Ouderdom en ïeugd vereend in
Kermisvreugd.
Het Groote Marktplein als dansvloer.
H.D.-Vertelllti
STEGEMAN'S échte GELDERSCHE
WOENSDAG 2 FEBRUARI 1938
HAARLEM'S DAGBLAD
S
Het hoofdkantoor van Haarlem's Dagblad in de Groote Houtstraat in
feestverlichting.
Momentopnamen van
het straatvermaak.
Eergisteravond was er reeds Oranjevreugde
teover in de stad. En gisteravond weer. Men
zou zoo zeggen dat er geen verschil is tusschen
twee van zulke avonden. Niets nieuws meer
te vertellen? TochAllereerst een bijzon
derheid van geïnteresseerden in massa-psy-
chólogie. Gisteravond was verreweg de groot
ste drukte op de kermisterreinen, in tegen
stelling tot Maandagavond, toen de menschen-
menigte hoofdzakelijk de Groote Markt op
zocht, via alle verkeersaders, die daar uit
monden. Neen, het hart van de vreugde klopte
dezen avond wat de op straat waarneem
bare zijde van de Oranjeviering betrof voor
en in en om de fantastisch verlichte kermis
kramen. De draaimolens maalden voort. Er
zijn op een kermis vele levensbespiegelingen
te maken. De menschen doen er graag zooals
wij door-de-week, wanneer zij hun placht-
matige dagtaak vervullen, niet kunnen doen.
Daartoe gebracht door één groot vreugde-
gevoel wilde men even ontkomen aan de
dagelijksche noodzakelijkheid. Er stond een
tent met een soort vestjeszaktheater.
De vrouw zonder hoofd.
Er was een vrouw zonder hoofd te zien. En
we dromden allemaal luidruchtig onder het
tentzeil tezamen. We wilden de vrouw zonder
hoofd zien.
„Ze hadden beter een man zonder hoofd
kunnen nemen, die zijn er veel meer", merkte
een meisje op. Hatelijk van haar. Maar op een
kermis doet iedereen zich voor zooals hij of zij
in werkelijkheid niet is. Men wil even anders
zijn dan gewoonlijk. Van alles wat op een
kermis gedaan en gezegd wordt is niets ge
meend. Maar de vrouw zonder hoofd was wel
meenens! En hoe. Eerst kregen we een ouver
ture van een magiër die een bizar gekleed
meisje in trance bracht. Ze begon van louter
bezetenheid te zweven. Met een beetje veel
fantasie kan je erin gelooven. Niet te critisch
zijn. Daarvoor is een kermis niet. Toen kwam
de clou; de vrouw zonder hoofd. Spiegeleffec
ten ongetwijfeld. Was dat nou alles? We voel
den ons bekocht voor ons dubbeltje en velen
met ons. Maar we wilden ons bekocht voelen.
Daarom kwamen wij op de kermis. Eindelijk
eens géén waar voor je geld. Eindelijk eens
geen financieele geleerdheden van vraag en
aanbod, geen koopmanschap. Eindelijk eens
bedot zonder spijt of nijd. Integendeel met
de grootste vroolijkheid. Men had plezier voor
tien. En niet alleen degenen, die de vrouw
zonder hoofd hadden gezien, raakten later hun
eigen hoofd kwijt, via vele tuimelingen in de
draaimolens en tochtjes en de auto's, waarin
je zoo lekker zonder dat er een agent in de
buurt is tegen alle verkeersregels, alle stop
borden, roode lichtjes en dergelijke verorde
ningen kan zondigen.
De ontgoochelde scherpschutter.
