De Sprong in het Leven
Tien sluisdeuren, te Schiedam vervaardigd, liggen gereed voor transport naar het
sluizencomplex te Ravenswaay in de verbinding Amsterdam Boven Rijn. Het
totaal gewicht dezer deuren bedraagt 450 ton
FEUILLETON
Oorspronkelijke Nederlandsche roman
door
FELICIA CORDEA.
19)
„Dan zal zij er wel voor zorgen, dat zij gauw
weer trouwt. Als ik mij niet vergis, was er in
dit geval een derde persoon in het spel. Die zal
haar dan zeker wel trouwen".
„Dat weet ik niet. Als deze man -verstandig is,
doet hij dat zeker niet. Met dat soort vrouwen
trouwt men niet".
Dit keer klonk zijn stem zeer overtuigend.
De heer Totulescu-Avarides gaf dus toe, me
vrouw Irene te kennen, scheen echter niet van
plan te zijn haar te trouwen. Zeer interessant!
Maar waarvoor dan de kennismaking met juf
frouw Elvira Sittard?
Voorloopig scheen hij met zijn plannen echter
niet voor den dag te willen komen. Maar hij
bereidde dit voor, en wel. door den indruk te
verwekken, dat hij alles onbelangrijk vond, be
halve Frjiulein Elvira".
„Maar wij moeten elkaar beslist spoedig weer
ontmoeten", zeide hij, toen Elvi aanstalten
maakte om naar huis te gaan. „Maar dan des
avonds. Laten we eens naar die „ganz nette"
operette gaan, die ze in den Princesse-schouw-
burg geven en daarna dansen. Hoe denkt u hier
over juffrouw Elvira?"
„Ik moet zeggen, het klinkt aanlokkelijk".
„Wanneer zullen we dan gaan?"
„Alleen op een Zaterdag of Zondag. En mor
gen kan ik helaas niet".
„Dat duurt echter nog een poosje. Moeten wij
zoolang wachten''"
„Daar is niets aan te doen. Ik kan door de
week niet zoo laat uitblijven. Anders zou ik den
volgenden dag niet geschikt zijn voor mijn
werk".
„Dat is zoo! Ik telefoneer u voor dien tijd dan
nog weL Wat is uw telefoonnummer?" Spoedig
daarna namen ze afscheid. Elvi stond er op al
leen naar huis te gaan.
„Den volgenden keer zal hij wel duidelijker
worden, mijn vriend Avarides! Ik hoop, dat hij
denkt, dat ik te lijmen ben", dacht Elvi, toen
ze naar huis ging.
XII.
Furné deed zelf de eerste stappen voor zijn
dochter. Hij wilde haar terzijde staan bij haar
pogingen, haar geestelijk evenwicht te herwin
nen, en hij deed dit niet half. Furné deed nooit
iets half. Hij schreef aan de Rotterdamsche Aero
Club en gaf zijn dochter als lid op, waardoor ze
automatisch leerlinge werd. Hij ging er zelf heen
en keek eens naar de kleine, kwieke Pander
vliegtuigen en liet zich meenemen voor een
korte rondvlucht. Hij wilde toch eens in een van
de vliegtuigen gezeten hebben, waarmee Angela
zou leeren vliegen.
De piloot-instructeur, Vliet-Lans, steeg met
hem op en Furné zag al gauw, dat deze man het
vliegtuig in elk opzicht volkomen in zijn macht
had.
Hij stelde zich voor. hoe het zou zijn, wan
neer Angela op de plaats zou zitten, waar nu de
piloot zat hij geheel aan haar toevertrouwd zou
zijn. Hij was er van overtuigd, dat het best zou
gaan. Angela zou diet klaarspelen en ze zou het
goed doen bovendien. En al kon hij zich aan
de gedachte, dat zijn eenig kind wilde leeren
vliegen nog niet goed wennen, nu was hij toch
eenigszins gerustgesteld.
Den volgenden dag reed Angela per Risotta
naar Rotterdam. Eindelijk was het dus zoover.
