WASCHDAG IN RIJSSEN.
De Sprong in het Leven
Als hel waschdag is in Rijssen. De
bewoners van het Overijselsch dorpje
Rijssen kunnen, raison van 1 gulden
per jaar, wekelijks hun wasch doen
op een door rasterwerk omgeven
weide
Evenals vorige jaren wordt ook thans door het
comité .Kerstfeest op zee" in het Waterschouts
kantoor te Amsterdam druk gearbeid aan het
gereed maken der paketten ten behoeve der
zeelieden, die het Kerstfeest op zee zullen vieren
Vlaggen worden samengevoegd voor de versieringen in de Een bloemenhulde voor Koningin Elizabeth van Engeland bij
omgeving van den Dam te Amsterdam met het oog op het haar aankomst aan het Sadler's Wells Theatre te Londen
bezoek dat Koning Leopold van België Maandag aan de voor de bijwoning der uitvoering onder auspiciën van de
hoofdstad komt brengen .London Young Women's Christian Association"
De aankomst van koning Carol van Roemenië met kroonprins Michaël te Dover voor het officieel
bezoek van den vorst aan Engeland
De heer G. W. F. van Hoeven wordt
belast met de leiding van den aan
het Departement van Sociale Zaken
op te richten nieuwen crisisdienst voor
de werklooze jeugd, den Socialen
Jeugddienst
Een herinnering aan 1910 tijdens het bezoek van wijlen Koning Albert van België
aan Amsterdam, in verband met het aanstaand bezoek van Koning Leopold aan
ons land. H. M. de Koningin en de Belgische vorst in het statierijtuig
De onlangs voor de Scheveningsche Haven gestran
de logger „Sch. 102" met toebehooren is Woens
dag te Scheveningen publiek verkocht, waarvoor
vrij veel belangstelling bestond
FEUILLETON
Oorspronkelijke N'ederlandsche roman
door
FELICIA CORDEA.
3)
Juffrouw Tiller voelde, behalve voor Elvi's
misplaatste komma's ook niet veel voor haar
persoontje zelf. Niet alleen wegens haar misda
den tegen de interpunctie, maar vooral door
haar beschaafd en zeker optreden, haar benij
denswaardig slank figuurtje, haar mooi gezicht
je en haar blonde haren. In haar tijd hadden de
\TOUwen tenminste flink wat figuur gehad. Met
dit begrip was ze opgegroeid, en wat haren be
trofhaar eigen waren peper en zout. Dit
blonde poppetje daarentegen had van die nieu-
werwetsche haren en nieuwerwetsche lijnen en
juffrouw Tiller moest niets hebben van nieu
werwetsche lijnen of nieuwerwetsche haren.
Elvi voelde heel goed, dat de hartelijkheid in
de verhouding tusschen de brilslang en haar
zelf wel nooit boven het vriespunt zou stijgen.
Een uur later maakte ze kennis met Mr. Furné
en haar sterk afgekoelde geestdrift borrelde
weer omhoog.
Wat een charmante man!
Toen Elvi zijn kantoor betrad stond hij op en
reikte haar de hand.
„Wat een merkwaardige samenloop van om
standigheden is dit! Ongeveer vijftien jaar ge
leden was ik de advocaat van uw oom, die toen
later gouverneur van Suriname geworden is.
En nu heeft de wind van den tijd mij zyn nicht
je in het huis gewaaid. Ik hoop, dat u zich hier
heel gauw thuis zult voelen. Juffrouw Tiller
hebt u natuurlijk reeds ontmoet?"
Elvi antwoordde bevestigend. Misschien had
haar toon eenigszins bedrukt geklonken, mis
schien was het ook wel zijn menkenkennis die
hem deed zeggen:
„Niet wanhopen! U zult het best met haar
kunnen vinden! Ik zelf ben in het begin ook erg
bang voor haar geweest. Bovendien gaat ze over
drie weken met vacantie".
Elvi was verrukt. Zooveel menschelijk begrij
pen had ze niet verwacht. Ze ging met hernieuw
den moed aan het werk.
