's Nachts hoesten
SANOSTOL
COLDEN BOY
MAANDAG 7 NOVEMBER '1938
H A A R E E M'S D X 'G BEAD'
I
„Kleuren cn Klanken".
Revue ter gelegenheid van het 100-jarig
bestaan der Beyncs-fabrieken.
Zaterdagavond werd in de groote zaal van
het Gem. Concertgebouw de revue „Kleuren en
Klanken" opgevoerd ter gelegenheid van het
100-jarig bestaan der Beynes fabrieken. De
revue duurde ongeveer 4 uren, van 5 tot 12! En
wij moeten reeds dadelijk zeggen, de stamp
volle zaal heeft zich onafgebroken kostelijk
geamuseerd!
De heer H. J. M. Bekkers, directeur van de
N.V. Kon. Fabr. v. Rijtuig- en Spoorwagens J.
J. Beynes heette de aanwezigen, het perso
neel der fabriek enz. en de gepensionneerden
hartelijk welkom. Aan het slot werd de direc
teur in de revue betrokken. Hij verscheen op
het tooneel en werd toegesproken door een
persoon, den overleden oprichter der Beynes
fabrieken voorstellend; deze hoopte dat de
Beynes fabrieken ook na het 100-jarig bestaan
nog glorieuze tijden zullen beleven.
De hoofddraad van de revue werd gevormd
door een romance tusschen Vulcanus, den God
der Smeden en de Haarlemsche maagd, welke
in het laatste bedrijf bekroond werd met een
verloving, waarin dus het samengaan van de
belangen der Beynes fabriek en die van de
stad Haarlem gesymboliseerd werd.
Tusschen de verschillende ontmoetingen
van Vulcanus en Tulpe (de Haarlemsche
maagd) door werden de eigenlijke nummers
van de feestrevue in een bonte rij opgevoerd.
Het begon bij ft begin, de vergadering der sa
menstellers. Alleraardigst was het tooneelstuk
van twee personen, die ruzie kregen over de
vraag „of 't nou een mes of een schaar was".
Het slot was bijzonder origineel. De samen
stelling van het schema verwekte groote hila
riteit in de zaal, want hierbij kwamen eenige
geïmiteerde personen ten tooneele, die getuige
de reacties van 't publiek, treffend met de
werkelijkheid overeenkwamen!
Geen wonder dat bij deze door het perso
neel van Beynes geschreven revue elke gele
genheid te baat werd genomen om personen
uit de fabriek op bedekte nochtans herken
bare manier ten tooneele te voeren en op ge
paste, geestige manier in het ootje te nemen.
De buikspreker Maestro Visser met zijn pop
August was in één woord af.
De scène „Liefde bij de Batavieren" toonde
man Moerkerk*zal er wel veel toe hebben bij
gedragen, dat het geheel voortreffelijk klopte
en een dermate vlotte indruk maakte dat men
vaak het verschil van deze gelegenheidsrevue
met een revue-die-maanden-loopen-moet niet
kon bemerken. Voorwaar een feestopvoering,
die klonk als een klok.
De muzikale illustratie werd op voortreffe
lijke wijze door Haarlem's Salonorkest onder
leiding van Jac. Stoffer ten uitvoer gebracht.
Js vlug te verhelpen door keel, borst en rug flink
'net deze aangename zalf in te wrijven. Behan
deling voor het naar bed gaan voorkomt bijna
nachtelijke hoestaanvallen.
VapoRub
(Adv. Ingez. MedJ
PROGRAMMA VAN DE HAARLEMSCHE
RADIO CENTRALE OP DINSDAG
8 NOVEMBER 1938.
Progr. I Hilversum I.
Progr. II. Hilversum II.
Progr. Hl: Keulen 8.— Radio P.T.T. Nord
9.20 Keulen 9.50 Parijs Radio 10.20 Radio P.TT
Nord of Diversen 10.50 Parijs Radio 11.20
Ned. Brussel 12.35 Parijs Radio of Diversen
2.20 Keulen 3.20 Fransch Brussel. 5.20 Ned.
Brussel 6.50 Beromünster 7.Ned. Brussel
7.20 Keulen 7.50 Straatsburg of Diversen 8.35
Ned. Brussel? 10.20
Progr. IV: Ned. Brussel 8.Diversen
9.2010.35; London Regional 10.35 Droitwich
1.35 London Regional 1.50. Droitwich 4.15,
London Regional 7.50. Droitwich 8.20 London
Regional 11.20 Droitwich 11.35.
