Het Nichtje van buiten
Op den verjaardag van H. K. H. Prinses Jidiana zal te Wassenaar een monument onthuld worden ais
Het oude hotel .Nieuw Bussum" te Bussum zal, alvorens te worden afgebroken, nog een half jaar als kazerne worden blijvende herinnering aan de geboorte van Prinses Beatrix
ingericht. Woensdag werd de inventaris geveild en met de werkzaamheden voor de inrichting tot kazerne aangevangen
m
De grensbewaking van Andorra onder den rook van het
Spaansche strijdtooneel. Legerautoriteiten passeeren een
noodbrug over de Yalira tijdens de inspectie
Engelands defensie-vraagstuk. Een der nieuwste tanks wordt
getest tijdens de oefeningen der gemotoriseerde afdeelingen
van de Britsche weermacht
Sir John Simon als gewillig „slachtoffer"
der fotografen op weg naar het Engel-
sche Parlement ter indiening van de
begrooting
Op het graf van den heer W. J.
Schuttevaer, den oprichter der Kon.
vereeniging „Schuttevaer" werd Woens
dag bij de herdenking van het 75-jarig
bestaan der vereeniging een kransgelegd
Aan boord van Hr. Ms. kruiser „Java" maakten minister-president dr. H. Colijn, de minister van Defensie J. J. C. van Dijk en de
minister van Koloniën Ch. J. I. M. Weiter Woensdag den tocht van IJmuiden naar Den Helder mede. Bij het aan boord komen te
IJmuiden werden de ministers begroet door den commandant, kapt. luit. ter zee L. F. Klaassen
Minister mr. J. A. de Wilde maakte Woensdag een
proeftocht mede van het nieuwe rijksrecherche
vaartuig „Sinnighe Damsté", bestemd voor de Neder-
landsche douane in het Noorden des lands. Naast
den minister de ontwerper, de heer H. W. Voogt
uit Haarlem (met pet)
FEUILLETON
LADY TROUBRIDGE.
7)
Linet snelde naar naar kamer, maar in-
plaats van zich uit te kleeden, trok zij de
gordijnen opzij en staarde in de verte, waar
de hemel zachtroze begon te kleuren.
En eensklaps gingen haar gedachten uit
naar haar moeder, die nu rustig onder het
zware rieten dak van haar oude tehuis lag te
slapen.
Linet snakte er naar haar te vertellen, hoe
er dien avond, zoo vol pracht en praal, din
gen geweest waren, die haar o zoo zeer ge
kwetst hadden en dat zij nooit, nooit meer
iemand zou idealiseeren, die zij alleen maar
cp een foto gezien had en nooit meer zou
denken, dat er achter een zelfbewusten en
toch prettigen glimlach en achter een paar
ondoorgrondelijke oogen een aantrekkelijke
persoonlijkheid verborgen moest liggen. Zij
wist nu wel beter en zij wenschte, dat zij haar
moeder kon vertellen, hoe onaardig zij ge
weest was tegen dezen bevoorrechten man
en dat haar dat toch eigenlijk in het geheel
ceen voldoening gegeven had.
En Mammy zou dat alles begrijpen, omdat
zij altijd aUes begreep en zou iets weten te
zeggen, dat Linet weer met zichzelf in het
reine zou brengen, want dat had zij van
avond of liever vanmorgen, hard noodig.
Zij begon het gele japonnetje dat zij eenlge
uren te voren met zooveel enthousiasme had
aangetrokken, uit te doen en bedacht, dat zij
nog een massa dingen zou moeten leeren, voor
zij werkelijk van dit Londensche seizoen naar
hartelust kon genieten.
En terwijl het grijze morgenlicht flauwtjes
haar kamer binnen trachtte te dringen, schoot
haar plotseling de gedachte door het hoofd
dat zij dat nog wel eens heel moeilijk zou
kunnen vinden. Maar toen zij uit een ge
zonden slaap weer ontwaakte, begon de ne
gentienjarige de dingen in een ander licht te
zien.
