HET MYSTERIE
VAN SUNNY SIDE.
Het Prinselijk Paar in gemoedelijk gesprek tijdens den landbouwdag
te Soest, welke Donderdag door H. K. H. Prinses Juliana en Z. K. H.
Prins Bemhard bezocht werd
De Nederlandscbe athletiekploeg, die zal deelnemen aan de Europee- de M eers,e v|i (ui van Fokk is de |uchtvaart-
scne kampioenschappen te Parijs, vertrok Donderdag naar de rransche
hoofdstad tentoonstelling op Schiphol geëxposeerd
Als onderdeel der jubileumfeesten werd Donderdag te Soest een landbouwdag
gehouden, welke door het Prinselijk Paar met een bezoek werd vereerd. De
prijswinnende exemplaren worden voorgebracht
Kolonel C. J. O. Dorren nam Donderdag afscheid als chef van het korps
mariniers te Rotterdam. Een foto tijdens de plechtigheid op het exercitieterrein
te Crooswijk
Aan het Haarlemmermeerstation te Amsterdam werd Donderdag een repetitie
gehouden voor de ontvangst van H. M. de Koningin in de hoofdstad op Maan
dag a.s.
Ifët effen. De ftoorriBfeaer
gjaëft het signaal tijdens de manoeu
vre der Eransohe Alpenjager
Het m.s. „Oranje" is gereed voor de tewaterlating door H. M. de
Koningin op 8 September a.s. van de werf der Ned. Scheepsbouw Mij.
te Amsterdam
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
van
HECTOR JENNINGS.
41) T
Dat was de theorie die ik mij gevormd had,
maar later bleek dat deze nog niet heelemaal
•juist was.
Dien morgen kwam er een telegram van
1 Gertrude.
„Halsey bij bewustzijn; gaat vooruit. Komen
waarschijnlijk over een paar dagen thuis.
Gertrude".
Het was laat voor ik opstond. Ik lag in mijn
bed en keek de vier muren van de kamer rond
en trachtte mij te verbeelden dat achter een
er van een geheime kamer was. Ik besloot van
daag nog te laten onderzoeken of er in het huis
ook een open ruimte was tusschen de buiten
en binnenmuren, en ik trachtte mij te binnen
te brengen wat er precies op het papier had
gestaan dat Jamieson in den zak van Arnold
Armstrong gevonden had.
Er stond „schoorsteen" op, herinnerde ik mij.
Het was de eenige aanwijzing en een groot
huis als Sunnyside had verscheidene schoor-
steenen. Maar toen viel mij plotseling iets
in. De kofferkamer, vlak boven mijn slaap
kamer, had een open haard en een gemet-
selden schoorsteen. Dat was een merkwaardige
weelde, vond ik voor een vertrek dat niet voor
bewoning bestemd was. In mijn kamer bij
voorbeeld was zooiets niet. Ik stapte uit bed
jen onderzocht nauwkeurig den tegengestelden
muur. Er was geen schoorsteenkanaal, in de
hall beneden ook niet zooals ik wist. Zooals ik
al gezegd heb had het huis centrale verwar
ming. In de woonkamer was een groote open
haard, maar die was aan den anderen kant
van het huis. Waarom had de kofferkamer een
radiator en een schoorsteenkanaal? En daar
had ae „geest" dat gat gemaakt!
Een kwartier later was ik boven, gewapend
met een meetlat je, dat als duimstok dienst
moest doen. Ik wilde wel eens weten of Ja-
mieson's oordeel over mijn intelligentie juist
was en ik nam me vast voor hem niets van
mijn vermoedens te vertellen, voor ik hem
iets meer kon voorleggen dan alleen theorie.
Het gat in de kofferkamer was er nog; tus
schen den schoorsteen en den buitenmuur.
Ik onderwierp het opnieuw aan een nauw
keurig onderzoek, maar weer zonder resultaat.
