De gebroken Bokaal
De noodlanding der Russische vliegers Gordjenko Een dee| van de grenstroepen hield Maandag een marsch door 's Hertogenbosch en defileerde
en Kokkinaki met hun vliegtuig „Moskwa" op voor den territorialen bevelhebber in Noord Brabant ter gelegenheid van den verjaardag van
het eiland Miscou. Een draadloos overgebrachte H. K. H. Prinses Juliana
foto
De Engelsche oorlogsbodem „Repulse", waarmede het Engelsche Koningspaar
aanyankelijk de reis naar Canada zou maken, blijft thans in Engeland in verband
met de internationale toestanden
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
EDNA MURRAY.
12)
Toen ze deze woorden gesproken had, was
juist de dans afgeloopen, de muziek was zoo
zachtjes weggestorven dat het haast niet merk
baar was geweest, wanneer ze precies opgehou
den was. Twee of drie paren dansten dan ook
nog rond. onbewust dat de anderen zich al ver
spreid hadden. Met een kleur als vuur merkte
Doreen op dat tot deze ook Bruce en Agnes be
hoorden.
Zij gaan zoo in elkaar op dat zij alles en
iedereen vergeten, mompelde het jaloersche
meisje. O. ik weet niet hoe het komt, maar ik
voelzij hield haar hand tegen haar hijgende
borstik voel dat er een dag zal komen, dat
Agnes Musgrave tusschen mij en den man, dien
ik lief heb, zal staan. Het is een soort instinct,
maar ik voel dat het gaat gebeuren.
Zij keek naar haar zuster, bang dat deze wat
aan haar zou merken, maar zij was in druk ge
sprek met haar moeder, die niet van dansen
hield en altijd groote neiging vertoonde om tij
dens een bal in slaap te vallen. Bruce en zijn
partner waren nu verdwenen, zoodat Doreen nu
aan den anderen kant van haar moeder ging
zitten tot hij haar zou komen halen. Hij zou
toch den afgesproken dans wel niet vergeten.
Ondertusschen hadden Basil Heath en Amy
een rustig plekje, verscholen tusschen bloemen
en planten uitgekozen, dat uitkwam op een over
dekt balcon, van waar men een uitzicht had
over den tuin van Wandsborough House.
Er was een uitge^'ick' >sv«?ld beneden hen.
omringd door nnog. waarachter de lich
ten van t.ondei flikk-iden De tuin was verlicht
met ontelbare lampions en kleine, gekleurde
lampjes. Het was een heldere maannacht en
verschillende paren wandelden op en neer in
den tuin of zaten in de schaduw der boomen. De
lucht was zacht en geurig, vol van de heerlijke
geuren van de bloemen uit de serres
Amy leunde met haar arm op de balustrade
van het balcon en keek naar den tuin zonder
een woord te zeggen. Zij zag er allerliefst uit in
haar witte baljapon. Zij droeg geen juweelen,
maar had een corsage van rozen en een roos in
haar glanzend, blond haar. Haar zachte rood
van haar wangen was een beetje dieper dan ge
woonlijk en haar adem ging snel misschien ten
gevolge van het dansen, maar het dansen kon
toch niet de oorzaak zijn dat zij zoo zenuwach
tig met haar waaier speelde; zij keerde haar ge
zicht van haar partner af, dat deze haar oogen
niet zou zien.
Wat een prachtige avond, mompelde zij om
maar iets te zeggen.
Basil Heath was nog niet gaan zitten; hij
leunde met gekruiste armen over de balustrade.
Mrs. Coverdale had niets te veel gezegd toen ze
had opgemerkt dat hij knap was. Hij was groot
en breedgeschouderd en de soort man, die in
avondtoilet, jacquet of jachtcostuum er altijd
knap uitziet. Hij was lichtblond, maar het haar
was zoo kort geknipt dat de kleur haast niet te
onderscheiden was. Hij was glad geschoren en
hij had blauwe oogen en een fraai gebogen neus,
hij was altijd direct op zijn gemak, in welk ge
zelschap hij ook was. „Hij heeft niets van een
artist", luidde de algemeene opinie over hem,
een beste vent, die zoowel met mannen als met
vrouwen goed kan opschieten.
