Tie JiaasUmtei
PLUIMVEESTAPEL
liet JOient en jan Oliebol.
zal sterk worden ingekrompen.
De Lotgevallen van een Collier
Moderne principes ten
aanzien van de verlichting.
1
Binnenkort opgave voor hoeveel kippen
na 15 September voer wordt verstrekt.
7 AT ET! D A G 27 J U V, T 1946
TTX A"REE H'S 15 AG B E AT5
De autotunnels krijgen
gele straatklinkers en
natriumlampen.
Men zou het niet zeggen maar deze foto is op ongeveer 15 meter onder den waterspiegel van de
Maas gemaakt. Zij brengt één der twee tunnels in beeld, welke door de openstelling van de Maas
tunnel volgend jaar, het verkeer per auto onder water zullen verwerken. Er wordt hier, op den
bodem van de Maas, in een snel tempo aangepakt om tijdig gereed te komen.
(Van een specialen verslaggever).
Twintig meter onder den waterspiegel van de
MaasDe moderne mensch realiseert het zich
nauwelijks, dat hij daartoe een glibberige, geheel
verticale ijzeren trap van ongeveer 60 treden
heeft moeten afdalen. Hij let daar niet op, even
min als op 't feit. dat hij van 't heldere daglicht
afscheid moet nemen om. geleid door ir. Fritzlin,
den waarnemenden chef der Tunnelafdeeling van
Rotterdam's Gemeentewerken, door een donke
ren, houten koker, waardoor de ijzeren trap is
omgeven, in zijn colbertje naar onbekende din
gen af te dalen. Laat ons zwijgen over de klau-
terpartij héén en terug. De lezer heeft het ge-
foeter in dien nauwen koker op den eersten man
die niet vlug genoeg en op den derden man, die
t e vlug afdaalde, niet gehoord. Het blijve hem
gespaard. En laat dan verder-alleen de wandelaar
op den bodem der Maas aan 't woord: die heeft
't grootsche plan-in-uitvoering thans op alle mo
gelijke manieren mogen aanschouwen: staande
op het hoogste punt van het 36 meter hooge ven
tilatiegebouw op den rechter Maasoever, met het
prachtige uitzicht op het altijd in beweging
zijnde wateroppervlak der machtige rivier. Daar
is het uitzicht alles en van het groot aantal ar-
ibeider.s, dat werkzaam is aan de tunnel merkt
men haast niets. Maar dat wordt anders als de
bezoeker op 't laagste punt van het ventilatie
gebouw komt: 26 meter onder den grond. Daar
ziet hij de arbeiders, die in hun eigen tempo,
dat wil. zeggen gestaag, vlug en zeker hun werk
doen.
En 't wordt nog anders na de afdaling naar de
4 tunnelstukken, die in den gebaggerden sleuf,
•waarin de tunnel in de rivier komt te liggen,
tot zinken gebracht zijn. Bij het licht der elec-
trische booglampen wordt hier, 20 meter onder
water, aan de inrichting van de 4 tunnels
twee voor de auto's, één voor de wielrijders en
één voor de voetgangers gewerkt. Nu loopt
men er nog over planken; straks zullen de gele
straatklinkers in het schijnsel van natrium
lampen glinsteren.
Overigens merkt de bezoeker nóch aan de ar
beiders, nóch aan de lucht, dat hij zich zoo diep
onder water bevindt. De grond is natuurlijk
vochtig. Dat is alles! En de verbinding met de
buitenlucht is meer dan voldoende voor een be
hoorlijke ventilatie.
De verlichting.