Maar ik kreeg een nieuw idee. Het gat gaf
alleeen een kijkje aan den eenen kant van den
schoorsteen en ik besloot te onderzoeken wat
er aan den anderen kant van den schoorsteen
mantel te zien was.
Ik had geen gereedschap maar na veel
zoeken vond ik een schaar en een hakmes en
ging met koortsachtigen ijver aan het wer.k
De kalk liet gemakkelijik los, doch net lat
werk vereischte meer inspanning. Maar die
inspanning was pure krachtsverspilling. Toen
ik een kaars in de opening kon houden zag ik
precies wat ik aan den anderen kant van de
schoorsteenmantel geizen had, 'n looze ruimte
van dezelfde afmetingen. Het leek niet veel op
een geheime kamer maar wel op een geweldige
teleurstelling.
Jamieson's opinie was dat als zich in het
huis een verborgen kamer bevond, deze in de
buurt van de wenteltrap moest liggen. Ik wist
dat hij, bungelend aan een touw, den wasch-
koker over zijn heele lengte nagemeten en
beklopt had, om een bevestiging van zijn theo
rie te vinden. Ik was juist op het punt hem in
gedachten gelijk te geven, toen mijn oog op
de schoonsteenmantel en den haard viel. Deze
was waarschijnlijk nooit gebruikt geweest en
met een metalen plaat afgesloten. Ik pro
beerde deze los te krijgen en toen dat niet
lukte, toonde een nauwkeurige inspectie dat
deze plaat, in tegenstelling met gewone haard
platen, er niet op gemaakt was, om gemakke
lijk verwijderd te worden. Dat, deed mijn hoop
herleven. Ook in de andere kamer was zoo'n
schoorsteenmantel en haard, eveneens afge
sloten. In beide kamers sprong het rookkanaal
uit het muurvlak naar voren. Ik mat alles
precies met mijn maats tok je na, maar mijn
handen trilden zoo dat ik het haast niet kon
vasthouden. Het rookkanaal was twee en een
halve voet in elk van de twee kamers uitge-
bouwd; dat maakt met de tusschenruimte van
drie voet, die we achter het gat ontdekt had
den acht voet. Dat was een geweldige schoor
steen!
Ik was er zeker van dat ik de geheime kamer
ontdekt had! Dat wil zeggen: de plaats waar
deze lag. Ik was er nog niet in!
Noch het betasten van de met snijwerk
versierde houten schoorsteenmantels, noch
een onderzoek op den vloer naar losse plan
ken, noch een van de andere methoden, waar
van ik in roman's wel eens gelezen had.
hadden succes. Ik kon geen enkel middel
vinden om er binnen te komen en toch was
het waarschijnlijk doodgemakkelijkals
men maar wist hoe! En een nieuwe vraag
kwam bij mij op. Wat zou ik vinden als ik er
in slaagde binnen te komen? De verdwenen
waarden van de Handelsbank, zooals de detec
tive meende? Of hadden we het in dit op
zicht glad mis en had Paul Armstrong alles
meegenomen en in veiligheid gebracht? En als
dat niet zoo was en dokter Walker was in het
geheim, zou deze dan niet het geheim van
de schoorsteenkamer kennen en trachten er
binnen te gaan? En dan lag de vraag voor
de hand: wist hij meer van 't gat, dat we
een paar dagen geleden in de kofferkamer
gevonden haddenX
Hoofdstuk xxxn.
ANNE WATSON'S BEKENTENIS.
Liddy ontdekte het nieuwe gat in de kof
ferkamer, terwijl wij aan de lunch zaten en
jammerend kwam ze de trap af. Ze had mijn
doorweekte en bemodderde schoenen, die ik
per ongeluk had vergeten te verstoppen, in
de hand en hield ze den detective en mij met
een theatraal gebaar onder den neus.
