THEE doet je goed!
Begrooting van Sociale Zaken goedgekeurd.
Zitting twintig minuten
geschorst-
ïn Engeland.
Kasteel Bergh afgebrand.
Hei rijtijdenbesluit afgekondigd.
Kunst in Haarlem en
daarbuiten.
WOENSDAG 15 MAART 1939
HAARLEM'S DAGBLAD
3
EERSTE KAMER
Onze deelneming aan de wereldtentoonstelling
te New York.
DEN HAAG Dinsdag.
In de gemeenlijk zoo rustige Kamer van
Vijftig is het heden tot schorsing der beraad
slagingen gekomen, wegens botsing tusschen
den President en een of meer leden.
Wel heeft het al eerder tusschen den heer de
Vos v. Steenwijk en de nat. soc. fractie in
onzen Senaat allesbehalve geboterd, zoodat
de nat. socialisten zelf een tijd lang, veront
waardigd over de leiding, bij alles en nog wat
stemming uitlokten. Dit maal ontstond er
wrijving tengevolge van critiek, door Mr. v.
Bönninghausen uitgeoefend op het feit,
dat de President hem j.l. Vrijdag op een be
paald oogenblik tijdens z'n rede had toege
voegd: „Kunt u niet ernstig blijven?" Zulk 'n
critiek kon de voorzitter niet toelaten en toen
daarop bovendien Mr. v. V e s s e m tegen een
zee van hamerslagen in trachtte te interrum-
peeren, kwam het tot schorsing der beraad
slagingen. Na 20 minuten vond heropening
van de vergadering plaats en zette Mr. v. Bön
ninghausen zijn repliek voort, die in hoofd
zaak ten doel had den heer de Bruyn (R.K.)
van antwoord te dienen, welke senator na een
korte repliek vaïi den heer Hiemstra (s.d.)
zich zeer fel tegenover den nat. soc. spreker
had uitgelaten. Naar aanleiding van een op
merking van den soc. dem. woordvoerder zei
Minister R o m m e, dat aangaande het Werk
fonds de Staten-Generaal binnenkort nadere
mededeelingen zullen bereiken. We vernamen
verder nog, dat van hen die in zorg zijn, thans
gelukkig weer een grooter aantal men-
schen in werkverschaffing werkt. Naar aan
leiding van de repliek van Prof. v. Embden
(v.d.) wees de minister er op, dat zijn Depar
tement op 't gebied van de werkloosheidsbe
strijding het noodige doet, maar dat er geen
sprake is van zelfvoldaanheid of zelfgenoeg
zaamheid.
Jammer vond de minister dat de heer De
Bruyn niet overtuigd was van de juistheid
der ministerieele argumenten in zake niet-
toekenning van kinderbijslagen aan hen die
arbeiden in de werkverschaffing. IJzeren
noodzaak dwong den Minister tot dit besluit;
anders zou hij niet hebben kunnen overgaan
tot het veranderen van 't karakter van werken
in werkverschaffing.
