Het Nichtje van buiten
Wie niet sterk is, moet slim
zijn. Een der bewonderaar
sters van den rit der Engel-
sche coachingclub te Lon
den, had zich afdoende
tegen den regen beschermd
De nieuwelingen aan den start voor de „Ronde van llpendam", welke
Maandag voor de derde maal. werd verreden
Door het gezelschap _De Waagspelers" te Haarlem zal een schimmenspel worden
opgevoerd, dat tot onderwep heeft het Huis van Oranje. - Een der aardige
episoden, voorstellend het Prinselijk Paar tijdens een tochtje op de tandem
Tengevolge van den Westerstorm daalde het water in het Buiten IJ te Amsterdam
Maandag zoo sterk dat vele schepen en visschersfuiken droog kwamen te liggen
Het blusschen van brandbommen tijdens de demonstraties van
wege den luchtbeschermingsdienst te Maastricht
De verbinding Amsterdam Den Haag. De viaduct bij Klinkenberg onder Sassenheim in den nieuwen
autoweg Den Haag Amsterdam, is zoover gereed, dat de tram reeds kan passeeren
Een „gewichtige" inzending op den
centralen fokdag van stamboekvarkens
in de overdekte veemarkthallen te Den
Bosch ter gelegenheid van het 20-jarig
bestaan der Provinciale Commissie ter
bevordering van de varkensfokkerij in
Noord Brabant
Zestig jaar was Maandag het echtpaar
C. Steman en M. Steman Bosland te
Nieuwendam getrouwd en zestig jaar
reeds wonen zij in het zelfde huisje
aan den Nieuwendammerdijk
De mislukte staatsgreep van generaal Cedillo
in Mexico. Cedillo aan den dagelijkschen
srbeid op het land, achter den ploeg, toen hij
nog geen machts-aspiraties koesterde
FEUILLETON
door
LADY TROUBRIDGE.
34)
Beatrice Winsley vond, dat zij haar ziens
wijze handig naar voren gebracht had en
keek mrs. Seton aan met een blik van iemand
wiens bedoelingen ten eenmale verkeerd zijn
uitgelegd.
„Mammie, we kregen pech met den wagen.
Het was zijn schuld niet en de mijne ook
niet. Ik heb niets gedaan dat niet goed was."
Linet keek haar moeder smeekend aan. Doch
mrs. Seton hield haar hand op om Linet te
doen zwijgen.
„Wacht even, lieverd", zei zij voor zij zich
tot haar schoonzuster wendde. „Waarom zou
Linet niet van gedachten mogen veranderen,
Beatrice?" vroeg zij vriendelijk.
Onder den directen blik van die grijze
oogen bloosde mrs. Winsley even. „Maat het
schandaal, Helen...."
„Daar ben ik niet bang voor, Beatrice. Als
het een ongeluk geweest is, kun je daar nie
mand verantwoordelijk voor stellen. Om op
"rond daarvan met iemand te trouwen, zou
belachelijk zijn en dat zou den indruk wek
ken. alsof er iets was, waar zij bang voor
zou moeten zijn".
Mrs. Winsley was eenigszins onthutst toen
zij deze opvatting vernam en begon een uit
voerig verhaal over Linet's ondankbaarheid
en haar eigen onveranderlijke goedheid en
edelmoedigheid tegenover het meisje. Doch
mrs Seton was uitermate sensitief, waar het
haai- kind betrof en zij meende achter al
deze beschuldigingen iets te ontdekken, dat
tante Beatrice niet onder woorden bracht.
„Waarom was je er zoo op gesteld, dat Linet
getrouwd zou zijn, voor ik terugkwam?" vroeg
zij zonder omwegen. „Is er soms nog een re
den, die je me niet hebt verteld?"
„Zij plaatste zich tegen mijn kind en haar
geluk, als je het dan wilt weten." Het was niet
mrs. Winsley's bedoeling geweest, dat te zeg
gen, doch de grijze oogen van mrs. Seton sche
nen haar ertoe te dwingen. „Ik wil daar ver
der niets meer over zeggen. Linet kan het je
wel vertellen, als zij dat wil, maar zij zal de
waarheid van mijn woorden niet kunnen ont
kennen.