Een probleem, dat als zoovele andere na veel
experimenten is opgelost, vormde de verlich
ting van de tunnel. Waarom? Omd'at de oogen
van autobestuurders, wanneer zij de afscheiding
licht-donker passeeren, zich niet zoo snel kun
nen instellen op het duister, Er volgt dan één
moment van blindheid. Daarom heeft men. ge
leerd door de ervaring in Amerika o.a., beslo
ten natriumverlichtlng op groote schaal toe te
passen en wel zoodanig, dat inrijdende auto's
voortdurend aan den achterkant in 't donker
blijven. Het inrijden op voorgangers sluit men
daarbij uit. Deze werking is verhoogd door in 't
plafond bij het inrijden van de autotunnels sleu
ven te maken. Daarin komen natriumlampen
met reflectoren, die het licht tegen de rijrichting
in weerkaatsen. Deze oplossing zal voor 't eerst
bij de Maastunnel toegepast worden ende
verwachtingen omtrent 't resultaat zijn hoog
gespannen.
Och, en zoo zijn er vele snufjes. Stel een auto
heeft midden in de tunnel pech. Dan stapt dé
bestuurder uit en regelt door een dr-uk-op-den-
knop onmiddellijk het verkeer: groen licht vóór
hem springt op rood. En 't verkeer achter de
auto, die pech heeft, wordt stil gelegd. De vóór
rijdende auto's verlaten de tunnel. Eén alar-
meering van de hulpgarage volgt onmiddellijk.
De man die daar zit trekt er op uit, rijdend
tegen de rijrichting in en neemt de noodige
maatregelen om de tunnel ten spoedigste vrij
te maken. In de betegelde tunnelwanden zullen
op bepaalde afstanden ook schuimbluschappa-
raten ingebouwd worden: vliegt een auto in
brand, dan kan men wellicht op deze wijze tot
snelle bestrijding overgaan. Daarnaast zorgt de
bewakingsdienst direct dat de Rotterdamsche
brandweer een signaal krijgt om zich voor de
tunnel gereed te houden
Een ander snufje? Dat is de roltrappengé-
schiedenis. Deze roltrappen ten dienste van
de voetgangers en wielrijders zullen overdag
voortdurend „rollen". Maar 's nachts staan'zij
stil. En zij die 's nachts dan van de tunnels voor
wielrijders of voetgangers gebruik willén maken?
Daaraan is ook gedacht. In elk der Ventilatie
gebouwen aan beide Maasoevers komen 4 rol
trappen, 's Nachts zullen er steeds twee aan
eiken oever gereed zijn om hun taak te doen.
Maar deze gaan alleen naar boven of beneden
„rollen", wanneer de wandelaar of de fietser
in aantocht is. Hoe dit geregeld wordt? Door
het publiek zelf. Want de late passanten zullen,
bij de nadering van het roltrappenhuis een
lichtstraal, die op een seleniumcel valt, onder
breken: en daardoor krijgt de roltrap den ge-
wenschten impuls om zoo lang te „rollen" tot de
late voetganger of fietser boven of beneden is.
Het voordeel? De roltrappen, die buiten ge
bruik zijn krijgen rust. kunnen gecontroleerd
worden. Blijkt dat er zoo veel publiek 's nachts
is, dat de roltrappen voortdurend in beweging
zijn, dan zorgt de aanwezige machinist er voor,
dat de lichtstraal uitgeschakeld wordt en het
„rollen" der trappen automatisch geschiedt.
Het verkeer.
Dan is er het vraagstuk van de toegangswegen
tot de tunnels. Met moest daarbij voldoen aan
deze eischen:
le. Het doorgaand verkeer moet ongestoord zijn
weg kunnen vervolgen.
2e. Het kruisende stadsverkeer dient geen hin
der van het tunnelverkeer te hebben.
3e. Een gemakkelijke overgang-van het tunnel-
op het stadsverkeer dient verkregen te
worden.
Aan beide Maasoevers zal men daarbij, via op
stel- en circulaire pleinen, de te stellen eischen
inwilligen.
