EEN VIOOL
HET PRINSELIJK PAAR BIJ DE GOLFWEDSTRIJDEN OP „DE PAN"
VERDWEEN....
door
Paul Schott
13
Hoe ongelooflijk mooi was die muziek. Hij
kan zijn gedachten bjjna niet bij elkaar houden. Hij
zag Faustina juist en profiel haar oogen, heele
groote oogen. oogen zooals men ze in Tongking
ziet, of bij Arabische vrouwen, waren half gesloten,
de lange wimpers beroerden elkaar bijna. Haar ge
zicht leek liem schooner dan ooit, haar mond iets
gespitst als in een verdroomde kus, teekende zich
af als een in bruin topaas vervatte robyn.
Hij, Zubiaurre, zou haar weer kussen, maar heel
anders dan aan boord! De toonen van de viool hiel
den zijn gedachten in hun roes gevangen. Welk een
schoonheid. Neen, hij had niet gelogen: het schoon
ste en waardevolste wezen van het avondland had
hem. ca zoo veel jaren onder misdadigers, gekken,
inlanders, onder luie, getatoueerde vrouwen, btf zijn
aankomst in Europa verwelkomd.
Zubiaurre schrok tot de werkelijkheid terug, met
een lange streek over de G. snaar, beëindigde de
violist het Beethovenconcert, boog en verliet onder
het tot een orkaan aanzwellend applaus, het
podium.
Faustina, diep bewogen door het prachtige spel
van den violist, dat haar in een andere wereld had
doen vertoeven, kon zich slechts met moeite dwin
gen om het gesprek met juffrouw Francis voort te
zetten, daar al haar gedachten telkens weer tot
dat ééne terugkeerden: hoe kon zjj dezen mensch
nog één keer spreken, een allerlaatsten keer voor
hjj voor goed naar onbereikbare verten verdween?
Hoe kon zjj hem bedanken, hem zeggen hoe ge
lukkig zijn spel haar had gemaakt, hoe kon zij
hem zeggen wat het in haar wakker had gemaakt,
hoe kon zij hem troosten
..How marvellous!" Juffrouw Francis schudde
haar hoofd en draaide met haar oogen. „Die man
is een groot kunstenaar! vindt U niet?"
„Ja een groot kunstenaar!"
„U weet, dat mijn Moeder een Schotsche was.
daardoor ben ik veel muzikaler dan Engelschen
in het algemeen. Oh ik houd van muziek' Mo
zart! Beethoven! Hierna komt een sonate van Mo
zart! en dan die Stradivarius! Zij speelt bijna van
zelf. vindt U niet.
„Ja," zei Faustina ernstig: hoe kwam zij in de
pauze er uit, zonder juffrouw Francis? En wat
zou Zubiaurre doen? Zij keek plotseling in zijn
richting en zag zijn scherpen blik hypnotisch op
haar gevestigd. Hij zou beslist beneden komen
maar zij zou er niet zgn.
Daar betrad Grangg weder het podium, en de
dirigent hief zijn stok, terwijl Faustina besloot:
bij den Jaatsten toon direct opstaan en naar den
artistenkamer! Ja zij knikte hem glimlachend
en treurig toe, ja, zij konden niet zonder afscheid
uit elkaar gaan. Hij keek haar, terwijl hij het in
strument aan den km bracht zeer innig aan en zij
hield dien blik vast: een goed ernstig gezicht, dat
sedert zijn jeugd alleen gegroeid, maar niets ver
anderd was, een mond, het eenige harde in dit ge
zicht, de oogen zagen er uit, alsof ze dwars door
je heen keken. Nooit, neen nooit had zij zoo'n in
tens levend gezicht gezien! Zij moest hem zeggen,
dat hjj haar vergeten moest, dat het alles geen
doel had, dat het wel ontzettend moeilijk was,
maar dat zjj toch den wil van haar oom moest ge
hoorzamen. Die had beslist gelijk: De prins was
aardig en kon haar alle luxe geven, welke zij be
geerde. Daarvoor moest men van zekere gevoelens
afstand doen. Want er bestond niets gewichtigers
dan de wenschen van haar Oom hij was goedig,
had alles voor haar gedaan, wat mogelijkerwijs
gedaan kon worden, hij hield van haar en be-
eohermde haar wat zou er van haar terecht ge
komen zijn zonder hem? En op het laatste oogen-
biik, toen de eerste maten van de muziek haar
alweer betooverden, moest zij denken: Zubiaurre
had hij haar niet gekust? Hij was knap en be
minnelijk, hij was rijkZou oom hem niet
even goed vinden?
