Het groote Avontuur
De bekende Amerikaansche schaakmeester R. Fine is
Zaterdag na een langdurig verblijf in ons land naar Amerika
vertrokken. Het vertrek van het C.S. te Amsterdam, waar
dr. Max Euwe den heer en mevr. Fine uitgeleide deed
In het Concertgebouw te Amsterdam werd Zaterdagavond ter gelegenheid van het 50-jarig
bestaan het «Concertgebouw-bal» gehouden, waaraan ook de bekende band van Jack
Hylton haar medewerking verleende
Na_ de officieele opening van het nieuwe turngebouw voor het K.L.M.-
personeel op Schiphol werd door eenige leden van het personeel voor de
aanwezigen een demonstratie gegeven van basket-ball
Onder groote be
langstelling heeft
Zaterdag de be
grafenisder slacht
offers van de ern
stige ontploffings
ramp bij Villejuif
(Fr.) plaats gehad.
Een overzicht van
de droeve plech
tigheid
ok m de atgeioopen dagen heerschte er in de omgeving van het paleis Soestdijk een groote drukte, waar vele I
stellenden, evenals de aanwezige journalisten, het wachten niet moe worden
In de Baarnsche bosschen in de omgeving van het paleis
Soestdijk is ten behoeve van Z. K. H. Prins Bernhard een
manege gebouwd, welke binnenkort in gebruik zal worden
Het door Lizzy Ansingh geschilderde
portret van Lau Ezerman, dat den
acteur bij diens 25-jarig tooneeljubileum
aangeboden zal worden
FEUILLETON
Roman uit de Tropen door
FRANS DEMERS.
29)
Het, spijt me vreeselijk, zei hij, maar ik
heb Bérteau vandaag niet gezien. Ik weet, dat
hij vanmorgen met den journalist naar de
posten van Walesi en Kasema is vertrokken en
dat hij morgen naar mijn af deeling moest
komen.
Samen bespraken zij het geval.
Gek toch, hoorde mijnheer Dubois de
directeursvrouw zeggen met een snik in de
stem.
Hij lachte:
Maar mevrouwtje, blijf alstublieft kalm
U kunt er van overtuigd zijn, dat die twee
mannen ergens zitten te praten. Misschien bij
Legrand. (Legrand was een der meest bedre
ven prospeeteurs van de mijnen). Maar u
niet ongerust, ik zal dadelijk overal laten
opbellen door Pietro.
Goed mijnheer, riep Pietro. die het ge
sprek had afgeluisterd. En Pietro belde naar
mijnheer Legrand en naai- al wie een telefoon
bezat, maar Berteau en de journalist bleven
onvindbaar.
Het was reeds over half elf, toen mevrouw
met een kreet opsprong en naar de barza liep.
waar zij het gerucht van een auto had meenen
te hooren. Er was inderdaad een auto, maar
een auto, waaruit Dubois, Legrand en de se
cretaris van haar man mét bezorgde gezichten
stapten.
De geschiedenis was onbegrijpelijk gewor
den. De secretaris deed nog eens uitvoerig
zijn verhaal: hoe hij namelijk omstreeks half-
zes afscheid had genomen van zijn meester en
den journalist.
De drie mannen waren nu samen naar het
kantoor gaan kijken. Er lagen eindjes siga
retten in een aschbakje op het bureau. De
zonnehelmen van den directeur en den jour
nalist hingen aan den kapstok. Voor de barza
stond de auto van Berteau, maar die van
den journalist was verdwenen. De nachtwaker
had reeds om zeven uur niemand meer in het
kantoor gezien.
Ondertusschen waren.nog andere auto's met
Mongbwaloebewoners voor de directeurs villa-
aangekomen, want Pietro had zijn werk goed
gedaan. Plij had niet alleen gevraagd naar
mijnheer Berteau maar de geheele zaak lang
en breed uiteengezet.
Mijnheer Dubois vroeg eindelijk of iedereen
wou zwijgen. Dat was zijn goed recht, want
hij voerde in den post het gezag na den
directeur.
Mijne heeren, sprak hij, wij moeten kalm
blijven. De zaak lijkt ingewikkeld te zijn en
mijns inziens is ze heel eenvoudig. De direc
teur en de journaist zijn met die andere auto
nog even een luchtje gaan scheppen. Zij heb
ben vermoedelijk ergens een defect gekregen.
Zou dit niet het waarschijnlijkst zijn? Ik stel
voor, dat allen, die over een auto beschikken,
op zoek zouden gaan. Bovendien zullen wij
inlanders met lantaarns uitzenden naar de
goudvelden in den omtrek.
Even later snorden auto's in alle richtingen
door het eenzame Mongbwaloe en het licht
van de stallantaarns beefde langs smalle
weggetjes.
Het hoofdkwartier was ten huize van den
directeur gevestigd en een paar dames waren
mevrouw Berteau gezelschap komen houden.
Van 1 uur af begonnen de speurders terug
te komen'en naar gelang de eens na de an
dere, moedeloos met het hoofd schuddend de
barza kwam opgestapt, groeide de onrust. Er
werd niet meer gesproken, er werden geen
plannen meer gemaakt. Iedereen zweeg en
vleide de aanwezigen met de hoop, dat de nog
afwezigen met goed nieuws zouden opda
gen.
Bij het aanbreken van den dag ,was ieder
een overtuigd, dat er iets onheilspellends in
de lucht hing.
