EEN VIOOL
EEN ZONNIGE HEMELVAARTSDAG.
VERDWEEN....
Boven vijandelijk terrein Een officier
van de Royal Air Force maakt een
opname uit de cockpit van een Engelsch
vliegtuig tijdens een verkenningsvlucht
De nieuwe Engelsche motor-torpedo-
booten die zich uiterst snel kunnen
verplaatsen, zijn speciaal ingericht voor
den afweer van vliegtuigaanvallen,
waarbij het moderne luchtdoelgeschut
uitnemende diensten bewijst
.Het Laatste Avondmaal", een interessante scene uit de Passiespelen te Tegelen,
waarvan de repetities in costuum begonnen zijn
Van de Werf Wilton-Feyenoord te Schiedam is Woensdag de nieuwe
Nederlandsche onderzeeër Q. 25 te water gelaten. Het vaartuig glijdt
in zijn element
In Tegelen het Limburgsche .Oberammergau", worden de voorbereidingen
getroffen voor de 5-jaarlijksche Passiespelen De bijeenkomst van het Sanhedrin
met Annas en Caïphas
.Daar komen de Jantjes'. Het Nationaal Jongeren Verbond organiseerde
Donderdag een marsch door den Haag en omgeving. Matrozen
onderweg
Zandvoort be
leefde Donder
dag door het
fraaie weer
groote drukte
Voor een boot
tochtje op zee
was de animo
zeer groot
De traditioneele wandeltocht door de Betuwe op Hemelvaartsdag, de
z.g. .bloesemtocht, slaagde, dank zij een stralend zonnetje, uitstekend.
Een aardige groep in passende omlijsting
Hoe druk het was bij het viaduct te Wassenaar op den zonnigen
Hemelvaartsdag Voor de wielrijders bleef geen ruimte meer
door
Paul Schott
16
Het gezicht van de Engelsche was steeds blee-
ker geworden. Nu zag het bijna vaalgrijs en Grangg
vond het akelig om er naar te kijken.
„Ik moet gaan, mijnheer Grangg. Mynheer Lo-
renzetti verwacht my in de hall met Faustina."
Grangg waagde het. zonder zich rekenschap te
geven van hetgeen hy deed, den pols van de En-
gelsche te grijpen.
„U moet spreken U weet het". Plotseling
boog juffrouw Francis zich naar hem over, alsof
zij om zou vallen, haar wenkbrauwen raakten
hem bijna, en zy fluisterde:
„Zeker weet ik ook niets. Maar er moet stellig
wat zijn. Zij houdt van haar Oom en is toch bang
voor hem. Het moet iets met haar vader zijn, waar
over zij byna nooit spreekt, den broer van oom.
Als iemand zijn naam noemt, begint ze dadelijk
te huilen. Ik weet mets, werkelyk niet. Het is na
tuurlijk een geheim. Misschien zou men in Vicenza,
waar de familie lang gewoond heeft en waar ook
Faustina als kind..." Bij gebrek aan adem kon
zy niet verder spreken. Zij zuchtte en steunde,
nam vlug een pilletje, dat zij inslikte, viel in een
stoel neer, haalde lang en diep adem, stond ein
delijk op, zette een zeer mannelijk hoedje op en
zeide nog: „In Vicenza misschien. Faustina is
arm, nietwaar?" Daarna drukte ze opnieuw blo
zend, Grangg's hand en verdween met het valiesje
uit de kamer.
Eenige minuten daarvoor was Zubiaurre, zon
der kloppen bij Faustina binnengetreden. Zij was
erg geschrokken en had verschrikt naar de deur
van haar Oom's kamer gestaard. De Spanjaard
was direct zachtjes en vlug beginnen te spreken,
druk met de lippen bewegend, om ieder woord,
niettegenstaande de zachtheid te articuleeren:
„Faustina, ik ben nog een keer gekomen, om je
iets belangrijks mede te deelen. Er. om nog eens je
stem te hooren, daar ik nog minstens een week
hier moet blijven." Faustina wendde haar blik
van de deur en moest weer in zijn oogen kijken,
oogen die de hare dwongen zooals men door mid
del van een magneet electrische stroomen kan
bedwingen.
„Wilt U dus werkelyk naar Montisola komen?"
vroeg zij, nauwlyks hoorbaar.
„Zeer zeker, zoo gauw ik hier klaar ben. Ik zal
mij in de buurt in een villa installeeren en U zien,
wanneer U wilt."
