HET MYSTERIE
VAN SUNNY SIDE.
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
van
HECTOR JENNINGS.
14)
Ik zocht een middel om te weten te komen
10e snelof beter gezegd hoe langzaam.
Ie tijd voorbijging. Ik mat vijf minuten af
door mijn pols te voelen; ik rekende 72
slagen per minuut. Maar het duurde een
eeuwigheid en op het laatst raakte ik den
i-el kwijt, zoo dof was ik in het hoofd.
En toenhoorde ik iets beneden mij in
bet huis; een eigenaardig trillend geluid, dat
ik eigenlijk nog meer voelde dan hoorde: het
deed me denken aan het trillend stampen van
motorbrandspuiten, dat ik uit de stad kende.
Een ondeelbaar oogenblik was het alsof mijn
bloed stilstond in mijn aderen: als het huis
eens in brand stond! Maar het volgende
moment wist ik wat het was: het geronk van
den motor. Halsey was thuis gekomen. En
dat vervulde mij met nieuwe hoop. Halsey's
heldere kop en Gertrude's vlugge opmerkings
gave zouden datgene misschien doen waartoe
Liddy's bijgeloof en het combinatievermogen
van "drie detectives niet in staat waren ge
weest.
Na een poosje dacht ik dat ik gelijk had
gehad. Er was beneden iets gaande. Deuren
sloegen, er liepen menschen door de hall en
langs de trappen, opgewonden stemmen dron
gen tot me door. Ik hoopte dat ze dichterbij
zouden komen, maar na een tijdje stierven
.de geluiden weg en ik was opnieuw overge
laten aan de beklemming van mijn angstige
eenzaamheid.
De eerste waarschuwing dat er wat gebeuren
ging, was een steelsch morrelen aan de slui
ting van de schoorsteendeur. Ik had mijn
mond al open om te roepen, maar ik deed het
niet. Misschien hadden dé zenuwspanning en
de slechte lucht mijn energie verlamd, mis
schien was het instinct. Maar wat het mag
geweest zijn, ik zal onbeweeglijk, aan den an
deren kant van mijn kerker bewoog iemand
zijn vingers over het snijwerk van de
schoorsteenmantelen vond het paneel!
Juist kwamen de geluiden van beneden
met verdubbelde kracht terug; ik hoorde
haastig geloop van vele voeten op de trappen
en toen het geluid dichterbij kwam, kon ik
verstaan wat er gezegd werd.
Bewaak de trap van onderen! hoorde ik
Jamieson roepen.
Toen: Drommels, er is geen licht hier.
En een minuut later:
En nu allemaal tegelijk! Eentwee
drie
De deur van de kofferkamer scheen thans
aan den binnenkant gesloten te zijn. Maar
door den aanval, die op Jamieson's comman
do gevolgd was, bezweek zij, viel met een smak
tegen den muur en ik hoorde iemand de ka
mer half binnenvallen. Op hetzelfde oogenblik
hadden vingers den knop achter het paneel
in de juiste richting geschoven; de schoor
steenmantel bewoog van zijn plaats, ging een
eindweegs open en viel weer dicht. Ik was
niet meer alleen in mijn gevangenis! Er was
nog iemand in de duisternis, iemand wiens
adem zwaar en hijgend ging en die zoo dicht
bij mij was. dat ik hem met. mijn hand kon
aanraken.
Ik was verlamd van angst Buiten klonken
opgewonden stemmen. Koffers werden woest
van hun plaats gesleurd, de ramen werden
opengegooid De man, die bij mij in de kamer
was, leunde tegen de schoorsteenmanteldeur
en luisterde. Hij had zijn vervolgers over
troefd. Ik hoorde een zucht van verlichting
iver zijn lippen komen en toen begon hij zijn
weg te banen door de duisternis. Hij raakte
mijn hand aan.
Ik hoorde dat hij in doodschrik zijn adem
inhield. Behalve dat hij zijn hand onmiddel
lijk terugtrok, bewoog hij zich niet.
Na een seconde begon hij langzaam achter
uit te schuifelen. Toen, een beetje opgelucht
door de ruimte die er nu tusschen hem en
mij was, durfde ik roepen en ik schreeuwde
wild, wild, oorverscheurend. En buiten hoor
den ze me.
Hier, in den schoorsteen! Achter den
schoorsteenmantel!
Met 'n vloek sprong de donkere gedaante op
mij af en ik schreeuwde opnieuw. In zijn
blinde woede had hij mij gemist; ik hoorde
hem tegen den muur botsen. Ik maakte oogen
blik kelijk gebruik van het behaalde voor
deelik greep den stoel. Hij stond een
oogenblik stilluisterend blijkbaarhij
ondernam een nieuwe poging en ik deed een
uitval met mijn wapen. Ik dacht dat hij stom
verbaasd was toen hij den duw van den stoel
poot voelde, want hij bleef weer stilstaan en
ondertusschen riep een stem uit de koffer
kamer:
We kunnen er niet in! Hoe gaat dat
verduivelde ding open. De man in de geheime
kamer veranderde van tactiek. Ik wist dat hij
nu op mij toekroop, stapje voor stapje en
ik kon niet uitmaken van welken kant hij
kwam. En toen kreeg hij mij te pakken. Hij
hield zijn hand op mijn mond en ik beet hem.
Ik was hulpeloos, ik stikte halfvan den
anderen kant trachtten ze zich een weg te
banen door den schoorsteenmantel. Hij begon
mee te geven, want een dunne, gelige streep
werd weerkaatst op den muur tegenover mij.
