Avontuur in Venezuela
Een batterij van de Royal Horse Artillery vuurde in Hyde Park te Londen een
saluut af ter eere van den 39sten verjaardag van Koningin Elizabeth van Engeland
Het m.s. „Oranje vertrok Vrijdagmiddag uit Amsterdam voor zijn eerste tiendaagsche toeristenreis
naar Madeira en de Azoren. Vele belangstellenden sloegen het vertrek gade
De bemanning van het Peruaansch
vliegtuig van den dienst Rome Lima,
dat bij Azamour brandend neerstortte.
Voor de nationale
motorraces van de
K N. M V. werd
Vrijdag op het
„circuit van Zand-
voort" druk ge
traind. De deelne
mers rijden hun
ronden
De Amsterdam-Rijnverbinding. Een aanvang is gemaakt
met het weggraven yan de smalle landtong, de laatste
resten van den ouden Jutphaaschen weg, die het Merwe-
dekanaal scheidt van het nieuwe kanaalpand naar Vreeswijk
op het internationaal volksdansfeest, dat te
gehouden is en waaraan vele landen deel
namen
De haven van Tandjong Priok word: gemoderniseerd en u.lgebre.d üe kade wordt twee
meter verbreed, de diepte van bet water over een afstand van 350 meter van 8 op 10 meter
gebracht. Aan het Oosterboord wordt de kade versterkt en 40 meter verlengd
Ter herdenking van Engelands deelname aan den wereldoorlog vóór 25 jaar
was een krans gehecht aan het vaandel der Grenadier Guards, die de wacht
voor Buckingham Palace te Londen overnamen
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
(Nadruk verboden.)
20)
Inez gaf hem het adres van een banneling
uit Venezuela, die in Willemstad woonde en
die in geheim contact met Pedro stond. Langs
dezen weg zouden brieven haar veilig berei
ken.
Ze wendde zich naar hem toe en stak haar
hand uit.
U moet heel voorzichtig zijn, zei ze.
Ik beloof u, zei Roddy op grappigen toon.
dat ik net zoo'n geheimzinnige bedrieger zal
jijn als de doortrapste Venezolaan, die ooit
;ecomplotteerd heeft.
U begrijpt me niet, zei ze rustig, niet in-
?aande op zijn poging om door een luchtige en
schertsenden toon den grimmigen ernst van
hun onderneming te verzachten. Ik bedoelde
aiet dat u voorzichtig moet zijn terwille van
Dns. maar dat u voorzichtig moet zijn om u
zelf Als u iets overkwam
Ze aarzelde en keek langs hem heen naar
zee.
Denkt u, vroeg ze, dat het gemakkelijk
voor mij is om dit van u te vragen? Ik weet.
dat ik er geen recht toe heb. Mijn eenige ver
ontschuldiging is. dat ik het niet voor mezelf
maar voor vader vraagals is dat na
tuurlijk. eigenlük ook voor mijzelf.
Een nardio nelsje dat hulp noodig heeft,
begon dig
dankbaar in de rede; de manier waarop u het
opneemt en het mij gemakkelijk maakt. Ik
weet dat het in uw aard ligt anderen te hel
pen. Omdat u dapper en edelmoedig bent.
Maar Roddy voelde er niets voor om op deze
manier opgehemeld te worden.
Het is uitsluitend omdat ik een Witte
Muis ben, zei hij. Mijn eed dwingt me. Wat zou
u er van zeggen, vroeg hij, terwijl hij zijn
voorhoofd fronste, als we u eens eere-Witte
Muis maakten?
Een oogenblik keek het meisje hem ver
baasd aan.
Toen glimlachte ze met dienzelfden stra-
lenden, ontwapenenden glimlach, die hem
den vorigen ochtend zich op genade of onge
nade had doen overgeven. Het was een glim
lach, die onverwacht guitige kuiltjes in haar
wangen tooverde en om haar edel gesneden
mond schelmsche lijnen schetste. Maar die
glimlach deed ook een schat van zachtheid
en goedheid in haar oogen lichten. Inez hief
haar hoofd uitdagend op.
U denkt, verklaarde ze, dat ik niet óók
dwaas kan zijn. Laten we hier op de klip gaan
zitten en u zult zien hoe dwaas ik doen kan!
Ik kan net zoo dwaas doen als u, her
haalde Inez, toen Roddy haar nog steeds
stond aan te staren. Op een dag, als alles af-
geloopen is, als u succes hebt gehad, zullen
we hier gaan zitten en net doen of we uit
Venezuela ontsnapt zijn, dat we in het Noor
den zijn. in moeders vaderland, in uw land.
Dan zullen we ons voorstellen dat deze rotsen
de rotsen van York Harbour zijn en ons hee-
le maal jong en uitgelaten voelen. Hebt u ooit
op de rotsen van York Harbour gezeten,
vroeg ze gretig, als de golven u natspatten en
probeerden uw voeten nat te maken?
Roddy keek haar verbluft aan.
York Harbour? Dat heb ik ontdekt! sta
melde hij. Ik had nooit gedacht dat u daar
Da.
k Jaist, viel het meisje hem was geweest en ook niet, dat u anders dan
ernstig kon zijn. Dat maakt u geweldig ge
vaarlijk.
Gevaarlijk?
Een meisje is gevaarlijk zei Roddy, als zij
in elk opzicht aantrekkelijk is!
Het meisje keek beleedigd en haalde even
haar schouders op. U praat net als een Ve
nezolaan.
Maar Roddy liet zich niet uit het veld slaan.
