DE EERSTE SLUISDEUR VOOR WIJK BIJ DUURSTEDE.
Het groote Avontuur
Minister mr. J. A. de Wilde bracht Woensdag een bezoek aan de
automobielententoonstelling in het R.A.I.-gebouw te Amsterdam
De eerste sluisdeur voor Europa's grootste binnensluis te Wijk bij Duurstede
ie door vier sleepbooten van Amsterdam via het Merwedekanaal naar de
plaats van bestemming gesleept en daar Woensdag aangekomen
Spakenburg in bewondering voor het standbeeld van Christolfel Pullmann
nabij paleis Soestdijk, dat in deze dagen meer belangstelling dan anders
geniet
De oceaanvlucht van de Italiaansche «Groene muizen» is geslaagd. Een Fransche militaire auto viel op den weg van Vésoul naar Beganson
Bruno Mussolini met de bemanning van zijn toestel voor hun ver- van groote hoogte op de spoorbaan. Zes inzittenden werden gedood,
trek zes andere zwaar gewoond
Onder geleide werd Woensdag een drietal kleuters tot paleis Soest
dijk toegelaten, om kinderlijke geschenken voor de Prinses te gaan
aanbieden
Anthony Eden bij aankomst te Parijs
op doorreis naar Genève. De
Engelsche staatsman op het Gare
du Nord
FEUILLETON
Roman uit de Tropen door
FRANS DEMERS.
16)
Toen Riefenberg zich eindelijk naar de
veerpont begaf stond de chauffeur ongedul
dig te wachten en dadelijk gaf hij een teeken
aan de overzetters. Over den breeden stroom
was een stalen kabel gespannen, die liep over
de zeven groote prauwen, waarop de veerpont,
was gebouwd. Een twintigtal jonge, naakte
kerels stonden in het niet-overdekte gedeelte
van de inlandsche booten en begonnen aan
den kabel te trekken. Op de verepont stond
hun baas en zong, terwijl de anderen in
refrein antwoordden. Op het eentonig lied
gleed de veerpont over den stroom.
En de tocht werd voortgezet. Er kwamen
nog twee andere rivieren en geleidelijk wij
zigde zich het landschap. Dichte bosschen
strekten zich aan den einder uit en in den
namiddag bereikte Riefenberg het kruispunt
met den wegwijzer naar de Avakoebi-hoeve.
Hij stapte uit en keek den weg op, die naar
de Reading-hoeve leidde, in den omtrek waar
van de tooneelspeelster werd vermoord.
Met dit land zal ik wel eens nader ken
nismaken, overwoog hij.
Een paar honderd meter verder versperde
de indrukwekkende Itoer-stroom den weg.
aan de overzijde strekte zich het tropenwoud
uit.
Zijn eerste kennismaking met het oerwoud
zou Riefenberg niet licht vergeten. Terwijl hij
op de veerpont stond en zachtjes naar den
donkeren oever gleed, zag hij hoe zware don
derwolken zich hadden samengepakt boven
der), stroom. De auto had zich nauwelijks van
de landingplaats verwijderd, toen een gewel
dige tornado losbrak. De journalist deed den
wagen even stoppen en luisterde naar 'den
wind, die door de toppen van de geweldige
boomen gierde. Het was bijna heelemaal don
ker, want de kruinen der boomen aan weers
kanten van den weg raakten elkaar en vorm
den een groen gewelf Verblindende bliksem
flitsen zetten den hemel in vuur. Af en toe
ging de stormwind liggen en dan leek alles
vreemd en geheimzinnig
Riefenberg was tot aan den rand van het
woud gestapt. De zwoele overdadigheid van
het gewas, het gevecht tusschen planten,
boomen en woekerplanten overweldigde, hem.
Het was alsof ontelbare slangen zich aan de
boomen hadden vastgeklampt; het waren
pezige lianen, die zelfs tot over de wegen hin
gen. Een geur van verrotting zweefde langs
den grond, veroorzaakt door gestorven planten
door gebrek aan licht en lucht in dit gebied
van eeuwige schaduw.
Wat gebeurde er nu? Riefenberg keek om
zich heen, wendde het hoofdo in alle rich
tingen. Onverpoosd knapte en kraakte het
overal. Het waren rotte vruchten, die naar be
neden vielen, zware takken, die afknapten,
heel in de verte soms een boom, die neer
stortte. Of het was een vogel, die een schor
geluid uitstootte. Het klonk als de lach van
een waanzinnige.
Ergens zat een groote krekel, die plotseling
als een sirene de stilte verscheurde. Tot de
storm opnieuw begon te loeien. Het was angst
wekkend, alsof een groot gevaar dreigde, alsof
plotseling de muur van groen zou open
scheuren en bloeddorstige, voorhistorische
dieren te voorschijn zouden komen.
Het was een opluchting voor Riefenberg
toen hij opnieuw in de auto zat en de motor
werd ingeschakeld Voorzichtig reden zij ver
der en even later was het onweer uitgewoed
Het licht van de naar het Westen neigende
zon gleed tusschen het bladerengewelf door
en teekende witte plekken op den vochtigen
autoweg. De beklemming was geweken.
Tegen den avond bereikten zij Nia-Nia, een
klein postje met slaapgelegenheid, verloren in
het eindelooze woud. Riefenberg gebruikte
een karig avondmaal en bleef daarna even
talmen bij het licht van een petroleumlamp.
Lang bleef hij dien avond wakker liggen.
