DE STRIJD IN FINLAND.
Echtpaar z.k.
Mr. Kea Bossers
m*» ïa™ig<aw
Meer dan 10.000 radio-toestellen zijn in Frankrijk ter be- De K.L.M. heeft Woensdag haar nieuwe passage-bureau aan
schikking gesteld van de troepen, die thans onder de wapenen het Leidscheplein, hoek Leidschestraat te Amsterdam betrokken,
zijn. Het transport vereischte uitgebreide maatregelen hetgeen met eenige feestelijkheid gepaard ging
Hardnekkig strijdt het Finsche leger tegen den Russischen aanval. Soldaten graven zich In de
bosschen in een stelling, om het vijandelijk offensief weerstand te kunnen bieden
Tijdens de oefeningen van het Neder-
landsche veldleger Wielrijders komen
in actie „ergens" op vaderlandsch grond
gebied
Koning George van Engeland bracht een bezoek
aan een der Britsche havenplaatsen, waar hij ver
schillende marine-eenheden en trawlers belast met
mijnenvegen inspecteerde
enkele schutters van .rood nemen, gedekt in het hooge gras, den .vijand*
onder vuur gedurende de jongste oefeningen van het Nederlandsche
veldleger
De strijd in Finland. Een Russische bommenwerper, welke tijdens den aanval het^gebouw °van^ P ^e"'den^Haag
door het Finsche luchtafweergeschut werd neergehaald voor het uitspreken van haar Advents-
rede tot het Nederlandsche volk en de
bewoners der Koloniën in Oost- en
West-lndië
Het Engelsche luchtwapen in Frankrijk Ergens op het vasteland nemen leden
van het technisch personeel der Britsche luchtmacht het onderdeel van een
bommenwerper onderhanden, om dit aan een revisie te onderwerpen
door
25
Maar Lies moest wel kijken en luisteren naar het
gezellige gedoe naast hen. Dèt was het, het echte
dacht ze met spijt. Zoo met je tweeën was natuur
lijk heel leuk. maar dat andere: met allemaal jonge
tnenschen bij elkaar praten over gezellige nonsens
dingen, grappen die heen en weer vlogen,
beetje, o een klein beetje maar flirten naar links
en rechts dat was het. waar ze eigenlijk naar
▼erlangde Uitgaan met je beiden, zoet den hee-
len avond samen aan een tafeltje zitten, een keer
of twee, drie dansen ja, dat kon je ook nog
doen, als je vijftig was.
De kring naast hen bulderde. Een van de meis
jes, een overmoedig type van een jaar of achttien,
scheen iets geweldigs gezegd of gedaan te heb
ben. Lies draaide zich om en keek den tuin in. Dol
doen, dacht ze, het middelpunt zgn, vjjf minuten
maarZe beet op haar lippen. Wat bezielde
haar toch opeens, ze leek wel gek. Als Frank
het alsjeblieft maar niet merkte, dat ze nu nóg
niet tevreden was. Frank de schat. Ze keek
hem aan, ging toen de rjj van gezichten naast
haar langs.
„Wat zit je toch te kijken?" vroeg Frank. „En
waar peins je over? Je bent zoo stil ineens."
„Ik heb juist uitgemaakt, dat jjj de knapste van
alle aanwezige mannen bent."
„Had je daar zoo lang voor noodig? Dat weet
Ik zóó wel" zei Frank bescheiden. „Kom, zullen
we nog eens dansen?"
Ze wrongen ach tusschen de tafeltjes doo*» tol
Frank ineens werd tegengehouden: „Zoo, Rob-
berts."
„Van Hardenberg" zei Frank.
„Ik was juist op weg naar je toe. Ik wilde
me graag even aan je vrouw laten voorstellen."
„Dan gaan we terug" zei Frank. „We wilden
ons juist aan een tango gaan wagen."
„O, sorry zeg, dan wacht ik liever even."
„Geen kwestie van Meester van Hardenberg
werd voorgesteld en kwam erbij zitten.
Het gewone gesprek„Uw man en ik kennen
elkaar nog van uit Utrecht, mevrouw. We hebben
elkaar trouwens onlangs nog ontmoet."
„Op die avond met Jimmy, je weet wel" legde
Frank uit.