„Onmogelijk! Het is een eiland en onze villa is
de eenige."
Zubiaurre lachte kort en liet zyn tanden zien:
„Dan huur ik een motorboot of een roeiboot, of
ik zwem naar den overkant. Laat dat maar aan
mij over. Maar iets anders. Ik zal
De Spanjaard hield even op en kuste Faustina's
vingertoppen.
Ik zal zeer spoedig de viool hebben, of
als eenige weten, wie haar gekocht heeft, Dat
wilde ik U nog zeggen." Faustina verbleekte.
„Werkelijk? Spreekt U de waarheid?" Zy lachte
opgewonden en haar hand, die in de zijne rustte,
voelde opeens slap aan.
„Ik wilde er op zweren, ik ben de eenige die den
handelaar kent, die haar gisteren gekocht heeft.
Of hy haar nu nog in zijn bezit heeft weet ik niet."
Op dit oogenblïk klonk in de kamer ernaast de
stem van haar Oom: „Faustina, vlug, ben je
klaar?" Het meisje zei met vleiende stem, dat ze
direct klaar kon zijn. Zubiaurre groete haar
haastig, ging de kamer uit. de trap af en de straat
op. Hier kocht hy verschillende ochtendbladen en
bladerde ze opgewonden door. Ze bevatten aile-
maal ongeveer hetzelfde: de aangifte by de politie
over den diefstal der viool, een korte beschrijving
van den violist en zijn loopbaan. Een korte ver
handeling over Stradivari in het algemeen en over
die van Grangg in het bijzonder. Alle kranten
brachten het bericht op de eerste pagina, sommi
gen zelfs met een oude. archieffoto van Grangg,
een viool in de handen, erbij. Overal werd de be
looning van dertigduizend Lire geprezen als het
zek- e middel om het kostbare instrument terug
te ?n.
urre die aan een tafeltje in de hal van het
hotex zijn kranten nalas en daarbij diep nadacht,
bemerkte plotseling, dat een groote wagen met een
chauffeur in livrei, voorreed. Lorenzetti, zijn
nichtje en de Engelsche juffrouw, stapten in, zorr-
der dat Faustina den Spanjaard een blik waardig
gekeurd had. Men zou haast zeggen, dat zij iets
scheen te zoeken en Zubiaurre omklemde kramp
achtig de lederen armleuningen van zijn stoel als
bij een aardbeving, toen hij op het oogenblik dat
de wagen zich in beweging zette, den violist, om
geven door drie verslaggevens de trap af zag ko
men en tusschen hem en Faustina een korten blik
gewisseld werd, kort maar zooveel zeggend, dat
het Zubiaurre een oogenblik rood voor de oogen
schemerde: „Wacht maar vriendje, dacht hij woe
dend, ik ben er ook nog! Met zulke papjongetjes
zullen wij het ook nog wel klaarspelen! Pas maar
op, binnen drie dagen zullen wij alle troeven ln
handen hebben en jij rriets meer!
Plotseling stond hy op en begaf zich naar Mar
guerite, waarmede hij een kort gesprek had. Zij
vertelde hem, dat Gomez .zonder twijfel op eigen
gelegenheid gewerkt had, ja, zy was reeds 's mor
gens vroeg by hem aan boord geweest en had hem
'oleek van woede gevonden, nog bleeker en valer
als anders.
„Hy spatte byna uit elkaar over de belooning",
lachte zij. „Iedere keer opnieuw begon hij daar
weer over. Wat voor een waanzin het was, om een
dergelijk bedrag voor een doodgewoon stuk hout
uit te loven. Natuurlyk heeft hij slechts een paar
honderd lire voor de viool gekregen, de ezel!"
Met een lief lachje keek zij hem aan: „Zeg eens
Hjalmar waarom heb je my gisteren eigenlijk niet
meer opgebeld, zooals wij afgesproken hadden?"
vroeg zij jaloers.
„Ik had te veel te doen. Morgen of overmorgen
ga ik dus den grooten Cavalcanti aanboren. Natuur
lijk pas nadat het zonder twijfel vaststaat, uat nij
den koop verzwegen heeft. Als hij de viool nog
heeft, zal hij betalen tot wij er heelemaal bovenop
zyn."
„Hou je nog van mij en streelde hem over zijn
haar, wat hij zich zonder eenige beweging liet wel
gevallen.