Er wordt aan deze verkeerssituatie hard ge
werkt. Men neme b.v. den Westzeedijk, op den
rechteroever. Deze heeft een zeer intensief stads
en havenverkeer in Oost-West-richting. Teneinde
dezen weg in verbinding te brengen met de tun-
nentraverse, is op den Westzeedijk een circulair
plein gevormd. Zoowel naar het Noorden als naar
het Zuiden vindt men afritten, die van de hoogte
van den Westzeedijk af naar de tunneltraverse
voeren. Het verkeer op de traverse dus. dat van
het Noorden naar de tunnel gaat of omgekeerd,
wordt niet over hét circulaire plein gevoerd, maar
gaat met een viertal kleine tunneltjes onder de
cirkelvormige straat door. Twee van deze tunnel
tjes zijn reeds gereed gekomen; de beide andere
worden aangelegd.
Van het Noorden komend neemt dus het ver
keer naar de tunnel den meest rechtschen weg
en bereikt Op deze wijze ongehinderd het opstel
plein terwijl verkeer van het Oosten komend, via
het rondrijplein en den Zuidelijken afrit, even
eens dit opstelplein bereikt. Dit opstelplein, dat
men misschien beter bufferplein zou kunnen
noemen, is een langgerekt., vrijwel horizontaal lig
gend plein, dat den naar de tunnel stroomenden
automobielen gelegenheid biedt zich al rijdend te
voegen in de twee banen die de tunnel in iedere
richting kan opnemen. Na het bufferplein ge
passeerd te zijn komt men dan in de eigenlijke
riviertunnel.
Ziedaar in 't kort enkele der vele problemen,
welke bij den bouw der Maastunnel naar voren
kwamen, belicht. Dan is nog niets gezegd over het
feit, waarom de bouwers de voorkeur hebben ge
geven aan het tunnelplan, boven dat voor een
vaste brug, waarvan de kosten die van de tunnel
haast niets ontloopen. De man-van-de-practijk
antwoordt daarop, dat een vaste brug over de
Maas 60 meter hoog zou moeten worden, hetgeen
opritten beteekenen, die de lengte van de tunnel
op 4 km brengen. En de tunnel tenminste die
voor het autoverkeer wordt, met de opritten
mede, in totaal goed 2,2 km lang. Dat heeft de
balans ten gunste van het tunnelplan doen door
slaan.
Rotterdam, in de oorlogsdagen zoo hevig ge
troffen, werkt weer. In de geheele binnenstad
wordt het puin geruimd, rijden uur in, uur uit,
de groote vrachtauto's, volgeladen met steenen.
naar hun losplaatsen. Van 't bombardement heb
ben de werken aan de Maastunnel in geen enkel
opzicht te lijden gehad. En den dag na den oor
log betrokken de ingenieurs en de arbeiders al
weer hun posten bij de Maastunnel, werd al weer
gewerkt, teneinde tijdverlies verder te voorko
men.
Vandaar dat de deskundigen de gegronde hoop
koesteren tijdig gereed te zullen komen, d.w.z.
niet veel later in 1941 dan oorspronkelijk de op
zet was geweest. De eerste spade van dit mil-
lioenenwerk is op 15 Juni 1937 in den grond ge
stoken. Vier jaar later kan, zonder verderen
tegenslag, de opening tegemoet gezien worden!
(Nadruk verboden).
Het bombardement van Groningen.
Een gewonde overleden.
GRONINGEN, 26 Juli (A.N.P.) Vandaag is de
52-jarige gehuwde P. Florijn, die na het Engelsche
bombardement zwaar gewond naar het acade
misch ziekenhuis werd overgebracht, aan de op-
geloopen verwondingen bezweken.
v
i a
Midden in de Maas te Rotterdam verheft zich een ijzeren stellage: daardoor kan men steeds de
plaats van de reeds gezonken gedeelten der Maas tunnei bepalen. Op den achtergrond het Venti
latiegebouw aan den linker Maasoever. Geheel rechts het veer, dat in den loop van 1941, als de
Maastunnel in gebruik wordt genomen, niet langer deel van het rivierbeeld zal uitmaken..