Mevrouw Berteau zat meer dood dan levend
in een zetel.
Om zes uur gilde de sirene van de fabriek
door de stilte. De heer Dubois, bij afwezigheid
van den directeur, verzamelde de mannen in
een hoek van de barza en zei fluisterend:
Mijne heeren, het is tijd. Iedereen moet
aan het werk. Ik zal me verder met deze
angstwekkende verdwijning bezig houden.
En die morgen was zonnig en warm als de
vorige dag en in de -afdeelingen van Mong
bwaloe werd er gewerkt en gezwoegd alsof er
niets was gebeurd. Het eenige verschil was
dat mevrouw Berteau in het bed lag te rillen
van koorts en dat Dubois in den directorialen
zetel zat.
Sedert een half uur ongeveer was hij in
telefonische verbinding met den hoofdpost van
Nizi en sprak met den onderdirecteur-gene
raal, bij afwezigheid van Benóifc, Het was een
vreeselijk geval.. Hij had zijn plicht gedaan
en deed nu het eenige wat hij voorloopig nog
kon doen: Nizi waarschuwen. Het besluit was,
dat dadelijk een politiecommissaris en de on
derdirecteur-generaal naar Mongbwaloe zou
den komen, Verder zou een auto in razende
vaart naar Waheriia vertrekken om Benoit- te
waarschuwen.
Juist toen Dubois de telefoon wou ophangen
verscheen de secretaris in de deuropening en
toonde hem een bus met goud, terwijl hij
fluisterde: „de sleutels!"
Hallo, hallo!" riep de ingenieur in den
hoorn. Ik vergat iets te zeggen. Met Berteau
zijn natuurlijk de sleutels van de brand kluis
verdwenen en ik zie dat zoo juist goud Ls
aangekomen.
De andere sleutel bevindt zich in Nizi.
In-orde, werd hem geantwoord, wij zul
len er voor zorgen.
Tegen den middag kwamen de commissaris
van politie en de onderdirecteur te Mong
bwaloe aan. Zij begaven zich dadelijk naar het
kantoor.
Ik stel voor bij mij het middagmaal te
gaan gebruiken, zei Dubois, dan zal ik u alles
uitvoerig vertellen.
Goed, antwoordde de onderdirecteur en
overhandigde hem den sleutel van de brand-
kluis.
Het opbergen van het goud vroeg weinig
tijd. De secretaris stond met de schaal te
wachten, terwijl Dubois het slot deed wer
ken. Terwijl hij-de deur opende, zei hij nog
hoofdschuddend:
Wat een vreemd geval toch, men zou
bijna
Verder geraakte hij niet. Hij slaakte een
gil en deinsde achteruit. De aanwezigen spron
gen naar de kluis en staarden met ontzetting
naar het lijk van Berteau, dat op den grond
lag met een aureool van goudschilfers rond
het rood-bebloede hoofd.
De zware giet-ijzeren kroes, waarmede de
moord werd bedreven, lag naast het lijk.
Van den journalist viel geen spoor te vin
den.
In het directeurshuis op den heuvel stond
de feesttafel nog even rijkelijk gedekt. Alleen
de bloemen waren verwelkt.
Een ontstellend bericht.
Alle dagen, om 1 uur, werd de middag-uit
gave gesloten van het groote dagblad „Het
Wereldnieuws", waaraan Riefemberg was ver
bonden. Van het middaguur af heerschte in de
kantoren van het blad steeds een zenuwach
tige drukte. De redactiesecretaris ontving de
telegrammen, spoedbestellingen en de berich
ten van het „Internationaal persagentschap",
die onverpoosd uit alle hoeken van het land
en d£ wereld toestroomden, Het kwam er in
die oogenblikken op aan een vlugge, oordeel
kundige schifting te doen en de belangrijkste,
zaken te overhandigen aan de redacteuren, die
belast waren met het persklaar maken van de
berichtgeving.
Loopjongens renden van de redactie naar
de drukkerij, waar de zetmachines ratelden.
Op de handzetterij ging het al even zenuw
achtig toe; onder het waakzaam oog van een
paar redacteuren werden de gezette artikelen
en berichten door de arbeiders in de metalen
vormen gerangschikt. Zoodra de drukproeven
verbeterd binnenkwamen en de correcties
waren uitgevoerd, gleden de vormen onder
een hydraulische pers en de matrijzen ver
huisden op een drafje naar de gieterij
in het onderhuis. In ruime, hooge zalen-
stonden daar de indrukwekkende rotaliepersen
te wachten.
Het kon dien dag ongeveer 20 minuten vóór-
1 uur zijn, toen een loopjongen den redactie-;
secretaris een bericht overhandigde, dat per!
verreschrijver van het „Internationaal Pers
agentschap was ontvangen'. De korte tekst-
luidde als volgt:
„Wahenia (Kongo), 29 October. De jour-;
nalist P. Riefenberg, verbonden aan het dag
blad „Het Wereldnieuws", heeft tijdens een
bezoek aan de goudmijnen van Loepoeta den
directeur van den sector Mongbwaloe ver
moord en is op de vlucht gegaan met een
hoeveelheid goud ter warde van vijf millioen
frank. Vooralsnog is men er niet in geslaagd
het spoor van den misdadiger te vin
den"
Het witte velletje papier met de getikte let
ters beefde in de hand van den redactie-secre
taris.
Drie-, viermaal herlas hij het ontstellende
nieuws.
(Wordt vervolgd).
