r
&s
OM EEN KIND
Dr. Euwe en dr. Aljechin klinken elkander toe tijdens het diner dat Vrijdagavond te Amsterdam
werd gegeven ter gelegenheid van het door dr. Aljechin behaalde wereldkampioenschap schaken
Tot sluiting vari het
roeiseizoen hield
«Laga»Vrijdageen
roeitocht van Delft
naar DeWitte Brug
te Den Haag. De
aankomst aan de
plaats van bestem
ming
Mr. B. G. A. Smeets, directeur der
Rijkstuchtschool te Nijmegen, die be
last is met het beheer en de leiding der
geïnterneerde Spanjaarden, die opge
nomen zijn in de Citadel te Gorinchem
De demping van het Rokin te Amsterdam. Het gestorte
zand is weer uitgegraven voor het leggen der rioleerings-
buizen
De «spekclubs» in Groningen en Drente houden in het midden van December
haar jaarlijksche verdeeling van spek, worst en vet aan de «spaarders», die
daarvoor wekelijks een klein bedrag hebben geofferd. De buit wordt uitgepakt
Dr. Aljechin, de wereldkampioen schaken, werd Vrijdag te Hilversum voor
de Phohi-microfoon geïnterviewd door den heer Lod. Prins (links)
Op Kerstmis en Nieuwjaar worden traditiegetrouw alle
klokken der groote kerk te Dublin met handkracht geluid.
De klokkenluiders oefenen voor het vaardig hanteeren dor
touwen
FEUILLETON
ROMAN VAN NORBERT GARAI.
Nadruk verboden.
22)
Hij slaakt een zucht van errlichting, als va
der en dochter eindelijk in de fraaie cabriolet
plaats nemen. De motor wordt aangezet, een
paar afscheidswoorden, gewuif wederzijds, dan
suist de wagen weg. Lang kijkt Danny hem
na.
Dat er nog menschen zijn, die vijftig dollar
per week van een secretaresse betalen. Wat
moet die Amerikaan wel verdienen om zich
een dergelijk salaris te kunnen veroorloven?
M'n hemel er moet toch iets gebeuren. Hij
kan toch niet ten eeuwigen dage zoo blijven
rondloopenAls Nicolle eenmaal den
smaak van het geld verdienen beet heeft,,
wat dan? Dan zal ze hem natuurlijk ontglip
pen, gaat haar belangstelling allicht naar
andere dingen uitdan
„Er moet iets gebeuren!" zegt hij hard op,
zich met geweld van zijn pessimistische ge
dachten losscheurend.
Als Danny na eenige uren van doelloos
rondslenteren in zijn buitenverblijf terug
keert, vindt hij daar alles in de grootste
opwinding.
Kitty, Kaynes en Brownell maken hem
haastig deelgenoot van den inhoud van een
expresse brief, welke de postbode tegen den
middag heeft afgeleverd.
Het ambtelijk schrijven, door inspecteur
Benett onderteekend deelt miss Devine en
miss Osborn mee, dat de kleine Maud Gordon
den volgenden dag om 5 uur door eenige recher
cheurs zal worden afgehaald, zulks overeen
komstig den wensch van haar pleegvader. In
verband met de bijzondere omstandigheden
worden de meisjes verzocht te willen zor
gen, dat het kind op den aangegeven tijd ge
reed is.
„Waar is uw verloofde?" vraagt Kaynes. „Ik
zou deze kwestie graag eens met haar willen
bespreken".
„Mijn verloofde? Die telt hierin niet meer
mee", geeft Danny ten antwoord. „Zij zal voor
deze geschiedenis geen tijd meer hebben, want
ze heeft juist vandaag een schitterende
betrekking gekregen bij een Amerikaan, die
walgelijk veel geld verdient. Vijftig
.Dollar per week, wilde hij zeggen, maar
hij zwijgt plotseling, als hij bemerkt met welk
een intense belangstelling de jonge recher
cheur naar hem luistert.
Op hetzelfde moment gaat hem een ge
dachte door het hoofd, welke hem het bloed
naar de wangen doet stijgen.
