De gebroken Bokaal
De bekende beeldhouwer Peter Roovers in rijn ate ier te Mook bezig j
een borstbeeld van H. M. de Koningin. Links het model, dat door den beeldhouwer gemaakt werd
-J i LI M k' Aninnln uAnp Kom npnA^PPfn Had
Koningin-weduwe Mary van Engeland bracht Vrijdag, vergezeld van Lord Londonderry, een bezoek
aan het Chelsea-hospitaal
Een met papier geladen zolderschuit zonk Vrijdag in de
Heerengracht te Amsterdam. De drijvende inventaris
had veel bekijks
De Hertog en de Hertogin van Kent woonden in Olympia
Hall te Londen de opening van het jaarlijksch militair feest
bij. De hooge gasten in de eereloge
Een goedgeluimde Duce. Op zijn jongste inspectiereis naar de Italiaansche grenzen
had Mussolini een vriendelijk woord en een gulle lach voor de jeugd, die onder moeders
toezicht den regeeringsleider verwelkomde
Jong Volendam deed de deelnemers
aan het Spoorwegcongres uitgeleide,
toen het gezelschap deze week een
bezoek aan het karakteristieke dorp
had gebracht
gemeester der ge
meente Eenruna
(Gr.). Bij aankomst
aan het gemeente
huis werden aande
echtgenoote van
den nieuwen bur
gervader bloemen
aangeboden
Een langs radiografischen weg overgebrachte foto van de plechtige ontvangst
van het Engelsche Koningspaar door het Canadeesche Parlement te Quebec.
De koninklijke gasten luisteren naar een der begroetingsredevoeringen
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
EDNA MURRAY.
271
Bedenk wat er op het spel staat, Bruce!
Mortimer draaide zich om, hoewel die beweging
hem van pijn deed kreunen en hij strekte zijn
handen smeekend uit. Bruce, het is de laatste
kans en als jij slaagt zal ik voor de rest zorgen.
Tegen ernstige kwalen moetje krachtige genees
middelen aanwenden, en dit is de ernstigste, die
ik ooit heb meegemaakt. Bedenk toch, kerel,
wat er op het spel staat! Het zou je vader z'n
dood zijn de kans om met het meisje waar je
van houdt te trouwen, zou voorgoed verkeken
zijn: Charlton Park. het landgoed van je voor
ouders, zou verkocht worden, je naam en je for
tuin zou naar den maan zijn een toekomst van
armoede en schande zou je deel worden. Je doet
het, hè Bruce?
Zooals Mortimer tegen hem sprak, moest het
hem wel overtuigen. Het duizelde den jongen
als hij er aan dacht wat er met zijn vaaer ge
beuren zou en met hen allen. Ze zouden geruï
neerd zijn en wat nog veel erger was. Lord
Paignton zou vervolgd worden. Wat moest de
oude heer tot zijn verdediging aanvoeren? De
dwaasheid, de goedgeloovigheid van een goed
hartig man? Zou daarmee de eer der Paigntons
gered worden? Die eer, waarop ze geslacht na
geslacht prat waren gegaan, waar geen smet ooit
op gekleefd had? Neen, als een drenkeling
klampte Bruce zich aan het stroohalmpje van
Owen's plan vast, zijn laatste hoop.
Hoe vreeselijk hij het ook vond, hij moest het
op zich nemen. En wat hem verteld was, over
de beveiligingsmaatregelen waarmee Musgrave
zijn schatten hoedde, had hij weliswaar niet veel
hoop op succes, maar zonder twijfel had Morti
mer al een plan gemaakt, dat wellicht kans van
slagen had. Hij die altijd eerlijk door het leven
was gegaan en zijn hoofd hoog had gedragen,
hij moest zich, gedwongen door noodlottige om
standigheden, verlagen tot een gemeene misdaad
hij Bruce Paignton, drager en erfgenaam van
een ouden naam. Wat een ironie, wat een bit
tere ironie! Och, wat was het leven toch een tra
gedie, het leven, dat hem tot voor korten tijd
zoo heerlijk toegeschenen had. Het was alsof hij
zich plotseling in een maalstroom van bedrog en
misdaad voelde meegesleurd en hij in de draai
kolk verdrinken moest.
zHij stond naast het bed van den zieken man,
beider gezichten zagen bleek in het lamplicht.