Progr. V. 8.007.00 Diversen.
7.008.00 Eigen gramofoonplatenconcert.
Dansmuziek.
1. Way down yonder in New Orleans
Nat Gonella.
2. Sweetheart let's grow old together
Victor Sylvester.
3. The Japanese Sandman, Joe DaniëLs.
4. Kiss me good-night, M. Winnick.
5. Wild man blues, L. Armstrong.
6. Georgis Medley, Nat Gonella.
7. Add a little wiggle, Ed Lang.
8. Brodway Melody of 1936, Jack Payne.
9. Follow the fleet, Casani Club Orch.
10. Manhattan Shuffle, Ramblers.
11. The man from the South, Nat Gonella.
12. I'll stand bij V. Sylvester.
13. Bei mir bist du schön, M. Winnick.
14. Georgia Bo-do, L. Armstrong.
15. Strange Blues, Nat Gonella.
16. I'll never be the same, Ed. Lang.
17. Duke's Holiday, Ramblers.
18. Sensation Nat Gonella.
8.0012.00 Diversen.
JAARFEEST SCHAAKVEREENIGING
„HET OOSTEN".
Zaterdag hield de schaakvereeniging „Het
Oosten" den jaarlijkschen feestavond in het
feestgebouw Roxy. De voorzitter, de heer C.
Frijn, heette alle aanwezigen hartelijk wel
kom: hij wees op de prettige sfeer in deze
schaakclub. Daarna sprak de heer P. J. Bijl
namens de feestcommissie; hij dankte de
leden voor de medewerking.
De humorist Harry Meyer oogstte veel suc
ces met zijn zelf gesenreven geestige liedjes.
Ook zijn levensliedjes vielen zeer in den
smaak. Zijn partner, de parodist en imitator
Huib Meurs gaf een mooie imitatie van me
vrouw Buziau. De heer C. Seheffer gaf eenige
fraaie soli op de accordeon. Ook werd gekiend
om 30 fraaie prijzen. Na afloop volgde het bal
met attracties onder leiding van den heer H.
Meyer. De dansmuziek werd verzorgd door de
Haarlemsche band „De Jolly Jokers" onder
leiding van S. J. Grootegoed. Tenslotte dankte
de heer Frijn de artisten en de feestcommissie
voor den aangenamen avond.
CLOTILDE SAKHAROFF.
Onder auspiciën van den impresario Ernst
Krauss maakt het beroemde danspaar Clotilde
en Alexandre Sakharoff een tournée door ons
land. 9 November zullen deze „dichters van
den dans" in den Stadsschouwburg te Haarlem
optreden. Op de foto zien we Clotilde
Sakharoff.
Het lekkere levertraan-product!"
BROCADES STHEEMAN 8. PHARMACIA
(Adv. Ingez. Med.)
Nü Sanostol, het levertraanproduct
met frisschen sinaasappelsmaak,
Sanostol, rijk aan vitaminen, in
de voordeelige „familieverpakking"
a f. 2.75. Bevat 2V-. maal zooveel
als de welbekende flacon a f. 1.40.
Sanostol geeft weerstandsvermogen
en kracht aan de kinderen, doch
ook aan U. Vraagt U eens 'n gratis
smaakmonster in Uw apotheek of
drogisterij! Doe het heden.
Thomas More van Henriëtte Roland Holst
leent zich meer voor voordracht dan Sha
kespeare's Romeo en Julia. Het werk brengt
ean actrice niet in de verleiding te gaan
„spelen" om de eenvoudige reden, dat er
niets in te spelen valt. Het komt bij de voor
dracht van Thomas More bijna geheel op den
tekst aan en deze heeft inhoud, kleur en
klank genoeg om te boeien. De personen be
hoeven enkel plastisch en met verhooging
of verlaging van stem te worden aangeduid.