Voor de schiettenten werd veel met spek
geschoten. De kermis heeft ook een jagers
latijn. Maar het aantal goede schutters viel
inderdaad erg mee. Maar de prestaties wer
den niet naar waarde beloond. Een heer schoot
ook uit zijn dagelijkschen slof oftewel pan
toffel waaronder hij zat en trof de schijf
heel goed: 26 punten! Hetgeen echter niet
voldoende voor een prijs bleek. .,31 tot 36 pun
ten moet U daarvoor halen meneer" zei de
schiettentbaas. En de kermisjager hield van
opschieten, nam het geweer weer ter hand en
richtte. Zoo uit de verte, voor de toonbank
vandaan te zien driemaal roos! Maar dicht
bij onthulde de schietschijf mitsgaders eenig
deskundig commentaar van den opper-cowboy,
sheriff van de Wild West tent, dat het getal
31 nog niet bereikt was. Geen prijs dus.
„Wat zeg je me daarvan" zei de in zijn
schut*-erstrots getaste schijfschutter. Maar
ten gedeelte van het slotnummer, de woorden
„Leve ons Vorstenkind" omkranst door een
kleurenspel van licht.
meneer, daarvoor is het toch kei-mis. Als je
je niet bekocht voelt dan is het geen echte
kermis meer. En de teleurgestelde schutter be
greep. en hij lachte, haakte in met een paar
voorbijhossende paren en verdween in de
joelende dicht opeengepakte menigte. Lang
zaam bewoog de menschenmassa zich van de
eene tent-naar de andere. Soms raakte je wat
je noemt vast in de menschen als een Pool-
schip in het pakijs. Maar reddingsbrigades
van hossende jongelieden en meisjes met
Oranjemutsen op verlosten je al vlug uit je
isolement en brachten het ijs weer aan het
kruien.
Zij, die aan de touwtjes
trekken.
Menschen willen graag aan de touwtjes
trekken. Voor weinigen is dit genoegen in het
dagelijksch leven weggelegd. Maar op de ker
mis kan iedereen aan de touwtjes trekken,
voor de somma van een dubbeltje. En velen
deden het. Met averechtsch resultaat soms.
Maar vaak .werd ook een nuttig voorwerp op-
gevischt uit de uitgestalde snuisterijen en
speelbeesten, waarvan de honden favoriet
waren. Men kan aan de menschen, die door
de stad liepen, zien of zij op de kermis waren
geweest, want menigeen voerde zoo'n groote
hond met zich mee of liep met een voor de
prijs van een dubbeltje onwaarschijnlijk
groot pakket in de armen. In de poffertjes
kramen wentelden de producten van koeke-
bakkerskunst zich om en om in de pan, sis
send, heerlijke trek-opwekkende geuren ver
spreidend. Het muziekrepertoire van de ver
schillende gramofoon-installaties was niet
bijzonder groot, want wat dat betrof waande
men zich overal op dezelfde plaats. Maar wan
neer de toonen zoo door elkaar klonken en
zoo heerlijk melodieus tegen elkaar indruisch-
ten dan hoorde men vele origineele nieuw
toegepaste geluidsmogelijkheden, die menig
componist van moderne muziek tot nadenken
zouden kunnen stemmen. En zoo was dan de
heele kermis gisteravond, zooals zij zich kleu
rig en lichtend van het Wilsonplein via de
Raamgracht en het postkantoor verder slin
gerde, één feest van alles wat met logica en
redelijkheid spotte. Jong en oud vereenigde
zich in kermisvreugd. Overal zag men dingen,
De Tango.
Gaston zat geduldig te wachten tot de be
diende van het reisbureau den deftigen En-
gelschman geholpen had en om den tijd te
dooden bestudeerde hij aandachtig de fraaie
bont gekleurde platen van Tirol en Zwitser
land. Die studie ging gepaard met eenige wee
moed, want Gaston was overtuigd, dat hij
nooit genoeg zou verdienen om zich de weelde
van een reisje naar die zalige oorden te kun
nen veroorloven. Er kwam zelfs een gevoel van
schaamte bij. Hij kende genoeg Engelsch om
te verstaan wat de B'rit op het hart had. De
bediende stond hem vlot te woord en rekende
uit wat een een tocht naar Egypte voor twee
personen zou kosten. En Gaston bepeinsde of
de man hem zoometeen met evenveel be
leefdheid zou voorrekenen wat z ij n snoep
reisje naar Holland zou kosten.