De Minister constateerde, dat Mr. v. Bön
ninghausen (nat. soc.) in tweede instantie
althans zijn in eerste instantie vermelde werk
loosheidscijfers verbeterd had, al had hij zich
nog'iets vergist door te verzuimen de jongste
gegevens te vermelden, waaruit blijkt.' dat in
Januari j.l. het aantal werkloozen 404 duizend
bedroeg, tegen 434 duizend in December daar
aan voorafgaand. Met aanteekening van het
tegen der nat. soc.-fractie ging de begrooting
van Minister Romme er z.h.st. door, waarna
hij het ontwerp betreffende nieuwe regels i z
de paardenfokkerij de nat. soc. Maa-rsingh
o.m. een enkele foktechnische opmerking
maakte en verder vooral contact met belang
hebbende deskundigen aanbeval. Bij het voor
stel tot wijziging' en verhooging van de be
grooting' voor Economische Zaken om nog eens
een half millioen toe te voegen aan het reeds
eerder gevoteerde half millioen voor Neder
land s deelneming (hierbij nog op te tellen 5
ton uit de Indische schatkist) aan de wereld
tentoonstelling te New York, verklaarde Mr
War diBeckman (s.d.) het te betreuren,
dat de kunstenaars niet voldoende zeggen
schap hadden gekregen in verband met de
inrichting aan ons paviljoen. Door het con-
ÏÏoh d€I\ betreffenden tentoonstellings
raad uit kunstenaarskring zal er aan de ar-
breken vertegenwoordlSing heel wat ont-
v^?(UtuH geweest, dat men de inzending direct
heeft betrokken in de sfeer van Economische
Zaken en niet bij Onderwijs, K. en W. heeft
wïï,en' in het Program van de wereld
tentoonstelling staan cultuur, wetenschap en
kunst voorop en niet het economisch belang
Men wilde een „blij Nederland" toonen. Dat
is best, mits men niet vervalle wat nu ge-
w kunststukjes in plaats van
kunst. Het beginsel der oppervlakkigheid
houdt een miskenning ook van onze eigen cul
tuur m Het is werkelijk moeilijk hier geen
satyre te schrijven. Kaas en nog eens kaas is
net, wat men er op onze inzending zooal te
zien krijgt: dat alles zelfs bij wijze van
wandschildering. Deze „kaas-omspeelde blij
heid als representatie van de Nederlandsche
cultuur wraakt spr.
Mr. v. Vess em (Nat.-soc.) verklaarde het
m de gegeven omstandigheden niet verant
woord te achten zooveel geld uit de schat
kist beschikbaar te stellen voor een interna
tionale kermisvermakelij kheid in een vreemd
land. Zulke tentoonstellingen leveren trou
wens den deelnemers nooit economische voor
deden van belang op.
De heer v. Voorst tot Voorst (R.K
greep de gelegenheid aan om te protesteeren.
dat Nederland j.l. Zondag niet bij een andere
belangrijke internationale gebeurtenis (de
kroning van den Paus) vertegenwoordigd was!
Minister Steenberghe ontkende, dat
officieele Nederlandsche instanties deze ten
toonstelling als een kermisvermakelijkheid
hadden aangeduid. De minister klaagde er
over, dat Mr. Wiardi Beekman nu al. louter
op plaatjes, zeer overdreven critiek had uit
geoefend op wat Nederland in New-York gaat
opbouwen.
Slechts één keer zijn zulke inzendingen in
handen van Onderwijs geweest (Parijs)
Brussel en Antwerpen b.v. waren in handen
van Economische Zaken.
Onjuist is ook de voorstelling van zaken
door den S.D. woordvoerder gegeven, alsof de
New-Yorksche wereldtentoonstelling boven
al een kunst-, een cultuur-tentoonstelling zou
zijn. Dit is werkelijk de rollen omkeeren en zoo
is het b.v. van goed economisch belang re
clame voor onzen kaasuitvoer naar Amerika
te maken.
Aan de kunst en de kunstenaars moet na
tuurlijk een zeer groote invloed bij de inrich
ting van zulke exposities worden gegeven. Doch
met onzen Commissaris-Generaal is de mi
nister het volkomen eens, dat er het noodige
dient te gebeuren met het oog op de econo
mische belangen. Spr. gispt de houding van
den voorzitter van den tentoonstellingsraad en
van den door dien Raad uitgevaardigden
boycot: aan de kunstenaars heeft het juist ge
legen, dat tenslotte geen kans meer bestond
op bijlegging van het geschil. De kunstenaars
zijn niet uitgeschakeld, zij hebben zichzelf
uitgeschakeld.
