„THETIS" VIERT HAAR EERSTE LUSTRUM
CONTRABANDE
Lebrun en Daladier op de eeretribune tijdens de onthulling
van het monument ter nagedachtenis aan wijlen president
Loubet te Montélimar
Van de Koenensluis in de Koenenkade nabij het Boschplan
te Amsterdam worden de deuren vernieuwd. De werkzaam
heden in de landelijke omgeving
De hevige regenval zette Dinsdag te 's Gravenhage vele wegen blank. Auto's
nemen een bad in het viaduct bij de Troelstrakade
FEUILLETON
Uit het Engeisch van
HEADON HILL.
(Nadruk verboden).
26)
In de val.
Bessie had al haar zelfbeheersehing noodig
>m geen angst te toonen. Op een teeken van
Itapleton volgde ze hem door de onderaard-
iche ruimte; zoover zij kon zien, was die
ledig. Het vertrek was in de rotsen uitgehou
den. Aan één kant zag het eruit alsof er een
soort grond verschuiving had plaats gehad,
een hoop losse steenen vervingen daar den
massieven rotsmuur. Aan het verste eind was
nog een zware houten deur. gesloten met een
hangslot, dat Map'.eton opende
Nu miss Calloway, ga binnen, zei hij ter
zijde tredend om zijn aarzelende bezoekster
te laten passeeren. Ik zal je een beetje
meer licht geven, dan zul je in staat zijn ten
volle de nieuwsgierigheid te bevredigen, waar
aan ik het genoegen, om je gastheer te
zijn, te danken heb.
Nadat hij de deur had gesloten en gegren
deld. stak hij een half dozijn lampen aan.
welke aan haken in den muur hingen Bessie
keek verbijsterd rond. Deze kamer was even
eens in de rotsen uitgehouwen, maar ze stond
vol met allerlei vreemde dingen.
In het midden stond een lange tafel op
schragen en op deze tafel lag een collectie
voorwerpen en gereedschappen, die Bessie
nog nooit gezien had. Een fototoestel en een
toestel voor Magnesiumlicht waren aan het
eind van de tafel geplaatst. Rollen papier
lagen bij stapels houten en metalen blokken
Ook een electrische batterij merkte ze op.
Mapleton liet zijn sarcastischen blik rusten
op het angstige gezicht van het jonge meisje.
Dit is mijn afdeeling van de smokkelzaak,
zei hij, aan zijn snor draaiend. Toen de hoog
geboren graaf aan zijn smokkelzaak begon,
was hij wel gelukkig om een bondgenoot als
mij te vinden, niet?
Ik begrijp het niet, mompelde Bessie. Ze
begon te gelooven. dat haar antipathie tegen
dezen man haar ertoe had gedreven iets heel
onbezonnens te doen, dat hij misschien toch
in dienst was van Lord Purbeck.
Je begrijpt het niet? kwam het spotten
de antwoord. Het is anders duidelijk ge
noeg, zou ik denken, dat ik ook tot de smok
kelaarsbende van den graaf behoor. Waar
zouden anders al deze dingen voor dienen?
Bessie zweeg. De duivelsche sluwheid van
dezen man belette haar te denken.
Zal ik je eens wat vertellen? Ik geloof
er niets van dat je in het vertrouwen van Lord
Purbeck bent, vervolgde Mapleton. Ik ge
loof dat je er een beetje naar geraden hebt
en mij hebt bespionneerd. om de rest gewaar
te worden. Voor ik je kan laten gaan, moet je
eerst een paar vragen beantwoorden, waaruit
ik zien kan, dat je werkelijk in het geheim
bent.
De eenvoudige Bessie was niet opgewassen
tegen zooveel gemeene schranderheid. Ze was
als was in zijn handen. In haar verlangen om
zich te rechtvaardigen, beantwoordde ze zoo
volledig mogelijk al zijn slim overlegde vra
gen; geen oogenblik vermoedend, dat deze
iouter gebaseerd waren op veronderstellingen.
Het resultaat was, dat Mapleton een kwartier
later een vrij nauwkeurig inzicht had gekre
gen in Lord Purbeck's smokkelonderneming!
Aan het einde van het verhoor deed hij alsof
hij het meisje niet vertrouwde. Ja. zei hij,
je hebt wel enkele dingen opgevangen. Maar
er zijn een heeleboel leemten in je mededee-
lingen, die het onmogelijk maken je bewering
te gelooven, dat je in het geheim bent Boven
dien, als dat zoo was, zou zijn lordschap het
mii wel hebben gezegd. Na wat je hier van
nacht hebt gezien kan ik je natuurlijk maar
niet zoo laten gaan!
Niet laten gaan? bedoelt u dat ik hier
moet blijven, hier beneden, in de groeven?
stotterde Bessie, schuw kijkend naar de ge
grendelde deur.
Dat is precies wat ik bedoel, antwoordde
Mapleton wreed. Je weet er te weinig van.
om me te overtuigen, dat je aan onzen kant
staat en te veel, om je vrij te laten rondloopen
na wat je hier gezien hebt. Ik moet over deze
zaak nadenken en het zal verder veel afhan
gen van wat Lord Purbeck morgen zal zeggen,
als ik hem deze heele geschiedenis vertél.
Dit laatste wekte weer haar wantrouwen
Ze geloofde niet. dat Lord Purbeck en Lady
Madge hem vriendelijk zouden ontvangen,
als hij hun zou komen vertellen, dat hij haar
in dat hol had opgesloten.
