De gebroken Bokaal
Een standbeeld van Peter Stuyvesant werd bij de opening
van het Nederlandsch Paviljoen op de Wereldtentoonstel
ling te New York onthuld. De autoriteiten na de onthulling.
Rechts de Nederlandsche gezant, dr. Loudon
De opening van het Nederlandsch Paviljoen op de Wereldtentoonstelling te New York. Neville Chamberlain, de Engelsche premier, bij aankomst met zijn echtgenoote
Dr. Loudon, de Nederlandsche gezant, tijdens zijn rede Alber' Ha" le Londe". waar Nj voor 8000 vrouwen het woord voerde
over den internationalen toestand
De Jonge Acht van „Triton" te Utrecht liet zich Vrijdag door het gure weer niet afschrikken bij de
training voor de a.s. studenten-Varsity op de Amsterdamsche Boschbaan
Met de traditioneele ceremoniën is dr. L. Adam geïnstalleerd
als gouverneur van Djocja, Een loto tijdens de installatie
plechtigheid, welke door vele inheemsche autoriteiten werd
bijgewoond, die den nieuwen gouverneur hun opwachting
De heer K. H. L. van der Putt, lid der
Tweede Kamer, is met ingang van
1 Juli a.s. benoemd tot burgemeester
van Geldrop
De inmaak der
spinazie is in de
fabrieken thans in
vollen gang. Dit
jaar mag slechts
20pCt minderdan
verleden jaar wor
den ingemaakt
ff II
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
EDNA MURRAY.
22)
Al den tijd, dat Basil op Charlton Park was,
bleef Amy weg. Op een dag het was eind
Januari zaten Marian en Amy samen in het
boudoir op Charlton. Marian had met de mor-
fenpost een brief van Basil gekregen, die haar
▼eel pleizier had gedaan. Want Basil schreef
haar dat een groote opdracht, die hij een tijd
geleden had gekregen, over een week gereed
kwam, zoodat hij spoedig naar Engeland zou
kunnen terugkeeren. Het ging hem voor den
wind; er was geen twijfel aan of hij zou, vóór
het proefjaar teneinde was, in staat zijn Lord
Paignton toestemming te vragen voor een offi-
cieele verloving.
Marian had den brief aan haar zuster voor
gelezen en zij had niet gemerkt dat Amy moeite
had om haar tranen in te houden.
Mijn allerbeste groeten aan mijn lieve,
kleine zus, las Marian.
Dat ben jij, natuurlijk, Amy. Basil houdt
veel van je. Hij schreef haast in alle brieven iets
liefs over jou.
Bij deze woorden sprong Amy, tot Marian's
groote verbazing, van haar stoel op. Ze begroef
het gezicht n de handen en huilde wanhopig,
terwijl zij de kamer wilde uitgaan. Marian trok
haar terug, juist toen zij haar hand op den deur
knop had.
Amy, wat is er toch? vroeg Marian ver
schrikt.
Amy duwde haar weg. Laat me gaan, Ma
rian, laat me gaan! Snap je dan niet dat ik graag
alleen wil zijn?
Maar Marian wilde haar niet laten gaan. Zy
hield haar stevig vast, trachtte haar te troosten
en vroeg telkens weer om haar te willen ver
tellen wat er toch gebeurd was.
En toen gaf Amy, door haar wanhoop aange
dreven, toe. En toen vernam Marian de reden
van Amy's verdriet.
HOOFDSTUK XX.
Amy's bekentenis.
Met horten en stooten kwam het heele verhaal.
Marian legde haar hand zacht op Amy's haar
en fluisterde: Waarom heb je me dat niet
eerder verteld, Amy? Waarom heb je niet eer
der gesproken?
Het is niet heelemaal mijn schuld, klaagde
Amy. Heusch, Marian, ik dacht dat ik reden
had om te gelooven dat hij ook om mij gaf; hij
was in Verton altijd zoo vol attenties en daar
ben ik al van hem gaan houden. Op den avond
van het bal, toen Basil met me over jou wilde
spreken toen had ik zelfs nog geen vermoe
den ik dacht altijd dat jij je vergiste. Ik heb
me vergist, maar dat maakte het niet gemak
kelijker voor me. Toen hij tegen me begon te
praten, Marian, dacht ik dat hij mij vragen zou.