Ik heb u eens verteld, zei hij, dat ik de
idioten bewonder, die doorhollen, waar bra
ven en verstandigen bang zijn om hun voet
neer te zetten. En er is nog een soort dat ik
zoo bewonder de man die wegloopt. Er is
groote moed voor noodig om weg te loopen. En
ik zal het nu moeten doen.
Zij ging een eindje achteruit.
Zijn oogen drukten een plotselinge, diepe
vreugde uit en een steeds groeiende bewon
dering. Het meisje keek hem strak aan, Kom
hier, zei ze en zeg me netjes goeden dag.
Roddy nam de smalle gehandschoende hand
die zij naar hem uitstrekte en het meisje hield
de zijne even vast en knikte toen. Er was nu
iets in haar glimlach of ze op het punt stond
in tranen uit te barsten.
Wat u gaat doen, zei ze is heel gevaarlijk.
U weet zelfs niet hoe gevaarlijk. Als ik u eens
niet meer terugzag
Mij zult u terugzien, zei hij.
Zijn toon gaf aan de woorden een beteeke-
nis, die het meisje volkomen ontging.
U moet er altijd aan blijven denken, ver
volgde ze alsof hij niets gezegd had, dat we.
dat ik u heel dankbaar ben.
Roddy draaide, zich om en een glimlach
vloog over zijn gezicht, terwijl hij naar de
zee keek.
U hebt me andere dingen gegeven om
aan te denken, antwoordde hij.
Hij nam zijn sombrero af en haar hand nam
hij tusschen zijn beide handen. Toen boog hij
er zich over en raakte ze even met zijn lip
pen aan. Het meisje stond hem strak en vra
gend aan te staren.
Adieu stamelde Roddy.
Zijn oogen zochten de hare met een verlan
genden smeekenden blik en hij liet haar hand
langzaam los.
Nu weet ik, zei hij zachtjes, waarom ik
naar Venezuela ben gekomen.
Het meisje gaf geen antwoord en Roddy
steeg zwijgend op en reed weg. Toen hij op de
plek was gekomen waar de rotsen haar voor
hem verborgen, keek hij om. Inez stond naast
haar ponny hem na te kijken, haar armen
op het zadel geleund. Toen hij met zijn arm
zwaaide, hief ze haar hand op met een ge
baar, dat Roddy half een groet, half een ze
gening toeleek.
Toen hij in Willemstad terugkwam was het
al niet zoo vroeg meer. Bij het naderen van de
kade merkte hij, dat tijdens zijn afwezigheid
een of andere ongewone gebeurtenis moest
hebben plaats gehad. Overal stonden de
menschen in kleine troepjes druk gesticulee-
rend te praten en te lachen en Roddy zag tot
zijn groote verbazing op het balcon van zijn
hotelkamer Peter en den Amerikaanschen
consul zitten. Zijn komst scheen hun buiten
gewoon veel genoegen te doen; ze wuifden en
wenkten hem met onverklaarbare hevigheid.
De consul begroette hem als een ouden
vriend en scheen hun vorige ontmoeting vol
komen vergeten.
Hebt u het nieuws al gehoord? infor
meerde hij. Het is voor de stad hier geweldig
belangrijk en ik denk dat u het ook wel inte
resseeren zal. Gisteravond heeft President
Alvarez amnestie verleent aan alle politieke
tegenstanders die in het buitenland wonen. Al
le veroordeelden mogen weer terugkeeren.
Hij wees op een kleine passagiersboot, die
vlak onder het raam aan de kade gemeerd lag.
De „Blue Peter" lag gereed om te vertrekken
en het dek was opgepropt met opgewonden,
jubelende Venezolanen.
U ziet, verklaarde kapitein Codman, dat
ze er geen gras over laten groeien.
En Peter voegde er bij op een toon die alle
tegenspraak uitsloot: En wij gaan
mee. Ik heb je koffer al gepakt en de
betaald. De boot vertrekt binnen een uur.
Roddy jubelde inwendig om de perspectie
ven die dit nieuwsbericht opende. En hij vond
die mogelijkheden zoo belangrijk dat hij er
alleen met de grootste moeite in slaagde om
zijn stem beleefd-belangstellend te doen klin
ken, toen hij vroeg:
En Senora Rojas?
Tot mijn spijt moet ik zeggen, vertelde
de consul, dat ze besloten heeft van de am
nestie gebruik te maken. Ik zal haar aange
name tegenwoordigheid hier moeten missen.
Zoo gauw ze orde op haar zaken heeft gesteld,
gaat ze naar Miramar terug haar huis in
Porto Cabello.
Naar Miramar! Roddy draaide zich plot
seling om en keek met oogen, die niets zagen,
naar het bedrijvig gedoe in de haven. Hij
kende het huis van de familie Rojas wel. Op
zijn wandelingen was hij dikwijls langs den
voorgevel met de gele pilaren en de met kun
stig en ingewikkeld ijzeren smeedwerk afgeslo
ten ramen gekomen. Door het imposante hek
dat den toegang tot Miramar vormde sinds
de dagen dat het paleis van den Spaanschen
gouverneur-generaail was geweest en waar
vier paarden naast elkaar door konden, had
hij vaak in den prachtigen tuin gekeken. Hij
hal vol bewondering gestaard naar de be
moste beelden, naar de orchideeën op de exo
tische boomen met hun vuurroode bloemen,
naar de zeldzame planten, die nu verwaarloosd
en verwilderd over de met onkruid begroeide
paden hindgen. Toen hij een uur geleden af
scheid van Inez had genomen had hij zich in
een sentimeenteele bevlieging voorgenomen
om in alle stilte b°larten te doen naar het
eenzame huis huif - den verlaten, romanti-
schen droomentuin,
'Wordt vervolgd.)