„O ja" zei Lies. Ook al vervelend, dat gedaas,
dacht ze. Conversatie noemde je dat. Moest ze
nog meepraten ook. Dan nog maar liever met z'n
tweeën. Hoepel op. zei ze kwaadaardig bij zich
zelf. Gelukkig, het hielp hij stond op.
„Mag ik misschien het genoegen hebben, me
vrouw? Ik heb straks uw dansplannen zoo in de
war gestuurd."
Dansen ook al goed, dacht Lies. Achter Van
Hardenbergs rug trok ze een overdreven leelgk ge
zicht. Frank knipoogde lachend terug. Ziezoo, nu
was hij er tenminste van doordrongen, dat ze 't
een corvee vond. Zulke voorzorgsmaatregelen wa
ren tegenover Frank tegenwoordig hard noodig.
Ze dacht aan Jimmy en de doos bonbons. Het
leven was moeilijkEn als ik nu over de mooie
zomeravond en de gladde vloer en de goeie muziek
moet praten, ga ik krijschen, voorspelde ze zich
zelf.
Hij danste goed in ieder geval. Bgna zoo goed als
Frank. Hij leek ook wel aardig.
,,'t Gaat goed, hè?" zei Van Hardenberg trouw
hartig, toen de muziek halverwege den dans pau
zeerde.
„Zalig" beaamde Lies en klapte mee met het
traditioneele applaus. „Danst u veel
„Nog al. Ik wip er graag 's avonds eens uit voor
een verzetje. In mijn dorp is niet veel ts beleven."
■Woont a hier in <le buurt 1"
„In Slootwyk. Nooit van gehoord zeker? Mid
den in het Utrechtsche polderland. Mijn omgeving
bestaat hoofdzakelgk uit boeren koeien. Daarom
apprecieer ik dit alles dubbel, bij wijze van af
wisseling."
„O ja" zei Lies afwezig. Wka dat was
dat? nee, dat kon niet„En wat voert u
daar uit bjj die koeien en die boeren?" vroeg ze
om het gesprek gaande te houden, onderwijl tu
rend naar een tafeltje bij den ingang, waar juist
een luidruchtig gezelschap was neergestreken. Ze
hoorde het antwoord niet eens, liet zich machi
naal meevoeren, toen de muziek weer inzette.
Goeie genade, het was zooToos, uitgerekend
Toos! Met haar aanhang. De tent met de ge
kleurde lampjes was zeker niet meegevallen. En
ze had haar ook gezien, wuifde notabene. Als ze
nog lang doorspeelden moetsen ze er nog een keer
voorbij goddank, de muziek stopte. Een zegen,
dat ze zoo achteraf zaten. Hun tafeltje was nu
heelemaal ingebouwd.
„Hè, ik sta voorloopig niet meer op" zei ze,
toen ze eindelijk veilig en wel aangeland waren.
„Sorry, meneer van Hardenberg, ik ik bedoel
alleen, dat ik een beetje moe ben 't dansen was
erg prettig."
„Pas de quoi" zei Van Hardenberg hoffelijk en
keek op zijn horloge, ,,'t Is overigens half twaalf.
Ik denk, dat ik eens ga opstappen. Ik moet nog
vijfendertig kilometer verslinden, voor ik thuis
ben."
„wy stappen ook op, hè Lies?" zei Frank.
„Nee, ik heb nog geen zin om naar huis te
gaan" zei Lies gedecideerd.
Frank keek haar verwonderd aan.
„Ik vind het hier veel te genoeglijk" hield Lies
koppig vol. Met zijn drieën naar den uitgang wan
delen, Jawel. En dan de enthousiaste begroeting
van Toos ze zag het al gebeuren. Man, verdwijn
aljeblieft, smeekte ze in stilte, toen Van Harden
berg nog geen aanstalten maakte om alleen te ver
trekken. Kon ze Frank maar laten weten, welk
gevaar er dreigde. Die wist nu natuurlijk niet.
boa hü t met haai had,
„Kan ik jullie misschien ergens afzetten?' bood
Van Hardenberg nog aan.
„Nee, wij zijn per fiets" weerde Lies vlug af.