Op de tentoonstelling moet Nederland in
belangrijke mate toonen óók in hoeverre het
économisch kan deelnemen aan den opbouw
van de wereld van mogern. De bedrijfstakken
die juist groote belangen bij uitvoer naar
Amerika hebben, zitten thans niet voldoende
in hun geld om zelf, althans in hoofdzaak,
de Nederlandsche inzending te bekostigen;
daarom moest de schatkist hier bijspringen.
Nu al vast te stellen dat de proef is mislukt
acht de minister niet juist. Overigens is hij
volkomen bereid zijn beste krachten te geven
aan coördinatie tusschen economische en
kunstkrachten op tëntc onstellingsgeibied.
Maar dan moet het coördinatie, niet sub
ordinatie zijn en dan dient het niet zoo te
wezen gelijk de tentoonstellingsraad thans
eigenlijk wilde dat de 'kunstenaars feite
lijk de opperheerschappij hebben en de ande
ren alleen maar een vetorecht zouden mogen
bezitten.
Aangezien we nu voor een voldongen toe
stand staan, wilde Mr. Wiardi Beekman
(s.d.) met zijn fractie niet tegenstemmen. Hij
had echter wel bedoeld tegen „recidive" te
waarschuwen, juister nog voor extra-waak
zaamheid van den kant van het Parlement
om voortaan weer een groot bedrag voor
deelneming aan n' tentoonstelling te voteeren
als niet eerst vaststaat, dat het dan met den
artistieken invloed in orde zal zijn. De nat,-
soc. lieten hun „tegen" aanteekenen en zoo
nam de Kamer de suppletoirs begrooting
tenslotte z.h.st. aan.
E. v. R.
Stadsrozen.
LONDEN, Maart.
Vanmorgen kwam ik in de stad terug met een
bos wilde narcissen die zijn kleiner dan al
de latere, gekweekte soorten, maar veel krach
tiger en met harder gele trompetten en met
een paar takken katjes, zilveren donsjes overal
langs het stevige, sappige hout, hier en daar be
stoven met fijn gouden stof van meeldraden. Het
was een beetje lastig om met zulke wanorde
lijke takken in een ordelijke bus te zitten, en ik
begon me wat schuldig te voelen, vooral toen
een meneer naast me die takken-wirwar hard
nekkig ging observeeren.
Het was een meneer met een glanzend zwar
ten bolhoed, onberispelijk geschoren, met on
berispelijk gestrikte das en met een stijf opge
rolde parapluie (dat embleem van Londensch
kantoorleven, dat sinds Chamberlain wel haast
tot een nationaal symbool is verheven) tusschen
de knieën geklemd. Een meneer, zooals er dui
zenden |ederen morgen naar de City stroomen,
op weg naar een lessenaar binnen kantoor- of
bank muren. Soms zitten ze alleen maar, onbe
rispelijk. Soms werpen ze een blik op de beurs
berichten in het ochtendblad of vullen een kruis
woord-raadsel in. Maar deze meneer staarde
naar die grillige voorjaars-pluisjes en sprak
zoowaar. Eerst aarzelend, om te zien of het wel
in goede aarde viel, en ook uit verbazing over
zichzelf, zoodra het eerste woord hem was ont-
50 ct^
Dit Z ijn hartvormige cachets tegen kou en pijn J
(Adv. Ingez. Med.)
Millioenenbezit verloren gegaan.
Dinsdagavond omstreeks half elf
werd een roode gloed boven het kasteel
Bergh te 's Heerenberg gezien. In aller
ijl werden maatregelen genomen om
den brand, welke men hier vermoedde,
te bestrijden. Niettemin stond tien
minuten later het eeuwenoude kasteel
in lichter laaie.
Kasteel Bergh is bezit van de familie van
Heek uit Enschede, die het vóór den wereld
oorlog kocht van de tak Sigmaringen van het
huis Hohenzollern. Groote sommen gelds heeft
de familie besteed om het kasteel in zijn ouden
toestand terug te brengen, niet alleen architec
tonisch, doch vooral ook cultureel.
