De gebroken Bokaal
Caldenhoven scoort België's tweede doelpunt tijdens
een scrimmage voor het Nederlandsche doel, waarbij de
bal via het lichaam van onzen back in het verlaten doel
stuitte
Activiteit voor het Hoiiandsche doel tijdens den wedstrijd Nederland
België te Amsterdam
Groothertogin Gharlotte tijdens haar herdenkingsrede in de plechtige zitting
van het parlement, bij de viering van de honderdjarige onafhankelijkheid
van Luxemburg
De beide elftallen naast elkander opgesteld voor den aanvang van den voetbalwedstrijd Nederland
België in het Olympisch stadion te Amsterdam
Badjou, da Belgische doelverdediger, treedt handelend op tijdens een aanval der onzen in den wedstrijd te Amsterdam, welke
in een 3 2 overwinning voor Nederland eindigde
Prof. dr. Willem Mengelberg begeleidde de zangeres Jo
Vincent tijdens den liederenavond, welke Zondag in het
Concertgebouw te Amsterdam werd gegeven
Dr. A. H. Vossenaar, hoofdmijnarts te
Heerlen, wien op zijn verzoek per
1 Mei a s. eervol ontslag uit zijn functie
is verleend
Dit schot bleek
Badjou, den Belgi
schen doelverdedi
ger te machtig en
de bal vloog in het
net, waardoor Ne
derland reden tot
juichen had
FEUILLETON
Naar het Engelse!) van
EDNA fllURRAY.
5)
Het was iets heel ongewoons voor hem zich
ergens bezorgd over te maken: met het grootste
gemak wist hij onplezierige gedachten altijd te
verdrijven en ze uit zijn leven te bannen.
En zoo gebeurde het dat het onderwerp van
gesprek dat Owen Mortimer aanroerde, precies
datgene was wat Lord Paignton in zijn tegen
woordige gemoedsgesteldheid pakte. Zonder
twijfel had Mortimer er iets mee voor. maar
Paignton was veel te goed van vertrouwen om
booze vermoedens te hebben. Geld, snel geld
maken met behulp van menschen, die er een
hoop van hadden, dacht hij.
Een vermogend man als u bijvoorbeeld,
een man van stand, wel, uw naam alléén zou u
millionnair kunnen maken. Ik begrijp niet hoe
het komt dat er in dit land zoo weinig milllon-
nairs zijn. Het is gebrek aan ondernemingsgeest.
Kijk maar eens naar u zelf. Lord Paignton. U
hebt alles wat u begeeren kunt, naar ik veron
derstel, maar niet het minste verlangen om uw
vermogen te vermeerderen
In dezen geest argumenteerde Mortimer. Hij
Bad er geen flauw iwee van. dat zijn zaak in
zulk een vruchtbaren bodem viel. Op een an
deren tijd zou Lord Paignton het een vervelend
onderwerp gevonden hebben, maar nu spitste
hij de ooren en luisterde aandachtig, onder het
genot van een kop thee. naar wat Mortimer te
vertellen had. Het scheen werkelijk buitenge
woon gemakkelijk om geld te maken als men
een goed-klinkenden naam had; hij vroeg zich
af hoe het kwam dat hij, man van de wereld
die hij was, daar nog nooit eerder aan gedacht
had
Mortimer stak een sigaar op en Lord Paignton
accepteerde een sigaret. Hij prees zich gelukkig
dat hij zoo'n knap zakenman als Mortimer ont
moet had en hij vroeg zich af of het verstandig
zou zijn hem in zijn vertrouwen te nemen.
Waarom eigenlijk niet9 Hij kreeg hoe langer hoe
meer het gevoel dat dit nu de juiste man was.
om hem uit zijn moeilijkheden te helpen. Het
duurde dan ook niet lang of hij had hem alles
wat hij op het hart had, verteld.