Ik zal het doen, zei hij schor. Ik zal als
een dief in den nacht uitgaan. Ik zie geen an
deren uitweg.
HOOFDSTUK XXV.
Agnes Mosgrave's tusschenkomst.
Het was een geluk dat Mortimer goed op de
hoogte was van het mechaniek van de brand
kast op het kantoor van zijn vroegeren com
pagnon: het was ook gelukkig dat hij zonder dat
de advocaat het wist een extra sleutel had la
ten maken. Hierdoor was hij vrijwel overtuigd,
dat het plan slagen zou. Mortimer kon Bruce
tegen alle gevaren waarschuwen, die hem be
dreigden en hem uitleggen hoe het mogelijk was
de alarmbel en daarmee het ijzeren scherm voor
de deur buiten werking te stellen.
Natuurlijk bestond de kans, dat de papieren
niet in de safe geborgen waren. Maar als dit
mocht blijken het geval te zijn, had Bruce in
zijn wanhoop een ander plan ge- Musgrave
was een lafaard en den laatsten tijd was hij aan
den drank verslaafd geraakt, zooals Mortimer's
bediende verteld had. Het was dus best mogelijk
dat hij zóó doodelijk verschrikt zou zijn als hij
een nachtelijken bezoeker met een revolver voor
zich zag staan, dat er heel wat van hem gedaan
zou zijn te krijgen.
Het was niet moeilijk zich toegang te ver- 1
schaffen tot Musgrave's kantoor. Het groote ge
bouw, waarin het gevestigd was, was 's nachts
verlaten; alleen woonde beneden een huisbe
waarder en op de bovenste verdieping hadden
Musgrave en zijn dochter hun woning.
Het binnenkomen zou geen moeilijkheden op-
levern. Mortimer liet een bediende van zijn
eigen kantoor voor een sleutel zorgen, die op de
deur van Musgrave's kantoor paste. Er was ook
een ketting op de deur, maar Bruce zou wat ge
reedschap meenemen om die te kunnen verwij
deren. Hij zou verder gemakkelijk in de mid
delste kamer kunnen komen, waar de brandkast
stond, hij moest den trommel, die er in stond,
nemen, voorzichtig weer teruggaan en den vol
genden morgen wel, dan zou Owen Morti
mer voor de rest zorgen.
Musgrave zal oogenblikkelijk komen als ik
hem dan bij mij ontbied, zei hij, want dan
lig ik weer boven en hij zal doen wat ik hem
zeg. En ik zal hem laten betalen, dien schurk!
Ja. hij zal er voor boeten dat hij me gemeen
behandeld heeft, die schelm, omdat hij me een
of ander verhaal op den mouw heeft gespeld.
Ze hadden Marian niets verteld van hun com
plot. Zij overstelpte Bruce met vragen toen hij
uit Owen's kamer kwam, omdat zij haar man
niet durfde lastig vallen, maar Bruce zei dat
ze maar kalm af moest wachten. Den da? daarop
zou zij meer hooren.
Van Eaton Square wandelde hij naar zijn ho
tel. Hij logeerde daar sinds hij met zijn zuster
Owen Mortimer naar Londen gebracht had. Lord
Paignton was met Amy op Charlton en Bruce
zou er ook spoedig heengaan: het w?' -- geluk,
dat hij zijn vertrek nog had uitgesteld.
Toen hij in het hotel kwam, vond hij een brief
van Doreen. Zij was nu vaker in de gelegenheid
om hem zonder medeweten van haar vader te
schrijven. Maar het was een triest briefje. Er
was geen hoop meer dat zij hun landgoed in
Surrey konden behouden; het huis, waar zij ge
boren was en waaraan zij zoo gehecht was. Zij
moesten bijna alles verkoopen en een klein huis
huren in een van de voorsteden van Londen. De j
eenige hoop, die ze nog hadden was, dat er ten
slotte geen vervolging tegen Sir Mark ingesteld
zou worden. Er zat weinig voortgang in de zaak
en de onzekerheid drukte zwaar op hen allen.
Het was tegen middernacht (de dieventijd,
dacht hij ironisch), toen Bruce naar het stads
gedeelte ging, waar Musgrave zijn kantoor had.