Als deze vrijgevige Amerikaan eens de lang
gezochte Coverley was, die een gunstige ge
legenheid zoekt om onopvallend met het kind
in contact te komen.
„Waar ontmoette miss Osborn dien Ameri
kaan?" vraagt Kaynes, hevig geïnteresseerd.
„Hoe heet hij?"
Ja, dat zal ik jou aan je neus hangen,
denkt Danny, maar hard op zegt hij, dat hij
er niet aan gedacht heeft daarnaar te infor-
meeren.
Hij voelt, dat hij op een keerpunt van zijn
leven staat.
Er zijn vijfduizend pond te verdienen
Hij moet dat zaakje echter alleen opknap
pen. Dit is de groote kans van zijn leven.
Hij zal het signallement van Coverley, dat
binnen in de lade van den tafel ligt, heimelijk
bij zich steken om zich daarna, zonder dat die
„pottenkijker" Kaynes het bemerkt, uit de
voeten te maken en dien rijken Amerikaan
eens wat nader in oogenschouw te nemen.
Blijkt de man inderdaad Coverley te zijn, dan
zal hij Nicolle een wenk geven en hem on
middellijk laten arresteeren.
En een half uur later suist Danny op zijn
nieuwe motor in 'n ontoelaatbaar tempo over
den weg langs de Theems in de richting,van
Londen....
Nicolïe's eerst cliënt.
Mr. Osborn en zijn dochter worden bij hun
aankomst in het Carlton Hotel direct aller
minzaamst begroet door een heer, die blijk
baar reeds vol ongeduld op hen heeft gewacht.
Mr. Mitchell
In het karakteristieke idioom van den Ame
rikaan verzekert hij, dat het hem verheugt
met miss Osborn kennis te maken. Ondanks
hun protest laat hij vader en dochter in de
hall van het hotel een opulent ontbijt ser
veeren.
Al spoedig bemerkt Nicolle, dat mr. Mitchell
haar af en toe onderzoekend aankijkt. Dat
maakt haar eenigszins teruggetrokken. Zij
weet zelf niet, waarom zij z'n vragen zoo kort
beantwoord; ze is toch anders heusch niet
op haar mondje gevallen en verlegenheid ligt
zeker wel allerminst in haar aard.
Nicolle pleegt de menschen reeds kort na de
eerste kennismaking te registreeren en in een
bepaalde categorie onder te brengen. Onbe-
teekende lieden zijn voor haar „taboe".
Ditmaal heeft zij de minder aangename ge
waarwording zelf op haar voorkomen, betee-
kenis en karakter te worden getaxeerd. Dat
maakt haar steeds onzekerder. Zij zou het
niet te boven komen, als mr. Mitchell zich met
een paar vriendelijke woorden van haar zou
afmaken om daarmede te kennen te geven,
dat hij haar gewogen, maar te licht bevon
den had. En dat waarlijk niet uitsluitend om
die vijftig dollar salaris
Het vooruitzicht de medewerkster te worden
van dezen Amerikaan lokt haar in hooge mate
aan. Hij heeft natuurlijk veel gezien en veel
beleefd. Maar wat deze, ongetwijfeld zeer in
teressant man voor zijn beroep doet, kan Ni
colle niet raden. Zijn gelaat wisselt verrassend
snel van uitdrukking. Soms, voor enkele se
conden, gelijkt hij een asketisehe monnik, die
de geheele wereld heeft rondzworven, maar
het zorgvuldig gescheiden grijze haar, zijn hel
dere, trouwhartige maar toch energieke oog
opslag en de fijne, spottende plooien om de
mondhoeken verraden, dat mr. Mitchell ook
de genoegens van deze wereld niet onbekend
zijn.
Hij heeft nu mr. Osborn in een gesprek
over films betrokken, maar zijn belangstelling
voor de ijverige explicaties van den ouden
heer is zoo gering, dat het Nicolle tenslotte
ergert.
Het is maar goed dat haar vader zelf blijk
baar niet bemerkt hoe weinig hij den Ameri
kaan weet te boeien. Zij slaakt een zucht van
verlichting, als de oude heer zijn horloge te
voorschijn haalt en dan haastig opstaat. Hij
moet noodig naar de city om, nog vóór het
kantoor sluit, de voor mr. Mitchell eventueel
in aanmerking komende films uit te zoeken.