Mortimer luisterde aandachtig: een voldaan
glimlachje krulde zoo nu en dan zijn lippen. Hij
had nooit gedacht dat Lord Paignton, een ver
mogend man. die nooit veel lust had gevoeld
voor speculatie of iets dergelijks om zijn bezit
te vermeerderen, nog eens dierbaar zou kun
nen worden gemaakt aan zijn belangen. Maar
nunu stond de zaak anders cn het kostte
Mortimer weinig moeite, belangstelling in de
financieele perikelen van den edelman voor te
wenden: hij zag dat er een schoone gelegenheid
voor hem was om daar een slaatje uit te slaan!
Toen Lord Paignton klaar was met zijn ver
haal. stak Mortimer een groote hand over de
tafel uit en greep de slanke, witte vingers van
zijn overbuur.
Ik ben erg blij dat u met mij gesproken
hebt, zei hij hartelijk. U hebt juist den rechten
man in vertrouwen genomen! Ik zal u wel weer
op de been helpen. Uw huis in Londen weer ver
knopen; uw landgoed verhuren; wat een gruwe
lijke malligheid! Het eenige wat u te doen hebt
is mij onvoorwaardelijk vertrouwen te schen
ken. begrijpt u? Dan garandeer ik u, dat u, vóór
we een jaar verder zijn. millionnair is. Dat staat
i) zeker wel aan. hé. millionnair te zijn!
Lord Paignton snakte naar adem; gedeeltelijk
van blijde verrassing. gedeeltelijk omdat ziir
hand in een ijzeren greep omklemd werd
en dat deed zeer!
HOOFDSTUK V.
Op Charlton park.
Het was een zonnige dag in het laatst van
April. De Paigntons waren nog op Charlton Park
maar den volgenden dag zouden ze naar Londen
gaan en hun zomerverblijf op Wansborough
House, Knightsbridge, dat nu geheel gereed ge
komen was, betrekken.
Marian noch Amy en Bruce evenmin
hadden het interieur van het huis in Londen nog
gezien. Het was voor hen een verrassing, een
verrassing, die Lord Paignton zorgvuldig voor
bereid had, alhoewel hij niet heelemaal voor zich
had kunnen houden wat voor moois hij voor hen
gekocht had.
Het huis zou een huwelijkscadeau zijn voor
Bruce en Doreen, dat was vastgesteld. Natuur
lijk zou dat in de practijk geen verschil maken,
want het sprak vanzelf dat Bruce's vader en
zusters altijd bij hem konden wonen wanneer
zij wilden. Maar Wansborough House zou de
vaste verblijfplaats voor Bruce worden en het
was een woning, waar de jonge man trotsch op
kon zijn, een huis de Paigntons waardig.
Bruce had er geen flauw idee van wat voor
moeilijkheden zijn vader had. De jonge man was
opgevoed in den geest der Paigntons; dat wil
zeggen, van jongsaf aan was hem zijn hooge so
ciale positie en zijn toekomstige verantwoorde
lijkheid voorgehouden, In dit opzicht was hij een
ware zoon van zijn vader, maar alleen ook in dit
opzicht, want Bruce had zich na zijn school- en
collegejaren ontpopt als een jonge man met een
behoorlijke dosis gezond verstand. Hij had kwa
liteiten. die een man van beteekenis van hem
zouden maken, eigenschappen, die Lord Paign
ton zoo jammerlijk miste. Toch was dit gebrek
meer het ongeluk van den ouden man dan zijn
schuld, want zijn ouders hadden indertijd er op
gestaan, dat hij thuis opgevoed zou worden.
Bruce, zijn beide zusters en Doreen. die met
haar vader en moeder op Charlton op bezoek
was, waren dien middag met elkaar aan het
tennissen. Het was geen bijzonder spannend spel,
doordat Doreen niet erg hard kon loopen.
Zij gaf er de voorkeur aan, met een gilletje
weg te hollen als de bal te dicht bij haar kwam
en riep haar partner, gewoonlijk te laat toe, om
terug te slaan.
Als ze met Bruce speelde was het anders; hij
was aan haar spel gewend en ze liet hem het
werk doen, terwijl zij in een hoek van de baan
tegen hem stond te lachen. Marian en Amy
speelden samen en hun broer moest hard wer
ken om het spel te winnen.