De sor.-atc was ten einde. Grangg boog en het
publiek verliet langzaam de zaal. om zich in dc
pauze wat te verfrisschen. Lena stond op. nadat
zij tot het allerlaatste geapplaudisseerd had en
vroeg haar buurman, die tijdens het spel een noti
tie gemaakt had:
„Mag ik ook vragen, wat U tijdens het rondo is
ingevallen
„Wat is dat, een rondo? Het was heel aardig!"
Het ronde gezicht werd vuurrood. „Weet U, U
mag mij niet uitlachen, alle menscnen zjjn nu een
maal niet hetzelfde. Ik geloof, dat ik niet erg mu
zikaal ben. Maar het is rne toch zeer goed beval
len. Tot nu toe heb ik meestal jazzmuziek en ope
rettes gehoord, die mij ook uitstekend bevallen. Ik
weet natuurlijk, dat Mozart iets heel anders is en
ik hoor ook het onderscheid wel." Lena moest
lachen, omdat hij zoo bloosde.
„En wat heeft U genoteerd?" hield zij aan, ter
wijl zij naar de foyer liepen.
„Het schoot met te binnen, dat ik me vanmor
gen bij een berekening bij een van mijn klanten
vergist heb". Het komische van de situatie drong
nu ook tot hem door en hij lachte hartelijk: „Mo
zart en verzekeringswerk dat vindt U 'natuur
lijk grappig. U vindt mij natuurlijk een stumper.
Maar op mijn eigen gebied ben ik volkomen thuis,
dat zult U moeten toegeven!" En daarbij keek
hij haar zoo kinderlijk trouwhartig aan, dat zjj
ernstig werd:
„Ik lach allang niet meer. De verhouding tus-
schen Mozart en de wiskunde is dezelfde als die
tusschen een roos en een botanjker, begrijpt U?
Mozart is om zoo te zeggen, gegroeide wiskun
de!"
Zij keek hem vriendelijk aan en hij zeide zacht
jes: „Natuurlijk begrijp ik hem en ik verbaas mij
over Uw vriendelijkheid. Ik heb nog nooit zoo'n
verstandig persoontje leeren kennen als U bent!"
„En ik nog nooit zoo'n onmuzikaal mensch en
zoo'n levenskunstenaar als U, wij vullen elkaar
wel heel goed aan, vindt U niet? En vervolgens
op een anderen toon: „Ik moet eigenlijk eens naar
Grangg gaan kijken, maar ik weet dat hij liever
alleen is in de pauze: als ik hem begeleid, mag ik
in de artistenkamer ook nooit een woord zeggen".
„U houdt zeker van hem!" stelde Hans Apt
vast en Lena riep blozend: „Niets van waar, hee-
lemaal niet! U bent erg primitief!" Maar toen
lachte hij haar uit: „Aha, nu bloost U! En ik dacht
nogal dat U dat niet kon!"
Ondertusschen was Grangg heelemaal niet al
leen. Tot zijn groote verbazing was, op hetzelfde
oogenblik, dat hij de artistenkamer binnentrad,
door de tweede deur Faustina binnengekomen. Zij
was erg bleek en kon de eerste oogenblikken geen
woord zeggen.
„Wat lief van je!" zei Grangg eindelijk, kuste
haar de hand en bracht haar naar een stoel. „Wat
banaal!" dacht hij en ergerde zich.
„Men liet mij byna niet binnenkomen", fluisterde
zij, „ik zei dat ik een kennis van U was en dat
u mijn bezoek verwachtte, maar dat wilde de sup
poost aanvankelijk niet geloovenr."
„Het is ook niet waar", lachte de violist teeder,
„want op zooiets had ik nauwelijks durven hopen."
„Maar ik wilde absoluut naar binnen en heb den
man een fooi gegeven. Hij zei, dat u mij er wel
uit zou gooien. U had ten strengste verboden dat er
in de pauze ook maar iemand binnengelaten zou
worden. Vergeef me, ik verdwijn direct weer!"
Grangg glimlachte nog steeds, af en toe streek hjj
nerveus door zijn, haar. Zijn oogen zwierven zonder
ophouden over dit volmaakte gezicht; hij ging«naast
haar zitten en zeide met zjjn diepe steto, waarin de
bewogenheid doorklonk: „U heeft er geen idee van,
wat deze minuten op dit oogenblik voor mij betee-
kenen!"
