Een goede zakenvrouw
Vanwege den luchtbeschermingsdienst te Arnhem wordt op een terrein aan de Sperwerstraat een scherf- en gasvrije
schuil-loopgraaf aangelegd ten behoeve der hulpploegen van dezen dienst
Ook Maastricht krijgt zijn ..kei". In de grindlaag, die het mergelmassief van den St. Pietersberg bedekt.
is een kei blootgelegd met een gewicht van ongeveer 7000 K.G. Het gevaarte zal geplaatst worden voor
het Natuur-Historisch Museum te Maastricht
Engeland werft recruten voor z'n weermacht. Eender Kunstig werk op de jaarlijksche tentoonstelling van het werk
propaganda-posten voor Mansion-house te Londen der leerlingen van de vakschool voor banketbakkers in d«
Quellijnstraat te Amsterdam
De leden der Papanin-expeditie werden
bij hun terugkeer van de Noordpool
in Rusland enthousiast ontvangen
Steigers zijn in de hall van het hoofd
postkantoor te Amsterdam aangebracht
voor het maken van een glasbedekking
in het plafond, waardoor meer en
beter daglicht verkregen zal worden
Op het geëlectrificeerde baanvak Den Bosch Eindhoven is Dinsdag proef gereden met het nieuwe electrische materiaal. Per
stoomtractie arriveerde de nieuwe trein aan het station te Den Bosch om vandaar op eigen kracht den proeftocht te aanvaarden
De jonge Russische bruine beertjes in den Haagschen
Dierentuin mochten Dinsdag van wege het mooie
weer voor het eerst de buitenlucht in
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
9)
„Ik begrijp er nog niets van", vervolgde
hij. „Wist u, dat deze reederij van mij was?"
„Ja", zei Valentine.
Hij hief het hoofd op en keek haar scherp
aan.
JfEn n hebt u dus met kalm overleg van
de leiding meester gemaakt?"
„In het begin...." Ze hield op en begon
nog eens. „De aandeelen waren gemakkelijk
in haaiden te krijgen, ze vielen me om zoo
te zeggen, in den schoot; en te voren
Weer hield ze op. Jonathan keek haar ijzig
koel aan.
„Ja, gaat u door?" noodigde hij haar uit.
Valentine haalde haar schouders op.
„Ik heb altijd graag een reederij willen
besturen", zei ze tenslotte. „Als ik deze niet
gekocht had. dan zou iemand me wel den
veerbootdienst van Staten Island verkocht
hebben".
Ze glimlachte. Maar Corry Blair keek met
zoo vroolijk.
Ik weet niet, wat ik u ooit misdaan heb
zei' hij bitter. „Ja zelfs, ik dacht dat we nog
al goede vrienden warenik bedoel dan
voor lui. die elkaar pas heb leeren kennen.
Ik kan me niet voorstellen, waarom u voor
deel nebt willen trekken uit onzen ongunsti-
o-en toestand. Wat hebt u echter gedaan? U
bent hier in de stad gekomen en hebt deze
reederij opgekocht, enkel en alleen omdat ze
van' mij was?"
.Precies zoo", antwoordde Valentine.
'ik zou graag een gedeelte van die aandee-
len terugkoopen", zei Jonathan,
v „Voor. u tan het niet half zooveel betee-
kenen als voor mij. Wilt u verkoopen?"
„Het spijt me", zei het meisje kortaf.
„U wilt niet?" Hij keek haar aan, liep dan
om zijn lessenaar heen en ging weer zitten.
„Maar hoe sta ik er dan precies voor, miss
Ran some?" vroeg hij beleefd.
„Och, dat komt wel goed", weerde ze luch
tigjes af. „Ik had eigenlijk verondersteld, dat
u gewoon als altijd met alles zoudt doorgaan.
Polo en visschen en dergelijke bezigheden",
eindigde ze met een vaag handgebaar.