Marian streek Amy nog steeds over het haar.
Arme Amy, zei ze telkens weer en toen:
Wat kan ik doen? Wat moet ik doen?
Natuurlijk kun je niets doen, antwoordde
Amy in tranen. Er is niets aan te doen. En nu
moet ik je nog iets vertellen. Marian, voegde zij
er aan toe, terwijl ze plotseling rechtop ging zit
ten; want het is beter dat je nu alles hoort,
alles! Ik heb nog andere moeilijkheden, ging ze
moeilijk en beschaamd voort. Ik heb schulden
gemaakt, en niet zoo een klein beetje ook
natuurlijk vermoed je wel wat er gebeurd is
het kwam allemaal door dat ellendige spelen.
Ik heb geld geleend van iemand het ging zóó
gemakkelijk, dat ik hoe langer hoe meer leende
ik heb alles verloren, Marian en toen ik
zei dat ik hem niet kon betalen, antwoordde hij
dat dat niets hinderde, als ik maar met hem
wilde trouwen. En het is een mispunt, een ellen
deling ik ga liever dood dan dat ik met hem
trouw. Toen begon hij me te dreigen; wat moet
ik in vredesnaam toch doen? Vader is ziek, hèm
kan ik niet lastig vallen en ik durf er met Bruce
niet over te praten. Ik zou anders zoo iets nooit
gedaan hebben, dat weet je toch ook wel en
nuik wou dat ik maar dood was ik wou
dat ik maar dood was!
Zij begroef het gezicht in haar zuster's schoot
en snikte.
Marian zat kaarsrecht; haar oogen waren
droog en brandden en er was een brok in haar
keel. Zij probeerde te denken. Haar hart kromp
ineen en zij uitte geen woord van verwijt, zelfs
niet na de laatste bekentenis.
Maar er moest iets gedaan worden om Amy's
schulden te betalen en daarnadan was het
misschien het beste dat Amy voor afleiding een
poosje van huis ging. Er waren kennissen ge
noeg die haar mee op reis zouden willen ne
men en dan zou haar groot verdriet vanzelf wel
een beetje uitslijten.
Maar voor die financieele aangelegenheid, tot
wien moest Marian zich daarvoor wenden? Het
was alsof haar hersens den dienst weigerden; ze
kon eenvoudig niet denken! Maar één ding was
zeker: haar vader moest er buiten gehouden
worden en wat Bruce betreft; die had genoeg
aan zijn eigen verdriet en het zou wreed zijn om
hem hiermee lastig te vallen.
De hoofdzaak is op het oogenblik, zei ze
eindelijk, dat het geld, dat je schuldig bent, be
taald wordt. Dat zal natuurlijk moeilijkheden
meebrengen, maar er zal wel een weg gevonden
worden. En daarna moeten we maar eens ver
der zien. Maar wachteen plotseling idee
flitste door Marian's breinwat dat geld be
trefthaar gezicht verhelderde.ik zal
zorgen dat je het krijgt. Maar dan moet je me
beloven dat je nooit in je leven meer spelen zult.
Amy keek 'naar met dankbare oogen aan.
HOOFDSTUK XXI.
Het aanzoek "»n Mr. Mortimei
Het was aan Owen Mortimer dat Marian ge
schreven had in verband met Amy's moeilijkhe
den.
Mortimer voldeed direct aan haar verzoek om
naar Charlton te komen. Hij had eigenlijk zelf
al eenigen tijd het voornemen gehad om daar
een bezoek te brengen. De plannen waren ge
rijpt in zijn geest en hij achtte den tijd geko
men om ze uit te voeren.
