2S5
Een goede zakenvrouw
De ongeregeldheden in Tunis. De openbare Daladier doet den journalisten op de trap van het ministerie van Oorlog
gebouwen in de stad worden door militaire te parjjs mededeeling omtrent de samenstelling van zijn kabinet
Dreyfus werd Zondag winnaar van den Grooten Prijs van Pau
bij de internationale autoraces. De winnaar in actie
In de aula der gemeentelijke universiteit te Amsterdam is Maandag het vierde congres der Natuur-
Philosofische en Technologische faculteiten in Nederland geopend
De .Salvator", de groote klok van het
verbrande Leidsche Stadhuis, een ge
vaarte met een omtrek van 7 meter,
dat gebarsten was, is naar Heiligerlee
vervoerd, om overgegoten te worden
FEUILLETON
door HERMAN ANTONSEN.
26)
„We zullen ons er niet door laten weer
houden", zei ze vastbesloten. ..We hebben nog
enkele andere groote contracten voor de zui
delijke staten. Daar kunnen we op blijven
drijven".
„Maar dat neemt het feit niet weg, dat u
aan dat vonnis niet kunt voldoen", merkte
Jonathan bedaard op.
Ze gaf geen antwoord. Jonathan stond op.
„Het ls een vrij lastig geval", beweerde hij.
..Maar scheepvaartlijnen hebben nu een
maal ook haar moeilijkheden. Enfin, u be
stuurt de Blair Lijn. Die is van u. jonge
dame. Ik kom er later nog wel eens over pra
ten. Goeden dag, miss Ransome".
Valentine wuifde hem met één hand flauw
tjes toe. Jonathan verliet het kantoor en trok
de deur achter zich dicht. Hij bleef er een
oogenblik tegen aan geleund staan en glim
lachte heel eventjes.
..Ze heeft voor het oogenblik genoeg te
verduwen", mompelde hij.
Valentine bedacht zich niet lang. Ze vocht
tegen de haar dreigende paniekstemming en
belde de advocaten van de Blair Lijn op.
Runnyson, die de maatschappij al vijf en
twintig jaar vertegenwoordigde, kon zich het
proces nog zeer goed herinneren en stond
bijna sprakeloos, toen hij hoorde, dat het
stof der archieven weer was opgediept. Het
had daar immers jarenlang begraven gele
gen? Het heele proces zat vol juridische
voetangels en klemmen. Nu in hooger beroep
gaan beteekende een langgerekt en uitput
tend proces en hangende dat geding, waren
de schepen van de Blair Lijn van het voor-
deelige koffievervoer uitgesloten. De regee
ring immers had een nog geldend vonnis.
Jonathan Blair had iets noodlottigs aan het
rollen gebracht!
Valentine kon het niet begrijpen. Jonathan
kon haar dit toch onmogelijk alleen laten
uitvechten, al had hij dan ook nog zoo'n
hekel aan haar! Hij was een gentleman en
hij had zijn hart aan de Blair Lijn verpand
en hij zou die in de gegeven omstandighe
den niet in den steek laten! Hij zou het niet
doen! Hij kon het niet doen! De matroos
Abias Bliss zou het zeker niet doen. Daaraan
klampte ze zich krampachtig vast.
En in zekeren zin vond ze het nog méér
van belang, hoe Jonathan Blair in deze
moeilijkheden zich tegenover haar zou hou
den, dan hoe het met de Blair Lijn zelf zou
afloopen.
Den volgenden dag, Zondag, belde Jona
than haar op in haar kleine appartement op
Washington Square.
„Het gaat over de zaak", zei hij meteen.
..Ik heb er lang en veel over nagedacht en
ik geloof, dat ik nog een enkel kansje voor
ons ontdekt heb. Ik zou er graag eens met
u over praten".
Valentine wilde niets liever. Jonathan Blair
kwam haar toch ietwat tegemoet!
,Jk ben op het oogenblik op de Morrow
Point Anchorage", zei hij. ,Hick Segrave
houdt theevisite aan boord van zijn jacht.
Kom daarheen. Weet u waar Morrow Point
ergens ligt?"
Hij gaf haar de noodige aanwijzingen. Het
was een jachthaven dichtbij de George
Washington Brug. Valentine ging er ter
stond heen.
Een wit zeewaardig jacht lag daar voor
anker op het vrieskoude water en twee ma
trozen, die op het einde van een steenen
landingspier stonden te luieren, gingen in de
houding staan en gooiden hun sigaretten
weg, toen zij er aan kwam
.Miss Ransome soms?" vroeg een hunner
tegen zijn pet tikkend. „Mijnheer Blair heeft
ons gestuurd om u af te halen".
Hij hielp haar in een mahoniehouten, over
dekte motorsloep. Ze snelden over het water
heen en het koude buiswater spatte hoog
over den boeg heen. De wind gierde langs
haar ooren. Jonathan en Dlck stonden haar
aan den valreep op te wachten.
„Hallo!" riep Jonathan. „Aardig van u om
te komen! U kent Dlck, is het niet?"
„Het zou heel wat prettiger zijn, als deze
boot in Miami lag", grinnikte Dick. „Maar u
moet u zelf de palmen en het witte zand en
zoo meer er maar bij probeeren voor te stel
len. Komt u aan dek".
De theevisite van Dick was in vollen gang.