Op het vliegveld aangekomen, stapte ze het aar
dige clubgebouw binnen en deelde mede. dat ze
gekomen was, om haar eerste vliegles te nemen
Ze leerde den heer Vliet-Lans kennen, die haar
het vliegen zou leeren. Hij liet een Pander-vlieg
tuig uit de hangar halen en Angela in de ach-
terzitplaats kruipen, een kunststukje, dat ze al
leen niet klaarspeelde.
Wat was dat ongemakkelijk! Enfin, troostte
ze zich, als men 'n nieuwe sport wil leeren, moet
men de daarbij behoorende ongemakken op den
koop toe nemen.
Ze kreeg de koptelefoon over het hoofd, moest
haar voeten op twee pedalen zetten, zoodat de
stuurknuppel recht voor haar was.
Toen ronkte de motor en het toestel taxide
met horten en stooten over het vliegveld.
Waarom ter wereld maakten ze het terrein
niet een beetje gelijk?
Zulk een vliegveld moest feitelijk zoo glad
zijn als een biljarttafel of voor het minst als
een tennisveld.
O, nu werd het beter. Ze hadden zeker een
goed gedeelte van het terrein bereikt. Het toe
stel bewoog zich nu tenminste zonder horten en
stooten voort
Wel neen!
De stem van den piloot-instructeur weerklonk
..Wij zijn los!"
Ze vlogen! Vandaar natuurlijk dat ze geen
chokken meer gevoeld had.
Onder hen zakte de aardbol steeds dieper weg.
Ze klommen.
Toen maakten ze een groote bocht. Angela
zag het clubgebouw ver onder haar liggen en
Risotta staan, die haar meesteres als het ware
met open mond aanstaarde.
Nu zag Angela pas goed, hoe klein het kar
retje feitelijk was. Dat was beslist geen auto.
Dat was een stofzuiger, die aan hoogmoedswaan
leed.
„Mispunt!' dacht Angela uit de hoogte met
iiepe minachting.
Nu waren ze op vijfhonderd meter hoogte ge
komen en Vliet-Lans deelde haar rustig mede,
dat ze het nu verder maar zelf moest doen.
„Vlieg maar eerst eens rechtuit! Niets an
ders!"
„Best", dacht Angela. „Daar is ook veel aan.
f>o'n beetje rechtuit vliegen".
Met iederen voet op een pedaal geplant, den
,luurknuppel stevig in haar handen geklemd,
-leed Angela een poging om rechtuit te vliegen.
Onmogelijk! Totaal, absoluut onmogelijk!
Angela begreep er niets van. Ze deed toch
precies wat haar gezegd was! Waar luisterde het
ding dan naar, vroeg ze zich vertwijfeld af.
toen ze de acrobatische bewegingen bemerkte,
waarmee het toestel haar pogingen om rechtuit
te vliegen, beantwoordde.
Voor haar zat de piloot en schudde meewarig
het hoofd over zooveel onhandigheid en of
schoon Angela er zich hevig aan ergerde, was ze
hem toch dankbaar, dat hij er zat en het toestel
plus inzittenden voor een snellen, maar zekeren
dood bewaarde. Door de koptelefoon riep hij
haar toe:
„Rechtuit vliegen. Maak maar geen bochten
voorloopig".
„Jawel", dacht Angela spinnijdig, „jij zegt het
maar!"
Ze probeerde het eene pedaal, toen het andere
daarna allebei tegelijk, plus stuurknuppel en
kwam tot de overtuiging, dat een sportvliegtuig
het meest ongezeggelijke vervoermiddel was,
dat er bestond. Geen enkele beweging deed het
ding, nergens luisterde het naar Door alles liet
het zich beïnvloeden, behalve door Angela's ver
twijfelde pogingen.
Een half uur hield zij deze pogingen vol en
zag ze de horizon zenuwachtig op en neer dei
nen, terwijl de stem van den piloot-instructeur
haar in de ooren bonsde en zijn aanwijzingen
haar steeds meer verwarden. Soms, als zij een
bijzonder onhandige stuurbeweging maakte, die
Vliet-Lans dadelijk moest verbeteren, om kwa
de gevolgen te voorkomen, kreeg zij een har
den stoot tegen een hand of een voet, omdat
haar stuurinrichting vast met de zijne verbon
den was.