Corry kon geen woord uitbrengen. Het was
hem beslist onmogelijk. Het was al erg ge
noeg, dat een meisje hem van zijn directeurs
plaats verdrong, alleen omdat ze zin had een
reederij te besturen en dat als een pretje be
schouwde; maar nu ze hem gewoonweg zei,
dat hij wel kon gaan visschen en zoo meer.
nou, dat had veel weg van een opstopper
tusschen je oogen.
„Hoort u eens", zei hij eindelijk. „Laten we
eens ronduit praten. U denkt er Immers toch
niet ernstig over, om deze lijn te gaan ex-
ploiteeren?"
„Zeker wel", antwoordde het meisje. „Waar
om niet? Ik kan het niet slechter doen dan
u' dat is zeker"
'„Hoor eens", herhaalde Jonathan, zijn be-
heersching verliezend. „Ik heb mijn best ge
daan, beleefd te blijven. Ik weet niet, hoe u
eigenlijk hier gekomen bent en de financieele
omstandigheden van mijn reederij onderzocht
hebt, maar u hebt een gemeenen voorsprong
op me genomen en als ik niet een deel van
die aanaeelen van u terug krijg, dan zult u
tot de ontdekking komen, dat u de spaar
duitjes van uw grootvader, zóó gauw kwiit
bent, dat u naar Texas terug zult moeten
wandelen! Wat hebt u voor verstand van het
beheer van een reederij?"
„Niets" antwoordde Valentine. „Maar u
weet er net zoo min iets van af en wat doet
het er dan toe, wie van ons beiden er de
aardigheid van heeft?"
.Aardigheid?" brulde Jonathan .Aardig
heid? Mijn familie heeft deze scheepvaart
lijn gesticht! En u kunt er niet mee rond-
toddelen alleen omdat uw overgrootvader
zijn oude landgoed of iets dergelijks voor
goed geld verkocht heeft".
De oogen van Valentine begonnen te schit
teren.
„Een en vijftig procent van het aandeelen-
bezit beteekent, dat ik de schepen op bot
kan laten gaan visschen ergens in de buurt
van New-Foundland, als ik daar zin in heb!"
zei ze brutaalweg.
Hij barstte bijna weer los. Dat was wat
moois! Prachtig! Een malle meid uit Texas
aan het prutsen met de conservatieve, ouder-
wetsche Blair Lijn!
„Verdraaid!" viel hij uit. „Ik wed. dat u
nog nooit op een schip hebt gevaren!"
„Dat zou het juist des te interessaar ter ma
ken, zou ik zoo zeggen!"
„Voor het laatst, miss Ransome", zei hij
met nadruk, „Wilt u ophoudeia met die kraaak
zinnige plannen? Wilt u alstublieft aaaar
Texas terugkeeren en daar „broncos" gaan
temmen, en de lui, die verstand van schepen
hebben, deze reederij laten besturen?"
,Als u daarmee u zelf bedoelt", zei ze, „dan
zie ik niet in, dat het eenig verschil maakt".
Hij wist geen woorden meer te vinden. Dat
meisje sloeg raak. Hij kon zich niet herinne
ren. dat hij nog óóit aan iemand zoo'n hekel
had gehad.
Zij stond op.
„Wel, ik veronderstel, dat hiermee alles
afgedaan is?" zei ze. „Zoudt u het zoo kun
nen schikken, dat u overmorgen dit kantoor
verlaten hebt? Ik wilde liefst zoo spoedig
mogelijk beginnen".
„Daar zult u spijt van hebben", zei Joaaa-
than met een gevaarlijke dreiging in zijn
stean. „En ik zal deze lijn weer ha haaiden
krijgen, wat het me ook kosten moet!"
Ze bleef met haar haaid op den deurknop
staan, keek hem een oogenblik glimlachend
aan en gaf hem een knikje.
„Probeert u het, mijnheer Blair", zei ze op
beleefden toon. „Tot ziens".