Het was een koude, mistige nacht in het eind
van Maart. Hij zette den kraag van zijn jas hoog
op en stak de handen diep in zijn zakken. Hij
had het gevoel alsof hij een ander was. Het was
toch zeker niet Bruce Paignton die dit kar
weitje moest opknappen; Een bedelaar kwam op
hem af en hield hem aan.
Ik kom juist uit de gevangenis, meneer,
geeft u me alsjeblieft wat om opnieuw te be
ginnen!
Bruce zou in een ander geval doorgeloopen
zijn, maar hij gaf den man nu een zilverstuk, het
eerste geldstuk dat in zijn vingers kwam. Mis
schien zat hij er morgen zelf wel in, wie kon het
zeggen? En dat allemaal voor de eer van de
Paigntons!
Hij moest in zichzelf lachen om de ironie van
de situatie en vervolgde zijn weg. Het gebouw
lag in een smalle zijstraat, waar geen mensch
te bekennen was. Op den hoek stond een agent,
die juist wegwandelde toen Bruce er aan kwam,
hij zag er blijkbaar niet verdacht uit!
Hij verschafte zichzelf toegang met den sleu
tel, dien Mortimer hem gegeven had en waarop
deze als huurder recht had en beklom toen de
steenen wenteltrap, die om de liftkoker heen
liep. Hij kwam voorbij Mortimers kantoor, las
den naam op het bordje bij het licht van een
kleine gaspit die bij de trap brandde; toen liep
hij verder naar boven.
Hij maakte zichzelf wijs, dat het tenslotte niet
zoo moeilijk was, wat hij doen wilde. Als hij
niets vergat van wat Mortimer hem gezegd had
en als hij niet gestoord werd, zou hij in een
kwartiertje klaar zijn. Voor het geval dat Mus
grave verscheen, nu, dan wist hij wel wat hij
met hem doen moest. Hij was een wanhopig
man met een bijna hopelooze taak! Bruce stak
de hand in zijn zak en voelde naar zijn revolver.
Maar hij merkte dat hij hem vergeten had. Het
kwam er ook niet erg op aan, want hij was toch
niet van plan om het wapen te gebruiken.
Hij was iemand, die van avonturen hield en
nu het er op aan kwam was hij niet zoo erg af-
keerig meer van zijn onderneming.
Tot zijn verbazing kon hij de deur dadelijk
open krijgen, zoodra hij den sleutel omgedraaid
had. De ketting hing los; Musgrave of zijn be
diende moest vergeten hebben die vast te ma
ken. Hij deed de deur zacht achter zich dicht en
stond een oogenbilk stil in de donkere kleine
hall. Hij had een kleine zaklantaarn meege
bracht en heel zachtjes sloop hij naar de deur
van het bediendenkantoor. De planken kraakten
onder zijn voeten en de deur van het personeel-
kantoor piepte, toen hij deze opende. En een
dunne wand scheidde hem maar van de kamer,
waar Musgrave sliep! Hij sloop op zijn teenen
door de kamer en draaide toen heel voorzichtig
den knop van de deur van Musgrave's privékan-
toor om. Alles was totnog toe goed gegaan, maar
het gevaarlijkste deel van het werk kwam nu.
Hij duwde de deur open enslaakte bijna
een kreet van verbazing en ontsteltenis. Hij
stond op den drempel en wist niet of hij verder
zou gaan of terug zou keeren.
Want hij was niet alleen in de kamer! Er
stond iemand over de brandkast gebukt; deze
stond open en in het rond lagen allerlei pape
rassen verspreid. Toen hij eenigszins van zijn
verbazing bekomen was. herkende hij de ge
stalte van een meisje. Zij had een donkere peig
noir aan, haar donkere haar hing over haar
schouders. Hij behoefde haar gezicht niet te zien
want hij wist dat het Agnes Musgrave was. Zij
had hem gezien, noch gehoord, maar plotseling
uitte zij een lichten kreet, haalde een blikken
trommel te voorschijn en zette die op den vloer,
naast zich neer.
Dat was zonder twijfel de trommel, die hij
zelf hebben moest! Het was een wanhopig geval.
Bruce had geen tijd bij zichzelf te overleggen
wat hij doen moest of wat hij zeggen zou; hij
begreep alleen, dat als hij eenige oogenblikken
later gekomen was, de trommel, die hij zoo vu
rig wenschte in zijn bezit te hebben, verdwe
nen zou zijn.
(Wordt vervolgd).