Beide vrouwen keken Linet aan. Toen
stond mrs. Seton op.
„Natuurlijk zal Linet het me vertellen",
zei zij ernstig. „Intusschen Beatrice, dank ik
je zeer voor alles, wat je gedaan hebt. Daar
zal ik je altijd dankbaar voor blijven."
Er was iets in den toon van mrs. Seton,
dat duidelijk te kennen gaf, dat zij dit onder
houd als geëindigd beschouwde en mrs. Wins
ley, die zich had voorgenomen veel langer te
blijven, voelde zich gedrongen op te staan en
te vertrekken. Als zij dit wenschte kon Li
net's moeder een uiterst waardige houding
aannemen. Dat gebeurde nu ook. Mrs. Seton
stak haar hand uit ten afscheid en zei:
„Zie je, ik ken Linet, zooals jij haar niet
zult kennen en daarom weet ik ook, dat zij
niet in staat is Tanis op eenigerlei wijze te
kwetsen. Want dat bedoelde je toch, is het
niet? Maar zij is nog heel jong.... te jong
waarschijnlijk voor jouw wereld. Zij is beter
op haar plaats bij mij thuis".
„Dat ben ik met je eens, Helen" zei mrs.
Winsley hatelijk. Zij was er niet ingeslaagd
Helen haar zienswijze bij te brengen, zoo
als zij zich had voorgesteld, doch zij was vast
besloten het laatste woord te hebben. „Linet
past heelemaal niet in de uitgaande wereld
van Londen en wat dat idee van haar be
treft, een rijk huwelijk te doenze doet
verstandiger als zij dat maar heelemaal uit
haar hoofd zet. Geen man", vervolgde tante
Bearice, die in de deur bleef staan en haar
laatste woorden hatelijk en duidelijk uitsprak,
„wil een meisje, dat niet knap is, geen geld
heeft en er bovendien door een avontuur een
twijfelachtige reputatie op na houdt. Meer
heb ik niet te zeggen, Helen".
„Dat hoop ik Beatrice", zei zij snel. „Je
hebt al te veel gezegd".
En hoewel mrs, Winsley de deur zoo luid
zij kon achter zich dichtsloeg, moest zij
zichzelf bekennen, dat zij met die laatste be
schuldiging er niet in geslaagd was, Linet te
kwetsen.
Toen zij weg was, knielde Linet bij haar
moeder's stoel neer en keek haar met haar
blauwe oogen openhartig aan.
„Ik heb Tanis nooit iets bewust in den weg
gelegd, maar er zat wel wat waars in, wat
tante Beatrice zei".
Er mrs. Seton boog zich voorover en ving
de gefluisterde woorden: „Torquil Rowant"
op.
Toen Linet alles tot in de kleinste bijzonder
heden verteld had, sloeg Helen Seton haar
arm om het meisje heen en trok haar naar
zich toe. Het was schemerdonker geworden
in het kleine vertrek.
„Ik begrijp het wel", fluisterde zij. „Maar
Linet, lieverd, je moet dapper zijn en al de
gedachten aan lord Rowant uit je hoofd
„Maar dat kan ik niet, dat kan ik niet",
snikte Linet wanhopig. „Ik houd zoo ver
schrikkelijk veel van hem, Mammy, ik kan er
niet tegen op."
De oogen van de moeder hadden een zachte
en tegelijkertijd strenge uitdrukking, toen
zij over het gebogen hoofdje heen in de verte
tuurde.
„O ja, dat kun je wel, Linet". zei zij vrien
delijk. ,En dat moet je ook. Een man in zijn
positie al is hij niet te goed voor jou dal
is geen enkele man kan, zooals tante Bea
trice hatelijk opmerkte, er niet aan denken
met mijn kleine meisje te trouwen. Wij zijn
maar eenvoudige menschen, Linet en ik ver
wijt me nu, dat ik het ooit heb goedgevon
den je een kijkje in de groote wereld te laten
nemen, waar je toch nooit in kunt leven. Je
moet nu met mij meegaan naar huis en alles
vergeten, alsof het nooit gebeurd is".