De joaige meneer Blair begon met een bor
rel voor het diaier, dat Leila Stuytevant ter
eere van haar verloofde Mike Guerdon gaf
die juist uit de West was teruggekeerd
eai eiaadigde met het dirigeeren vaaa het or
kest hi de Nightcap Club. In den daartus-
schen verloopen tijd kon hij zich vaag her
inneren in taxi's heen en weer gerend te
hebben en gespeeld te hebben met een buks
in een sehietteiat op de Sixth Avenue. Hij had
den neus van een paard der bereden politie
gestreeld, iemand in Harwich in Massachu
setts opgebeld en een réde over klippersche
pen gehouden op een vergadering in Union
Square. Hij had ook de lift van het Elan
Hotel tusschen de verschillende verdiepin
gen als dol op en neer laten suizen, tot men
den stroom uitschakelde en hem te pakken
kreeg, toen hij de negende verdieping pas
seerde. Carol Wallace was ook in de Night
cap Club. Ze was er met'den regisseur Mor
timer Lockwood. En ze zette groofce oogen
op, toen ze den jongen man in avondcostuum
den dirigeerstaf over het orkest zag zwaaien.
In de Nightcap Club werden dergelijke bui
tensporigheden als regel niet toegestaan.
„Hij drong er zoo op aan", zei Theodore,
de oberlcellner tegen haar met een schouder
ophalen. „Mijnheer Blair is een goede beken
de van ons en daarom lieten we het hem
maar eens probeeren. Ik hoop alleen, dat hij
het niet ln zijn hoofd krijgt een der instru-
aaaenteaa te gaan bespelen, vooral niet de pau-
keaa".
Jonathan liet zijn orkestleiderschap al
even spoedig varen als het in zijn hoofd was
opgekomen en üep de zaal door. Carol greep
hena bij zijaa aran en haalde hem over," aan
haar tafeltje te komen zitten.
„Zoo Carol! Zoo Lockwood!" zei hij met
schittereaade oogen.
Lockwood glimlachte en knikte hem eens
toe. „Wat te da-inken hebben?" vroeg hij.
„Neen. dank je", antwoordde Jonathan.
„Ik heb nu genoeg van die dwaasheden. Ik
v.oel me vrij moe. Toch gek.... je wilt je
droaiken drinken, oiaa niets aneer af te weten
van de ellende om je heen, eaa dan word je
wakker aaaet een kater en in precies dezelfde
omgeving. Zoo is het anij vergaan. Maar ik
ben nog pas begoaaaaera er tegen te vechten.
Reken maar. Ik beaa begonnen een klein kind
naar Texas terug te jagen". Hij knikte hef
tig.
„Een aaaeisje?" informeerde Carol.
„Ja", bevestigde Jonathaaa. „Een meisje.
En ik ben eenmaal heeleaaaaal weg vaaa haar
geweest. Ik dacht, dat ze een juweel was. Ik
heb dat zelfs tegen haar gezegd. En toen
hielp ze mij den put in, louter en alleen voor
het plezier zich zelf één dag koningin te
voelen! ik heb ane vreeselijk in haar vergist.
Wat eeai teleurstelliaag! Maar vooruitze
heeft er zelf om gevraagd! Ze is zelf begon-
aien!"
„Groote idioot, dat je beaat", riep Carol uit.
„Weet je wel, dat ik er niet het aaiinste be
grip van heb, waar je nu over zit te zwaan-
men?"
„Ik heb vaaadaag de Blair Lijn verloren".
„Hè
„Maar ik krijg 'an wel terug. Enteraars van
de schuit afhouden! Sabels trekken en anus-
ketten ladeaa enzoovoorts!"
„Dat is eeaa geweldige pech", zei Lockwood.
„Het spijt me voor je",
„Ik wist niet, dat de zaak er zóó slecht
voor stond", zei Carol, hean scherp opnemeaad.
„Is het niet erg onverwachte gekomen? Ar
me jongenje beait toch niet heelemaal.
aaaa den grond?"
„Vast als een muur", zei Jonathan.
„Dromanels, het komt ane toch zoo oaage-
looflijk voor!"
„Maar hoe ben je van plan er weer boveai-
op te komen?" vroeg ze.
„Ik heb het allemaal al bedacht. Doodeeai-
voudig".
Carol glimlachte tegen hem en vroeg. „Ver-
tel het mij eens".
(Wordt vervolgd)