Toen hij dat zag, liet mijn aanvaller mij los;
een seconde later zwaaide de tegenovergestel
de muur geruischloos een eind open, sloot zich
weer en ik was alleen. De indringer was weg.
In de kamer hiernaast!, schreeuwde ik
uit alle macht. Maar de dreunende slagen
tegen den schoorsteenmantel overstemden
mijn geroep. Toen ze mij eindelijk verstonden,
waren een paar kostbare minuten voorbij
gegaan. De vervolging begon en allemaal na
men ze er deel aan behalve Alex, die zich tot
taak gesteld had mij te bevrijden. Toen ik in
de kofferkamer stapte levend en wel, hoorde
ik hoe beneden de wilde jacht aan den gang
was.
Ik moet zeggen, dat Alex, gegeven zijn vurig
verlangen om mij de vrijheid terug te geven,
erbarmelijk weinig aandacht aan me be
steedde. Hij sprong door de opening in de
geheime kamer en greep de geldkist.
Die zal ik in de kamer van meneer Halsey
zetten, juffrouw Innes, zei hij; en ik zal
een van de detectives sturen om er op te
passen.
Ik hoorde nauwelijks wat hij zei. Ik had lust
om te lachen en te huilen tegelijk, om in
bed te kruipen, om een kop thee te drinken,
om Liddy een standje te maken en duizend
andere doodgewone dingen te doen die ik ge
vreesd had dat mij nooit meer beschoren zou
den zijn. En dan de frissche lucht! De zalig
heid van de koele avondlucht op mijn gezicht
te voelen!
Toen Alex en ik de eerste verdieping be
reikten, ontmoetten we Jamieson. Hij was stil
en ernstig en knikte begrijpend toen hij de
geldkist zag.
Wilt u een oogenblik met mij meegaan,
juffrouw Innes?, vroeg hij eenvoudig en toen
ik hem met een kort knikje bevestigend be
antwoord had leidde hij mij naar beneden
naar den Oostelijken vleugel. Ik zag overal
lichten, lantaarns en kaarsen, want het was
zoo laat dat de Centrale van Casanova het al
opgegeven had en een paar dienstboden ston
den met angstige gezichten bij elkaar. Ze
gaven een gilletje toen ze mij zagen en lieten
me zwijgend passeeren. Opeens schoot Alex
zonder veel plichtplegingen langs me heen en
toen zag ik de gestalte van een man, ineen
gezakt onder aan den wenteltrap en Alex
boog zich over hem.
Toen ik dichterbij kwam, ging Winters een
stap achteruit en Alex richtte zich op uit
zijn gebogen houding. Hij keek my over het
roerlooze lichaam aan met ondoorgrondelijke
oogen.
Hij had een ruige, grijze pruik in de hand
en aan mijn voeten op den grond lag de man,
wiens grafsteen stond op het kleine kerkhof
van Casanova: Paul Armstrong.
Winters vertelde de geschiedenis in een paar
woorden. Na een dolle jacht door het huis,
had hij den vluchteling, die door de beneden
verdieping naar den oostelijken vleugel was
gehold (de dakverdieping had geen directe
verbinding met den oostelijken uitgang) bo
ven aan de wenteltrap bijna gegrepen, toen hij
met een sprong langs zijn vervolger heen-
glipte; de trap weer af. Daarbij was deze ge
struikeld en door zijn vaart met een ver
vaarlijke buiteling en 'n heftigen smak op den
grond terechtgekomen. Hij had zijn nek ge
broken en toen Winters bij hem kwam, was
hij al dood.
Toen de detective uitgesproken had, kreeg
ik opeens Halsey in de gaten. Hij stond
in den doorgang van de speelkamer en voor
den eersten keer dien avond verloor ik mijn
zelfbeheersching. Ik sloeg mijn armen om
mijn jongen heen en een oogenblik moest hij,
zoo zwak als hij was, mij ondersteunen. Een
minuut later, toen ik over Halsey's schouder
keek, ontdekte ik iets dat aan mijn emotie een
andere richting gaf, want achter hem, in de
door een paar kaarsen schemerig verlichte
biljart-kamer, zaten Gertrude en Alex, de
tuinman en laat ik er maar geen doekjes
om winden, ze kusten elkaar hartelijk!
Ik was niet in staat om een woord uit te
brengen. Tweemaal opende ik mijn mond:
toen draaide ik Halsey om en wees. Ze had
den geen idee van onze aanwezigheid; haar
hoofd lag tegen zijn schouder, zijn gezicht
was tegen haar haren gedrukt. Plotseling werd
het tafereeltje wreed verstoord door onzen
vriend Jamieson. Hij stapte naar Alex en
tikte hem op den arm.
En, zei hij bedaard, hoe lang zullen u
en ik onze kleine comedie nog voortzetten,
meneer Bailew
.(Wordt vervolgd)..
Amsterdam overtrof zich zelf in geestdrift tijdens de huldiging van H. M. de Koningin op den Dam bij Haar komst in de hoofdstad.
cordon der afzet ting verbroken werd
Het enthousiasme was zoo groot, dat het
Staande in de open calèche dankt H. M. de Koningin voor de toejuichingen der menigte
voor het Haarlemmermeerstation
De calèche arriveert voor het paleis op den Dam.
Staande neemt H. M. de Koningin de toejuichingen
der menigte in ontvangst
Op het Leidscheplein. Een snapshot tijdens den
grandiosen intocht van de jubileerende vorstin in
de hoofdstad
