OM EEN KIND
Schout bij nacht J, Th. Furstner, chef
van den Marinestaf van het Departe
ment van Defensie, is met ingang van
1 Januari a.s. bevorderd tot vice-
admiraal
Japansche mariniers zuiveren met behulp van een pantserauto een der vernielde wijken in Sjanghai
van de laatste Chineesche verdedigers
Een Chineesche vluchtelinge met haar kinderen op
weg naar de internationale concessie te Shanghai,
waar zij voorloopig een veilig heenkomen zal vinden.
Een droevig beeld van den hardnekkigen strijd in
China
De Ver. tot bevordering van uitdeeling van kleeding aan minvermogenden van alle religies hield Dinsdagavond in het
gebouw Musis Sacrum te Amsterdam een uitreiking van kleeding en schoeisel aan meer dan honderd kinderen
De smalle hooge Bontebrug over het Winschoterdiep te Groningen, een berucht verkeersobstakel in den
weg naar het Oosten der provincie, zal vervangen .worden door een moderne breede draaibrug, die 60 c.M.
lager zal komen te liggen
De typhus-epidemie te Croydon breidt zich nog steeds uit. Tijdens hun verblijf te Berlijn brachten de Hongaarsche premier
Hierboven de bron, welke het aangetaste gebied van water Von Daranyi en de minister van Buitenlandsche Zaken Von
voorzag en die thans gesloten is Kanya een bezoek aan de groote jachttentoonstelling
Het tweedaagsch Zesde Nederland-
sche Reclamecongres is Dinsdag te
Amsterdam geopend. Achter de be
stuurstafel v.l.n.r.J. W. Henny (voor
zitter Ned. Dagbladpers), A. F. Hollaar,
de voorzitter jhr. dr. J. C. Mollerus,
A. J. G. Strengholt (voorzitter Ned.
Periodieke Pers) en J. Smit
FEUILLETON
ROMAN VAN NORBERT GARAI.
Nadruk verboden.
1)
Adviesbureau voor Vrouwen.
Een jaar geleden, toen de kleine Kitty,
blakend van ijver en ondernemingsgeest, haar
vriendin Nicolle het plan voorlegde om een
adviesbureau voor vrouwen op te richten, had
het er werkelijk naar uitgezien, of het den
beiden meisjes-studenten zou gelukken zich
door dit bureau de middelen te verschaffen
om haar studie aan de universiteit voort te
zetten.
Er was voor een dergelijke onderneming
niet veel kapitaal noodig. Men behoefde
slechts wat geduld te oefenen en op de cliën
ten te wachten. Volgens Kitty behoefden zij
er niet aan te twijfelen, of er zouden al spoe
dig tal van raad- en hulpzoekende vrouwen
zich tot haar wenden. De wereldcrisis had im
mers ook England de laatste jaren op onzet-
tende wijze geteisterd; een adviesbureau voor
vrouwen was dus juist een behoefte van dezen
tijd, die zoovele menschen, onder wie zeker
vijftig procent vrouwen, totaal uit haar even
wicht bracht.
Slechts één ding was er, dat niet klopte in
haar berekening
Konden zij van arme, veï-twijfelde vrouwen
een honorarium verlangen voor haar adviezen
al waren die dan ook nog zoo goed? Moch
ten zij profijt trekken van den nood en de
ellende, harer medemenschen? En konden
zij sexegenooten, wie wanhoop het hoogtepunt
bereikt had, met leege handen en wat goed-
^oope troostwoorden afschepen?
Zoo kwam het, dat de deurwaarder bij de
vrouwelijke studenten tenslotte kind in huis
was, want al spoedig bleek, dat zij van haar
talrijke cliënten niet alleen geen honorarium
ontvingen, maar dat zij bovendien meermalen
zelf in de zak moesten tasten om arme drom
mels voor een totalen ondergang te be
hoeden. En daarbij was het toch de vurigste
wensch van het tweetal om „geld te verdie
nen".