Een beetje angstig wachtte zij op het ant-
woodd en zij was opgelucht, toen Linet het
hoofd ophief en haar met betraande oogen
aankeek.
„Ik zal alles wel vergeten, Mammy", be
loofde zij bevend. „Net alsof er nooit iets
gebeurd is."
Doch toen Linet naar Carrie's flat ging om
haar koffers te pakken en om den laatsten
nacht onder dat gastvrije dak door te bren
gen voor zij den volgenden morgen met haar
moeder terugging, zat mrs. Seton alleen in
de vallende schemering en dacht na over de
eerste reine liefde van haar dochtertje. Hoe
onmogelijk het was, het weg te willen praten
met veel woorden; alleen de tijd kon hier
helpen. Zij leed om haar kleine meisje. „Mijn
arme kindje, fluisterde zij in het donker. „Als
die liefde maar niet zoo spoedig gekomen
was en niet op zoo'n wreede wijze".
Later op den avond was Linet in Carrie's
flat bezig haar koffers te pakken. Met de
avondjurken, die zij die weken gedragen had,
pakte zij haar droomen en fantasieën in.
Pakte ook de herinneringen in, vroolijke en
treurige. Die tafzijden jurk met de rose roos
jes. Die had zij gedragen op het bal bij
Lady Keyne, toen zij Nick Rowant voor het
eerst ontmoet had en later gesoupeerd had
met Torquil.
Met het japonnetje over haar arm gingen
Linets gedachten, onwillekeurig terug naar
dat kleine tafeltje in die groote eetzaal,
waa Torquil haar over die vaas met rozen
had iangekeken en gevraagd had: „Waarom
hebt u toch zoo verschrikkelijk het land aan
me, Miss Seton?"
Zij kon zich nu niet voorstellen, dat zij ooit
het land aan hem gehad had en al peinzen
de legde Linet het jurkje tusschen vloeipa
pier. Vreemd, dat zij niet van het eerste
oogenblik af geweten had, dat deze man mei
zijn zelfverzekerde houding, zijn blonde haai
en zijn resoluten mond, eens alles voor haai
zou beteekenen.
Met moeite rukte Linet zich los van deze
gevaarlijke, verboden gedachten. Het was
niet waarschijnlijk, dat zij Torquil Rowant
ooit weer zou zien en het was daarom waan
zin te denken aan den klank van zijn stem en
de uitdrukking van zijn grijsgroene oogen
Het was verstandiger aan haar belofte aan
mammy te denken en aan de terugreis naar
huis en aan al de lieve, bekende dingen, die
haar daar zouden wachten.
Linet was klaar met pakken en bezig de
labels te schrijven, die zij noodig had voor de
treinreis. „Miss L. Seton, The Thatched House
Lower Hartnell" schreef zij met drukletters,
toen de bel bij de voordeur ging en zij hield
even op om te luisteren.
Carrie was uit dineeren en het dagmeisje
had voor Linets eten gezorgd en was toen
ook weggegaan. Er zat niet anders op, dan dat
zij zelf open ging doen en voor zij beneden
was, werd er voor de tweede maal, ongeduldig
gebeld. Wie het dan ook mocht zijn, hij
scheen haast te hebben.
Toen Linet de voordeur opende, deed zij uit
louter verbazing een stap achteruit.
„U", ontsnapte haar, toen zij in het gezicht
keek van Torquil Rowant.
Hij kwam de kleine hall binnen. „Ik moet
me werkelijk verontschuldigen, dat ik op dit
uur kom", zei Torquil en er klonk een lichte
verlegenheid in zijn stem. „maar ik hoopte,
dat u thuis zoudt zijn, om u een boodschap
"an Nick over te brengen".
Wordt vervolgd.).