Lieve deugd, wat duurde dat lang. De'Brit
had vermoedelijk een zee van tijd. Hij moest
eens weten dat het liefste meisje van Parijs
nu al van twee uuur af op den hoek van het
Place Oriental stond te wachten. Bij de ge
dachte aan Mimi voelde Gaston zijn bloed
sneller kloppen. Drie dagen met haar in Hol
land beteekende duizend maal meer dan drie
weken zonder haar naar Cairo.
Plotseling spitste hij de ooren. Ergens-in een
achterkamer klonken klanken. Iemand sloeg
enkele toetsen op een piano aan. Het was geen
wonder dat Gaston scherp luisterde. Zijn
broodwinning was het maken van luchtige mu
ziekjes en het succes van één, een slow-fox,
veroorloofde hem het komende uitstapje.
Het waren vreemde, chaotische klanken, die
tot het kantoor doordrongen. Alsof iemand
zonder eenige bedoeling enkele toetsen aan
sloeg. Maar plotseling schoot hij recht over
eind en sloot de oogen. Nu zweeg het bizarre
geluid. Maar Gaston tuitte de lippen en begon
zacht een wijsje te fluiten. Het begin van een
tango. De laatste klanken van de piano had-
zooals men ze daags niet ziet, overal deden de
menschen zoo als zij door de week niet doen.
Alleen de draaimolen maakte op deze kermis
psychologie een uitzondering. In deze instel
ling ziet men geen contrast met het alle-
dagleven, doch veeleer een directe afspiege
ling van de tredmolen van het alledagbestaan.
Maar in de kermisdraaimolen kan men zich
lachend en joelend, veerend en hossend, val
lend en weer opstaand, en altoos opgewekt
en lachend in den cirkelgang mee laten voe
ren. En of dat in het leven van alledag altoos
het geval is?
Openluchtdancing cp de
Groote Markt.
den dat begin gevormd en onmiddellijk had hij
gevoeld, dat er een muziekje in stak.
Tot verbazing van den Brit en teleurstelling
van den bediende, haastte hij zich even later
zonder te groeten de straat op. Vergat zelfs de
bekoorlijke Mimi en rende naar huis, Pas toen
de nieuwe tango in groote trekken op papier
stond, herinnerde hij zich de afspraak en
ijlde naar het Place Oriental. Wel was de
jonge vrouw een beetje uit haar humeur, maar
toen zij alles vernomen had, gaf ze hem een
kus en daarna bespraken zij samen de plaats
bewijzen voor den D-trein naar Amsterdam.
Tusschen een bezoek aan Volendam en een
rit met een touring-car naar den Haag in,
werd de tango voltooid. Dien avond in het
vreemde Nederlandsche hotel konden Mimi
noch Gaston vermoeden, dat dit wijsje over
twee maanden door half Europa gespeeld zou
worden en dat ook de jazz-band van het ho
tel er triomphen mee zou oogsten. Gaston
noemde haar „Weemoed" en de eerste regels
van het refreintje waren „Tout homme a deux
pays; le sien et puis la France.
Terug in Parijs begaf hij zich onmiddelijk
naar zijn uitgever. Maar monsieur Guillaume
zag niets in het meesleepende en echt Fransch
weemoedige melodietje. Hij vond het te sen
timenteel. Gaston was diep teleurgesteld en
liep naar een ander. Deze had ooren naar het
geval en gaf de tango reeds drie weken latei-
uit. Het succes kwam de eerste dagen bij stuk
jes en beetjes. Pas toen een der grootste Pa-
rijsche dansorkesten het muziekje op zijn re
pertoire had genomen, was Gaston's naam in
dit genre gemaakt. Na een schitterend con
tract volgden uitnoodigingen van gramofoon-
maatschappijen en radio-omroepen. In min
der dan geen tijd floot, iedere straatjongen
„Tout homme a deux pays". Gaston's mager
maar innemend gelaat verscheen in de tijd
schriften. Hij moest een secretaris nemen om
zijn correspondentie af te doen en stelde met
een den huwelijksdag vast. Bovendien was hij
zoo verstandig alle honoraria naar de Bank
te brengen. Want hij wist dat dergelijke suc
cessen even snel geluwd zou zijn; dat het ja
ren zou kunnen duren eer hij weer een der
plaats gehad. Zij hebben geleerd te bidden
en te werken en dat zullen ze tot het laatst
toe doen. Daarom wilde 'de heer Wierda de
woorden nazeggen van minister-president Dr.