„Natuurlyk, maar luister verder." Hy kuste haar
onverschillig op het voorhoofd. „Als Cavalcanti de
viool alweer verkocht heeft, dan gaan wij naar ztjn
kooper, begrijp je, een prachtige en toch eenvou
dige zaak!" Zy keek hem opgewonden aan:
„Wy worden rijke lui, wy kunnen tenminste
weer ademhalen! Wij koopen dat prachtige restau
rant in de avenu de Clichy. Geloof je dat het zoo
veel op zal leveren En dantrouwen we". Zu
biaurre scheen het laatste niet gehoord te hebben.
Hy stond op streelde met een gewoontegebaar
Marguerite's geverfde wangen en ging naar de
deur.
„Waar woont die Gomez?"
„In een havenhotelletje, Rissorgimento. Hjal
mar? Je zegt geen woord oner de Florentynsche!"
„Och, dat is waarschynlyk niets", zei hy losweg.
„Zij is vertrokken, misschien als die zaak met de
viool misloopt ga naar Gomez en wees aardig
voor hem, wij moeten precies weten wat hy doet,
tot ziens!" Hij kuste haar vluchtig en ging heen.
Het was half elf, spoedig moesten de middagedities
verschijnen. Zou Cavalcanti spreken? Vele oogen
bestudeerden dien middag de kranten, alsof zij
daarin hun noodlot lazen.
De jonge Modena was onmiddellijk naar Bozzi
geloopen en had dien door zijn hemeltergend ge
schreeuw zoo opgewonden, dat alleen de angst
voor ontdekking en daarmee verlies van het geld,
hem ervan weerhouden hadden, den jongen niet
buiten de deur te zetten. Eindelijk waren zij over
eengekomen, zamen naar de politie te gaan het
geen zy dan ook direct deden, nadat zy samen
precies afgesproken hadden, wat zjj zouden zeggen.
In een gemeubileerde kamer, die aan den eenen
kant op het station uitkeek en aan den anderen
kant op een door ratten bewoonden binnenplaats,
zat graaf Salimeni urenlang voor zijn opengesla
gen krant en voelde zich zoo zwak en vertwijfeld,
alsof hij zoo juist het paleis van zijn voorouders
aan een rijkgeworden muilezeldrijver had moeten
verkoopen. Dat was zijn dood: Meer dan tiendui
zend lire van zyn aandeel had hij gisteravond nog
in loten van de Tripolisloterij omgezet, bovendien
had hij deze kamer opgezegd en een woning op da
Piazza Carignano gehuurd, drie kamers, badkamer,
keuken. En nu? Alles was afgeloopen. De viool
gestolen! Bozzi zou spreken, den grooten Cavafc
canti zyn klant noemen, het geld moest direct
teruggegeven worden, maar hij had het niet meerl
Natuurlyk was het nog mogelijk, dat bij een groo
ten prijs won, maar de trekking was pas over
veertien dagen, en tot dan neen, hy had geen ge
luk in het leven! Eindelijk had hij dan eens ve«i
geld verdiend en nu en nu?
En toch was er ergens in de groote stad Qenua
iemand nog veel wanhopiger: hij zat met een veis
vallen gezicht voor een grooten stapel kranten in
zijn bureau en was uren en dagenlang niet in
staat een besluit te nemen. Commendatore Cava3*
canti, wiens zaken in de laatste jaren sterk warén
achteruitgegaan was door den verkoop van de
viool in staat geweest dien ochtend eerr zeer voor-
deeligen koop af te sluiten. Wekenlang had hij ge
aarzeld, voor hij de groote Augsburger speeldoos
in zilver uit vijftienhonderdzestig aan zijn bezit
toevoegde. En toen hy nu het ochtendblad bad
•opengeslagen, bad hij zich letterlijk verlamd ge
voeld, alsof een lang verwachte slag hem getrof
fen had. Niet alleen dat do koop van de speeldoos
ongedaan gemaakt moest worden, ook de verkoop
van de viool moest geannuleerd worden. Eigenlijk
moest hij direct naar de politie gaan: Ik heb de
viool van graaf die en die gekocht en heb haar
verkocht aan den verzamelaar Lorrenzetti, ik,
Commendatore Cavalcanti, ridder in de orde van
den Perzischen leeuw en Consul van Bulgarije
myn handen zyn schoon en moeten schoon blijven.
.(Wordt vervolgd).