„Ik wilde U nog een keer spreken, omdat wij
morgen toch immers vertrekken. Mtfn Oom heeft
daar direct toe besloten-, toen hjj ontdekte dat wij
door de huistelefoon met elkander spraken arme
ziel! Hij heeft zich zoo opgewonden! En dat mooft
hij toch eigenlijk niet doen met zijn hartkwaal! Zh
wilde hem namelijk persoonlijk zeggen
„Een ander meisje zou een dergelijke tyrannto....'*
'„Het is geen tyrannie! Hij bedoelt het goed eQ
denkt alleen maar aan mij. Ik ben zijn eenige zorgt
Al staat hij er ook op, dat ik een der rijkste moT*.
nen van Italië trouw, daarom zal hij me toch ntat
dwingen. Hij laat me de keus tusschen twee. Allebrt
zijn ze erg aardig. Hij wil dat ik als een koningin
zal leven."
„De gouden stem" was aldoor zachter geworden,
tot zij nu haast niet meer te verstaan was.
Aandachtig keek Grangg naar het anders aoo
gladde voorhoofd, dat nu vol diepe rimpels wan.
Heel zachtjes vroeg hij:
„U gaat dus trouwen? Een van deze rijke
mannen. En U bent hier gekomen om mij dat te
vertellen
„Ook daarom", zuchtte zij, nauwlijks hoorbaar,
alsof zij alleen in de kamer was. Toen voegde zjj
er vlug en gehaast aan toe: „Ik wilde U bedan
ken voor Uw spel, dat mij zoo gegrepen heeft. Ut
weet dat het vandaag moeilijker voor U was om
te spelen dan ooit. omdat deze viool..." Hij nam
haar vingers, hield ze lang vast met zijn warme
zachte, en toch zoo sterke handen.
„Ik ben erg bang geweest voor dezen avond. Ik
had weer plankenkoorts, evenals vroeger toen ik
pas begon. En eigenlijk moest ik ook weer op
nieuw beginnen, met deze viool. Maar toen zag ik
U zitten en heusch, ik zweer U dat het niet zoo
maar een compliment is, ik had al spoedig ver
geten, dat mijn geliefde Stradivarius nu mis
schien al op weg naar Amerika is, in den dubbele
bodem van een koffer, of in de onverschillige han
den van den een of anderen gewetenloozen han
delaar. Ik geloof dat niemand in de zaal er iets
van gemerkt, heeft, want iederen keer opnieuw
heb ik U even in de oogen gekeken. Ik zou U zelfs
kunnen zeggen bij welke passages U heeft opge
keken. en bij welke Uw wonderbare wimpers
zich sloten."
(Wordt vervolgdl.
Ter nagedachtenis aan den overleden
commissaris der Koningin in Limburg,
baron van Hövell tot Westerflier, is in
het gouvernementsgebouw te Maastricht
een beeld van den overledene onthuld
De gerestaureerde torenmolen te Lienden bij Tiel, de eenige in ons land, is
weer in gebruik genomen. Het 300 jaar oude bouwwerk in een entourage
van bloeiende vruchtboomen
M
- -
-
Aan* de golfwedstrijden tusschen militairen en burgers op „de Pan" werd ook door Z. K. H.
Prins Bernhard deelgenomen
H. K H. Prinses Juliana en Z. K. H. Prins Bernhard hebben de golfwedstrijden tusschen militairen
en burgers op .de Pan" bijgewoond Terwijl Haar echtgenoot de sportprestaties verfilmt ziet de
Prinses belangstellend toe
Jac de Haas als .Antonio en Philip Lachapelfe
als Shylock in .De koopman van Venetië",
waarvan het Residentietooneel Zaterdag te den
Haag een opvoering gaf
Jong Nederland op de bloemententoonstelling „Polyantha" welke
te Schiedam officieel geopend is
Na de officieele opening der bloemen
tentoonstelling .Polyantha" te Schiedam
maakten de autoriteiten een rondgang
over het terrein. V.I.n r. burgemeester
F. van Haaren; jhr. mr. dr. H. A. van
Karnebeek, comm der Koningin in
Zuid Holland en de Belgische gezant,
Z.Exc. Nemry
Op den eersten
bollen-Zondag
brachten velen een
bezoek aan de
kleurrijke velden.
Getooid met de
traditioneele sou
venirs werd de
terugreis aanvaard
Eén zwaluw maakt de lente niet en. een aantal stroohoeden evenmin Als
symbool van het lentefeest, dat door het studentencorps der M.T S te
Den Bosch werd georganiseerd, waren de leden getooid met deze langzamer
hand in vergetelheid rakende hoofddeksels