H. Colijn: „Geve de Almachtige God, dat Zijn
zegen ook verder ruste op ons Koninklijk Huis
en op het aan dat Huis zoo verknochte volk
van Nederland".
Staande zongen de aanwezigen daarop twee
coupletten van het Wilhelmus.
De voorzitter deelde mede, dat de nummers
van het programma vlug afgewerkt zouden
worden, omdat eenige medewerkenden ook
nog de bijeenkomst van de Geref. Meisjes- en
Jongensvereenigingen in het kerkgebouw aan
den Kloppersingel zouden opluisteren.
Med.)
gelijk goudmijntje zou aanboren.
Toen half Europa zijn tango speelde lieten
Mimi en Gaston hun huwelijk inzegenen en
een half uur voor hun vertrek naar Zwitser
land, waar zij de wittebroodsweken zouden
doorbrengen, zei Mimi: „Wat denk je er van
lieveling, zouden we nog niet gauw een be
zoek aan het reisbureau brengen? Tenslotte
hebben we daar alles aan te danken."
Zoo was het ook, want de klanken van de
piano waren uit een der kamers van dat ge
bouw tot Gaston toegevloeid. Ze namen een
taxi en een kwartiertje later stonden ze voor
het loket. Dezelfde bediende van toen boog
zich naar den jongen beroemden componist
over.
„Even denken," zei de man peinzend. „Ja, dat
kan alleen de huishoudster zijn geweest. Zij
speelt een beetje piano, ik zal haar roepen."
Een kleine lachende vrouw stond even latei-
voor hen. Gaston legde haar het geval uit en
tastte in zijn welgevulde portefeuille. „Wij
wilden u niet vergeten," zei hij vriendelijk.
„Mogen wij u 1000 francs aanbieden, om een
cadeautje te koopen? En hier is exemplaar
van de tango."
Mademoiselle Noir scheen de situatie niet
buitengewoqn goed te begrijpen. Niet direct
tenminste. Maar zij lachte dankbaar en nam
de bankbiljetten gretig in ontvangst. Zoo'n
buitenkansje had ze niet verwacht. En bei
den opgelucht en met een tevreden gevoel na
men Gaston en Mimi afscheid en lieten zich
naar het station brengen.
Een tijdje stond de huishoudster met een
ernstig gelaat door het venster naar buiten te
kijken. Den achtste moest het geweest zijn,
wat drommelmaar toen was het kamer-
dag' geweest. Toen had ze beslist niet piano ge
speeld.
Eensklaps ging haar een licht op. Haar
mond viel wijd open en toen holde ze naar de
keuken, waar een jonge zwarte poes in het
ron licht lag te spinnen.
„Jij schat!" riep ze stralend. „Ik herinner me
net. al. Jij hebt wat lekkers verdiend, deug
niet. Want dien middag heb ik je tot; twee
keer toe van de piano moeten jagen!"
HANS DE LA RIVE BOX.
0eReuienbusisheel voorde/,q/
(Adv. Ingez. Med.)
weg, Ds. Siertsema en nog eens door den heer
Geuzenbroek.
De voorzitter dankte alle sprekers en me
dewerkenden.
De bijeenkomst werd op de gebruikelijke
wijze' gesloten
Hel volksfeest in het Krelagehuis.