Zij spreken af, dat zij elkaar voor de lunch
in een restaurant in Hydepark zullen ont
moeten.
Als mr. Osborn vertrokken is, wendt de
Amerikaan zich tot Nicolle en informeert be
langstellend hoever zij met haar studie is. Hij
verneemt, dat zij over een jaar haar doctoraal
examen hoopt te doen en dat geeft hem na
een korte pauze aanleiding tot de opmerking,
dat zij dan wel voldoende juridisch onderlegd
zal zijn om hem in een vrij lastige kwestie te
adviseeren.
Nicolle vraagt eenige opheldering met be
trekking tot deze kwestie, maar mr. Mitchell
schijnt daarvoor den tijd nog niet gekomen
te achten en begint plotseling over zichzelf
te praten.
Merkwaardige dingen heeft hij beleefd, daar
in Australië. Een interessant land. Het Ame
rika van de toekomst. Wie gedoemd is in de
Australische bosschen te leven, verwenscht ze
duizendmaal per dag. En toch, als men weg is,
bemerkt men pas hoe men gehecht is aan dat
gigantisch eiland, welke ziel slechts hij kent,
die bezeten is van de zeldzame verlatenheid
van het woud.
Mr Mitchell weet land en volk zoo interes
sant te schetsen, dat Nicolle gefascineerd luis
tert. Nóg weet zij niet, of zij zichzelf reeds als
zijn secretaresse kan beschouwen, maar in
iedei geval is de tijd, welke zij hier doorbrengt,
Hiet verloren. Mr. Michell_is ongetwijfeld een
zeer interessante persoonlijkheid. Voor de
eerste maal voelt ze, hoe weinig zij zichzelf
kent. Zij heeft steeds gedacht een zeer nuchter
en zakelijk mensch te zijn, gespeend van alle
zin voor romantiek, maar nu moet zij toch
toegeven, dat de ietwat geheimzinnige atmos
feer, die dezen Amerikaan omgeeft, iets van
zucht naar avontuur in haar wakker roept.
Mr Michell verzoekt Nicolle hem naar zijn
■kamer te volgen, waar zij haar van haar werk
zaamheden op de hoogte kan stellen.
De lift brengt hen beiden naar de eerste
étage. Zwijgend loopen zij door de lange gang'
tot de Amerikaan blijft staan voor een ka
merdeur, welke het nummer 57 draagt.
„Gaat u binnen, miss Osborn!"
Hij opent de dubbele deur, volgt Nicolle in
de lichte, groote salon, biedt haar met een
hoffelijk gebaar een stoel aan, wacht tot zij
heeft plaats genomen en laat zich daarna zelf
bij het raam in een fauteuil vallen.
Met een starren blik staart hij voor zich
uit, zonder een woord te spreken. Er heerscht
een haast beklemmend zwijgen in het vertrek.
Nicolle weet niet, wat zij moet denken van
dezen Amerikaan,, wiens merwaardig gedrag
haar meer en meer verontrust. Onbeweeglijk
zit hij in zijn fauteuil. Het diep gebruinde ge
laat steekt in profiel scherp tegen het hooge
venster af en maakt den indruk van eenzame
verlatenheid.
Met een onverwachte beweging, alsof hij
plotseling tot de werkelijkheid terugkeert,
wendt hij zich tot Nicolle. De smalle lijn om
de mondhoeken verdiepen zich tot een harde,
cynische plooi.
„Gordon heeft zich aan het smokkelen van
deviezen schuldig gemaakt. Wat zegt u daar
van?" -aagt hij met de geste van een speler,
die een groote troef op tafel werpt. „Gordon
en die andere brave vriend, Reeves. Eén wenk
aan de politie en beiden zitten vandaag nog
achter slot en grendel".
Hij spreekt nu zuiver Engelsch zonder het
Amerikaansche slang.
„Dat is een mooi zaakje, wat?"
(Wordt vervols'dL
