EEN VLIEGTUIG ONTPLOFT
Het Nichtje van buiten
Tijdens zijn bezoek aan Amsterdam voor besprekingen om
trent de IJ-tunnel-plannen, bezichtigde de minister van Water
staat, mr. dr. ir. J. A. M. van Buuren (x) Donderdag de
verkeerslicht-installatie bij het Vondelpark
Een Fransch bombardementsvliegtuig ontplofte tijdens een vlucht bij St.
Donat. Het toestel stortte neer. De vijf inzittenden vonden den dood. Het
wrak op de plaats des onheils
De krijgsraad te Tunis Is begonnen met de be
handeling der strafzaken tegen de gearresteerde
onruststokers
Jeugdige handen helpen mede
aan de „finishing touch" voor
het bloemenfeest te Noord-
wijk, dat Donderdag geopend
is
Alvorens naar Indië te vertrekken werd Hr. Ms. kruiser „Java" Donderdag
in de Amsterdamsche haven in het dok opgenomen, om een laatste revisie
te ondergaan
Het groote raam van de Nieuwe Kerk
op den Dam te Amsterdam is in
restauratie. Stuk voor stuk wordt het
glas-in-lood verwijderd
De heer B. Romein te Den Haag is
benoemd tot professor in de decoratieve
kunst aan de Rijksacademie te Dublin
Sonja Graf, de Duitsche deelneemster aan het schaaktournooi te
Margate, bestudeert een moeilijk probleem gedurende een der
partijen
Terwijl Hr. Ms. kruiser „Java" in het dok te Amsterdam is opgenomen,
worden de oefeningen der Jantjes regelmatig voortgezet. Op den achter
grond de oorlogsbodem
FEUILLETON
door
LADY TROUBRIDGE.
2)
„Geen wonder dat hij zoo lacht tegen Ta-
nis", zei Linet en schoof het tijdschrift opzij.
Zij wilde dezen prachtigen dag niet bederven
met het lezen van al de genoegens, waar Ta-
nis aan deelnam. Dat maakte haar alleen
maar ontevreden. Zij had tenslotte Mammy
toch nog en zij was van plan een organdie-
iurk te maken van dat schattige gele goed en
Martha had een zalige cake gebakken voor bij
de thee en oh.het leven kon nog heel wat
slechter zijn!
.Lees je brieven maar, Mams zei zij, „en
dan gaan we naar onze landerijen". Zij von
den het leuk dat kleine stukje grond met den
weidschen naam van „landerijen te betitelen.
Doch mrs. Seton opende haar brieven nog
niet. Onder haar kalme uiterlijk stelde zij zich
dezelfde vraag als Linet. Waarom vergat
haar schoonzuster haar familie geheel, nu
zii zelf vasten voet gekregen had m de uit
gaande wereld? Waarom negeerde zij het
lieve meisje, dat tenslotte toch een eigen
nichtje van haar man was? Het was ver
schrikkelijk onaardig en een beetje wreed,
maar de wereld was nu eenmaal zoo en als
Linet het niet erger ging voelen
Eindelijk nam mrs Seton den brief op die
het dichtst bij lag oekeek de enveloppe en
wendde zich met een kreet van verbazing tot
LiVDat is het schrift van tante Beatrice. Wat
toevallig, nu we c: t over haar hebben!
Eli de r.iuuw v.i n <.U i a". '.of was nog toevalliger
In een in haast geschreven krabbeltje deelde
Beatrice Winsley mede, dat zij op een voor
name partij in de buurt was en dat zij haar
terugreis naar Londen zou onderbreken om
hen dienzelfden middag een bezoek te bren
gen.
„Het is eeuwen geleden, dat we elkaar ge
sproken hebben. Helen. Niet mijn schuld. Zoo
als je zelf wel zult weten, heb je als toegewij
de moeder nu eenmaal niet veel tijd over.
Maar nu kom ik echt en zal trachten zoo gauw
mogelijk na de thee bij je te zijn."
„Mijn hemel!" Linet sprong overeind.