's-GRAVENHAGE, 26 Juli (A.N.P.) Dezer
dagen is bekend gemaakt, dat tengevolge van de
veevoederschaarschte ook de pluimveestapel,
welke een groot consument van voedergranen is,
sterk zal moeten worden ingekrompen. Het
rijksbureau voor de voedselvoorziening in oor
logstijd deelt thans nog de volgende bijzonder
heden hierover mede.
Met het oog op de beschikbare voorraden zal
de kippenstapel tot ongeveer 6.000.000 stuks moe
ten worden gereduceerd. Dit is ongeveer 1.3 ge
deelte van de normale grootte. Deze inkrimping
zal uiterlijk 15 September a.s. haar beslag moe
ten hebben gekregen. Daartoe zullen de voeder
toewijzingen geleidelijk lager worden. Als basis
hiervoor zal de September-inventartsatie 1939
VOOR DE KINDEREN
Heel spoedig kregen beiden een prop in den
mond. Krent zag de belagers in den licht
kring komen. Het waren twee donkergekleur
de mannen, geheel in het wit gehuld. Op een
handige manier boeiden zij hun slachtoffers.
Daarna dreven- zij hen voor zich uit. Krent
trok vlug zijn schoenen uit en op zijn sokken
om vooral geen geluid te maken sloop
hij achter het viertal aan. Hij lette buiten
gewoon goed op.
worden aangenomen, hetgeen hierop neerkomt,
dat per medio September a.s. niet meer voeder
zal worden verstrekt dan voor ten hoogste 20%
van het pluimvee, dat bij bedoelde inventarisatie
aanwezig was. Voorts zal op 15 September a.s. de
voedervoorziening voor kuikens ophouden; de in
1940 geboren jonge dieren moeten worden bij
geteld bij den stapel van volwassen pluimvee.
Het ligt dus in de bedoeling de voedertoewijzing
te doen per op het bedrijf aanwezig dier tot een
maximum aantal. Daarbij zal er streng op worden
toegezien, dat niemand meer dan dit maximum
aantal dieren houdt. De pluimveehouders zullen
binnenkort een opgave ontvangen van het aan
tal kippen, waarvoor zij op 15 September e.k,
voeder mogen betrekken.
Iedere pluimveehouder zal zijn stapel dus sterk
moeten inkrimpen. Hij beoordeele zelf, welke
dieren hij het beste vóór zijn bedrijf kan aanhou
den.
Bij de inkrimping zal er voor worden zorgge
dragen, dat een goede kern overblijft, waaruit de
stapel later weer kan worden opgebouwd. De mo
gelijkheid zal worden opengelaten, dat particu
lieren, die tot nog toe kippen hielden, enkele
kippen kunnen aanhouden, om op deze wijze het
huisafval tot waarde te kunnen brengen.
Deze inkrimping heeft tot gevolg, dat een groot
aantal hoenders ter markt zal komen. Zooveel
mogelijk zal er voor worden gezorgd, dat daarvoor
een behoorlijke prijs kan worden gemaakt, Een
gedeelte zal in koel- en vrieshuizen kunnen wor
den geplaatst. De opslagcapaciteit is echter be
perkt. Een groot gedeelte zal naar Duitschland
kunnen worden uitgevoerd. De momenteele ex
portprijs is van dien aard, dat daardoor belang-
rijke steun wordt gegeven aan de pogingen om
ondanks de abnormale afslachtingen den markt-
prijs op een redelijk niveau te houden. Het 13
echter niet onmogelijk, dat in Augustus en Sep
tember de prijzen iets lager zullen worden.
Indien mogelijk zal er voor worden gezorgd,)
dat na de inkrimping van den pluimveestapel de
eierprijs verbetert, waardoor de nadeelen van de i
inkrimping voor de direct-betrokkenen voor een
deel zouden worden opgeheven.