Die zijn van u, juffrouw Rachel, zei ze
op een toon van een rechter van instructie,
bedekt met modder en door en door nat. U
kunt zeggen wat u wilt, maar iemand moet uw
schoenen aangehad hebben.
Maar haar acte van beschuldiging werd
afgebroken door de telefoonschel. Ik werd uit
het ziekenhuis in de stad opgebeld dat juf
frouw Watson stervende was en naar me ge
vraagd had. Ik had niet erg veel zin om te
gaan, maar deed het natuurlijk toch. En toen
ik naar de auto ging die mij naar den trein
zou brengen, maakte Jamieson en zijn assistent.
Burens zich op om nieuwe opmetingen te
gaan doen in de omgeving van de wenteltrap.
Innerlijk verkneukelde ik mij bij de gedachte
hoe ik ze verrassen zou dien avond.
Toen ik in de stad aankwam, reed ik direct
van het station naar het ziekenhuis en werd
onmiddellijk bij juffrouw Watson toegelaten.
Haar krachten waren al sterk verminderd: ze
opende even de oogen en keek naar mij toen
ik naast haar kwam zitten. Ik voelde mij
bezwaard. We waren, zoo door andere dingen
in beslag genomen geweest, dat ik deze arme
stakker gewoon vergeten had.
De verpleegster gaf haar een opwekkend
middel en een poosje later was ze in staat
te praten. En met horten en stooten kreeg ik
het volgende verhaal te hooren.
Ze was ongeveer veertig jaar oud en ze was
de oudste geweest van een moederloos gezin
Alle zusters waren gestorven op één na, de
jongste, Lucy. De oudste zuster had haar
heele hart aan dit kind gegeven. Zeven jaar
geleden toen Anne Watson twee en dertig was
en Lucy negentien, was er een jongeman In
de stad gekomen waar zij woonden. Hij was
op weg naar het Oosten na den zomer door
gebracht te hebben op een bekende ranch in
Wyoming, een van de plaatsen waar rijke lie
den hun zoons heen sturen, om een beetje tot
bedaren te komen en zich te vermaken met
de jacht.
De zusters wisten hier natuurlijk niets van,
ae jongste raakte onder de bekoring van het
knappe gezicht en de aardige manieren van
den jongen man en Lucy Hasweli trad in het
huwelijk met den nieuwen vriend, die ver
klaarde Aubrey Wallace te heeten.
Anne Hasweli was met een timmerman uit
haar geboorteplaats getrouwd geweest en
weduwe geworden. Ze bleef alleen in de stad
achter, want Aubrey nam zijn jonge vrouw
meer neer Chicago, waar ze in een hotel
woonden. Hij was verre van een model echt
genoot en na een paar maanden had hij blijk
baar reeds genoeg van den huwelijksband en
verdween. Het jonge vrouwtje kwijnde weg
van verdriet en kort daarop bij de geboorte
van haar kind, stierf zij. Anne nam den jon
gen tot zich en noemde hem Lucien.
Anne had zelf nooit kinderen gehad en ver
troetelde Lucien zooveel zij kon. Hij was bo
vendien het kind van haar geliefd zusje. Zij
had vast besloten dat Aubrey Wallace het
kind zou laten opvoeden. Zij moest en zou
hem vinden. Het was een blind zoeken ge
weest. Zij zwierf nu hier, dan daar, ging uit
naaien en uit werken om in het onderhoud
van haar en den jongen te voorzien. Tenslotte
besloot zij den jongen ergens in een kinder
pension onderdak te brengen, omdat ze, door
haar voortdurend van huis zijn, hem niet
verzorgen kon zooals zij graag wilde. Ze had
nu de handen vrii en kon een interne be
trekking aannemdR. Haar zwerftochten had
den haar naar deze streek gevoerd; ze kreeg
een plaats als huishoudster bij de Armstrongs.
Daar vond ze Lucien's vader, onder zijn eigen,
naam. Het was Arnold Armstrong!
(Wordt vervolgd)^
