EEN VIOOL
EEN DEFILE
VAN DE WEERMACHT.
VERDWEEN....
De muziek passeert tijdens het défilé van de weermacht voor
de Ridders der Militaire Willemsorde te den Haag
Grondige inspectie van een mitrailleur
aan boord van een der Britsche
trawlers, die thans bijna allen tegen
luchtaanvallen beveiligd zijn
Activiteit van patrouilles aan het
Westelijk front. Na een treffen tusschen
vijandelijke afdeelingen aan het Wes
telijk front doet de ambulance haar
droeven arbeid
Het Prinselijk Gezin met de prinsesjes maakte Dinsdagmiddag in een open hofauto een rijtoer door den Haag ter gelegenheid van
den verjaardag van H. K. H. Prinses Juliana. - Minzaam groet de Prinses de jubelende menigte
Op de peristyle van den Stadsschouwburg te A'dam
gaf het Waterlandsch Fanfarecorps Dinsdag een
uitvoering ter gelegenheid van den verjaardag van
H. K. H. Prinses Juliana
Waar eveneens voor 's lands veiligheid
wordt gewaakt. De groote bedrijvigheid
in het Britsche censuur-bureau, waar
alle uitgaande post door een bekwame
staf aan een zeer grondig en nauw
gezet onderzoek wordt onderworpen
Een gedeelte van de Nederlandsche
Weermacht defileerde Dinsdag op de
van Alkemadelaan te den Haag voor
de Ridders der Militaire Willemsorde.
Een der afdeelingen trekt voorbij
Lente op de Kagerplassen. De ranke
zeilbooten geven weer cachet aan
de watersport, die haar enthousiaste
beoefenaars heeft
Het tweede regiment Huzaren Motorrijder viert zijn tweeden verjaardag. Het .muziekcorps per motor'
in W -formatie ter eere van den feestdag, .ergens in Nederland"
door
Paul Schott
15
De Markies maakte een trotsch gebaar, alsof hg
zeggen wilde, ziet U wel, ik behoef maar te bel
len en er komt al hulp! Toen stond hg op, werd
nog langer en smaller, dan hij achter het bureau
leek en legde de beambten het geval uit.
„Voor morgen vroeg, moet het heele schip
nauwkeurig onderzocht worden. Een volmacht
daarvoor zal ik U direct geven."
„Na iederen zin", fluisterde Lena Apt in het
oor, „gebruikt hij zichzelf als uitroepteeken.
„Allo hutten de kwartieren van de man
schappen. Neem twintig menschen mee, Vanetta!
Morgen vroeg, tegeljjk met het verschijnen van
de kranten moeten alle antiquiteitenhandelaars
en andere schai'relaars ondervraagd worden!"
Dan tot Grangg: „Wilt U een beloomng uitloven,
Maestro? Wfl zgn bereid ook iets bij te dragen
het is een eerezaak voor Italië!"
„Hoeveel dacht U?" vroeg Grangg zenuwachtig.
„Twintigduizend lire? Wij doen er dan tiendui
zend by."
Grangg knikte. De markies wendde zich tot
Lena: ..Hoe zag de man eruit, die U bedwelmd
heeft? Het is toch wonderlijk, dat U mets van
hem gezien heeft!" Hg maakte een boosaardige
grimas en woelde als een razende met alle tien
vingers door zijn baardje.
Lena lachte: „Ah, U houdt mij voor de dievegge!
Ik heb dc viool verstopt, verkoop haar naar
Amerika, aan Hearst of Morgan, verpakt en aan
gegeven als baby!" De mai-kies staarde haar aan.
Zooiets had hij nog nooit gehoord. Maar de over
moedige blauwe oogen lachten hem nog steeds te
gemoet en de lachende stem ging verder:
„Gelooft U misschien ook, dat het mjjn been
en teenen waren die het patrijspoortje van mijn
heer Grangg binnenkwamen misschien alleen
maar uit romantiek, om in een echte detective
roman mee te spelen?"
Eindelijk scheen de markies den humor van
Lena's woorden te begrijpen en hij lachte voor de
eerste maal!
„Signorina ik heb U geen oogenblik verdacht!
Maar U was toch de laatste, nietwaar, diemen
moet als detective aan alle mogelijkheden denken."
„Ik heb overmorgen een concert in Milaan", be
gon Grangg, die tijdens dit alles meermalen ner
veus met de handen door het haar had gestrekeen.