Het bovenstaande had voornamelijk betrekking
op den kippenstapel. Ook de eendenstapel zal
echter een zeer sterke inkrimping moeten onder
gaan. Daarbij zal in het oog worden gehouden, dat
de afzet van eendeneieren onder de huidige om
standigheden zooveel meer moeilijkheden oplevert
dan die van kippeneieren.
WEEKABONNEMENTEN
dienen uiterlijk \X/o e n sd a gs avonds
betaald te zijn. daar de bezorgers op
Donderdag moeten afrekenen
DE ADMINISTRATIE
3)
NORMAN FRAZER.
(Nadruk verboden).
„Ga er dan naar kijken en loop naar de maan",
beet Lindsay hem toe.
„Ja, maar ik heb ze al gezien. En één ervan zie
ik nu. Dat ben jij: Een ander zag ik een oogen-
blik geleden. Dat was dat sierlijke kistje met de
koperen hoeken van jou".
„Zoo heb je dat gezien?", viel Lindsay uit.
„Vervloekt-nog-an-toe! Natuurlijk, ik had kunnen
weten, dat jij op een of andere duivelsche streek
Uit was. Het. is me anders een zonderling dagje
vandaag: 'n soort van verrassingsdag! Eerst mijn
•broer, die me nog nooit in zijn leven ook maar
één pleziertje heeft gedaan en die me nu twee pond
stuurt die ellendige kerel had mij overigens
best tien pond kunnen sturen! Toen zag ik het
kistje het staat bij een uitdrager. Daarop zag ik
jou, terwijl ik dacht, dat de haaien Je allang had
den opgegeten. Wel, misschien is er nog wel meer.
dat je zou willen zien, mr. Lal Das?"
„Het andere, dat ik wenschte te zien", antwoord
de de Hindoe met onverstoorbare kalmte, „dat heb
ik al gezien. Ik bedoel onzen vriend mr. Stefano
Vasalli".
„Dat is een leugen", stoof Lindsay op, met een
beweging, alsof hij den Hindoe bij den keel wilde
grijpen. „Dei is dood".
Lal Das glimlachte en schudde met beslistheid
het hoofd.
„Dat is hij niet. Hij leeft. Maar maak je maar
niet ongerust, meneer Lindsay, hij is ergens waar
hij ons geen van beiden kwaad kan doen".
„Dat is goed nieuws", klonk het mét ongeveinsde
opluchting. Lindsay haalde een smerige zakdoek
te voorschijn en veegde er mee over zijn voor
hoofd. „En waar is dat dan wel?", vroeg hij
toen.
De Hindoe lachte weer en strekte een magere
arm in de richting van het Noord-Westen.
„Daar ginds in de moerassen", verduidelijkte
hij. „In Dartmoor in de gevangenis".
„Hè?", hijgde hij, „ik begrijp je niet ik ben
een beetje in de war. Maar we kunnen hier niet
blijven staan praten. Laten we ergens gaan zitten
waar het rustig is".
„Dezen kant dan op", zei de Hindoe. „Er is
hier vlak bij in de zijstraat een klein, rustig
café, waar we ongestoord kunnen spreken".
„Goed", antwoordde Lindsay, „maar denk erom
Lal Das als je soms hokus-pokus in den zin hebt
dan ben ik de oude nog".
En bij deze woorden klopte hij veelbeteekcnend
op zijn heupzak.
„Daar zal geen aanleiding toe zijn", verklaarde
cle Hindoe gemoedelijk. „Ga nu maar rustig mee"
Na enkele meter? geloopen te hebben, stapte hij
een ouderwetsch huis binnen en ging Lindsay voor
door een lage gang. tot zij bil een deur kwamen
De Hindoe deed die open en ze stonden op den
drempel van een klein vertoon, met een tafel
en twee stoelen erin. Lindsay keek argwanend rond
Toen hij zich overtuigd had. dat de muren massief
'.varen en het. raam uitzag op een binnenplaats, ging
hij zitten en keek naar zijn metgezel.
