Een goede zakenvrouw
Onder groote belangstelling van de Huizer bevolking beeft het lie bataljon van het 16e regiment infanterie Dinsdag zijn
intrek in de hofstede Oud-Bussum genomen. De „ioyeuse entrée van de troepen
De nationale feestdag in Griekenland. Kroonprins Paul en Prinses Friedericke, omstuwd door een enthousiaste
menigte, na het verlaten van de Metropolis-kathedraal te Athene, waar een herdenkingsdienst plaats had
Op Plein 1813 te Den Haag defileerden Dinsdag de grena
diers, die van Waalsdorp naar hun nieuwe kazerne, de voor
malige H.B.S. aan het Bleyenburg in de residentie verhuisden,
voor den brigade-commandant, kolonel A. R. van den Bent
Op het „Gare du Bois de Boulogne" zal het Engelsche
koningspaar te Parijs aankomen bij zijn bezoek aan Frankrijk.
Het stationsgebouw wordt in dit verband gerestaureerd
In de Trèves-zaal van het departement
van Waterstaat te Den Haag had
Dinsdag de bespreking omtrent spoor
wegkwesties plaats tusschen de Belgi
sche delegatie onder leiding van den
minister Marck (4de van rechts) en
minister mr. dr. ir. J. A. M. van Buuren
(3de van rechts)
De Engelsche luchtpost wordt thans
verzorgd door de- International Air
Freight, in verband waarmede speciale
emblemen op de Britsche vliegtuigen
zijn aangebracht
De nieuwe garnizoenen zijn Dinsdag door de desbetreffende troepen betrokken. Het 2de bataljon van het regiment jagers bij aan
komst te Tilburg tijdens de plechtigheid voor het stadhuis, waarbij de commandant van het veldleger, luitenant-generaal J. J. G. baron
van Voorst tot Voorst tegenwoordig was
Luchtpassagiers. Per vliegtuig werd Dinsdag vanaf
het vliegveld Schiphol een zending dieren naar
Londen getransporteerd. Deze lading bracht haar
eigenaarde problemen met zich
FEUILLETON
door HEKMAN ANTON SEN.
15)
Jonathan keek op en zag haar midden in
het vertrek staan, alleen, met een glimlach
op de lippen. I-Iij kreeg een drogen mond en
het bloed hamerde in zijn slapen. Hij ver
schoof haastig zijn stoel, zoodat hij achter
den breeden rug van zijn kameraad naast
hem kwam te zitten en vond, dat die vrouw
een gevaarlijke bedreiging voor hem vormde.
„Goedenmorgen, jongens", zei ze even ka
meraadschappelijk. alsof ze was komen bin
nenvallen bij de veedrijvers van haar vader.
..Lekker weer vandaag. Hebben jullie geen
kop koffie voor me?"
Er lieerschte een oogenblik doodsche stilte.
Enkelen van de mannen, die hun trui nog
niet. aan hadden, keken verlegen om zich
heen. Anderen wilden opstaan, maar ze be
duidde hen met een handgebaar te blijven
zitten en ze gehoorzaamden als trekpoppen.
De kajuitsjongen bracht haar een kop koffie,
maar ze sloeg het aanbod van een stoel af en
bleef met den kop in haar hand staan rond
kijken.
,,Het kon hier wel eens een beetje opge
schilderd worden, dunkt me", verklaarde ze.
Dan proefde ze even van de koffie, maar
zette meteen den kop neer en trok haar neus
op met een vies gezicht.
„Smerig!" riep ze uit.
,.Erg goed is de koffie niet", gaf Ludlow
toe en de rest van de mannen trok een lee-
lijk gezicht en mompelde afkeurende woor-
dpn
.iaat de kok eens hier komen", zei Va
lentine. „Nu meteen!"
i De kok, een dikke kereld met een zakdoek
om zijn zweetenden nek gebonden, in een
erg' vuil koksbuis, kwam binnen. Hij ikeek
haar met onmiskenbare verbluftheid aan.