Wanhopig schatte haar oog haar tegen
stander. Ze begreep, dat ze het in een worste
ling tegen hem zou afleggen, maar als ze erin
zou slagen de tunnel te bereiken, zouden haar
vlugge voeten het ongetwijfeld van hem
winnen.
Maar de deur was gegrendeld, met zware,
roestige grendels. Het was echter haar eenige
kans en ze vloog op de deur toe. Den boven
sten grendel had ze los en toen ze zich bukte
naar den ondersten, floot een kogel langs haar
oor en bleef zitten in het ruwe, eiken paneel.
Wild van angst begon ze te gillen.
Dat gillen kun je gerust laten, lachte
Mapleton cynisch. Weg van de deur daar!
Anders schiet ik hooger!
Een oogenblik later greep hij haar bij de
pols en sleurde haar naar het andere eind
van het hol, waar weer een andere deur toe
gang gaf tot een kleinere ruimte. Hij duwde
haar naar binnen en sloot de deur.
Met een beetje duisternis en eenzaam
heid zullen we haar wel klein krijgen, en an
ders moeten we maar eens zien wat de honger
kan doen. mompelde hij.
Hij ging terug in zijn „laboratorium" en
wijdde enkele oogenblikken zijn aandacht aan
aan een porceleinen bak, waarin draden liepen
uit de electrische batterij. Hij haalde er een
paar metalen platen uit en dompelde andere
in de vloeistof, waarmede de bak gevuld was.
Daarop nam hij zijn electrische lantaarn,
doofde de olie-lampen en aanvaardde den
terugtocht door de tunnel.
Staat van oorlog.
Hector zat te rooken en te peinzen in zijn
kamer van Martha's huisje. Hij had juist
twee telegrammen van de Lynx ontvangen en
geen van beide waren bijzonder bemoedigend.
Een ervan meldde, dat inlichtingen waren
ingewonnen aan het Waterloo Station en dat
niemand, die beantwoordde aan de beschrij
ving van Bessie Calloway, dien bewusten
morgen was uitgestapt. Er waren maar weinig
passagiers geweest en men was heel zeker op
dit punt. Hector was niet overtuigd, dat daar
om dit spoor valsch was, misschien waren ze
uit gestapt aan een voorstad-station. Hij zou
daar zelf verder onderzoek naar doen.
Het andere telegram betrof de rekening
van Mr. Lucien Sharp. Een van de redacteu
ren had den Directeur van de bank persoon
lijk gesproken en deze had meegedeeld, dat op
deze rekening al jaren niets was omgegaan.
Er stond een crediet-saldo van veertien shil
ling en elf pence op en deze had men jaren
geleden reeds afgeschreven als „niet opgevor
derd saldo". Niemand wist verder iets van
dezen mijnheer Sharp. Hij had indertijd een
adres opgegeven, dat een derde rangs pen
sion bleek te zijn en dat sindsdien verschil
lende keeren van eigenaar was verwisseld.
De rekening was geopend met 1000, waar
van telkens kleine bedragen waren opge
vraagd.
Hector las beide telegrammen nog eens over
en toen keerden zijn gedachten terug naar
Mapleton. Hij had het idee, dat deze op de
een of andere manier achter de waarheid om
trent de marmergroeven was gekomen en dat
hij toen had getracht nadere bijzonderheden
gewaar te worden om zijn afpersingspoging
kans van slagen te geven. Hij had missschien
geraden, dat de Calloway's in het geheim
waren en daarom Bessie ontvoerd en haar
door bedreigingen aan het praten gekregen.
Het leek nu ook heel waarschijnlijk, dat het
Mapleton was geweest, die den Ier Cassidy
had gedood.
Hef zenuwachtige hoesten van Mapleton in
de kamer tegenover de zijne irriteerde Hector
buitengewoon. Hij stond op, stak de telegram
men in zijn zak en klopte de asch uit zijn
pijp.
Bij detectivewerk moet men zich laten
leiden door zijn intuïtie, mompelde hij. Mijn
instinct zegt me. dat hij Bessie in handen
heeft en Cassidy heeft vermöord. Ik speel
hoog spel met wat ik ga doen, maar het is
terwille van het meisje. Joost weet, waar het
arme kind zit.
Hij klopte aan Mapleton's deur en stapte
binnen zonder antwoord af te wachten. Als
hij iets verwacht had van deze verrassing,
werd hij teleurgesteld. De bewoner van de
kamer zat aan de tafel, gebogen over een
half dozijn fossielen, welke lagen uitgespreid
op een wit papier. Hij had een vergrootglas in
zijn hand en scheen zoo verdiept in zijn werk.
dat hij niet dadelijk opkeek. Eindelijk legde
hij het vergrootglas neer en knikte onver
schillig. Onbeschaamdheid was -wel de grond
toon van zijn heele houding en manier van
optreden.
Het spijt me, dat ik u moest laten wach
ten maar deze testudo ornatus is zoo bijzon
der. dat ik er heelemaal door in beslag werd
genomen. En na een korte pauze ging hij
voort: Wat is er van uw dienst, mijnheer
Yeldman? Is uw tabak op of voelt u zich een
zaam en heeft u behoefte aan een gezellig
praatje? Als dat het geval is, dan stel ik het
zeer op prijs.
Hector keek den gladden vogel aan met
een blik van onverholen vijandschap. Hij ne
geerde den stoel, waarnaar Mapleton wees.
Wordt vervolgd).