Natuurlijk maakte ze in het begin nog fouten,
maar haar bevattingsvermogen en haar goede
wil waren even groot, zoodat ze na drie weken
zoo ingewerkt was, dat juffrouw Tiller met een
eenigszins gerust hart naar Rochefort in België
vertrok, waar zij een bijzonder goedkoop pension
had gevonden.
Toen op den eersten dag van haar afwezigheid
Mr Furné Elvi door de huistelefoon naar boven
riep om dictaten op te nemen, was het een vrij
bekwame jongedame, die aan de daarvoor be
stemde tafel plaats nam. Het viel hem op, hoe
zelden ze hem vroeg een zin te herhalen en met
bevrediging stelde hij vast, dat ze zich geheel
hield aan de plaats, die ze op zijn kantoor in
nam. Toen hij eindelijk gereed gekomen was met
de vele dictaten, was het tijd voor de lunch.
„Ga nu naar huis om te lunchen. Elvi. Je zult
wel moe zijn", zei hij vriendelijk. „Maar kom
niet te laat terug, want ik moet al die brieven
vandaag nog hebben".
„Ik blijf dikwijls 's middags over, omdat ik
zoo ver weg woon. Ik heb nu ook wat bij me. Ik
rust even uit en begin dan direct aan de brieven.
Nog iets anders, Mr. Furné?"
Hij schudde het hoofd en knikte haar vriende
lijk toe. Elvi vertrok.
Het was heel stil en rustig in het groote, koele
kantoor, waar zich niemand anders meer in be
vond. Elvi waschte haar handen, kamde haar ha
ren wat op en poederde haar neus, zonder welke
voorbereidingen natuurlijk geen jongedame haar
lunch gebruiken kan. En ze moest toch ook even
uitrusten.
„Nu, die Tiller verdient haar niet te versma
den salaris ten volle en ook haar vier weken va
cantie", peinsde Elvi aan haar dictaten terug
denkend. „En ik geloof, dat mijn waarde chef,
met zijn knap gezicht mij nog een beetje ge
spaard heeft en dat het werk gewoonlijk nog
langdradiger en misschien ook nog moeilijker is.
Wat een brieven! En die Tiller zwoegt nu al
vijftien jaar aan dit soort werk. Nu, alle respect!
Geen wonder, dat ze een brilslang geworden is".
Elvi werd in haar gedachten gestoord door een
tik op de deur. Deze tik was schijnbaar niet ver
oorzaakt door iemand, die klopte, maar door een
voet, die zijn best deed de deur open te stooten.
Elvi sprong op om te helpen. Voor haar stond
Angela. Ze hield een toegedekt blad in haar
handen.
„Paps zendt me, juffrouw Elvi. Hij vertelde,
dat u beestachtig veel werk heeft, en dat u er
nog niet aan gewend bent. Hij zei, dat u hier
bleef koffiedrinken. Ik heb wat eetbaars mee
gebracht".
Angela deponeerde het blad op Elvi's schrijf
tafel.
Elvi wist een oogenblik niet, wat te antwoor
den. Ze had Furné's dochter meermalen gezien
en ook wel eens gesproken. Maar dit! Ze ver
moedde, dat de chef daarachter stak.
Hij had inderdaad met zijn dochter over Elvi
gesproken.
„Je moest maar eens vriendschap met haar
sluiten, Ans. Ze heeft hier niemand en ze is van
onze eigen soort".
Het feit, dat Elvi werkte, hinderde Angela
trouwens volstrekt niet. Tegenwoordig werkten
aartshertoginnen als winkeljuffrouw en groot
vorsten als kellner. Daar stoorde natuurlijk nie
mand zich meer aan. Elvi leek haar een leuke
meid en Angela was een te eenvoudig sportskind
om er iets anders dan nuchtere ideeën op na te
houden.
„Heb je er iets tegen, dat ik Elvi zeg en een
hapje mee kom eten", informeerde ze, ofschoon
het absoluut te laat geweest zou zijn voor eenïg
protest, aangezien een pasteitje reeds zoo goed
als verdwenen was. „Vindt je het prettig bij
ons?"
Elvi, die nog niet heelemaal van haar verras
sing bekomen was, greep ook een pasteitje en
beet er eveneens een grooten hap uit, waardoor
ze verhinderd was verstaanbaar te antwoorden.