„Gelukkig Milaan", onderbrak de markies hem.
„Ik vertrek dus. Maar mijn pianiste en mynheer
Apt blyven een paar dagen hier dat hebben wfl
zoo afgesproken..
Als u dus nog iets wilt weten, of eenig resultaat
heeft bereikt, verzoek ik U bericht te willen zen
den naar het Grand Hotel." Grangg maakte aan
stalten om te vertrekken, evenals de andere twee.
De markies wilde hen terughouden:
„Dadelijk kunt U twee van onze nieuwste poli
tieauto's naar de haven zien vertrekken, zoodra ik
toestemming van het Nederlandsche gezantschap
heb gekregen. Wilt TJ niet zoo lang wachten,
Maestro?" vroeg Fillipepi nog, maar de violist
zeide, dat hg moe was en naar huis wilde gaan.
Met een nieuwen woordenstroom liet de markies
de beambten dus vertrekken, en met trippelende
pasjes, die zijn lengte nog beter deden uitkomen,
begeleidde hy zijn bezoekers tot op den gang,
waar hij hen aan een van de agenten overgaf, die
de woordenrijke opdracht kreeg, hen uit te laten.
„Ik geloof niet. dat die knaap er veel van te
recht zal brengen" zei Lena nadenkend. „Ik ben
big dat we buiten zgn. Ik dacht niet dat ik me
een oogenblik langer goed kon houden, toen U hem
zoo zonder eenig respect toesprak," antwoordde
Apt. „In mijn heele leven heb ik nog nooit zoo'n
amusant persoontje leeren kennen als U, juffrouw
Plischmuth. Is U wel ooit ernstig?"
„Nooit", schudde Lena met een treurig gezicht
en blikte even verscholen naar den violist, die ech
ter afwezig naar het asfalt staarde. „Nietwaar
mijnheer? De reden is, dat ik een verterende en
onbeantwoorde liefde voor mijnheer Grangg heb
opgevat, begrijpt U?" Grangg en Apt keken haar
beide aan. Haar toon was zoo oprecht, dat het
moeilyk was om aan een grapje te gelooven.
Grangg zweeg en scheen weer tot zijn gedachten
terug te keeren, terwijl de verzekeringsman zacht
jes zeide: „Ik weet niet, of U dat als scherts of
ernst bedoelt?" Daarbij keek hy haar recht in de
oogen.
„Ik ook niet. Zij lachte alweer en knikte hem
vriendelijk toe.
„U is even geheimzinnig als de Egyptische
sphinx", zei hg. Zg lachte.
HOOFDSTUK VIL
Grangg ontwaakte uit een zeer prettigen droom.
Hij had geen tijd om over den inhoud ervan na te
denken, daar een piccolo van het hotel hem een
briefje binnenbracht. Hij had denzelfden jongen
gisteravond, na het concert, opdracht gegeven,
juffrouw Lorenzetti eenige regels te overhandigen,
waarin hij haar vroeg, of het haar mogelijk was,
hem voor haar vertrek nog eenmaal te ontmoe
ten, al was het dan ook maar voor een paar mi
nuten. En nu bracht de page hem dan een briefje,
dat hem, vreerad genoeg door de Engelsche dame
was gegeven. De violist las de weinige regels ln
het regelmatige krachtige handschrift, blijkbaar
met groote haast met potlood geschreven: „Ik
kan U niet meer zien, nooit meer! Wy vertrekken
niet om elf uur, zooals wy van plan waren, maar
om half tien. Direct toen mijn oom het bericht
van den diefstal in de krant las, zei hij, dat hij
geen seconde rust meer had als hij niet bij zyn
verzameling was. En het Is beter zoo. Ik heb het
U gezegd het heeft geen zin. Waarschijnlijk zal
ik trouwen. Ik moet. Addio! Addio!" En heel
klein, onder aan den rand van het papier in het
Duitsch: „Lebe wohl, lieber Mensch!" Grangg liep
de gang op en riep den jongen terug:
„Senti, wie heeft je dat voor me gegeven?"
Plotseling was alle moeheid bij hem verdwenen.
Zijn gedrukte stemming was voorbij. „Lebe wohl.
lieber Mensch", zei hij zachtjes voor zich heen en
lachte, zoodat hij het antwoord van den jongen
eerst niet verstond, Wat viool! Wat bestaan! Wat
beroemdheid! Hier ging het om iets heel anders.
