„BLOED VAN
DE BEZETTING VAN DENEMARKEN EN NOORWEGEN.
BOEDDHA"
door
HAROLD WARD
36
„William Lee stierf" ging York na deze inter
ruptie door, „en zijn vrouw, de eigenlijke oorzaak
van de oneenigheid tusschen de beide broeders,
volgde hem kort daarop, de beide kinderen. Wil
liam en Virginia, alleen achter latend. We zullen
nu eenige jaren overslaan" York wierr een snellen
blik op zijn gastheer, „en ons met den oom bezig
houden. Horace Anson Lee had naam gemaakt als
ontdekkingsreiziger. Op zijn tochten ontdekte hij
het rotshol in Tibet, waar hij het kostbare hals
snoer buit maakte, ons allen bekend als de „Bloed
druppels van Boeddha". Dit halssnoer is de direc
te oorzaak van de in dit huis gepleegde misdaden.
De eigenlijke waarde van het snoer is niet zoo
groot, maar het is een andere waarde, niet direct
in geld uit te drukken, die maakte, dat verschil
lende personen het trachtten in hun bezit te krij
gen. De natie, die de „Bloeddruppels van Boeddha"
in bezit heeft kan zeker zn'n van den steun van
een groot deel van de volksstammen van Azië.
Lee moest uit Tibet vluchten. Zijn achtervolgers
zetten hem tot in Amerika na. en herhaalde malen
werden er aanslagen op hem gepleegd. Wanho
pig kwam hij tenslotte naar Oakwcod Manor en
daar broeide hij een sluw plan rit, een plan. dat
niet alleen zijn eigen leven zou redden, maar dat
meteen de kinderen zou treffen van den man dien
hy haatte.
Hij liet een man komen, dien hii op een expeditie
in Tibet had opgepikt, een soort zwervende zen
deling, Martin Grass genaamd. Deze Grass had
den titel van doctor aangenomen, waarop hij ech
ter niet de minste rechten had. Hoe het ook zij,
Lee sprak met dezen man af hem in Lyndon te
ontmoeten. Waarom hij juist Grass als eerste
slachtoffer uitzocht weet ik niet. misschien was hij
bang, dat Grass hem in de toekomst geld zou
willen afpersen.
In ieder geval ging Grass naar Lyndon en ont
moette Lee aan het station. Lee had van te voren
een hypotheek op zijn bezittingen afgesloten, on
der het voorwendsel dat h\j geld noodig had voor
een nieuwe expeditie. Ook had hij eenige voorwer
pen uit zijn verzameling voor een goeden prijs
weten te verkoopen. Hij had kip noch kraai op de
wereld, het was zijn bedoeling te verdwijnen en
onder een anderen naam in een ander deel van de
wereld weer op te duiken. De kinderen van zijn
broer konden voor de onaangename gevolgen op
draaien. daarom liet hij hen alles per testament na".
„De schooier!!" barstte Lee uit.
„Ik zal niet alle détails vertellen." hernam de
kapitein, „om kort te zijn, Grass ontmoette Lee in
Lyndon. Lee had er voor gezorgd, dat verschillen
de menschen in Arrapahoe hem gezien hadden, in
Lyndon kende vrijwel niemand hem. Hij reed terug
over de Sinnissippi Heights weg. Deze weg is moei
lijk te berijden, hij loopt langs diepe afgronden, en
kronkelt sterk Grass, die hier nooit in de buurt
geweest is, kon niet weten dat hij niet op den ge
wonen weg naar Arrapahoe reed. Waarschijnlijk
heeft Lee hem op een gunstig oogenblik een klap
op zijn hoofd gegeven. Daarna heeft hij het gezicht
van den man verminkt, zoodat herkenning onmo
gelijk was, waarna hij den wagen in een afgrond
heeft laten rijden. Het lichaam van Grass is er
onder terecht gekomen en om zijn werk te vol
tooien, heeft hij daarna het wrak in brand gesto
ken. Toen het ongeluk ontdekt werd nam iedereen
natuurlijk aan, dat Lee de verongelukte man was.