Kostbare schilderijen, voortreffelijk
beeldhouwwerk en zeldzame incunabe
len werden in het kasteel bijeenge
bracht en men zal niet overdrijven wan
neer men zegt, dat hier een millioenen
bezit is verloren gegaan.
Van tijd tot tijd bewoonde de familie H. van
Heek het kasteel. Heden zou de familie van een
reis naar Egypte te 's Heerenberg terugkeeren.
Wat de oorzaak van den brand betreft, deze is
nog niet vastgesteld, wel weet men, dat tot een
uur of half tien in het kasteel is gewerkt aan
den electrischen aanleg.
Om half twaalf stortte het dak met groot ge
raas in. Daar de gemeentebrandweer tegen
over deze vuurpoel machteloos stond, werd
assistentie gevraagd van de brandweren van
Arnhem en Emmerik. Om vijf minuten over elf
rukte die van Arnhem uit, tien minuten latei-
trok de Emmeriltsche brandweer naar den brand.
De brandspuit van het kasteel, waarmede
men het eerst den strijd tegen de vlammen aan
bond, haperde in het begin, doch functionneer-
de later naar behoox-en. Verschillende personen,
die te hulp snelden, slaagden er in schilderstuk-
ken en verdere kostbaarheden in veiligheid te
brengen. Verscheidene kunstvoorwerpen uit het
gelijkvloersche gedeelte werden in de rent
meesterswoning ondergebracht. Intusschen
breidde het vuur zich verder uit, zoodat het ten
slotte te gevaarlijk werd zich beneden nog op
te houden.
Het kasteel dateert uit het einde van den der-1
tienden eeuw en behooi-de oorspronkelijk aan
de gx-aven van den Bergh. Omstreeks 1735 werd
het eveneens door brand zwaar geteisterd. .De
tox-en werd behouden.
In 1912 ging het kasteel uit het bezit van
Hohenzollern-Sigmaringen in dat van den heer
H. van Heek te Enschede over. Den laatsten tijd
werden in het kasteel vex-schillende werkzaam
heden uitgevoerd, zooals aanleg van centrale,
verwax-ming, watex'leiding alsmede schilder
werk.
glipt. Ik was trouwens zelf ook een beetje ver
baasd. Niet lang geleden, had ik den hond van
een kennis eenige weken te logeeren gehad: een
rasecht dier, een lang model op korte pooten,
zoodat het zeker niet z'n schuld was, dat hij in
het midden eenigszins doorzakte, en dus de on-
pleizierige eigenschap had, z'n smetteloos lang
wit haar over het zwartig vuile plaveisel te sle
pen en er dus na enkele minuten ontoonbaar uit
te zien. Misschien was het, omdat zulke sneeuw
witte diertjes in dat gedeelte van de binnenstad,
waar ik woon, wijselijk een uitzondering zijn;
maar ik heb in Londen nog nooit zooveel on
verwachte welbespraaktheid ontmoet als tijdens
die routine-wandelingen met Pops. Iedex-een wou
z'n naam weten om hem dan meer persoonlijk
te kunnen aanspx-eken. Wat een schat van een
hond. Had ik hem allang? En een lief karakter?
Dat ook onschuldig voorjaax-sbloeisel den cor-
x-ecten afstand, dien wij stilzwijgend op bussen
en in trams en undergrounds bewaren, kan over
bruggen, was een nieuwe ontdekking. Die ten
slotte, toch ook weer zoo vreemd niet was. Want
het meerendeel der Engelsche bevolking moge
dan genoegen .nemen met een leven in fabrie
ken en kantoren, ergens moet de natuur toch
opbreken. Vandaar misschien de weelderig groe
ne, glooiende golf-terreinen. Vandaar zeker de
vriendelijke en zorgvuldig aangelegde stadstuin
tjes. Dat tuintje neemt een Engelschman min
stens even ernstig als z'n hond. Daar rolt en
knipt hij een stukje groen grasveld, daar maakt
hij pergola's voor rozen; kleurige bloembedden
gekunstelde stukjes rotsmuur, en dat alles om
geeft hij door een keurig geknipte dichte heg.