Toen Angela na een half uur weer vasten
grond onder haar voeten had, geloofde ze niet,
dat ze ooit rechtuit zou leeren vliegen.
Toen Risotta haar naar huis gereden had,
wachte Furné haar op. Hij keek naar haar ge
zicht en haar oogen. Hij was tevreden. Het
harde was er uit verdwenen en had plaats ge
maakt voor een uitdrukking van ergernis over
het mislukken van haar eerste poging, terwijl er
scherpe lichtjes van vastberadenheid in flikker
den.
„Zoo'n ding, Paps, dat ze een sportvliegtuig
noemen, is het meest ongezeggelijke dat men
zich voorstellen kan. Een auto is een kinderwa
gen er bij vergelijken. En de instructeur vond
me zonder twijfel het meest onhandige wezen,
dat er op twee beenen rondloopt".
De tweede les werd wederom aan niets an
ders besteed dan aan rechtuit vliegen. Rechtuit
vliegen en nog eens rechtuit vliegen!
Let op de horizon! Stuurknuppel rustig!
Aan het eind van het tweede uur begon ze het
leuk te vinden en het leek haar dat het kistje
ze begon reeds in de gebruikelijke termen te
denken een heel, heel klein beetje gezegge-
lijker werd. Toen ze na de tweede les op den
grond stond zwoer ze, zichzelf, dat ze het den
derden keer zou klaarspelen. Rechtuit vliegen
zou ze. al ging het ding ook op zijn kop staan.
„O Paps, ik krijg het wel klein. Als dat toe
stelletje zich voorstelt dat het mij de baas is,
dan vergist het zich. Je dochter, Mr. Furné leert
vliegen!"
Het derde half uur vloog ze rechtuit. Angela
genoot Angela was trotsch. Angela vloog recht
uit en hield de horizon op zijn plaats, alsof ze
haar heele leven lang niets anders gedaan had,
dan horizons op hun plaats te houden.
„Rechtuit vliegen, Paps", schepte ze bij haar
thuiskomst op, „niets aan! Ken je zoo! Maar wat
we nu gaan doen, dat is moeilijk! Nu moet ik
bochten leeren maken",
Furné hield zijn hart vast. Figuurlijk natuur
lijk. Bij een bocht kon je wel eens vallen, ge
loofde hij. Maar hij hield zich goed. Hij maakte
grapjes met zijn dochter over bochten. Want hij
had de uitdrukking in het gezicht van zijn kind
gezien. En hij was tevreden.
(Wordt vervolgd).
De laatste toebereidselen voor de K.L.M.-vlucht naar Zuid Afrika ter gelegen
heid van den 100sten Dingaansdag. De .Reiger" wordt op Schiphol in gereedheid
gebracht
In opdracht der regeering is het kamp der
Rotterdamsche Vacantieschool te Hoek van
Holland in gereedheid gebracht voor de ont
vangst der uitgewekenen uit het buitenland
St. Nicolaas arriveerde Maandag per trein in Hoek van Holland, waar de groote kindervriend^
vergezeld van zijn trouwen knecht, begroet werd door Rotterdams burgemeester, mr. P. Oud
De beschadiging aan den
voorsteven van de .Presi
dent Harding", die te Havre
in botsing kwam met den
ingang van het dok
In het Koloniaal Instituut te Amsterdam
worden thans de voorbereidingen ge
troffen in verband met de Nederland
sche deelname aan de Wereldtentoon
stelling te New York in 1939. Een
kijkje bij de werkzaamheden in d«
groote zaal der Indische ofdeeling
De Braziliaansche gezant, Z. Exc. Pedro de Moraes-Barros, heeft Maandag aan H. M. de Koningin
ten paleize Noordeinde te Den Haag overhandigd het Grootkruis in de Orde van den Cruzeiro do
Sul en een op het verleenen van deze hooge onderscheiding betrekking hebbend eigenhandig schrijven
van den president van Brazilië. De gezant verlaat het paleis
Het Engelsche ministerie van Lucht
vaart wordt in een nieuw gebouw
ondergebracht aan Berkeley House
Square te Londen. De verhuizers aan
het werk