Dit werk ligt Nel Oosthout; die Thomas
More Zaterdagavond in het gebouw van den
Protestanten Bond onder auspieciën van de
Volks-Universiteit voordroeg, zeer goed. Zij
vermag aan den persoon van More ernst,
waardigheid en vooral noblesse te geven en
haar voordracht heeft bezieling genoeg om
deze groote, geestelijk-heroïsche figuur ook
te doen leven. Vooral in het gesprek met den
Bisschop van Cranmer en den Hertog van
Norfolk steeg Thomas More in zijn vastbeslo
tenheid en geestelijke rust tot groote hoogte
en wist Nel Oosthout toch ook 'bewogenheid
in haar voordracht te brengen door contrast
werking met haar scherp typeeren van
Cranmer en Norfolk.
Voor het lyrische mist de stem van Nel Oost
hout den gewenschten milden klank en daar
door maakten de prachtige strophen aan het
slot van I en II door Dance en Mercy ge
zegd veel minder indruk. En dan is er nog
iets, dat de voordracht van deze deelamatrice
schaadt en wel onduidelijkheid door onvol
doende articulatie en het niet genoeg „voor
in den mond spreken". De accoustiek in het
gebouw van den Protestanten-Bond is
vooral wanneer de zaal slecht bezet is zooals
Zaterdag alles behalve ideaal en het ver
huizen van een groot deel van het publiek
naar de voorste rijen was wel een bewijs, dat
de tekst door velen niet voldoende verstaan
werd.
Zooals altijd bij het optreden van Nel Oost-
hout, speelde tot verhoogïng van de stem
ming de heer Albert van Doorn eenige
cello-soli tusschen de bedrijven. Hij speelde
zelfs ook tijdens de voordracht, wat mij niet
altijd gemotiveerd leek en dikwijls zelfs eer
der afleidde dan den indruk versterkte. Het
deed ook eenigszins komisch aan in het pro
gramma te lezen: „Regie van Albert van
Doorn". Dit lijkt mij nog al pretentieus bij
een voordracht van een werk als Thomas
More, waarbij men toch bezwaarlijk van regie
kan spreken.
J, B, SCHUIL.
AGENDA
Heden:
MAANDAG 7 NOVEMBER
Gemeentelijke Concertzaal: Generale repeti
tie voor de uitvoering van „Der Fliegende
Hollander", 7.30 uur.
Frans Hals Theater: „De Parijsche Ondeugd"
2.30, 7 en 9.15 uur.
Rembrandt Theater: „De avonturen van
Robin Hood", 2.30, 7 en 9.15 uur.
Luxor Sound Theater: „Mannequin" 2.30, 7
en 9.15 uur.
Palace Familie Cinema: „Parnell" en „Een
vrouw met fantasie", 2 en 8.15 uur.
Spaarne Theater: „Het lied van de Prairie"
en „Zijn laatste voorpost".
Moviac Uurfilm Theater: Doorloopende
voorstellingen, 2.30—11 uur nam.
Teyler Museum, Spaarne 16. Geopend op
werkdagen van 11—3 uur, behalve 's Maan
dags. Toegang vrij.
DINSDAG 8 NOVEMBER
Gem. Concertzaal: „Der Fliegende Hollan
der". Haarl. Gem. Koor o.l.v. Jan Booda. 8 u.
R.K. Kerk. Kleverparkweg 17: De kern van de
Kath. vroomheid". 8.30 uur.
Bioscoopvoorstellingen 's middags en des
avonds.
Palestina Diorama's, Schotersingel 117a.
Geopend eiken werkdag (behalve Vrijdags),
van 3—5 en 7—9 uur.
hKSJN/T EN LETUREN
HET TOONEEL
CENTRAAL TOONEEL
Wij hadden onzen Stadsschouwburg voller
verwacht, nu Het Centraal Tooneel hier Za
terdag' voor het eerst met „Golden Boy" kwam
het stuk, dat in de voortreffelijke opvoering
onder Laseur's regie in Amsterdam een zoo
groot succes heeft gehad. Want als moderne
voorstelling behoort het tot het beste, dat wij
in de laatste jaren op onze planken hebben
gezien.