Vader, die door de week met een stijven bol
hoed naar z'n werk gaat, duwt daar Zaterdag
middag een grasmachine en doet dat bloots
hoofds en met opgerolde mouwen. En het nood
lot wil, idat hij bij die ontspanning al bijna weel
een even typisch nationaal verschijnsel is, als
wanneer hij met z'n opgex-olde parapluie uit de
bus stapt.
„Zulke mooie katjes heb ik nog nooit gezien.
Zoo fluweelig en zoo forsch", zegt deze meneer
naast me. En zijn gedachten gaan plotseling ver,
verrassend ver, als hij er op laat volgen: „die
moeten wel ergens heel besciiut hebben gestaan,
buiten den wind en in de luwte".
Ik beschrijf de plaats, waarvan hij onbewust
moet hebben gedroomd: een klein valleitje, aan
vier kanten door heuvels omgeven. Daar staat
de boom, leunend tegen een gx-ijs steenen schuur
en met z'n wortels half in het water van een
stroompje, dat juist daar een waterval vormt en
met veel drukte van steen tot steen valt.
Dan zijn we stil eix ons zeer bewust, dat in de
stad zulke wilgen niet gx-oeien.... Tot hij het
gesprek weer opneemt, en daar heb je het al: hij
heeft zelf een tuintje, woont in een van de bui
tenwijken. Het kost hem bijna een uur iederen
morgen om naar z'n werk te komen en de hui
zen staan ook daar diclx op elkaar gebouwd.
Maar hij heeft dan toch zijn tuintje, wat eigen
gras om de voeten op te zetten. Rozen zijn z'n
speciaiteit. Ongelooflijk wat een nieuwe soorten
er steeds bijkomen. Als je het hem vraagt, zijn
de bestaande hem goed genoeg. Rozen zijn naar
zijn meening de mooiste bloemen. Maar je moet
natuurlijk de diverse soorten een beetje kennen,
en weten hoe er mee om te gaan. Daar zit heel
wat werk in. Ze volgens de eischen snoeien is
een kunst, die ook niet iedereen verstaat. Maar
in den zomer beleeft hij er zijn plezier van. Wat
een kleuren en geuren! Natuurlijk, je moet er
aardigheid in hebben. Maar dat heeft ie. Besteedt
er vrijwel al zijn vrijen tijd aan.
„Die katjes zijn volmaakt", zegt hij dan
abrupt, blijkbaar besluitend dat hij genoeg over
z'n tuinpleizieren heeft uitgewijd. „Jammer dat
ze zoo niet voor altijd te bewaren zijn".
Ik bied ze hem aan. Ik kan immers de volgen
de week zelf weer nieuwe plukken. Maar dat
had ik toch heusch niet moeten doen. Nu zit hy
er een beetje mee. Hij zegt, dat het erg vx'ien-
delijk is, maar dat hij ze mee naar kantoor zou
moeten nemen. Wat hij bedoelt is, dat dat na
tuurlijk niet gaat. De Londensche City is een
wereldcentrum en waar zou het Britsche prestige
blijven als een man, die in z'n eene hand een
netjes opgerolde parapluie draagt, in z'n andere
een bos spruitende wilgentakken houdt?
Voorjaar en bloemen en grijspax-elen katjes en
zoete x-ozen, het is alles heel mooi en heel best
maar achter de heg, achter de veilige dichte,
gladgeschoren heg van het tuintje.
En dit is: de stad en de bus en het kantoor.