De lijkschouwing is dan ook oppervlakkig geschied.
Is dit niet zoo, meneer Lukens?"
Lukens knikte. „Ik zie nu in, dat we ons ver
gist hebben," zei hij, den lijkschouwer aankijkend,
die een kleur kreeg.
„Lee was dus zijn identiteit kwijt," vervolgde
York. „Het was dus eenvoudig genoeg voor hem
een anderen naam en een ander uiterlijk aan te
nemen. Hij was de laatste jaren vrijwel niet in
Arrapahoe geweest, bovendien had hij zich nooit
veel met de inwoners bemoeid. Niemand zou trou
wens ook moeite doen om in een levend persoon
een ander te vermoeden, die door een ongeluk om
het leven gekomen was, zooals iedereen dacht".
York stopte en haalde zyn pijp voor den dag. Lee
klapte in zijn handen en beval den verschijnenden
Tim drank te brengen. Toen iedereen voorzien was,
vatte York den draad van zijn verhaal weer op.
„Lee was niet dom. Hij begreep, dat als er ooit
aan zijn identiteit getwijfeld zou worden het eerste
wat men doen zou, het lichaam van den zooge-
naamden Lee, opgraven. De vingerafdrukken van
den doodezr man zouden dan alles verraden. Hy
groef dus het lijk op, of liet dit door helpers doen en
sneed de vingers af. Daai-na voelde hij zich vol
komen veilig."
York opende het pak dat voor hem lag en nam
er verschillende vellen met vingerafdrukken uit.
„Hier heb ik de vingerafdrukken van jullie alle
maal," zei hij. „Ik heb ze op verschillende manie
ren te pakken gekregen, van glazen, koppen, bor
den en zoovoort. Ook heb ik de classificatie van
wylen Horace Anson Lee."
„Hoe kwam je daar aan?" vroeg Fenton.
„Van zijn pas! Myn chef in Washington heeft
daar voor gezorgd."
Voor een oogenblik zwegen allen, de aanwezigen
keken gespannen toe. „Ik begrijp het niet", zei
Fenton. „je hebt daar verschillende afdrukken...."
Fay bukte zich over de vellen papier, en gaf een
uitroep van verbazing. „Datdat zijn de af
drukken die je zoo net van het lyk van dokter
Grass genomen hebt!"
„Juist," stemde York toe.
„Wat," schreeuwde Billy Lee, „u wilt toch niet
zeggen dat Grass en
„De man die wij allen kenden als dokter Grass,"
viel York hem in de rede, „was niemand anders
dan Horace Anson Lee! Hij had den naam aange
nomen van den man, dien hij vermoordde... op zijn
beurd werd hy gedoodhij heeft zijn zonden met
den dood geboet!"
HOOFDSTUK XXX.
Het Einde van het Spoor.
Fenton bracht tenslotte onder woorden, wat
iedereen dacht: „Wie vermoordde Lee dan?"
En York vervolgde na een korte pauze: „Van
het oogenblik af, dat ik het onderzoek hier
begon voelde ik dat de dader op een buitenge
woon slimme manier ons op het dwaalspoor
trachtte te brengen, maar zyn handelwijzen wa
ren tè listig! Als ik maar kans zag op een enkele
plaats door de sluier te kijken, waarmee hy zyn
daden bedekte, dan was ik er zeker van dat ik het
heele complot gemakkelijk zou kunnen doorgron
den. Dat is me tenslotte gelukt en plotseling zag
ik de waarheid duidelijk voor oogen. Er bleven
nog enkele kleinere détails na te gaan, maar de
stukken van schijnbaar zoo onontwarbare puzzle
kwamen zonder eenige verdere moeite op hun
plaats." Hij wachtte een oogenblik, toen niemand
hem echter iets vroeg vervolgde hy: „Horace An
son Lee was heelemaal niet van plan een zoo
kostbaar bezit als de „Bloeddruppelen van Boedd
ha" aan zijn erfgenamen na te laten! Hij had
twee manieren, om zich er van te ontdoen, hij
kon de steenen stuk voor stuk verkoopen, of hy
kon, door bemiddeling van derden, met een re
geering onderhandelen, want als een van die Tibe-
taansche priesters er achter kwam, dan was z(jn
doodvonnis geteekend. Hy liet dus een imitatie
van het snoer maken.