Doreen logeerde met haar vader en moeder op
Charlton Park. Lord Paignton had de uitnoodi-
ging gezonden op denzelfden dag dat hij van het
engagement van zijn zoon vernomen had. Het
bezoek was uitgesteld, langer dar, bij eer. der
gelijke gelegenheid gebruikelijk is, doch nu wa
ren de Thorndales een der eersten, die het nieu
we Londensche huis konden bezichtigen. Het
heele gezelschap zou daarheen verhuizen en
daarna zou Doreen gedurende de rest van de
„season", nadat haar vader en moeder weer
naar hun buiten in Surrey vertrokken waren,
bij haar getrouwde zuster, Mrs. Coverdale, lo-
geeren, die in Londen woonde.
Gameand set!, riep Bruce, terwijl hij
den bal netjes tusschen zijn zusters plaatste, die
allebei vruchtelooze pogingen deden om hem
terug te slaan. En nu moesten we maar eerst
een poosje uitrusten, zei hij, want het is onge
looflijk warm. En jij bent zeker wel erg moe,
dit een tikje spottend tegen Doreen, want je
hebt zoo geweldig hard geloopen!
Ze lachte, waarbij twee aantrekkelijke kuil
tjes in haar wangen kwamen en een rij regel
matige witte tanden zichtbaar werd. Zij was een
vroolijk meisje, met een tenger, fijn figuurtje.
Ze had donker krulhaar en haar kleeding ge
tuigde als altijd van een zeer persoonlijken en
verfijnden smaak. Zoo op het oog leek ze een
kinderlyk »n heeJ lief meisje 'n meisje om te
ertroetelen. maar ze had eer -terken eigen wil
en zeer geprononceerde ideeën, vooral op poli
tiek gebied.
Het is een geluk dat je er over denkt om
in het Parlement te komen mijn jongen, had
Sir Mark tegen Bruce gez< 'oen hij zijr. toe
stemming tot de verloving ;egevefy wint
het zou niets voor Doreen zijn met iemand te
trouwen, die niet in de politiek was.
Bruce had zich voorgenomen in de politiek te
gaan, ofschoon hij eigenlijk voor niets ter wereld
een speciale voorkeur had. Maar hij was dol op
debatteeren en was een onderwerp vrij spoedig
meester; hij had een helder verstand. Door be
middeling van Sir Mark was hij secretaris van
Lord Tolmore geworden; een belangrijke per
soonlijkheid in het Kabinet.
Doreen kon het niet schelen door Bruce ge
plaagd te worden; zij was heel goed in staat
zichzelf te verdedigen; ze had zelfs vaak het
recht aan haar zijde als ze over een of ander
onderwerp aan het discussieeren waren. Zij
hield heel veel van Bruce, zooals elk goed op-
merker direct kon zien, maar tegelijkertijd vond
ze het heerlijk te merken hoe ze dien grooten,
sterken man kon regeeren, die haar physiek-ge-
sproken met één hand zou kunnen neerslaan.
Het is jouw plicht het loopwerk te doen,
vertelde ze hem nu, en jij hebt het er nu
eenmaal op gezet om mij in den weg te loopen,
als ik net een bal wil slaan: je hoeft je dan ook
niet te verbazen dat ik geen tennis-ster ben.
Maar zoo wil ik het ook wel graag, Bruce, voeg
de zij er aan toe, het zijn de mannen, die het
spel moeten spelen, het groote spel en de
vrouwen, die moeten toekijken.
Bruce en Doreen liepen naast elkaar het gras
veld over en haastten zich volstrekt niet om zich
bij de twee meisjes te voegen, die al onder den
ouden eik zaten, die het grasveld voor het huis
beschaduwde.
Wat is het toch een knap paar en wat zijn
ze verliefd, zei Marian met een lichten zucht,
terwijl ze zich in een van de ligstoelen liet
vallen.
Hun pad ligt in ieder geval effen voor hen,
zei Amy Geen schaduw op den weg, ging zij
voort, tei .vijl zjj met haar racket op het zachte
gras sioeg. Er klonk bitterheid in haar stem en
haar zuster keek haar verbaasd aan. Maar aan
Amy's gezicht was niet- bijzonder te zien.
(Wordt vervolgd).