„Tante Beatrice, die elk oogenblik kan ko
men en ik met mijn ouden rok en jij met je
groote schort! Wij zullen ons op een ren
moeten verkleeden".
Te laat! Uit het kleine laantje voor That
ched House klonk een gebiedend geluid van
een claxon, driemaal herhaald en dat kon niet
anders beteekenen, dan dat mrs. Arthur
Winsley in haar glanzende limousine bij het
hek was aangekomen.
„Vijandelijke overval", lachte Linet opge
wonden. Doch haar moeder onderbrak die op
merking en keek een oogenblik werkelijk
eenigszins onthutst.
„Geen onzin hoor, lieverd. Ik wil, dat je een
goeden indruk maakt", zei zij nog snel voor
zij de deur opende en mrs. Winsley de ka
mer binnentrad er. van aangezicht tot aange
zicht stond met de bloedverwanten, die zij
zoo lang genegeerd had.
Tante Beatrice zat aan het eene einde van
de armoedige sofa. Mammy zat aan het andere
Van de vensterbank af sloeg Linet beiden
gade. terwijl zij zaten te praten en had zoo
volop gelegenheid deze voorname tante op te
nemen.
Je kon duidelijk zien, dat tante Beatrice
iemand van gewicht was... of zich in iedei
geval verbet. 1 Hat te zijn Het «cheen also!
elke beweging van baar slanke lichaam en
van naar prachtig gekapt hoofd voor een
spiegel waf. ingestudeerd, zoo beheerscht en
evenwichtig was alles. Zelfs haar parelende
lachje en de wijze, waarop zij met haar siga
ret bewoog als zij haar woorden klem bij wilde
zetten, maakten deel uit van den make-up van
deze vrouw, die het leven van de uitgaande
wereld van a tot z kende.
„Kleeren doen toch ook wel verschrikke
lijk veel", peinsde Linet, die den geraffineer
den snit bestudeerde van tante Beatrice's
japon en den contrasteerenden, magnifieken
zilvervos, die over haar welgevormde schou
ders hing.
Linet veronderstelde, dat die prachtige, licht
gepoederde teint en de wijze, waarop het weel
derige roode haar, dat hier en daar een en
kel grijs haar liet doorschemeren, verzorgd
was, het resultaat waren van vele uren moei-
zamen arbeid. Eigenlijk was Mammy veel
knapper met haar grijze haren, die niet ge
verfd waren en haar fijnbesneden trekken. En
toch maakte zij, naast deze opvallende ver
schijning. den indruk van een buiten
vrouwtje, dat wel heel goed paste in hun
eigen huisje, doch nergens anders ooit de aan
dacht zou trekken.
„Ik denk dat ik zelf net zoo ben", peinsde
Linet. „Naast Tanis verzink ik natuurlijk hee-
lemaal in het niet".
Tante Beatrice praatte zoo geanimeerd en
zoo allerliefst, alsof zij haar leven lang de
dikste vriendinnen met Mammy geweest
was. Telkens zag Linet de blikken van haar
tante in haar richting dwalen met een uit
drukking die haar verlegen maakte en tege
lijkertijd opwond. Na een heëlen tijd te heb
ben uitgeweid over de schoonheid van Tanis
en hoe deze door iedereen werd bewonderd
en hoe druk zij het zelf zou krijgen in hei
aanstaande seizoen nu zij een dochter had
die in de uitgaande wereld geïntroduceerd
moest worden, te mee. daar die dochter .het'
meisje van het seizoei was. schakelde tante
Beatrice plotseling het gesprek over op Linet
Haar stem had een heel anderen klank,
toen zij langzaam zei:
„Zij lijkt op Arthur. Zij heeft precies de
zelfde oogen".
„Ik vroeg me af of het je op zou vallen", zei
Mammy zacht en toen viel er een stilte, waar
in de roep van den koekoek in den tuin tot in
de kamer doordrong en de klok minstens vijf
seconden hoorbaar tikte.