Hij kwam op het heerenhuis den dag nadat
Amy haar hart uitgestort had en hij werd door
Marian in hetzelfde boudoir ontvangen, waai
den dag tevoren het gesprek met haar zusje had
plaats gehad. Het was een vroolijk, lichtbehan-
gen vertrek met witte meubels en kleurige cre
tonnes en met groote, openslaande glazen deu
ren, die op het grasveld uitkwamen en uitzicht
gaven op den bloementuin.
Er brandde een helder vuur in den haard,
want het was een kille dag. Den heelen ochtend
had het geregend en de regen drupte nog steeds
van de boomen.
Marian was direct met de deur in huis geval
len; zij was geen meisje, dat eerst over koetjes
en kalfjes kon praten als zij iets belangrijks op
haar hart had, al was het iets onaangenaams.
Mortimer luisterde ernstig en keek Marian voort
durend aan.
Dus die kleine Amy heeft schulden ge
maakt? zei hij, toen Marian met haar verhaal
klaar was. Nu, eerlijk gezegd verwondert het
me niet. Den laatsten tijd is ze zoo uithuizig ge
weest; ik heb al eens eerder gehoord over die
bridgeelub, waarvan zij lid was. Wie is die vent,
van wien ze dat geld geleend heeft?
Goede hemel! riep hij uit, toen zij hem den
naam genoemd had. Die man? En die wil Amy
trouwen als zij het geld niet terug geeft? Wat
een brutaliteit.
Ziet u, ik kan er met vader niet over spre
ken of met Bruce, legde Marian hem uit.
Ik was ten einde raad, toen dacht ik in eens aan
u, mr. Mortimer. U weet toch het een en an
der van vader's zaken. Ik dacht, misschien weet
u er wel iets op. Misschien kunt u met Mr.
Musgrave er over praten of dat het zoolang
voorgeschoten wordt tot vader weer beter is.
Mortimer gaf niet dadelük antwoord. Als
Marian's taak moeilijk was geweest, de zijne was
het niet minder. Hij moest de vrouw, die hij lief
had, een zwaren slag toebrengen.
Maar hij wist dat het voor haar eigen bestwil
was. Hij had het wapen in zijn hand en als hij
bereiken wilde, wat hij zich voorgenomen had,
dan moest hij het tegen haar keeren. En als hij
won, zou hij voor zijn overwinning moeten be
talen en zwaar ook. Niet alleen in goud, maar
Marian zou hem haten om wat hij ging zegge*
daarvan was hij overtuigd.
Marian, begon hij langzaam. Ik ben blij dal
je me een gelegenheid gegeven hebt om eens
openhartig met je te spreken. Er zijn verschil
lende dingen, die ik met je wilde bepraten, maar
omdat het me moeilijk viel, heb ik steeds maar
uitgesteld. Er zijn dingen, waarvan je tot nog toe
niets geweten hebt, maar die je nu zult moeten
hooren. En ik ben het helaas, die ze moet ver
tellen.
Marign keek hem angstig aan. Zij kon abso
luut niet begrijpen waarop hij doelde. Maar,
aarzelde ze, kunnen we die zaak met Amy
niet eerst afmaken? Dan kunnen we daarna wel
over zaken praten, als u dat wilt, maar heusch
ik weet niets van die dingen af.
Jij hebt meer verstand in je pink, ant
woordde de man enthousiast, dan je ongeluk
kige vader in zijn lijf en leden. Jij zult de din
gen begrijpen, Marian, als ik ze je vertel. En
wat je zuster betreft, dat hangt van één omstan
digheid af. Het geld om haar schulden te beta
len, zal gevonden worden, maar op zekere voor
waarden.
Marian schudde het hoofd en glimlachte flauw
tjes. Ik ben erg dom, zei ze; maar u moet het
me uitleggen.
Dat zal ik doen. Mortimer trok zyn stoel
dichter bij het vuur en keek het meisje aan.
Wat ik je zeggen ga, zal je kwetsen en dat vind
ik vreeselijkHij hield plotseling op en staar
de naar een vlammetje, dat door het rooster
heenlekte.
Marian keek hem verschrikt aan. Wat zou ze
te hooren krijgen? Zij beefde inwendig, doch wist
zich uitstekend te beheerschen.
(Wordt vervolgd).