Wat een alledaagsche opmerking, Amy, zei
Basil glimlachend. Maar, ging hij voort, laten
we zeggen dat het een prachtige avond is en
laten we dan over wat anders praten. Niet over
kunst alsjeblieft of over mijn schilderijen maar
over een heel ander onderwerp. We hadden stof
tot praten genoeg op het strand in Verton. Maakt
het zoo een groot verschil dat je nu in een
prachtig huis woont en aan het society-leven
deelneemt?
Het was waar, dat Amy dikwijls niet wist wat
ze tegen Basil Heath zeggen moest. Het was in
derdaad een groot verschil met die dagen in
Verton. Maar toen had ze geen idee gehad van
wat er in haar omging. Zij had zich namelijk
een heelen tijd verbeeld, zij was er haast zeker
van geweest, dat zij het was en niet haar zuster,
voor wie Basil voorkeur had. Op dien gedenk-
waardigen dag was zij het geweest en niet
Marian, die Basil in zijn armen aan land ge
dragen had, toen het onmogelijk bleek de boot
op het strand te brengen. Zij was het angstigst
geweest en Marian had de kust bereikt terwijl
Gregory Venner haar maar even had behoeven
te helpen. Verscheidene dagen waren ze toen,
steeds met hun vieren uitgegaan, maar daarna
kwam het altijd zoo uit dat zij in Gregory's ge
zelschap was en Basil in dat van Marian.
Toen nam Marian haar zuster in vertrouwen
en vertelde haar hoeveel zij van Basil was gaan
houden en Amy, die een gesloten natuur had en
ook erg aan haar zusje gehecht was. liet niets
van haar eigen gevoelens blijken. Als het Ma
rian was, waarvoor Basil het meest voelde, dan
was zij bereid haar verdriet moedig te dragen.
En zelfs tot dezen dag had zij op dit punt
geen zekerheid. Basil had noch tegen haar noch
tegen Marian over liefde gesproken. Zou het niet
kunnen zijn dat Marian zich vergiste, dat zij te
veel in haar eigen gevoelens opging? Het was
een vreeselijke veronderstelling en Amy had
verdriet om haar liefde voor Marian en om
den ganschen onzekeren toestand. Het was af
schuwelijk om te moeten luisteren naar de ver
onderstelling, die uitgesproken was, dat Gregory
Venner om haar zou geven, of zij om hem. Het
was waar, dat Gregory in Verton veel werk van
haar gemaakt had en nog meer sedert hij de
Paigntons in Londen opgezocht had. Als zij hem
maar de minste aanmoediging gaf, zou hij haar
zeker vragen. Maar zij voelde niets voor Gre
gory Venner; maar zij had haar zuster hiervan
nooit iets laten blijken, uit angst dat Marian
ontdekken zou, dat ze een mededingster had.
En nu wel. nu twijfelde zij toch niet meer
Basil gaf aan haar de voorkeur. De twee
meisjes werden dikwijls ten dans gevraagd dien
avond, maar Basil had haar speciaal om een
vroegen dans verzocht en daarop zelfs erg aan
gedrongen. Hij had nog niet eens met Marian
gedanst en zou dat pas veel later op den avond
doen. Wat kon dat beteekenen? Toch zeker niets
anders dan dat hij aan haar de voorkeur gaf?
Geen wonder dan ook, dat nu zij samen op
het balcon zaten tusschen palmen en bloemen,
het meisje zenuwachtig met haar waaier speelde
en haast niet antwoorden kon als Basil haar wat
vroeg.
Ja, waar zullen we over praten? zei ze ten
slotte aarzelend; zeg jij het maar, Basil.
Goed, Amy, dan zal ik het zeggen.
Hij kwam naast haar zitten en nam de waaier
uit haar handen. Laten we dan over ons zelf
praten. Er is iets dat ik je vragen wil.
HOOFDSTUK XI.
Mijn lief zusje
Amy's hart bonsde. Basil moest haar wat vra
gen. Wat zou dat anders zijn dan wat zij zoo
vurig wenschte? En toch. in dat zalige oogen-
blik had zij een afschuwelijk gevoel, dat zij niet
van zich af kon zetten. Zij was een medelijden
de ziel en vond het vreeselijk als een ander leed.