Kitty's ouders hadden alles gedaan om hun
dochter de studie mogelijk te maken. De tij
den werden echter steeds moeilijker. Het land
goed in Schotland was reeds lang geleden met
hypotheek belast en daarna had men opnieuw
geld moeten opnemen om de hypotheekrente
te kunnen betalen. De tijd verging ook zoo
snel. Voor men het goed besefte was er alweer
een termijn verstreken, de rente moest bijeen
geschraapt worden en op het landgoed liep
men met radelooze gezichten
Geld verdienen! Ook Nicolle droomde daar
van. Haar vader was een gepensionneerd mi
litair, die zich, ondanks een stijf rechterbeen,
nog als vertegenwoordiger van een filmver
huurkantoor door het leven trachtte te slaan.
De firma, waarvoor hij werkte ging echter
failliet, zoodat hij zijn dochter Nicolle geen
toelage meer kon geven om haar studie te be
ëindigen.
ja geld verdienen. Geld verdienen!
Helaas maar al te spoedig was de droom
ten einde.
En de onbarmhartige werkelijkheid in de
gedaante van den deurwaarder, trad de kleine
woning binnen, beplakte alle meubels met de
voor dit doel gebruikelijk zegels en verklaarde,
dat een en ander binnen veertien dagen naar
't verkooplokaal zou worden getransporteerd
wanneer niet binnen dien termijn de achter
stallige belastingschuld, ten bedrage van een
endertig pond, was aangezuiverd.
In tegenstelling mpt itty, die, al haar on
dernemingsgeest ten spijt, langzamerhand
den moed begon tp verliezen, wist Nicolle on
der alle omstandigheden haar goed humeur 3
bewaren.
Aan niets je hart verpanden en zeker aller
minst aan geld! Hygiëne van de ziel! Dat was
haar motto.
De ziel is als een kamer, die steeds behoor
lijk moet worden gelucht. Hoe minder meubi
lair er zich in bevindt, hoe gemakkelijker zij
zich schoon laat houden. Geen oude rommel
laten staan! Alle onnoodige stofnesten oprui
men! Geen nuttelooze sentimenten, geen
dwaze illusies. Teleurstellingen mogen niet
meer beteekenen dan een stofje, dat men weg
blaast.
De blonde, tengere Kitty echter voelde zich
door al dien tegenspoed hopeloos terneerge
slagen. De ondergang van het Adviesbureau
voor Vrouwen had haar diep in de put ge
bracht.
Wat hielpen haar de fraaiste theorieën
over de hygiëne van de ziel, als zij de hy; i-
theekrente niet kon opbrengen, die zij haar
ouders beloofd had aan het einde van de
maand te zullen sturen?
De domme bij.
Door de stille, zonnige straat loopt een man,
die een klein, ongeveer vierjarig meisje aan
de hand houdt. Ondanks de zomersche tempe
ratuur heeft hij de kraag van zijn jas opge
slagen en de slappe hoed, welke hij draagt, is
zoo diep op het voorhoofd getrokken, dat
men zijn gelaat nauwelijks kan onderscheiden.
„Zijn we er nu haast?" vraagt het kmd op
huilerigen toon. „Ik ben zoo moe
„Stil", fluistert de man, terwijl hij een
schuwen blik werpt in de richting van een
politieagent, die aan de overzijde van de
straat staat. „Kom, loop wat door, anders
neemt die booze man daar je nog mee en dan
kom je heelemaal niet bij je mamma".
En haastig trekt hij het kind met zich
voort.
Misschien zou het anders geloopen zijn,
wanneer niet juist op dit oogenblik een ijverig
zoemende bij zich had neergelaten op een
naambord, dat bij den ingang van een der
huizen in de stille straat is aangebracht.
Op dit naambord prijkt links, naast de met
vele krullen versierde letters een gegraveerde,
roodgelakte roos. De bij doet vergeefsche
moeite om deze, fel rood gekleurde bloem de
honing te ontfutselen en schijnt zich er steeds
nijdiger over te maken, dat de roos haar kelk
niet wil openen.