In bed zittend genoot Linet van een uitge
zocht ontbijt dat een keurig dienstmeisje
haar bracht en begon toen een brief aan haar
moeder te schrijven.
De toon was heel wat minder somber dan
haar overpeinzingen van den vorigen avond
en zij repte met geen enkel woord over lord
Rowant. Zij schreef hoofdzakelijk over Mar
cus Standish en deed moeite haar schrijf
cassette op haar knieën te balanceeren.
„Ik weet niet, of jij hem aardig zou vin-
„den. lieverd. Hij heeft schulden en zegt dat
..hij erg wereldsch is, maar ik mag hem erg
„graag, omdat hij leuk is en zoo vroolijk en me
.iet gevoel geeft of ik bijna een charmante
„schoonheid ben.
..Wat Tanis betreft, ik weet nog niet goed,
„wat ik van haar vind. Zij is niet erg toeschie
telijk. maar ik hoop, dat wij goede vrien
dinnen zullen worden en tante Beatrice is
„ontzettend aardig en we gaan vanmorgen
„jurken koopen en je kunt je wel voorstellen,
..wat een zaligheid" dat is voor je liefheb-
„bende
Linet".
Toen de brief klaar was en zij een post
zegel gevonden had sloop Linet in haar
blauwe peignoir de trap af, ln de hoop. dat zij
iemand zou zien, die hem in de bus zou
doen, die zij in de hal had gezien. Doch er
was niemand te zien en zij wachtte een oogen-
blik, want zij vond dat haar moeder, die na
tuurlijk naar een bericht verlangde, dien
brief absoluut dienzelfden avond nog moest
hebben.
Eerst was het doodstil ln huis, toen hoorde
Zij een klok elf uur slaan en tegelijkertijd rin
kelde de telefoon.
Toen volgde er nog een ander geluid, dat
te kennen gaf, dat tante Beatrice en Tanis
eindelijk wakker waren en aanstalten maak
ten om op te staan.
Linet hoorde hoe haar tante de telefoon
beantwoordde en hoe vervolgens de kraan van
het bad opengedraaid werd. De gein- van het
badzout drong tot de trap door. Boven het ge
luid van het stroomende water uit, klonk de
stem van Tanis, die blijkbaar een gesprek
voortzette, dat zij zooeven met haar moeder
begonnen was.
..Ik begrijp wel, dat je iets voor Linet hebt
willen doen", zei die stem, „maar je had haar
toch werkelijk niet hier behoeven te bren
gen, waar zij mij voortdurend in den weg
zal zitten".
Mrs. Winsley mompelde eenige gerust
stellende woorden, die evenwel alle uitwerking
op haar dochter misten.
Linet greep de balustrade krampachtig
vast en wilde zich juist verwijderen, toen het
antwoord van het meisje haar ooren bereikte:
„Alsof er niet al meisjes genoeg zijn",
klaagde die heldere, meedoogenlooze stem,
„zonder dat boerenkind, dat jij hier gebracht
hebt. Zij heeft de allures van een klein kind
en een teint die veel te mooi is. Marcus ligt
al aan haar voeten. En als zij eens haar netten
uit gaat zetten, om Torquil Rowant te ver
strikken? Waar blijven wij dan?"
..Ik ga weg", dacht Linet, „ik moet weg".
Doch toen zij behoedzaam langs de deur
sloop, hoorde zij iets dat haar nog meer hin
derde, omdat het ditmaal, hoe wreed ook, de
waarheid was.
„Torquil?" merkte tante Beatrice op. „die
ziet niet naar haar om. Heb je dan niet ge
zien, hoe verschikkelijk verveeld hij zat te kij
ken, toen wij hen gistermiddag samen aan
troffen?"
„Zeg nu maar niets meer" smeekte Linet in
wendig, alsof de beide anderen die dit ge
sprek over haar voerden, haar konden hoo-
ren. „Jullie hebt me al pijn genoeg gedaan.
Ik kan het niet meer verdragen".
Zoo stonden de zaken dus. Tanis vond het
vreeselijk, dat zij hier was, dacht zelfs, dat
Linet Torquil Rowant in haar netten zou
trachten te verstrikken. Het idee was meer
dan fantastisch. (Wat een vreeselijke uitdruk
king was dat: in haar netten verstrikken.)