Er waren meer Stradivari op de wereld. Men kon
ze koopen evenals piano's of kaas. Roem? Hij was
jong en kon wachten. Maar dit hier, dat kwam
toch slechts eenmaal.. Zoo'n meiske, even mooi
van lichaam als van geest! Faustina! Eindelijk,
nadat de jongen het eenige malen herhaald had,
drong zijn antwoord tot hem door: „Die Engelsche
die dame met die uitgezakte wangen, de Ing-
lesa!" Grangg lachte nog steeds.
„Juffrouw Francis? Werkelijk? Deze brief?" Hy
keek den jongen aan, drukte hem een paar Lire in
de hand, en belde via de huistelefoon den portier
op." Welke kamer heeft Juffrouw Francis, de ge
zelschapsdame van juffrouw Lorenzetti?" Nauw-
lyks had de man het nummer, zeven-en-dertig ge
noemd, of de violist, het horloge in de hand, sloeg
een sjaal om, schoot een jas aan en rende de trap
af. Het was nu kwart over negen. Om half tien
zou Faustina met de wagen vertrekken. De En
gelsche had voor den brief gezorgd? Grangg klop
te.. „Binnen!" zei een krakende stem en Grangg
ging de kamer in. Juffrouw Francis was juist
bezig met het sluiten van een ouderwetsche, maar
degelijke bagagerol, waartegen zij haar knie gezet
had, terwijl zij met alle macht de riemen aantrok...
„U vertrekt binnen eenige minuten ik kan
Faustina niet meer zien. Juffrouw Francis, waar
om heeft U dien brief laten bezorgen?" Het was
grappig het donkere gezicht van de Engelsche nog
rooder te zien worden, hoewel men dat nauwlyks
voor mogelijk zou hebben gehouden. De zin ,met
bloed overgoten' schoot Grangg te binnen. Zg
knipperde eenige malen met de oogen en raffelde
toen zeer vlug:
„Het zou niet fair zijn als U mij zoudt verraden,
mijnheer Grangg. Maar ik heb ook een beetje
Schotsch bloed, weet U? En wij Schotten zijn niet
alleen spaarzaam, maar ook een beetje muzikaal.
Ik houd heel veel van Faustina. Zij heeft er mg
dringend om gesmeekt en ik kan haar in zulke be
langrijke dingen niets weigeren". Grangg knikte:
deze vriendelijke vrouw zou zeker spreken, wan
neer zij iets wist. Ademloos besloot zg: „Overigens
weet ik niet, wat er in dien brief staat".
„Ik zal even eerlijk zgn als U, juffrouw Fran
cis", zei Grangg en wenschte zichzelf geluk dat
hij, gedurende zijn tournee door Amerika zoo goed
Engelsch had leeren spreken. „Juffrouw Faustina
schrijft mij, dat zij mij nooit meer kan terugzien."
„Oh", was alles wat de Engelsche met gespitsts
lippen zei. Anders niets.
„Maar ik weet, dat zij anders voelt."
„Oh, denkt U?" meende juffrouw Francis en
keek een anderen kant op.
„Ik begryp het niet. Er moet iets zijn, dat haar
verdriet bezorgt. Weet U wat het is? Ik wilde zoo
graag dat het mg duidelijk werd." Juffrouw Fran
cis snoof eenige malen, doch bracht overigens geen
geluid voort. „Juffrouw Francis, U houdt van
Faustina, luistert U naar hetgeen ik nu zeg: Ik
laat mijn Stradivarius en daarmee het middel voor
mijn jacht naar roem in den steek en zal Faustina
volgen. Ik ben van meening, dat mijn geliefde viool
een speelgoedding is, vergeleken bij hetgeen mij
hier ontstolen kan worden."
Vervolgens, na een pauze, waarin hg adem
haalde en een paar maal met zijn handen door het
haar haalde: „Men kan mg alleen iets ontstelen,
als ik er niets van af weet, maar niet voor mgn
oogeniets van mij afnemen." En veel ver-
vertrouwelijker, terwijl hg even de hand op de
dikke arm van juffrouw Francis legde: „Juffrouw
Francis, waarom is Faustina zoo bedroefd? Waar
om moet ze trouwen? Waarom?"
iWordt vervolgd).