Hier zijn we daar zelfs al. Aan den voet van dit
vex-zekeringsgebouw met veel verdiepingen en
veel kleine raampjes stopt de bus. Ik wensch
hem veel succes met zijn rozen dit jaar. En dan
stapt hij, kwiek, net als alle andere heeren met
bolhoeden, die van deze en andere bussen af
stappen, het kantoor binnen. Zakelijk, manne
lijk geen mensch zou durven vermoeden,
dat z'n neus ooit met plezier de geur van een
pas open i-oos heeft geregistreerd. En dat is on
getwijfeld naar zijn zin.
Toch zal hy Zaterdag gaan kijken of die nieuw
geplante rozen het doen, of ze uit beginnen te
loopen
Vr. S.
In Mei van kracht.
Vandaag is verschenen Staatsblad no. 842
tot afkondiging van het Rijtijdenbesluit.
Van bevoegde zijde wordt medegedeeld, dat
het in het voornemen ligt de Rij tijden wet 1936
en het Rijtijdenbesluit in den loop van de
maand Mei a.s. in werking te doen treden.
De regeering is van meening, dat den betrok
ken werkgever-s aldus alleszins voldoende ge
legenheid wordt gelaten om tijdig de maat
regelen te nemen, welke noodig zijin om de
bedrijfsregelingen aan de wettelijke voor
schriften aan te passen.
In groote lijnen bevat het Rijtijdenbesluit
de volgende regeling:
Verboden wordt op den openbaren
weg een motorrijtuig te besturen in
een toestand van oververmoeidheid,
of gedurende meer dan vijf uren, ten
zij voldoende onderbrekingen van den
rit hebben plaats gehad, of op grond
van andere feiten of omstandigheden
aannemelijk is, dat oververmoeidheid
(Adv. Ingez. Med.)
Henri Matisse op de Fransche
tentoonstelling in Amsterdam.,
Een paar dozijn doeken van dezen, thans
bijna zeventig-jarigen meester der jongeren,
bieedn nu wel gelegenheid een overzichtelijk
idee van zijn kunst te krijgen, waartoe een
boekje als dat van Courthion, dat ik hier des
tijds aankondigde, met zijn vele reproducties,
toch nog niet zóó schoone kans geeft, omdat
bij Matisse, meer nog dan bij anderen, de
qualiteit van de kleur het meest kenmerkende
is. Zijn kunst zal in haar wezen in de eerste
plaats door schilders gewaardeerd worden.
Het visueel genieten van een kleur-toets, van
een kleur-arrangement, daartoe drijft dit
werk in de eerste plaats. Die arrangementen
hebben niets toevalligs of impulsiefs als bij de
impressionisten, ze zijn tevoren verstandelijk
overwogen en opgebouwd en ze zijn onderling
heel geestig en luchtig verbonden door een
speelsch, slechts aanduidend lijnencomplex,
dat niet de pretentie heeft alles te vertellen,
doch .slechts als bindsel der kleurmotieven wil
dienst doen en soms een decoratieve sierlijk
heid aan de schildering toevoegt. Hij staat
dus al ver van de impressionisten af, van wier
charme bij het beelden van een treffend mo
ment in de natuur hij moedwillig afstand
doet, om niet op het momenteele maar op
het duurzame in de verschijning den nadruk
te leggen.
Tegenover Picasso, den zich steeds wente
lenden toovenaar, is Matisse één melodieuse
rust; bij den eersten is het voortdurend Pi
casso waarvoor men zich interesseert, bij
Matisse blijft de peinture de hoofdzaak. Men
vindt bij den laatsten verwantschap met
Delacroix, maar dan met den Delacroix der
eerste aanzetten en ideeën, niet met dien der
groote compositie-stukken, waarin inhoud der
voorstelling mede hoofdzaak is. In de samen
stelling van beider palet is inderdaad over
eenkomst en in schrift en houding der rus-
tende figuur op ons plaatje is zeker iets dat
aan Delacroix doet denken, terug te vinden.