Dit zou hem tyd geven te ontsnappen. Daar hij
wist, dat het snoer gestolen zou worden, enga
geerde hij twee detectives, in zijn vermomming
als dokter Grass, teneinde zichzelf te beschermen
Ik heb met Blumenthal, het hoofd van het New-
Yorksche bureau gepraat en die heeft me een be
schrijving van zijn opdrachtgever gegeven. Het
laat geen twijfel of het was Lee in de vermom
ming als Grass
„Maar waarom deed hij dat?" viel Lancaster
den kapitein in de rede.
„Hij vertelde Blumenthal dat hij van plan was
de robijnen op de komende vendutie te koopen en
daar hij vermoedde, dat er pogingen gedaan zou
den worden om het halssnoer te stelen, wilde hy
een paar detectives engageeren, die, in de rol van
juweliers,- een oog in het zeil zouden houden. Blu
menthal wees hiervoor aan Carol Spencer en......
Hal Lewis!"
Uitroepen van verbazing klonken om de tafel.
„Jij een detective!" riep Lydia Vaughan uit,
„dat had ik nooit vermoed!"
„Wie suggereerde u het snoer en de andere
voorwerpen te verkoopen?" vroeg York daarna
aan Bill Lee.
De jonge man dacht een oogenblik na. „Wel...
m'n advocaat, Mr. Lukensik herinner het me
nu!"
„Is dat zoo?" wendde York zich tot dezen.
De advocaat stemde dit toe
„Was dit uw eigen idee, of heeft een ander u
dat voorgesteld?"
„Ik ontving op zekeren dag een brief van een
onbekende. De onderteekening luidde Grass, een
naam die ik op dat oogenblik nooit gehoord had.
Hij stelde me voor de verschillende voorwerpen
uit Horace Lee's collectie publiek te verkoopen.
Ik dacht er toen verder niet over na, ofschoon het
me nu vreemd voorkomt dat een onbekende zou
weten, dat ik de erfgenamen van Lee vertegen
woordigde".
„Toen u het voorstel doorgaf aan de erfgena
men hebt u niet gezegd, van wien het voorstel af
komstig was?"
De advocaat schudde zijn hoofd. „Advocaten
worden betaald voor hetgeen zij weten, of voorge
ven te weten!"
.(Wordt vervolgd^.
Op den uitkijk. Een der voorposten
aan het Westelijk front speurt de
vijandelijke linies aan de overzijde van
den Rijn af
De haven van Oslo, welke thans, evenals vele andere strategisch)
punten van de Noorsche kust, in Duitsche handen is
Het Engelsche York en Lancaster
Regiment hield uitgebreide oefeningen,
waarvan het oversteken van een rivier
in opvouwbare booten een onderdeel
vormde
Dr. F. C. Bursch te Oegstgeest, die
wordt voorgedragen als buitengewoon
hoogleeraar in de prae-historie aan de
gem. universiteit te Amsterdam
Koning Leopold van België nam Maandag ter gelegenheid van zijn militair jubileum
te Brussel een groot troependefilé af
In grillige vormen verheft zich de kust
van het Deensche eiland Moën, tusschen
Seeland en Fünen, dat met de overige
deelen van de eilandengroep door
de Duitsche troepen is bezet
Kroonprins Boudewijn van België en
de kleine prins Albert salueeren tijdens
het troependefilé te Brussel ter eere
van het jubileum van hun vader, koning
Leopold
De gebeurtenissen in Scandinavië worden in ons land met bijzondere spanning gevolgd. Voor de bureaux
der dagbladen verdringen zich velen, om de laatste berichten op de nieuwsbulletins te lezen
De werkzaamheden aan de tunnel voor het rijwiel-
verkeer aan den Leidschestraatweg te Den Haag,
waarvan het eerste gedeelte thans gereed is gekomen