„Golden Boy" zou moeilijk ergens anders
dan in Amerika geboren kunnen zijn; het
heeft alle elementen van een goed Ameri-
kaansch stuk. Het is kei-hard, wat niet wil
zeggen, dat het alle gevoel uitsluit, het is ge
spannen van dialoog, staat ver van alle sen-ti-
mentaliteit en is, ondanks zijn 12 tafereelen
toch strak van bouw, zoodat wij er geen enkel
tooneel uit zouden kunnen missen. Het is een
voorbeeld van een modern tooneelspel, boeiend
vol handeling en het gaat in zijn karaktertee-
kening tot het rauwe toe. Men zou het wreed
kunnen noemen, wanneer het tenslotte niet
door een mooie gedachte werd gedragen en de
vader van Joe Bonaparte den Golden Boy
er niet was in al zijn zachtheid en mildheid
als een prachtige, verzoenende figuur.
En tusschen deze tafereelen van harde
business, geldjacht en rauw materialisme
bloeien twee tafereelen op die in het
park van zoo teere, ontkiemende liefde, dat
zij doen denken aan twee zacht-gele rozen
midden in een zwart sintelveld.
Het is geen sympathiek gezelschap, waarin
de schrijver Clifford Odets ons brengt,
maar hij had dit noodig om de verwording van
den golden boy, die zijn ziel verkoopt, te tee
kenen. En men zal moeilijk kunnen ontken
nen, dat het boksers-milieu Voortreffelijk
geteekend is. Alle figuren uit deze harde
zakenwereld, waarin de bokser alleen maar
een machine om geld te verdienen is, leven,
voor ons in hun meedoogenlooze zakelijkheid.
In den dialoog, die aldoor raak en scherp is,
is geen woord te veel en deze herinnert soms
zelfs even aan den tijd van het expressio
nisme.
Tegenover dit boksersmilieu staat het Jood-
sehe gezin van den ouden Mr. Bonaparte, met
in het midden de milde, zachte figuur van
den vader. Ook deze tafereelen treffen door
levendige 'dikwijls zeer geestige teeke-
ning.
En daartusschen staan de twee tafereelen
in het park, waar de liefde tusschen Joe en
Lorna opbloeit, tafereelen, die ook door het
spel van Joan Remmelts en Rie Gilhuys tot
juweeltjes worden. Hoe zeer Rie Gilhuys in
de laatste jaren gegroeid is, hebben wij vooral
(Adv. Ingez. Med.)
in deze twee tooneelen gevoeld. Het was zoo
zuiver van toon, zoo gevoelig en teer, dat het
diepen indruk maakte. En zij kreeg bijzonder
fijn tegenspel van Remmelts, even zuiver en
gevoelig van expressie, zoodat zij beiden in dit
harde stuk uitstegen tot de hoogte van het
immaterieele en ons daardoor sterk ont
roerden.
De heer Schroder heeft in September na de
voorstelling te Amsterdam reeds uitvoerig
over stuk en opvoering geschreven en ik be
hoef daar dus niet op terug te komen. Ook
hier trof de vertooning sterk door het prach
tige nauwsluitende samenspel, waarin in het
bijzonder de stille, milde figuur van de oude
Bonaparte, zoo innig en mooi gespeeld door
Cees Laseur, sterk ontroerde.
Golden Boy had ook hier een heel groot
succes, dat duidelijk uitkwam in het zeer
enthousiaste en langdurige applaus aan het
slot.
J. B. SCHUIL.
THOMAS MORE
NEL OOSTHOUT
A CONTANT PRIJZEN
en toch vanaf 1.— per week. Dat vindt U
alléén bij
DE KLEEDING VERKOOP CENTRALE
SCHAGCHELSTRAAT 19 C.
naast Slager's Verfhandel. - TELEF. 17273
(Adv. Ingez. Med.)
ons dat het vroeger ten minste door den
bril van het heden bekeken nogal komisch
toeging. Jonkvrouwe Pucilla beleefde in een
draagstoel een minder prettig avontuur, dat
onder de toeschouwers echter lachsalvo's ont
ketende. De dichter, die 't dichten niet kon la
ten, was een prachtig geslaagde figuur. Hij
nam met zijn „puntdichten" menigeen er tus
schen en dat sloeg bij een ieder, waarschijnlijk
ook bij de slachtoffers zelf, in.