Wat ben je van plan met haar te doen, He
len?" vroeg Beatrice Winsley plotseling.
Arthur Winsley was een goed echtgenoot
geweest en zij hadden een goed huwelijk ge
had en toch wist de vrouw, die dol was op
uitgaan, dat er lets in zijn wezen geweest
was. dat hij haar nooit getoond had. Een
kant, dien hij met een zachtere vrouw maar
al te graag had willen deelen. Doch Beatrice
betreurde zijn verlies hartstochtelijk. Niets
kon haar dat verlies vergoeden. Zelfs Tanis'
succes niet en het zien van die ernstige
blauwe oogen, die zooveel op de zijne geleken
en die haar uit het jeugdige gezichtje van Li
net aankeken, deden een snaar trillen en
schenen haar om iets te vragen, waartegen zij
zich trachtte te verzetten.
..Doe iets voor mijn nichtje". Het was, alsof
het de stem was van den man, dien zij had
liefgehad, zonder hem geheel te kunnen be
grijpen.
..Plannen voor Linet. Beatrice? Niet veel,
vrees ik. We hebben geen geld. Zij wil graag
ergens een baantje zien te krijgen, maar dan
zou zij voorgoed bij mij vandaan gaan en al
leen met vacanties thuiskomen en dat heb
ik nog niet onder oogen kunnen zien."
„Mmm.zet mrs. Winsley langzaam.
Het was niet Arthur's bedoeling, dat zij zijn
nichtje aan een betrekking zou helpen. Hij
bedoelde iets heel anders Zooiets als haar in
huis nemen en haar een gezelligen tijd be-
'orgen zooals zijn eigen dochter dat had.
Zij was zelden Impulsief maar een mkelei
Keer handelde zij absoluut spontaan en ook
ditmaal deed zij een voorsteldat haar op den
terugweg een onbehagelijk gevoel bezorgde,
tot zij het. Tanis had meegedeeld. Zij sprak
zonder omwegen, zooals zij dat altijd deed.
„Hoe zou je het vinden, Linet om een seizoen
op Lagodan Terrace te komen logeeten? Ik
chaperonneer toch een uitgaand meisje, het
maakt dus geen verschil, of ik er een
bij krijg".
Men kon een speld hooren vallen en alle
kleur was uit Linets's wangen weggetrokken
terwijl mrs. Seton haar tengere handen
stijf ineengeslagen had.
..Beatrice! Meen je dat werkelijk? ik heb
altijd zoo graag gewild, dat zij iets meer van
de wereld zou zien".
„Natuurlijk meen ik het", zei Mrs. Winsley,
die ook inderdaad volkomen overtuigd was,
dat zij het meende. Wat voor gevaar school
er eigenlijk in? Het meisje was allerliefst,
maar een echt buitenkind, dat natuurlijk
niet inde schaduw kon staan van Tanis
gevaar viel er van dien kant niet te duchten.
Bovendien bedacht de oudere dame, dat het
eigenlijk wel prettig zou zijn om een soort
tweede dochter op Ladogan Terrace te heb
ben, die niet zou tegensputteren, als zij haar
vroeg allerlei kleine werkjes voor haar te
doen, waar de brillante Tanis geen lust in
had.
Ja. zij zou bij dat plan blijven en zelfs het
kind aan het Kef voorstellen.
Mrs. Seton kreeg tranen in haar oogen.
toen zij dit hoorde. tranen van zelfverwijt,
omdat zij Beatrice zoo miskend had; haar
hard had gevonden en wereldsch, terwijl zij al
dien tijd
„Maar tante Beatrice"het werd Linet te
machtig. Zij moest iets zeggen, „ik heb een
voudig geen enkele behoorlijke jurk om in
Londen aan te trekken en Mammy kan het
ïich heusch niet veroorloven kleeren voor
me te koopen Het is schattle van u maar
Mei eer. enkele beweging van haar keurig
gemanicuurde hand schoof Mrs. Winsley he*
kleerenprobleem ter zijde.
(Wordt vervolgd.)