Eenmaal terug in de veilige beslotenheid
van haar eigen slaapkamer vocht Linet te
gen het verlangen in snikken uit te barsten en
tegen de verleiding den brief weer te openen
en te zeggen, dat zij thuis kwam.
Zij wist zich evenwel te beheerschen. Zij
wilde niet hullen en wilde haar moeder geen
verdriet doen.
Haar gevoelens vonden een anderen uit
laat. Zij grabbelde tusschen de keurige hand
schoenen en zakdoeken, die in een sachet ge
borgen waren, dat in de bovenste la van de
toilettafel lag. Ja, daar had zij de foto. die zij
zoo zorgvuldig had uitgeknipt.
Toen zij die eenmaal in handen had wist
Linet wat haar te doen stond. Met een bijna
wraakzuchtige uitdrukking begon zij het
plaatje in duizend stukjes te scheuren, die
weldra als een massa grijze snippers glanzend
papier aan haar voeten lagen.
Zelfs dat was nog niet genoeg. Zij zette
haar bloote hiel op het hoopje verscheurd
papier en begon ze in het vloerkleed te boren.
„Zoo zal ik probeeren Torquil Rowant in
mijn netten te verstrikken", zei zij met een
hartstochtelijken snik.
Na een poosje begon Linet iets kalmer te
worden en kreeg de zachte kant van haar
karakter weer de overhand.
Al was dat afgeluisterde gesprek dan hoogst
onvriendelijk geweest, het was niet te ontken
nen dat Tante Beatrice in een heeleboel op
zichten bijzonder aardig was. Aardig en toch
wel erg royaal ook
En het was noch de bedoeling van Tante
Beatrice noch van Tanis geweest, dat Linet
dat gesprek zou hooren. Zij zouden het mis
schien vreeselijk vinden als zij wisten hoe zij
haar gekwetst hadden met de woorden „dat
boerenkind" en als zij geweten hadden, dat
zij vlak achter de deur gestaan had, inplaats
van rustig in haar eigen kamer tc liggen sla
pen.
Linet besloot met het oog op haar eigen ge
moedsrust, het gehoorde .-lc vergeten. Zij zou
probeeren dat geheele pijnlijke voorval voor
goed uit haar gedachten te verbannen en te
doen, alsof het nooit had plaats gehad.
Zij trok alleen haar voorhoofd in rimpels
over het probleem, hoe zij Tanis zou kunnen
laten weten, dat zij, Linet, haar nooit en te
nimmer in den weg zou staan, waar het
Lord Rowant betrof. Want zij zag nu heel
duidelijk wat zij gisteren slechts gegist had.
tante Beatrice was besloten die beiden te
laten trouwen.
Klaarblijkelijk was dit ook bedoeling van
Tanis.
Toch liad Linet den avond te voren onder
het diner en later op het bal sterk den indruk
gekregen, dat Eldred Byrne, de man met hc*.
interessante uiterlijk, zijn jeugdige gezicht
en zijn grijze haren, degene was, die Tanis'
aandacht geboeid had.
Het was moeilijke deze puzzle op te lossen
en dus schudde zij haar krullen en trok
haar blauwe mantelpakje aan en zette voor
den spiegel haar oude hoedje op.
Maar ondanks haar dappere poging er ge
woon en vroolijk uit te zien, zag Linets jeug
dige gezichtje bleek en ernstig, toen Mrs.
Winsley haastig de kamer binnentrad. Zij
droeg een uiterst elegant costuum van wit en
zwart en een grooten hoed, die een ietsje
schuin stond op haar kastanjebruine haren,
die hier en daar grijs doorschemerden. Het
was een feit. dat tante Beatrice over een ge
weldige dosis energie beschikte. Zij was
weer tot alles bereid, al was het haar wel aan
te zien, dat zij slaap te kort gekomen was.
Zij knikte goedkeurend, toen zij zag, dat Linet
geheel gereed was.
<Wordt vervolgd.)