„Wil je wat drinken?", inviteerde Lal Das,
met Oostersche gastvrijheid.
„Ja, ik zal graag een fleschje bier nemen" en
met een duidelijke bedoeling voegde hij erbij:
„dat hier opengemaakt wordt".
Lal Das belde en gaf de noodige orders aan
een dikke, forsche vrouw van middelbaren leef
tijd, die hem familliaar begroette, Toen zij weg
gegaan was, en de twee mannen alleen bleven,
boog hij zich voorover en legde zijn hand op
Lindsay's arm.
„In dit huis", zei hij zacht, „werd Stefano
beroofd van het kistje met de koperen hoe-
kon".
„Zoo. riep Lindsay uit, „zoo. was het Stefano
die het had. Wel waarachtig, Ik had altijd zoo'n
soort gevoel, dat hij het wel eens kon zijn. En op
andere tijden dacht ik weer, dat jij het was. Maar
hoe weet je het?"
„Dat is niet zoo moeilijk om uit te kienen",
verduidelijkte Lal Das. „Wij drieën wisten van
het kistje af...."
„Mijn kistje", viel Lindsay hem in de rede.
„Zeker, jou kistje. Wij wisten met z'n drieën
van jouw kistje af en wisten ook wat er in zat.
Ik was dé eene, jij de tweede en Stefano was
nummer drie. Wij waren alle drie op de „Brama-
poetra" toen die naar den kelder ging en het is
zoo klaar als een klontje, dat maar een van ons
drieën het kistje kon hebben meegenomen".
„Beroerd genoeg was ik het niet", gromde
Lindsay.
„Ik was het evenmin", vulde Lal Das aan.
..Maar toen wist ik alleen dat maar. Een poos ver
keerde ik in de meening, dat jij het had en toen
weer dach' ik Stefano, maar cevfd verleden jaar
kreeg ik zekerheid, dat hij het gehad had".
..Wil dat zeggen dat het niet meer in zijn bezit
was'"
„Precies, Hij had het niet. meer en ik kon er
niet achter komen waar het gebleven was, tot ik
het daarnet eensklaps terugzag".
„Kijk er es hier", verbrak Lindsay een korte
stilte. „Wat heeft dit allemaal te beteekenen? Ik
ben nooit sterk geweest in het oplossen van raad
sels en mysteries".
„Het heeft te beteekenen". antwoordde de
Hindoe, „dat om te beginnen Stefano het kistje
meenam. Op de een of andere manier belandde
hij hier in Plymouth. Zooals ik het begrijp gaf hij
het kistje in bewaring bij den man, die toen
dit café had en zonder twijfel moet hij hem op
het hart hebben gedrukt het onder zijn hoede te
houden tot zijn terugkomst. Hij moet toen een
heelen tijd weggeweest zijn en toen hij terugkwam
had de man het kistje verkocht".
„Wel, wel", mompelde Lindsay. ,.En toen
„In ieder geval het kistje kwam niet voor den
dag misschien dacht de man dat Stefano niet
terug zou komen en had het met. Stefano's andere
bezittingen van de hand gedaan".
„Dat is allemaal niets anders dan raadwerk",
onderbrak Lindsay minachtend. „Het is die oude
vervloekte gewoonte van je om dingen te combi
neeren, die nooit gebeurd zijn".
Maar Lal Das liet zich door Lindsay's uitval
niet van de wijs brengen en hij ging bedaard
voort'
„Toen Stefano dat in de gaten had, ontstond er
ongenoegen. Je weet nog wel, dat Stefano een
verschrikkelijke driftkop was. Dat leidt mij tot de
voor de hand liggende conclussie, dat hij den man
te lijf ging en er een vechtpartij volgde. Natuurlijk
had Stefano een mes en daarmee stak hij hem
dood".
„Stak hij hem dood?"