Er was muziek, er werden cocktails geschon
ken en een kleine groep gasten babbelde
gezellig over Miami. Bermuda, Charleston.
Havana en Dominica. Dlck was met zijn
jacht uit Miami gekomen en liet alles weer
in gereedheid brengen, om weer spoedig
naar de een of andere zuidelijke haven te
vertrekken.
Jonathan begeleidde Valentine van de long-
room langs een trap omlaag naar de eigen
hut van Segrave.
.Haar kunnen we rustiger praten", zei hij.
„Gaat u zitten, alstublieft".
Ze nam plaats en keek hem opmerkzaam
aan. Mijnheer Blair was een hoffelijke jon
geman. Jonathan zette zich in een diepen
leunstoel en legde zijn handen om zijn ach
terhoofd heen.
„Nu dan, het ligt wel voor de hand, dat
we er leelijk tusschen zitten", zei hij.
„Wat een verstandige opmerking!" zei Va
lentine beamend. „Laten we dat dus maar
als een vaststaand feit accepteeren en er
verder op doorgaan, niet waar?"
Hij keek haar een oogenblik peinzend aan.
Hij herinnerde zich nog heel goed, hoe ze
zich gisteren in haar drift had laten gaan
en onmiddellijk daarop zich had bedwongen,
om de zaak uit te kunnen vechten. Dat
moest hij toegeven, ze had slag van vech
ten. Hij voelde als steeds een afkeer van
haar. maar niettemin moest hij haar strijd
baarheid en haar voortvarendheid bewon
deren.
„Ik heb er over nagedacht", hernam hij
na een poosje. „Stel u eens voor, dat ik u
vertellen kon, dat ik dit zaakje kon opknap
pen tegen tien procent Wat zoudt u daar
van zeggen?"
„Zeggen?" riep ze uit. ..Doen natuurlijk!
Dan zijn we gered!"
Moet ik dat opnemen als een volmacht,
om de lijn tot een dusdanig bedrag te ver
binden bij wijze van schikking?
.Hatuurlijk!"
Hij liep naar een lessenaar en nam er een
vel papier van af.
..Teekent u dan deze volmacht en wensch
me veel geluk er mee!"
Valentine nam het papier van hem aan en
doorlas het zorgvuldig. Ze gaf hem daarin
volmacht om haar aantal stemmen uit te
brengen ter schikking van de zaak in der
minne, met alle daaruit voortvloeiende ver
plichtingen Jonathan sloeg haar zwijgend
gade. Hij sloeg de armen over elkaar en
leunde tegen den rand van het bureau. Zij
legde het papier neer en trommelde gejaagd
op de armleuning van haar stoel.
.Jk heb daar niet veel zin in", zei ze. .Ik
zal mijn toestemming wel geven, als de zaak
voor elkaar is".
..Och. toch waar?" vroeg Jonathan sarcas
tisch. .luister dan eens! Ik heb u gezegd,
dat Ik mijn best wilde doen, dit voor elkaar
te krijgen, maar ik ben van zins. dat op mijn
eigen manier te doen en ik ben niet van plan,
ieder oogenblik bij de schooljuffrouw te ko
men vragen, hoe het moet. Ik moet me vrij
voelen om te handelen, zooals mij goed
dunkt" Hij keek haar spottend aan. „Waar
zit u over te piekeren? Ik zie niet in, wat u
er bij zoudt kunnen verliezenbehalve
dan misschien de voldoening, mijn werk te
kunnen goedkeuren met een zwaai van uw
scepter en een genadig hoofdknikje".
Valentine kreeg een kleur. Hij deed het
echt voorkomen, alsof ze op kleinigheden aan
het vitten was, in vergelijking met het groo
te voordeel, dat te behalen was, als hij in
zijn opzet slaagde. Ze doorlas de volmacht
nogmaals. Wettelijk en formeel in orde. En
bovendien stond er een clausule in met de
strekking, dat de Blair Lijn niet meer dan
in totaal vijftigduizend dollars zou moeten
betalen, om finale kwijting te krijgen. Boven
dien gold ze slechts voor deze ëéne trans
actie.
„Ik snap niet. hoe je het gedaan zult krij
gen", zei Valentine.
„Dat ia mijn zaak", zei hij kortaf
„Wel. je hebt ons in deze moeilijkheid ge
bracht", zei ze schouderophalend. „Als jc ons
er uit kunt helpen.
Ze legde het papier op den lessenaar neer
en onderteekende het. Jonathan stak de vol
macht in zijn zak.
„Veel succes er mee!" zei Valentine.
„Dank u". Hij gaf haar een onverschillig
knikje. „Nu. dan zijn we klaar. Wilt u soms
uw neus nog even poederen? Ik zie u aan
dek dan wel terug".
Hij liep de hut uit en sloot de deur ach
ter zich dicht. Kalm. langzaam en zorgvul
dig draaide hij den sleutel in het slot om en
stak dien in zijn zak. Dan spoedde hij zich
naar het dek. Dick stond aan de trap klaar
met Jas en hoed.
„En?" vroeg hij meteen.
Alles voor elkaar!" Hij trok zijn Jas aan.
„Tot ziens. man. ik ga er vandoor!"
Hij gooide Dick den sleutel toe en klau
terde den valreep af naar de sloep, die met
zóemenden motor op hem lag te wachten.
Het volgend oogenblik stoof hij weg naar den
wal.
(Wordt vervolgd).
