zijn stuk staan dat be
sloten werd het kantoor van den kassier te
doorzoeken.
Daarop rende Bob het kantoor in en hij
en Marlow doorzochten de kamer, terwijl de
procuratiehouder stond toe te zien en Bob,
tot diens groot vermaak scherp in. het oog
hield.
Ze vonden niets. Maar toen ze een plank on
der de toonbank leeghaalden, herinnerde Mar
low zich plotseling, dat er een pakje voor
Jackson Morgan door het loket was afgegeven.
't Was zoo slordig verpakt geweest, dat hij
het ergens op een plank had neergelegd en
het heelemaal vergeten had. Nu was het er
niet meer.
De vier mannen stonden elkaar aan te zien.
Bob zag er ongerust uit en de procuratiehou
der moest inwendig lachen om den verdrieti-
gen trek. die in het jongensachtige gezicht
lag. Maar het was jammer. Hij reconstrueerde
in gedachten de heele geschiedenis en stelde
op het laatst voor dat ze den man die iederen
avond het gebouw schoonmaakte en tegelij
kertijd nachtwaker was, eens zouden onder
vragen.
Ze gingen direct naar het achterste deel van
het gebouw en van daar naar den kelder.
Daar vonden ze hem, maar hij kon zich niets
van een pakje herinneren. Hij verbrandde alle
rommel. Nee, wacht even. Toen hij op een
avond aan het opruimen was, had hij een
kistje gezien, en langzaam liep de waker op
een donkere plaats toe en haalde een pakje
te voorschijn. Bob sprong op hem toe, rukte
het ding uit zijn hand en zwaaide het in de
lucht, waardoor een wolk van stof over den
procuratiehouder en Davis neerdaalden.
„Gevonden!" schreeuwde hij. Toen scheur
de hij het gekreukelde papier er af, trok het
kistje open voelde er in. Zijn hand hield een
bundel bankbiljetten stevig omvat.
„Zie je 't Davis? Zie je 't Het geld is er al
door in geweest!"
De oogen van den nachtwaker puilden haast
uit hun kassen en toen het drietal hem had
verlaten en Bob en Davis weer op weg waren
naar het gerechtsgebouw, liep hij somber de
kelder op en neer. vloekend over de verloren
kans, tot de procuratiehouder hem een briefje
stuurde, om hem te bedanken, met een vijfl
dollarbiljet.
Bob en Davis stormden de rechtzaal binnen,
Bob zwaaiend met de bankbiljetten. De jury
was van 't wachten rusteloos geworden, maar
de eerstvolgende oogenblikken beloofden in
ieder geval interessant te worden. Bob liep
de gaanderij door, volkomen ongevoelig voor
het statige van zijn omgeving en legde den
stapel bankbiljetten voor rechter Kent neer.
„Hier zijn ze. meneer", zei hy. „Ze zijn daar
aldoor geweest."
(Slot volgt.).
Het opleidingsschip .Prinses Juliana" in de Amsterdamsche haven was Maandag
feestelijk gepavoiseerd ter gelegenheid van de opening der eerste dagnijverheids
school voor schippersjongens in ons land te Amsterdam
Een overzicht van de groote fruit- en groentententoonstelling te Roermond ter
gelegenheid van het zilveren jubileum der Roermondsche Coöperatieve Groenten-
veiling
Op het traject Maarn Arnhem, waarvan de
electrificatie thans gereed is gekomen, werd
Maandag proef gereden met een nieuwen
electrischen gestroomlijnden trein. De trein bij
het verlaten van Arnhem
Z. Exc. minister prof. dr. J. R. Slotemaker de Bruine heeft Maandagavond in hotel De
Witte Brug te Den Haag de officieele opening van den wedstrijd Euwe Aljechin om het
wereldkampioenschap schaken verricht. Geheel links, dr. Aljechin
Daniel Doherty heeft na
mens de Amerikaansche
oud-strijders bij het graf van
den Onbekenden Soldaat
te Parijs de vlam weder
ontstoken
De aardbeving in de Vorstenlanden.
In de omgeving van Djokjakarta wer
den tientallen woningen vernield. De
daklooze bewoners van een verwoest
dessahuis wachten met Oostersche
gelatenheid op de dingen, die zullen
komen
Dr. H. J. W. Droogleever Fortuyn te
Amsterdam zal 9 October a s. afscheid
nemen als secretaris der Ned. Maat
schappij tot bevordering der Genees
kunde
Een particulier landhuis aan den weg van Solo naar Djokjakarta werd door de hevige aardbeving,
die kortelings in de Vorstenlanden heeft gewoed, bijna geheel verwoest