„Ja. hier in deze kamer! De man werd gevon
den met 'n doodelijken stëek in het hart. Zittend
in den stoel waarin jij nu zit".
Op het grove gezicht, van John Lindsay teekén-
de zich ontzetting af en hij sprong op, met iets
van afschuw naar den stoel starend. „Op. den stoel
waarop iemand vermoord is, begeer ik niet te
zitten' Ga maar voort met je verhaal, Das: ik blijf
wel staan".
„Goed dan", hernam de .Hindoe. „Ik was in
Plymouth toen en las alles in de kranten. De
verdediger voerde aan, dat Stefano kostbare eigen
dommen aan den caféhouder had toevertrouwd en,
toen die bij zijn terugkomst niet meer aanwezig
bleken te zijn, zijn zelfbeheersching verloor en
zijn slachtoffer aanvloog. Tijdens dat gevecht had
hij in blinde woede zijn mes getrokken en den
man gedood die zijn eigendommen had verduisterd.
De algemeene opinie was. dat hij zou worden op
gehangen, maar de rechtbank verklaarde hem
schuldig aan doodslag en hij werd veroordeeld tot
tien jaar dwangarbeid".
„Waarom hebben zij hem niet opgeknoopt?",
grauwde Lindsay. „Dan waren we hem tenminste
voor goed kwijt geweest".
De Hindoe ging op deze ontboezeming niet in en
sprak verder:
Je zult nu wel begrijpen, waarom ik een ge
regelde bezoeker van dit huis werd. Er werd een
heeleboel gekletst over de zaak en ik wilde weten
wat voor bezittingen het waren, waaraan Stefano
zooveel waarde scheen te hebben gehecht. Ik hield
mijn ooren goed open. Een tijdlang zette de
weduwe van den vermoorde de zaak voort en er
was altijd druk bezoek, want de menschen zijn nu
eenmaal nieuwsgierig. Zij was een domme gans
en praatte te veel. Ze had beter vóór zich kunnen
houden wat ze zei. Het was volgens haar om een
kleinigheid, dat Stefano haar man gedood had. Ze
waren hoogstens een paar pond waard, verzekerde!
ze telkens weer. Iemand te vermoorden voor een
paar armzalige ponden! dat was haar stereotiepe
lammerklaeht. Maar zij wist niet waar de spullen
gebleven waren Haar man had ze indertijd ergens1
opgeborgen, dat was alles wat zij er zich van kon
herinneren. Hij had ze misschien verkocht voor een
kleinigheid, die Stefano hem schuldig was. of mo
gelijk waren ze gestolen zij wist het niet
het was een soort" kistje geweest en wat kleeren,
meer niet en dat was ook alles wat ik gewaar
kon worden. Stefano ging de gevangenis in, de
weduwe deed de zaak over en zooals dat gaat
de menschen vergaten het geval, Tot vandaag wist
ik niet waar het kisje was. Dat. is wat ik te vertellen
heh".
Lindsay haalde diep adem en staarde in Lal
Das' vragende oogen.
„En ik wist evenmin tot vandaag waar mijn
kistje was", zeide hij ten slotte. „Alleen door een
toeval heb ik het nu ontdektWel, ik ga hier
vandaan", vervolgde hij na een pauze. „Om in een
kamer te zitten waar een moord is begaan, is niet
bepaald een plezierige gewaarwording!
„Maar we moeten eerst onze zaken regelen",
hracht Lal Das in het midden.
„Onze zaken? Ik zou zeggen, die zijn geregeld",
was het snauwende wederwoord. „Het kistje is
immers van mij!"
„Maar de inhoud bestaat uit het aandeel van
irie mannen", wierp de Hindoe tegen.
„De inhoud", klonk het hoonend. ..Jij bent toch
-.eker niet zoo'n verdraaide idioot. Das. dat je
denkt, dat er nu nog wat in zit? Zeg wel.de in
houd!"
(Wordt vervolgd).