De gevel van het Krelagehuis werd Dinsdag
avond belicht en met reden: daar toch werd
het volksfeest gegeven, dat een voox-naam
onderdeel vormde van het programma van
den Nationalen Feestdag- en uitnemend ge
slaagd mag genoemd worden. De beurszaal
van het Krelagehuis leent zich uitstekend
voor zulk een feest. Over gebrek aan ruimte
heeft men daar niet te klagen en de verlich
ting laat niets te wenschen over. Tegen een
der wanden was een groot podium opgesla
gen, waar een zeer goede band, die van „The
Haarlem Swingers", onvermoeid speelde. Bo
vendien was er op dit podium nog meer dan
genoeg ruimte over om aan verschillende al
tisten gelegenheid te geven, hun prestaties
te doen bewonderen. En voor bewonderen was
hier inderdaad alle aanleiding: den heer Theo
Bouwmeester was het gelukt een negental
beschaafde artisten te engageeren, die elk op
zijn of haar gebied het beste geven, wat maar
te geven is. Het was alles „af", zoowel de toe
ren van Sayton en Ruth, de kunstwielrijders,
als die van de muzikale accrobaten The 3
Retlens en de Ikarische spelen van Halley en
Johnny. De kogeljongleurs. Charley and Toto
deden merkwaai'dige dingen en vergeten wij
dan ook niet de mélange-act van Show-hoy!
De zaal was stampvol en de talrijke feest-
gangers volgden met de grootste belangstel
ling de verrichtingen der artisten. Dat er druk
gedanst wei-d behoeft nauwelijks te worden
gezegd en nu en dan zorgde een muziekcorps,
dat een „muzikale ommegang" door de zaal
kon worden gemaakt.
In het restaurant kon men ververschingen
gebruiken; ook deze zaal was al vroeg flink
bezet en er heerschte een vroolijke feeststem
ming die er in den loop van den avond niet
minder op werd!
Vuurwerk in den Hout.
Reeds om tien uur stroomden de eerste
feestvierders de stad uit naar het Paviljoen,
waar in den loop van den dag de vuurwerk-
stellages waren opgezet.
Steeds meer menschen gingen de Dreef af
naar den Hout; het was alsof de stad leegliep.
Troepen hossende jongelui kwamen zingend
en „yellend" naar het terrein en voegden zich
onder de wachtende menigte, tot het één
compacte menschenmassa werd.
Klokke tien schoot de eerste vuurpijl de
lucht in. die met een donderende knal het
vuurwerk opende.
Kleurige fonteinen lieten een vonkenregen
op het gras neerdalen, vuurpijlen schoten
door den nachtelijken hemel en spatten uit
een in massa's roode. gele of groene sterren,
die den heelen omtrek in gloed zetten. De
„telegraaf" schoot fel lichtend tusschen de
boomen en donderbussen knalden dreunend
over het veld. en elk nummer werd met een
algemeen „oooh! "-geroep toegejuicht.
Om elf uur ontbrandde het laatste stuk.
Temidden van een zee van vonken verschenen
de hel lichtende letters „Leve ons Prinsen
kind". Het Wilhelmus weerklonk, dat door
allen werd meegezongen, toen een harde knal
en het was uit.
De menschenmenigte trok weer langs de
Dreef, nu naar de stad, en vulde weer de toch
nog drukke straten, die de meesten eerst te
gen middernacht weer verlieten.
SOEFI BEWEGING HOLLAND.
Men schrijft ons:
Vrijdagavond 4 Februari zal in de zaal van
het gebouw van het Nut (Lange Veerstraat 16)
de heer E. A. Mitchell, een bekend journalist
en publicist uit Southampton, een lezing hou
den over „Moderne Psychologie en Soefisme".
De heer Mitchell is een opmerkelijk figuur,
die in zijn land bekendheid verwierf door zijn
tooneelstuk „The private life of Charles
Dickens".
De heer Mitchell, die uitnemend op de
hoogte is met de resultaten der moderne psy
chologie, verleende daarvan fijne trekken aan
zijn ai-beid, zooals o.a. ook blijkt uit zijn
Britsch-Indisch drama „Fourth Man In" en
zijn één-acter „Getting at the Truth".