Onze reproductie geeft, zij het dan slechts
in zwart en wit, toch wel degelijk de gemak
kelijk te herkennen schriftuur of oenseel-
streek van Matisse weer. Het lijkt een losse
werkwijze zooals hij met een slechts schijn
bare nonchalance zijn vlak vult met kortere
of langere toetsen kleur, die echter in hun
onderling verband een zorgvuldig berekende
harmonie teweeg brengen, in de meeste ge
vallen met een maar matige hoeveelheid
kleuren, doch die dan wel fijn zijn genuan
ceerd.
Principieel is er dus In Matisse's techniek
iets van het pointillisme van Seuzat te vin
den, alleen wordt die stippeltechniek door hm
vexbazend verruimd en veel vi-ijer toegepast
Maar in den groïxd berust het scheppen van.
licht en atmosfeer door het naast elkaar
stellen der grootere verftoetsen op eenzelfde
inzicht.
Met Cezanne heeft Matisse gemeen, dat men
het werk slechts ontstaan kan denken in het
sterke licht van het Zuiden van de Midi, de
Riviera en de kusten der Middellandsche Zee.
Daar ontstonden dan ook de talrijke interieurs
met of zonder figuren, waar het licht door
half geopende houten gordijnen binnen
zweeft, waar met enkele arabesken een
kamerinventaris wordt aangeduid, met een
enkele contour een figuur wordt neergezet.
Daar vond hij de parken en tuinen, zooals die
waarin onze lezende jonge dame hier, ligt uit
te rusten en waar hij gelegenheid vindt de
rood en blauwe gestreepte stoelbedekking zon
der hinder in de door ilcht doorwasemde groe
nen op te nemen. Dat de schijnbaar zoo opper
vlakkige schilder in staat is met een kleinig
heid een juiste stofuitdrukking te presteeren.
kan men het zij in het voorbijgaan opge
merkt aan de rieten zijstukken van den
ruststoel opmerken. Die zijn in alel simpelheid
prachtig van materiaal-suggestie.
De in Amsterdam geëxposeei-de werken om
vatten een ai'beidsperiode van bijna veertig
jaar; een bloemstuk is uit 1905, een paar fi
guurstukken ontstonden het vorig jaar. Het
hierbij afgebeelde is uit den rijpen midden-
tijd en 1923 geschilderd. Doch door het ge-
heele oeuvre afgezien dan van enkele din
gen uit zijn begin-jaren, die onder den in
vloed der oude meesters uit het Louvre ston
den loopt een consequent doorgevoerde
tendens, het neo-impressionisme den rug toe
te draaien en zooals hij dat zelf uitdrukte
„te zoeken naar stabiliteit in de beelding
der verschijningen".
Matisse kwam niet vóór zijn 25e jaar aan
het schilderen toe, daar zijn familie hem
graag notaris had zien worden en hij daartoe
te Parijs rechten was gaan studeeren. Maar
in die voor de kunst levendige jaren tus
schen 1890 en 1900 werd hij te Parijs door de
passie voor de schilderkunst bevangen en
kwam studeex-en op het atelier van Gustave
Moreau, die een uitnemend inspirator moet
gewe.est zijn, gezien de talrijke zeer uiteen-
loopende groote artisten die van zijn voor
lichting hebben geprofiteerd. Matisse kopieer
de aanvankelijk veel in het Louvre oude
Hollanders vooral tot hij in de eerste jaren
onzer eeuw een eigen weg insloeg, dien hij
verder zou blijven volgen.
J. H. DE BOIS.
van den bestuurder niet aanwezig is.
Het goederenvervoer per motorrij
tuig op Zondag wordt beperkt. De
regeling is met eenige wijziging over
genomen uit het Rustdagbesluit voor
transportarbeiders te land 1929, welk
laatste besluit overeenkomstig wordt
gewijzigd.
Voorts bevat het Rijtijdenbesluit be
palingen met betrekking tot arbeids-
en rusttijden.