Leerlingen van Hacob Jamei zongen lie
ver „Het meisje uit het Koor" dan „In berg en
dal". Prachtige types waren deze twee
„meiskes". De onweerstaanbare mama van
„Crissie" (die op de H. B. S. was geweest om
't dak te repareeren) trachtte op een kordate
manier de baas op het bazenkantoor te bewe
gen zoonlief aan 't werk te zetten. Een prach
tig ballet, in de kleurige aankleeding waar-1
van de artistieke smaak van den regisseur der
revue gierman Moerkerk duidelijk te herken
nen was, vormde het besluit van het eerste
deel.
Na de pauze kreeg de onwennige nieuweling
op de smederij eenige gevoelige tikken op zijn
vingers, die hem tot huilen en het publiek tot
onbedaarlijk lachen bewogen.
Het feit dat Beynes' wagens in alle deelen
van de wereld rijden bezorgde ons de kostelijke
scène van de bergklimmerij in Zwitserland,
waarin met een minimum aan tooneelmidde-
len dank zij het kostelijk spel van den gids en
de dame een maximum aan effect werd be
reikt. De xylofonist. die we reeds eerder met
zijn dochtertje hadden gezien, toonde zijn
vaardigheid. Twee treinreizigsters uit 1850 kre
gen het te kwaad met een gemoedelijken con
ducteur. In de spreekkamer werd gedemon
streerd dat de romantiek in dezen zakelijken
tijd nog wel lean voortleven. In een pantomi
me werd ons het „Mysterie van no. 100" ont
huld, dat een humoristisch licht wierp op „den
goeden ouden tijd". Een „snoezig" jongetje
declameerde en daarna kwam een actueele
scène. Een arbeider van de fabriek kreeg een
nachtmerrie, dat het bedrijf Haarlem zou ver
laten. Deze nachtmerrie verkeerde echter in
een prettigen droom, waaruit bleek dat 't be
drijf" in Haarlem bleef. Na een treffende
straatzangersscène, welke ons sterk aan de
„Drei Groschen Oper" herinnerde, kreeg een
conducteur van de paardentram het aan den
stok met eenige onwillige paarden. Daarop
zette de finale, die we reeds hiervoor bespraken
de kroon op de in alle opzichten geslaagde
feestrevue.
De scènes waren stuk voor stuk aardig en
zaten vol met trouvailles. De regie van Her-
Zoo dreef Duimelijntje vele, vele steden voorbij. Kleine vogels
zaten in de bosschen en zagen baar voorbijgaan. En net meisje
hoorde ze zingen: „O, wat gaat daar een lief, klein meisje voor
bij......!" Ze moest er zelf om lachen. Steeds verder en verder
dreef het blad weg. Tenslotte voerde het water Duimelijntje naar
vreemde landen, waar alles weer heel anders was, dan zij tot nu
hadi
(Wordt vervolgd).
Duimelijntje voelde plotseling beweging in het blad komen.
Haastig liep zij naar den rand. Ja hoor, ze dreef weg van de
plaats, waar de padden haar veilig meenden. En daar de visschen
het blad in het stroomend water hadden gebracht, was zij spoedig
heelemaal gerust gesteld. Want na enkele oogenbiikken was zij al
zoover weggedreven, dat de leelijke padden haar vast niet meer
vinden.
Toch was Duimelijntje minder alleen dan zij gedacht had. De
visschen hadden hun nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen.
Stil hadden ze geluisterd naar hetgeen de padden tegen het meisje
hadden gezegd. En toen zij weg waren, staken zij de koppen rond
het plompeblad boven water, om de bruid van de' pad te zien.
zoo zeide de aanvoerder der
I Nauwelijks echter hadden zij het ranke en teere meisje gezien, of
i zij waren het er over eens, dat deze bruiloft niet toegelaten mocht
worden. Maar wat konden z\j doen? Haastig beraadslaagden de
visschen. En al spoedig was er raad geschaft. „We knagen de
I stengels door, dan drijft het blad met het meisje vanzelf weg",
visschen. Zoo gezegd, zoo gedaan!