In de lezing, welke de heer Mitchell houdt,
zal hij o.a. een exposé geven van de raakpun
ten. welke de hedendaagsche psychologie en
de oude Soefi-wijsheid onderling vertoonen,
om tevens door middel van vergelijkingen de
waarde van beide te belichten.
Daar hij deze stof aan een jarenlange studie
ondei-wierp en o.a. in nauw pex-soonlijk con
tact verkeerde met den stichter der Soefi-Be-
weging, Inayat Khan, mag woi-den verwacht,
dat hij zeer interessante gezichtspunten zal
ontwikkelen. Hij is bovendien een zeer e^-d
causeur.
LEGER DES HEILS.
In vele plaatsen van Nederland worden Bij
zondere samenkomsten gehouden, die worden
aangekondigd als: „Twee Dagen van Veroot
moediging en Toewijding",
Deze bijeenkomsten worden te Haarlem ge
houden in het gebouw van het Leger des Heils
Schagchelstraat 26. op Woensdag 2 en Donder
dag 3' Februari, onder leiding van Luit.-Kolo
nel N. J. v. d. Hoven, bijgestaan door vele Offi
cieren van het Divisie Hoofdkwartier. Ook zal
mede aanwezig zijn; Adjudant Ramaker iZen-
dings-Officieri van Ned. Oost Indië. Aanvang
der samenkomsten; Woensdag 3 en 8 uur n.m.
Op Donderdag 10 uur v.m. en 3 en 8 uur n.m.
„FEESTWEEK IN SALZBURG
Zaterdag 5 Februari zal in den Stadsschouw
burg te Haarlem door het Centraal Tooneel,
Dir. Cees Laseur, de première gaan van „Feest-
week in Salzburg". Cees Laseur speelt hierin
dezelfde rol. waarmede hij in Londen groot
succes oogstte.
Verdere medespelenden: Rie Gilhuys. Marv
Dresselhuvs, Mien Duymaer van Twist Cor
Hermus. Gerard Schild. Dick van Veen. Jan C
de Vos, Sophie Stein. Lucas Wensing, Ans
Koppen. Peronne Hosang. Chris- Baav. .loan
Remmells, Diny Heynes.
Op de Groote Markt was een merkwaardig
verschijnsel te zien. Of de kermisstemnung
naar hier overgeslagen was? In ieder geval
was er een soort openlucht-dancing ontstaan.
De goegemeexxte danste er op gemeente-
muziek. meesleepende walsen o.a., die uit de
stalen stem van het stadhuis klonken. En
men danste niet zoomaar. Men hoste niet.
Neen, het was zeer serieus. Hier kon men zien
dat Haarlem goede dansmeesters heeft. Heer
lijk schoven de paren in driekwartsmaat over
de dansvloer van straatkeien, waarop over
dag de duiven gevoerd plegen te worden.
Aan gene zijde werd een concurreerende
openluchtdancing geopend, die dadelijk ook
veel clientèle trok. Gelukkig dat dit ver
schijnsel zich niet nog verder uitbreidde
want anders hadden we nog een verslagge
ver moeten sturen voor de oprichtingsverga
dering van de Bond tot ordening van de be
langen der openluchtdancinghoudei-s.
En Lourens Coster stond het gedoe bene
den hem, in de flakkerende schijn der vreug
devuren, onaangedaan gade te slaan. Achter
hem rees de vei-lichte toren van de St. Bavo
omhoog in het donkere spansel. Lourens
Coster stond in het duister. Niemand lette op
hem, den uitvinder van de boekdrukkunst, de
kunde om kranten te maken
Maar ik bedacht, zonder hem had dit ver
slag het licht niet gezien.
Feestavond Geref. Jeugdcentrale.
Zelden hebben we de groote zaal van het
gebouw der Haarl. Jongemannen Vereeniging
aan de Lange Margarethastraat zoo vol gezien
als Dinsdagavond, toen daar de Geref. Jeugd
centrale voor Haarlem en Omstreken de ge
boorte van Prinses Beatrix Wilhelmina Arm
gard vierde. Met de plaatsruimte was gewoe
kerd; er was geen stoel onbezet. Velen moes
ten zelfs teleurgesteld terug gestuurd wor
den.