Deze bepalingen gelden voor personen, die
als bestuurder van een motorrijtuig in dienst
betrekking werkzaam zijn en voor personen,
die anders dan in dienstbetrekking een motor
rijtuig besturen, waarmede personen of goe
deren tegen vergoeding van welken aard ook
worden vervoerd. Uitgezonderd zijn echter
onder meer degenen, die door het districts
hoofd der arbeidsinspectie zijn erkend als/of
gelijkgesteld met handelsreizigers of particu
liere chauffeurs.
Behoudens in het besluit opgenomen uitzonde
ringsbepalingen zijn de arbeids- en rusttijden
in het algemeen als volgt geregeld:
t
De werktijd bedraagt ten hoogste 10
uren (voor bestuurders van taxi's en
huurauto's 11 uren) en 55 uren per
week (voor bestuurders van taxi's en
huurauto's geldt het weekmaximum
van 55 uren, voor door den minister
van Waterstaat aan te wijzen gemeen
ten is het weekmaximum 60 uren).
De diensttijd, dit is de werktijd met
inbegrip van tusschenliggende rust
tijden mag ten hoogste 14 uren bedra
gen voor bestuurders van taxi's en
huurauto's 12 uren), terwijl tusschen
twee diensttijden een onafgebroken
rusttijd van ten minste 12 uren moet
liggen.
Eenmaal per week moet een onafgebroken
rusttijd van 30 uren worden gegeven, waarin
ten minste eenmaal in drie weken de Zondag
moet liggen. Nachtarbeid wordt beperkt tot
zes malen werken tusschen 1 en 6 uur des
voormiddags in een tijdvak van twee weken,
met dien verstande, dat de bestuurder van
een vrachtauto meer dan zes malen mag wer
ken van 3 tot 6 uur des voormiddags, indien
hij in het betreffende tijdvak van twee weken
geen enkele maal tusschen 9 uur des namid
dags en 3 uur des voormiddags werkt.
De personen, op wie de voorschLiften be-
ti-effende de arbeids- en rusttijden van toe
passing zijn moeten een wei'kboekje bij zich
hebben, dat op vertoon van een geldig rij
bewijs wordt afgegeven door den burge
meester van de gemeente, binnen welke de
bestuurder woont, tegen betaling van f 1.
voor het eerste boekje. De betaling is niet
verschuldigd voor het eerste werkboekje bin
nen twee maanden na de inwerkingtreding
van het Rijtijdenbesluit aangevraagd indien
bij de uitreiking er van een ten name van
denzelfden persoon luidende rustdagkaart
voor het jaar 1939 wordt ingeleverd; in het
werkboekje moeten door den houder onder
meer gegevens betreffende het tijdstip van
aanvang en einde van de werk- en rusttijden
worden ingevuld.
Gemeente-ontvanger voor de
rechtbank.
Voor de rechtbank te Roermand stond Dins
dag terecht de gemeente-ontvanger van Te-
gelen C, H. B„ verdacht van verduistering
van gemeentegelden. Het totale bedrag der
verduisteringen bedroeg pl.m. 4500 gulden,
doch ter vereenvoudiging der strafzaak had
de officier van justitie alleen een verduiste
ring van zeshonderd gulden in de dagvaar
ding opgenomen, zijnde het bedrag dat de
gemeente-ontvanger op 16 Januari uit de kas
had genomen, toen bij een accountantsonder
zoek de malversaties ontdekt dreigden te
worden. De verdachte had van deze zeshon
derd gulden een gedeelte thuis achter gelaten
en was met de rest in een aanval van rade
loosheid de Belgische grens ovei-gegaan. Na
enkele dagen rondgezworven te hebben heeft
hij zich bij de politie gemeld en een bedrag
van pl.m. vierhonderd gulden teruggebracht
De officier van justitie nam aan, dat ver
zachtende omstandigheden aanwezig waren,
en eischte een vooi-waardelijke gevangenis
straf van twaalf maanden.
