De Lotgevallen van een Collier
Als de tomaten rijp zijn
Het menu van den dag.
TOMATEN INMAKEN.
EEN KINDJE SCHREIT...
NEKKIE-RAF
ZATERDAG 31 AUGUSTUS 1940
HAARLEM'S DAGBLAD
door
MARTINE WITTOP KONING,
aan door wat fijngesneden groene kruiden: ook
voegen we er naar smaak wat zout bij.
De mogelijkheden voor het gebruik van tomaten
zijn hiermee nog bij lang na niet uitgeput; in een
volgend artikeltje hoop ik u wat te vertellen over
warme tomatengerechten, die in het middagmaal
dienst kunnen doen.
VOOR DE VROUW
WIJ PRATEN OVER ETEN.
In tijden van distributie van. levensmiddelen
Wordt er veel over „eten" gepraat.
Als alles gewoon is en er dus overvloedig van
alles wat noodig is, is te krijgen, praten eigenlijk
alleen de lekkerbekken graag en lang over schotels
zus en schotels zoo, en omdat wij vrouwen toch al-
dagelijks met het menu moeten omgaan, vinden
wij die pratende lekkerbekken' over het algemeen
meer bij het sterke geslacht dan bij ons vrouwen.
De menu's vain eiken dag bieden immers geen bij
zondere moeilijkheden, en alleen als wij elkaar een
bijzonder handig of smakelijk gerecht kunnen door
geven, komen de gesprekken op dit onderwerp,
maar zij gaan er ook spoedig weer af.
Nu is dat anders geworden, goede menu's samen
stellen is een grootere kunst geworden en het
eischt bovendien meer verbeeldingskracht op culi
nair ge-bied, omdat er voedingsstoffen of genot
middelen zijn uitgeschakeld, die vroeger natuurlijk
waren.
We praten wéér over eten, zei de eene huis
vrouw tegen de andere, nadat zij juist een tijdje
geleden geconstateerd hadden, dat zij dat zoo dik
wijls deden en daarmee nu toch eens moesten op
houden.
Overigens is het heel begrijpelijk, lang niet elke
huisvrouw heeft voldoende vakkundige fantasie op
het gebied van de kookkunst om goede en smake
lijke maaltijden samen te stellen, wanneer de
grondstoffen er voor beperkt zijn. Zoo kan een
meer vindingrijke vriendin of een kennis die van
probeeren houdt op dit gebied soms allerlei raad
gevingen aan de hand doen, die zoo'n heel gezin
ten goede komen. Want meer dan ooit is koken een
kunst in tijden waarin de distributiemaatregelen de
mogelijkheden zoo sterk hebben verminderd.
Hoezeer dus die raadgevingen en hun versprei
ding daarvan zijn toe te juichen, zij bergen het
gevaar in zich, dat zij ons op den duur zouden doen
gelooven, dat er niets belangrijkers in de heele we
reld bestaat dan eten, waardoor wij ons sluiten
voor alle geestelijke waarden, er wellicht ook hee-
lemaal geen tijd meer voor over houden.
In elk tijdschrift, in elke krant staan tegenwoor
dig goede recepten en raadgevingen die door ter
zake kundige menschen zijn. samengesteld en ge
probeerd, wij kunnen ze dan ook met een gerust
hart overnemen en zelf toepassen. Natuurlijk zal
daar weieens een recept onder zijn, dat ons om een
of andere reden tegenvalt, maar dat gevaar loopen
wij bij de culinaire producten van onze vriendin
nen en kennissen natuurlijk ook.
Bovendien hebben wij hierbij nog het voordeel
dat de recepten gedrukt en wel voor ons staan:
neemt u eens krant of algemeen tijdschrift op en
u zult zien, dat er bijna altijd wel een kort stukje
betreffende dit onderwerp in voor komt.
Daarmee zouden dus de lange gesprekken over
eten, die soms worden gehouden, overbodig zijn,
en dat niet alleen, maar wij zouden, als wij een
gewoonte maakten van dat snuffelen naar nieuwe
recepten, ook vaak genoeg iets tegen komen, dat
niet met onze maag te maken heeft, maar dat onze
geest eens aan het werk weet te zetten, dat ons de
materieele zorgen doet vergeten en ons er aan
helpt herinneren, dat er ook nog andere waarden
zijn, die een belangrijke rol in het leven spelen.
Natuurlijk zouden wij dom zijn, als wij de be
langrijkheid van goede voeding niet wilden erken
nen, maar het zou niet minder dom zijn om er meer
tijd aan te besteden dan noodzakelijk is, want'die
tijd ontnemen wij aan de hoogere waanden die het
leven ons biedt, juist in moeilijke tijden.
Het kost niet veel moeite en tijd om op zoek te
gaan naar goede recepten- en raadgevingen, maar
het wordt wel een tijdroovende bezigheid om er
met anderen over te praten: de eene weet dit, de
ander wat anders, een derde juist iets heel bijzon
der goeds, een vierde herinnert zich no-g weer een
goed recept uit de vorige distributie-periode en
zoo blijft het gesprek op dit onderwerp, omdat
ieder haar visie er op wil luchten.
Houd ooren en oogen wijd open voor nieuwe din
gen, die de maaltijden verbeteren, maar sluit ze
daarbij niet voor al het andere, dat er iin de wereld
te zien en te hooren valt, want dan zou het wel
eens kunnen zijn, dat wij, als het onderwerp eten
niet meer van belang is, geen enkele andere inte
resse meer over hadden. En wat zou het leven dan
taai en oppervlakkig zijn geworden.