Arme Marian hoe wreed was het toch!
Maar Basil praatte en zij moest naar hem
luisteren. Hij waaide haar zachtjes koelte toe
met den waaier, die hij haar afgenomen had. Zij
vond dien frisschen tocht heerlijk, want ze
voelde zich benauwd, de avond was zwoel en de
bloemen verspreidden een doordringenden geur.
Je weet wel dat het een vreseelijk ontdek
king voor mij was, begon Basil, toen ik merk
te dat jij en je zuster niet waren voor wat ik
jullie in Verton hield. Ik ben in sommige op
zichten een rare kereld, Amy, een soort Bohé
mien en ik geloof dat ik weggevlucht zou zijn
als ik toen gemerkt had dat mijn twee vriendin
netjes de ..Honourable Marian" en de ..Honoura
ble Amy Paignton" waren, knappe jonge da
mes, die tot een van de oudste families van En
geland behoorden.
Waarom zou je weggevlucht zijn, waarom?
mompelde Amy.
Basil lachte. Ik geloof dat het komt omdat
ik altijd zelf mijn weg heb moeten zoeken sedert
ik een jongen was; omdat ik een lastige natuur
heb en de soort ben, die iedere jonge dame van
goede geboorte liefst mijden moet, zooals men
iemand mijdt, die mazelen, roodvonk of een an
dere besmettelijke ziekte heeft. Zie je, mijn va
der, een oude landjonker, heeft bijna al zijn geld
opgemaakt en er bleef niet bepaald veel voor
ons, jongens, over. Wij moesten allen onze eigen
boontjes doppen, zelfs Bob, de oudste, moest het
leger verlaten omdat hij zijn stand niet meer
ophouden kon. En mijn andere twee broers gin
gen naar Canada, waar zij nog wonen en hun
brood verdienen met hun handen. Ik zou ook
meegegaan zijn als ik geen schilder talent had
gehad. Ik heb gewerkt wat ik kon, maar het
heeft mij tot nog toe geen behoorlijk bestaan
verschaft en ik heb een tamelijk ongeregeld le
ven geleid sedert mijn vader gestorven is.
Maar nu gaat het je toch beter, viel Amy
hem in de rede. Je hebt mij gevraagd er niet
over te spreken, maar je hebt het onderwerp
zelf aangeroerd, je laatste schilderij
Hij haalde de schouders op.
Dat soort roem is heel kortstondig, zei hij
glimlachend. Het is een feit dat ik tot nu toe
heel tevreden geweest ben met mijn leven. Ik
had altijd voor mij zelf voldoende en dat zou
wel zoo gebleven zijn. Ik heb een groote dosis
trots, maar een kleine dosis eerzucht.
Maar ik zie niet in wat dat te maken heeft
met het feit dat je uit Verton bent weggeloo-
pen, zei Amy aarzelend, of dat je daarom
bang voor ons moest worden.
Wel, dat zal ik je vertellen, zei hij. Hij boog
zich naar haar over en praatte heel ernstig.
Tk was bezig verliefd te worden, zie je.
Hij merkte niet hoe verlegen Amy werd, toen
hij dit zei en hoe snel haar adem ging.
(Wordt vervolgd).
De heer F. M. L. baron van
Geen is benoemd tot Kan
selier der Nederlandsche
Orden. Baron van Geen is
kamerheer i.b.d., tevens
oud-adjudant en oud-parti
culier secretaris van H. M.
de Koningin
Ondanks den regen nam een
groot aantal kinderen deel aan
de wedstrijden op rolschaatsen,
welke Maandag op verschil
lende plaatsen in de Residentie
werden gehouden
De „Daru"-prijs van Longchamp is Zondag gewonnen door .Mon
Trésor III". Het beslissend moment aan de finish
Goed beschermd tegen den stroomenden regen volgden de moeders vol belangstelling de verrichtingen
van hun kinderen, die deelnamen aan de wedstrijden op rolschaatsen, welke Maandag te Den Haag
werden georganiseerd
De groote onderaardsche gangen en
gewelven van kasteel Dillenburg, de
geboorteplaats van Willem den Zwijger,
zijn in hun oorspronkelijken staat hersteld