Daarom trok ze hoog haar wenkbrauwen op,
knikte hevig met het hoofd en zei op een toon
van de volste overtuiginghemmmm
hetgeen niets anders dan een volmondige toe
stemming beteekenen kon. In ieder geval, An
gela was met dit antwoord tevreden.
„Griezelig, hè, die juffrouw Tiller?" zei ze
tusschen het laatste hapje van het eerste en het
eerste hapje van het laatste pasteitje door.
„Niets van aan hoor! Een fc^st mensch. Voor
al als ze weg is!"
Angela verslikte zich bijna.
„Dat moet ik Paps vertellen. Die lacht zich
dood".
„O, nee....!" Elvi hield haar hand, waarin
een pasteitje geklemd was, bezwerend omhoog.
„Alsjeblieft niet! Ik vlieg er uit!"
„Geen sprake van! Paps is altijd vatbaar voor
een mop. Mits het een werkelijke goede is. Je
kunt Paps niet beter inpalmen dan door hem op
zijn lachspieren te werken. Je behoeft nooit bang
voor hem te zijn".
„Ben ik toch! Erg!" beweerde Elvi. „En voor
Tiller ook!"
„Koffie?" vroeg Ans, die het gastronomische
deel van het bezoek veel belangrijker scheen te
vinden dan Tiller. Angela scheen een uitsteken
den eetlust te hebben. Ze maakte met haar
flinke, athletische gestalte den indruk van
iemand, die maaltijden waardeert. Daarna haal
de Angela uit den zak van haar vuurroode,
armlooze jumper een doosje sigaretten te voor
schijn, bood er Elvi een aan en stak er zelf
een op.
Elvi W3' verrukt. Ze hoopte vurig, dat ze met
dit meisje vriendschap zou mogen sluiten. Zoo
iets aantrekkelijks had ze nog nooit gezien. En
toch was Angela Furné volstrekt geen schoon
heid. Maar deze gave, sportieve jeugd behoefde
geen schoonheid. Wie zulke ledematen, zulke
prachtige tanden en zulke eerlijke oogen heeft
kon gerust tevreden zijn.
„Ze zwemt zeker veel?" vroeg Elvi.
„Hemmm". antwoordde Angela op haar beurt,
geestdriftig de oogen sluitend. „Maar geen kam
pioen of zooiets. En ook geen kanaalzwemster".
„Ik was Zondagmorgen in zee. Heerlijke bran
ding".
„We zouden een keertje samen kunnen gaan".
„Zalig".
„Dezen Zondag misschien als het goed weer
is". Ik haal je dan af in Risotta".
„Mijn karretje. Ik heb het ding zoo gedoopt. Ik
mocht voor mijn laatsten verjaardag van Paps
een auto hebben en ik hoopte minstens op een
Isotta. Mijn lievelingsmerk, weet je. In de plaats
daarvan kreeg ik van Paps een doodgewone
Chevrolet. Maar om nu de illusie een beetje te
bewaren heb ik het kleine spook Risotta ge
doopt. Maar ze loopt als een kieviet".
Elvi keek onwillekeurig even op de klok.
„Sorry, Angela, maar business first. Ik zou je
vader voor geen geld van de wereld reeds den
eersten dag teleurstellen".
„Begrijp ik". Angela zette alles op het blad,
grinnikte nog even in Elvi's richting en ver
dween.
Elvi werkte den geheelen middag door. De
anderen kwamen terug, er werd thee gedronken
en toen Elvi eindelijk de brieven bij haar chef
bracht, knikten haar knieën.
Maar het werk was goed en in Mr. Furné's
oogen was een ondeugende schittering.
Elvi schold in gedachten Angela uit. Zou die
hem toch verteld hebben wat ze over Tiller had
gezegd? Maar Zondag gingen ze samen zwem
men. Dol! Wat zou Furné er wel van zeggen, dat
ze vriendschap met zijn dochter sloot?
Maar dien Zondag regende het en Elvi moest
bijna drie weken wachten, voordat Angela met
haar per Risotta naar Scheveningen reed.
(Wordt vervolgd).