Nog nooit kwam hij zoo onder den indruk van
de stilte als daar in het eindelooze tropen-
woud. De nacht was windloos. Riefenberg lag
met het hoofd naar het venster, dat uitzag
op den donkeren muur van het bosch en
luisterde scherp toe. Er heerschte een stilte,
die pijnlijk was en de ooren deed suizen. Uit
dezen geheimzinnigen nacht droeg hij slechts
drie geluidsherinneringen mee: het breken van
een tak, het gekras van een nachtvogel en
even de stem van een neger, die iets riep
over het binnenplein. Het was alsof zij werden
verwekt in hooggewelfde en onpeilbare onder-
aardsche gangen.
Riefenberg lag uren wakker en dacht aan
Ada Iljen. Het was hem alsof hij haar jaren
en jaren had gekend, zoo stond haar gedaante
in zijn geheugen geprent. Nu begreep hij pas
hoe gemakkelijk het moest geweest zijn, haar
spoorloos te doen verdwijnen in een dergelijk
land.
Den volgenden morgen, nog voor zonsop
gang, werd de reis voortgezet. Zware mist
hing over den weg en het was kil. Pas na den
middag na nog twee rivieren te zijn overge
stoken, kwam er een einde aan het woud.
De weg ging de hoogte in en het landschap
veranderde opeens van uitzicht. Indruk
wekkende bergketens strekten zich uit in alle
richtingen, terwijl boomen en struikgewas
eerder schraal waren. Bij een bocht ontdekte
Riefenberg in de diepte kleurige daken en
wuivende palmboomen: dat was Iroemoe, een
belangrijke staatspost. Van daaruit naderde
de auto nu spoedig het goudland. Langs den
weg liepen telefoondraden, groote plantages
strekten zich uit langs de berghellingen.
Daarna reden zij voorbij de Reading-hoeve en
bij het zien van dit prachtige gebouw moest
de journalist met bewondering denken aan
den ondernemenden Amerikaan. Van dat
punt uit liep een asfaltweg naar de mijnen.
Ergens aan den oever van een stroom ont
dekte Riefenberg een fabriek en een hoog
spanningskabel.
De auto gleed naar de vallei toe en stopte
te Nizi voor de kantoren. De secretaris van
den directeur-generaal ontving den journa
list allervriendelijkst. Dadelijk reden ze samen
naar het passagiershuis, waas de tafel rijke
lijk stond gedekt. Na het eten bleven er nog
een paar uren over voor zonsondergang en
de secretaris vroeg of de journalist aan het
werk wilde gaan. Deze antwoordde bevestigend
en even later was hij met den hoofdgenees
heer van de mijnen op weg naar het hospitaal
Zij liepen door gangen en zalen, bezochten de
apotheek en het laboratorium, de operatie
kamer en de talrijke paviljoenen.
Riefenberg moest zich buigen over dikke
boeken en statistieken aanteekeningen over
geboorte en sterfte, de behandelende gevallen
en verkregen selutaten. In de microscoop
leerde men hem zoeken naar kiemen van ma
laria en slaapziekte. In de kamer der slacht
offers van arbeidsongevallen, liet men hem
zien hoeveel zorg werd besteed aan het ope-
reeren van de gewonden. Vervolgens ging men
over naar de keuken en de barakken van de
besmettelijke ziekten en daarna naar het
liefdadigheidswerk ten behoeve van het in
landsche kind, waar geestelijke zusters de
leiding hadden.
Het avondmaal gebruikte hij bij den hoofd
geneesheer en den volgenden morgen ging hij
over in handen van onderscheidenlijk een
zestal dienstoversten en ingenieurs om het
mijnbedrijf van Nizi te bezoeken.
Eerst liep hij door de centrale instellinger
waar gewerkt werd voor al de afdeelingen
?en groote. moderne smederij waar onderdee-
len voor allerlei machines werden gemaakt:
meubelmakerijen en schrijnwerkerijen, het
laboratorium, waar het goud werd ontleed; de
smeltovens waar het metaal een laatste zuive
ring onderging. Daarna kwam een ingenieur
hem halen en zij bestegen per auto den heuvel
waartegen de 'vermorzelfabriek was aange
bouwd. Riefenberg zag hoe kleine wagentjes
voortdurend kwamen aangereden, gevuld met
aarde en rotsblokken. Ze werden omgekanteld
in metalen stampers, die de steenen vermor
zelden.
Langs steile trappen liep de journalist naar
beneden en volgde de eigenaardige bewer
king: hoe het gouderts geplet en gemalen
werd om tenslotte den vorm aan te nemen
van zand, dat gemengd met water, terecht
kwam op een groote verzilverde, koperen tafel.
Deze was bedekt met een laag kwik, waarop
het zich in het zand bevindende goud achter
bleef. De ingenieur legde voor Riefenberg de
machines stil en wreef met de hand over een
dezer koperen tafels. Aan zijn vingers kleefde
zilverkleurig slijk, dat hij tot een bolletje
kneedde. Een eenvoudig smeltingsproces volg
de nu om het zuivere goud te scheiden van
het kwik.
Zij daalden verder. De goudmodder, van de
hellende tafels vloeiend, liep opnieuw in een
vermorzeltoestel om daarna weer, onder vorm
van nog fijner gemalen slijk, op een reeks
van andere tafels terecht te komen, waar een
zelfde scheidingsproces geschiedde.
Tenslotte spoelde het overblijvende slijk, dat
nog een zeker gehalte aan goud bevatte, in
verscheidene tanks waar het in aanraking
kwam met pijnolie en nog een paar andere
producten, waardoor een laatste scheidings
proces ontstond. Door machinale bewerking
van de brei vormde zich aan de oppervlakte 'n
soort van vloeistof, dat het laatste goud bevat
te. De vergaarbakken vloeiden voortdurend
over. zoodat het schuim werd verwijderd, dan
gedroogd en vermorzeld om eindelijk een don
kere stof te vormen, die bij toevoeging van
'cwik het laatste goud losliet.
(Wordt vervolgd).