„Die koffie", zei Valentine met haar wijs
vinger naar het kopje wijzend, „smaakte als
of ze in een rubber laars gezet is. Wat heb
je daarop te antwoorden?"
„Dat ligt aan het soort koffie, dat me ver
strekt wordt, miss", klaagde de man zenuw
achtig. „Het is een soort cichorei en 1
„Wie verstrekt je die koffie?"
„De havenmeester, miss".
„O, doet die dat? Zoo, doet die dat? Nou,
als ik in New-York terug ben, dan zal ik eens
een hartig woordje met hem praten. Gooi
dien rommel ondertusschen maar weg. Ik
duld niet. dat mijn bemanning een dergelijk
misselijk brouwsel wordt voorgezet. Ik zal
dadelijk wat koffie van de eerste klase laten
brengen".
Ze wendde zich weer naar de verbaasde
mannen aan tafel en keek glimlachend rond.
„Als de rest van het eten net zoo slecht is
als die koffie, dan moet ik het weten. Hoe
staat het daarmee?"
Een verward, geruststellend gemompel ver
zekerde haar, dat het eten verder nogal ge
nietbaar was, al kon het heel wat beter zijn,
zonder de keuken van het Ritz Hotel con
currentie aan te doen. Valentine besliste, dat
de zaak onmiddellijk moest worden onder
zocht.
„Jullie doen mannenwerk", zei ze tegen
hen, „en dus hebben jullie behoorlijk man-
neneten noodig. Als jullie dat niet krijgen,
dan wil ik het weten. Ik maak er geen mal
ligheid mee, begrepen?"
Ze liep net zoo vlug weg, als ze gekomen
was en de mannen in de kajuit van de Ma-
rinoco keken elkaar met open mond aan en
waren te verbluft om er 'n woord over te zeg
gen. Jonathan haalde verlicht adem en kwam
overeind uit zijn gedoken houding. Dat was
op het nippertje af geweest!
Ludlow was de eerste die zijn spraak te
rug kreeg. Hij sloeg met zijn vuist op de
tafel.
„Zeg jongens", zei hij, „het zou me toch
niet verwonderen, als ze toch nog niet zoo
kwaad was!"
Jonathan bleef wat achteraf zitten. „Zoo'n
handig nest uit Texas!' bromde hij. Ze was
werkelijk handig. Maar dat maakte het ple
zier, haar te slim af te zijn, des te grooter.
Het was een goeie dag, vond hij!
Een week lang voer de Marinoco van haven
tot haven en koerste dan weer naar het
Noorden om naar New-York terug te keeren.
Dien morgen vroeg waren ze Sombrero ge
passeerd Sombrero, de vlakke rots met zijn
vuurtoren, die daar stond als de uiterste
wachtpost der Arabische Zee.
Valentine lag in een dekstoel aan den lij-
kant van het sloependek en staarde in ge
dachten naar een inktzwarten hemel, waar
aan geen enkele ster schitterde. Het was een
heel prettige week geweest. Ze had met Bart
alhoun al die aardige havens van de Caribi
sche Zee gezien en plotseling kwam ze tot
het besef, dat het gezelschap van Bart een
groot deel van haar genot was geweest. Hij
kwam juist naar haar toe.
,De barometer daalt", zei hij kortaf en
liet zich naast haar in een stoel neervallen.
..Dat kon wel eens storm worden. De oude
Marston houdt daar wel van".
„Maar van mij houdt hij niet^rmerkte het
meisje op. „En hij steekt dat heusch niet
onder stoelen ofbanken".
„Daarin verschilt hij dan van mij", zei
Bart. „Ik denk dat verscheidene oude dames
op je schitterende passagierslijst heel wat te
kletsen zullen hebben over het feit, dat ik
hier een praatje kom maken. Ik geloof, dat
ze er van overtuigd zijn. dat ik verliefd op
je ben".
„Eu wat hebben ze omtrent mij beslist?"
„Och, dat beschouwen ze als vanzelfspre
kend", zei hij op luchtigen toon.