De bijeenkomst wei-d geleid door den heer
W. Wierda, die na de gebruikelijke opening
een welkomstrede hield. Hij deelde mede, dat
ook de jeugdige Calvinisten de jonggeborene
te Soestdijk aan Gods genade opdroegen. Door
deze geboorte heeft men de zekerheid ver
kregen, dat de regeering van Oranje besten
digd zal blijven tot in een verre toekomst, tot
heil van een vrije kerk in een vrijen staat.
Ook de leden der Geref. Jeugdcentrale willen
uiting geven aan hun blijdschap over de
heuglijke gebeurtenis, die in Soestdijk heeft
Het woord werd daarop verleend aan den
here W. Geuzenbroek, die eerst herin
nerde aan de groote spanning, waaraan het
Nederlandsche volk in Januari ten pi-ooi is
geweest. Spreker was er zelf oo kvan in de
war geraakt, want toen hem gevraagd was, of
hij bereid was op dezen avond een feestrede
uit te spreken, had hij gevraagd: „Wanneer?"
(Gelach). De heer Geuzenbroek had tot titel
voor zijn onderwerp gekozen: „Als het kindje
binnen komt, juicht heel het huisgezin". Ons
heele land, ons heele huisgezin juicht van
blijdschap over de geboorte van Prinses
Beatrix Wilhelmina A-mgard. En de Geref.
Jeugdcentrale wil natuurlijk niet achterblij
ven. Als we ons volk zien als één gezin, dan
denken we tegelijkertijd aan Oranje. Dat was
al zoo, toen Prins Willem I als een vader in
het gezin terugkeerde. En wat spreken we niet
gaarne over Koningin Wilhelmina als onze.
landsmoeder; het volk draagt haar- op de ar
men. Wij danken God, dat Hij deze nieuwe
spruit aan den Oranjestam geschonken heeft
De leden van de Geref. Jeugdcentrale willen
hun verknochtheid aan het Huis van Oranje
tooneii; door den gezamenlijken strijd is de
band tusschen Nederland en Oranje hechter
en vaster aangeknoopt.
De heer Geuzenbroek eindigde zijn gloed
volle en geestdriftig toegejuichte rede met den
kreet: „Leve onze Koningin! Leve het Prinse
lijk paar! Leve Prinses Beatrix!* Deze kreet
werd door de aanwezigen enthousiast her
haald.
Hiermee was het officieele gedeelte van den
avond afgeloopen. Het verdere gedeelte werd
gevuld met zang, voordrachten en muziek.
Vooral de heer Sjoerd Buwalda wist er met
zijn geestige kwinkslagen de gezellige stem
ming in te houden. En met zijn voordrachten
had hij ook veel succes. Dat hadden ook de
gebroeders Geuzenbroek en de heeren Jac.
Zomer en Jan Schuuring.
De medespelenden in de alleraardigste „Ge
boorterevue" hadden na elk bedrijf een dank
baar en welverdiend applaus in ontvangst te
nemen. Dat geschiedde ook met !t spreekkoor
,De Oranjeboom", onder leiding van mejuf
frouw Ali van 't Wout, die van het lange
wachten op de heuglijke gebeurtenis een
dankbaar gebruik had gemaakt. Er was flink
gerepeteerd; de rollen zaten er uitstekend
in.
Na de pauze werden nog geestdriftige woor
den gesproken door Ds. Veenhof, Ds. Hoor-
De tallooze toeschouwers bij het vuurwerk dat in de Hertenkamp ontstoken werd.
Deze foto is gemaakt bij het magnesiumlicht van het vuurwerk.
KOUD, NAT EN HONGERIG EN DAN HEETE SNERT MET
DE ROOKWORST MET DE FIJNE ZACHTE ROOKSMAAK