„Reden te meer om naar huis te gaan" maande
Frank nog eens. „Kom Lies, 't wordt anders veel
te laat. Jij hebt ook al afgerekend, hè Leo? Zullen
we dan maar?"
„Ik ga nog niet naar huis" zei Lies met den
moed der wanhoop. Frank, die natuurlijk ziedend
was; Van Hardenberg, die haar wel onmogelijk en
onbeschoft zou vinden het was allemaal beter,
dan de catastrophe, die hen bg den uitgang
wachtte.
Van Hardenberg, die een echtelijke scène voelde
dreigen, nam wgselgk afscheid.
Die feliciteert zichzelf meteen, dat hg niet ge
trouwd is, dacht Lies en grinnikte.
„En nu zou ik wel eens verdomd graag willen
weten, wat jou vandaag bezielt met je malle ku
ren" brieschte Frank. „En wat valt er eigenlijk te
lachen? Vind je 't zoo grappig om mg een figuur
te laten slaan? Vrij goedkoop, zeg!"
Lies, achterover in haar stoel, schaterde.
„Och jongen" zei ze, „ik kon niet anders. Als
we tegelijk met hem waren weggegaan, hadden
we nog een veel grooter figuur geslagen. Allebei.
Weet je, wie er ginds bij den uitgang zit? Toos
met een heele club. En ze had me straks ook al in
de gaten. Daarom wou ik ook niet meer dansen."
„Alle goden" schrok Frank. „Was het daarom?
Ik dacht ook al, 't is niets voor jou om zoo dwars
te zgn. Dat heb je dan nog allemachtig slim inge
pikt, apekop!"
„Ten kost van mgn reputatie als gehoorzame
echtgenoote" zei Lies tragisch. „En ten koste van
den goeden indruk, dien ik op meneer Van Harden
berg gemaakt heb."
„Jij hebt überhaupt geen indruk te maken. Op
niemand, Begrepen?" zei Frank, de onverbeter-
lijke.
„Tot uw orders" zei Lies. Haar hand gleed in
de zijne. Frank schoof zgn stoel dichterbij, legde
zgn arm om haar heen. Stil zaten ze in hun ver
loren hoek ja,». Iweewe gleed aliea wegi de Wael-
donck" en de narigheden van den langen dag, het
verlangen naar andere menschen, naar een ander
levenWas er niets meer, dat zij beiden in den
zomeravond en de saxophoon, die zong uit da
verte
Lies zuchtte van geluk. „Nu kan het heel#
menschdom me gestolen worden" zei ze.
„Wat denk je?" vroeg Frank eindelgk, „zou het
terrein vrij zgn?"
„Laten we 't maar wagen" vond Lies. „We zgn
nu toch alleen, dus veel kwaad kan het niet meer.'*
Maar het tafeltje van Toos en haar vrienden
was verlaten.
HOOFDSTUK XIV
Tik tik gingen de ballen. Over het net
op het gravelReady yes en dan weer tik
Niet leuk, dat de tennisbaan naast den moes»
tuin lag. Tantaluskwelling noemden ze dat vroe
ger op school. Lies griste met twee handen in de
doppers. Groenteplukken was anders zoo'n eenig
werk. Ze vond het niets erg, dq£ Bart en Lena
voor een paar dagen naar hun getrouwde dochter
waren. Zalig, 's morgens een tijdje in den moes
tuin te kunnen rondscharrelen. Als maar niet
kgk nou. wat stom hoe kon ze die bal laten
gaan. „Backhand, kaffer" bromde Lies. Zachtjes
aan, zei ze tot zichzelf. Ze kneep de doppers ge
woonweg fgn. Moesten ze vanmiddag erwtensoep
eten.
„Zeg Frank" zei ze 's middags, „als ze dat op
een Zwitsersche kostschool tennissen noemen, ben
ik biy, dat ik maar op een doodgewone Holland-
sche H.B.S. ben geweest."
„Zoo" zei Frank verstrooid. „Heb je gauw bo
terhammen? Ik moet direct weer weg."
„Waar moet je heen?" informeerde Lies.
„Ryiea" zei Frank kortaf.
„Wèt V'
„Freule Ada van Reeuwyck chauffeeren leeren.
Order van den Jonker."
„Leuk voor je" snibde Lies, die het heelemaal
niet leuk vond.