Het meisje, dat zich tot dusver vermoeid
door den man heeft laten voortsleepen, begint
plotseling luid te lachen.
„O, kijk eens, wat een domme bij. Die denkt,
dat het een echte bloem is. En het is niet
eens een echte bloem. En hoor eens hoe boos
hij bromt
De blik van den man blijft even op het
naambord rusten en plotseling schijnt dit zijn
volle aandacht te trekken. Twee meisjes stu
denten hebben hier een adviesbureau voor
vrouwen gevestigd; de een studeert medicij
nen, de andere rechten.
Een oogenblik staart de man gefascineerd
naar het bord, dan monstert hij wantrouwend
het huis, dat niet bepaald een imponeerenden
indruk maakt. Hij haalt een paar maal diep
adem als iemand, die het met zichzelf niet
geheel eens is, maakt een beweging, alsof hij
door wil loopen, blijft dan echter toch staan,
kijkt nog eens naar den politieagent aan den
overkant, pakt dan gedecideerd het kind bij
den arm en duwt het haastig het huis binnen.
Voor een dein:, waarop eveneens een koperen
naambord met een roodgelakte roos is aan
gebracht, blijft hij staan om onmiddellijk
tweemaal achtereen te bellen als iemand, die
niet gewend is om te wachten.
Het duurt eenige minuten voor er iemanci
komt.
Verwonderd kijkt Kitty naar den man, die
zijn hoed zoo diep in de oogen heeft getrokken.
Merkwaardig uitgedost is het kind, dat naast
hem staat. Een aardig meisje met een lief ge
zichtje, maar met een voor dezen tijd van het
jaar veel te dik, grijs fluweelen manteltje.
„Hier is het Adviesbureau voor vrouwen?"
vraagt de man op vrij onhebbelijken toon. En
op hetzelfde oogenblik hoort Kitty het meisje
vragen: „Bent u mijn nieuwe mammie?"
De man gaat zonder verder nog een woord
te spreken aan Kitty voorbij door de donkere
gang naar de kamer, waarvan de deur open
staat en waarin de meubels wanordelijk door
elkaar zijn geplaatst.
„Wij zijn bezig te verhuizen. Het bureau
wordt opgeheven", zegt Kitty, die den man
snel naar de kamer gevolgd is. De situatie
schijnt haar wat pijnlijk, want bij den eersten
blik moest de man de vele blauwe zegels ont
dekken, waarvan de verschillende meubelstuk
ken zijn voorzien. Niet begrijpend staart zij
naar haar het kind, dat verlangend de armp
jes naar haar uitstrekt, alsof het lang op dit
oogenblik heeft gewacht.
„Mijn naam is Kitty Devine. Waarmee kan
ik u van dienst zijn?" wendt zij zich tot den
bezoeker, die zonder een uitnoodiging af te
wachten, op de sofa heeft plaats genomen.
De man schijnt echter voorloopig niet ge
neigd een of andere vraag te beantwoorden.
Met een misnoegd gezicht monstert hij eerst
het vertrek en daarna de bewoonster. „Wilt u
een adviesbureau voor vrouwen leiden?"
bromt hij eindelijk. „Daar bent u toch veel te
jong voor!"
Nog voor zij den man van repliek kan die
nen, hoort zij het meisje zeggen: „Is dat nu
mijn nieuwe mammie?" Ongeduldig trekt het
kind den man aan den mouw. „Ik wil hier blij
ven. Ik wil hier blijven!"
De man schudt het hoofd. Op hetzelfde
moment wordt de deur van de woning ge
opend. Men hoort voetstappen en even later
komt Nicolle de kamer binnen, de grijze muts
schuin op het bruine, krullende haar, de met
witte stippen bedrukte roode shawl met één
ruk van haar hals trekkend.
„Dit is juffrouw Osbom", zegt Kitty snel.
De bezoeker maakt een weinig vertrouwwek-
kenden indruk en zij is blij, dat Nicolle
er nu ook is. „Juffrouw Osbom behandelt de
juridische aangelegenheden van ons bureau".
(Wordt vervolgd).