Glimlachend stopte hij zijn pijp en hield
die met zijn stevig, breede handen vast. De
wind blies zijn krullende haren van zijn voor
hoofd weg en toen hij zich wat bukte, om
zijn pijp tusschen handen aan te steken,
verlichtte de gloed van den lucifer de scherp
gesneden trekken van zijn smalle gezicht,
Valentine sloeg haar handen achter het
hoofd ineen en keek hem peinzend aan. Bart
was echt een man met zijn ruige pak en zijn
pijp en zijn stevige handen. Hij hief het
hoofd op en zag. dat ze naar hem' keek. Een
oogwenk keek hij haar aan, zei: „Hmm!" en
legde zijn pijp neer.
„Die gaat zoo uit", zei het meisje. „Ik
dacht, dat jij je leven zoiidt beteren?"
..Dat dacht ik ook", zei hij lachend. Hij
sloeg zijn arm om haar heen en gaf haar een
kus. Ze verroerde zich niet. Haar lippen tril
den en dat was alles.
.Hopelijk heb ik je niet beleedigd'. zei hft
en ging weer zitten.
„Beleedigd niet. Het was hartelijk van je".
..Goed. Dan kunnen we nu verder praten".
Ze hief afwerend haar hand op.
„Toe, laten we niet zoo flauw doen. Je weet
heel goed. Bart, dat ik het ernstig opneem.
Dat heb ik nooit gekund. Ik ben niet een
van die gekken, die zich verbeelden dat ver
liefd zijn alles is. Op het oogenblik heb ik
heusch veel te veel aan mijn hoofdgeef
me een beetje uitstel. Bart. Je begrijpt me
immers?"
Hij keek haar langen tijd aan.
„Ja", zei hij eindelijk. „Ik geloof het wel.
Ik zou het niet begrijpen, als ik niet wist.
hoe recht door zee jij gaat. Ik maak mezelf
niets wijs, Val. Je gaat momenteel heelemaal
op in de redding van deze reederij, is het zoo
niet? Ik zou bijna wenschen, dat je voor mij
ook eens aan het vechten ging".
„Jij kunt het wel voor jezelf doen. En dat
is meer", voede ze er impulsief aan toe, „dan
een heeleboel anderen kunnen".
.Bedoel je daar Corry Blair mee, Valen
tine?"
Ze beet op haar lippen. „Ik veronderstel
van wel. Gek. hè? Ik heb nog heelemaal niet.
over hem gedacht. En toch maakt hij me nog
steeds woest".
„Corry kan een heel innemende kereld zijn,
als hij dat wil", zei Bart.
Zc sprong van haar stoel en zei, hem de
hand reikend: „Kom, nog een keertje het dek
rond!"
Zc gingen naar het promenadedek en wan
delden het een keer fiks in het rond. Ze
mocht dan heelemaal niet aan Corry Blair
gedacht hebben, maar toen ze langs de voor
zijde van het dek liepen, stond er een jonge
man tegen de verschansing van het voordek
geleund met belangstelling naar hen beiden,
vooral naar Bart Calhoun, te kijken.
..Als die kerel niet uit zijn doppen kijkt",
bromde hij in zichzelf, „dan raakt hij nog
getrouwd met dat meisje. En raakt zijn hoclo
leven onder den pantoffel, die sukkel. Ik
dacht, dat hij verstandiger was!"
Hofmeesters waren bezig de dekstoelen
vast te sjorren, toen zij niet Calhoun het
verlaten dek afgewandeld kwam.
„Orders van den kapitein, miss", zei een
hunner tegen Valentine. „Er kan hier soms
zoo plotseling storm komen opzetten. En als
hij er verstand van heeft, dan zitten we er
binnenkort middenin. En flink ook".
De wind was al opgestoken. Zware zwarte
rollers beukten reeds tegen de zijden van het
schip en stapelden zich hoog boven elkan
der, terwijl het kille schuim hun om dc ooren
joeg; snel werd de wind kouder. Het dek
danste onder hun voeten en nu en dan schud
de het schip als de schroeven boven water
uitkwamen. De kleine Marinoco scheen zwaar
veer te zullen krijgen.
(Wordt vervolgd!