E. E. J.-P.
Magere groentesoep.
Gebakken visch.
Tomatensla.
Aardappelen.
Vruchten-koek.
Magere groentensoep.
Maak de groenten die het seizoen oplevert,
zorgvuldig schoon, wasch ze en hak ze in kleine
stukjes. Kook intusschen wat rijst in water met
zout of water met een paar opgeloste bouillon
blokjes gaar. voeg tenslotte de groenten toe,
laat ze een paar minuten meekoken en voeg
er van het vuur af een eetlepel fijngehakte pe
terselie bij.
Gebakken visch.
Maak de visch schoon (bot, schol, snoek,
door
NORMAN FRAZER.
(Nadruk verboden).
32)
Toch voelde Kilner zich niet zeer op zijn gemak
toen hij zijn gevangene had opgesloten met de
whisky, het sodawater en de sigaren. Hij stuurde
zijn bediende onder een voorwepdsel weg en
posteerde zich als een soort waakhond voor in de
gelagkamer. Hij was als de dood dat het rare heer
schap onder één deken speelde met de politie. Maar
in dat geval zouden ze natuurlijk een oogje op hem
houden en weten dat hij het café was binnenge
gaan en het zou hem niet verbaasd hebben als hij
bezoek had gekregen van iemand, die zich als een
vermomde rechercheur zouontpoppen.
Doch. toen de middag verstreek en alleen de ge
wone klanten er waren geweest, week zijn angst 'n
beetje, maar dat nam niet weg dat hij erg blij was
toen, tegen het vallen van den avond Claye kwam
binnenstappen. Er was op dat oogenblik niemand in
de gelagkamer en Kilner volgde zijn gast onmiddel
lijk naar het daar achter gelegen vertrek. Toen hij
de deur sloot en zich met een ernstig gezicht naar
zijn vriend wendde, wist deze direct dat er iets
gebeurd was.
„Hoor eens, Jim", hij sprak den pseudo-
Claye altijd met zijn eigen naam aan, „het spijt
me maar ik ben bang dat je moet uitkijken, ze
zijn je op het spoor".
Mr. Claye schrok zicthlbaar.
„Hoe weet je dat, Joe?", vroeg hij. „Is er iemand
hier geweest?"
„Er zit een vent opgesloten in een kamertje in
het achterhuis", was het antwoord, „die de heele
Dublinsche politie op mijn dak stuurt als hij los
komt. Hij heeft, zijn naam niet genoemd en ik heb
hem die oolc niet gevraagd, want er was niet veel
fantasie voor noodig om uit, wat hij allemaal ver
baars), zout ze, wentel ze in bloem met paneer
meel vermengd en bak ze vlug in boter gaar en
lichtbruin van kleur.
Presenteer bij de aardappelen een groene saus,
die weinig boter eischt; verwarm wat water met
zout met een klontje boter, voeg er twee eetle
pels gehaakte tuinkruiden, als peterselie, kervel,
bieslook, en dergelijke bij en bindt de saus
met wat aangemengde sago.
Tomatensla.
Deze kan van enkel tomaten of van tomaten
met kropsla gemaakt worden. Meng het sausje
voor de sla aan met de roomig geklopte vellen
van de melk, wat azijn en de gewone verdere in
grediënten: slaolie behoeft er dan niet aan te
pas te komen,
Vruchtenkoek.
100 gr. tarwebloem.
100 gram gruttemeel.
1 ei.
IY2 dL. melk.
Iets zout.
5 gram gist.
1 pond pruimen of moesappelen.
Maak van de bloem met het ei de lauwe melk,
het zout en de gist een stevig beslag, laat dit éen
uur rijzen en bak er vlug twee pannekoeken
van.
Kook intusschen van de vruchten moes, maak
ze op smaak af met suiker, leg de helft van het
moes op een helft van een pannekoek, sla de an
dere helft er overheen en doe met de andere
hetzelfde.
Presenteer de koek warm of koud.
September is de maand, waarin de tomaten
goed en goedkoop aangeboden worden. Ze kun
nen op de volgende manieren ingemaakt en dan
in den winter gebruikt worden voor soep en
saus.
Ie In gezwavelde flesschen.
De tomaten wasschen, in stukken snijden en
met een heel klein beetje water gaar laten ko
ken. Door een haren zeef zeven en de puree
verder inkoken tot men ongeveer de helft over
heeft. De flesschen schoonmaken met sodawater
naspoelen, uitzwavelen (met de kurk) en de pu
ree er in doen door een trechter die men uitge
kookt heeft. De flesschen sluiten en lakken.
2e Pasteuriseeren.
Op bovengenoemde manier tomatenpuree ma
ken. Deze doen in uitgekookte flesschen, en
met de kurk er los op zetten in den Weckketel
of er een groote pan met lauw water gevuld,
waarin men op den bodem een doek of rooster
gelegd heeft. De fleschjes pl.m. 20 minuten
pasteuriseeren bij een temperatuur van 80 gr. C.
De kurken er stevig inslaan, en de fleschjes lak
ken. 3e In Week's flesschen.
De tomaten wasschen, in plakken snijden en
de Week's flesschen hier mee vullen tot 2 cM.
onder den rand van de flesch. Zooveel water
toevoegen dat de tomaten geheel onder staan. De
flesschen sluiten met ring, deksel en knip en 20
minuten steriliseeren bij 100 gr. C.
VOOR DE KINDEREN
Daar zitten honderden beesten in
galakostuum op heer Raf, den zan
ger, te wachten. Klinknagel, de smid,
brengt hem naar het podium. Even
bibbert Raf wel, want vlak voor hem
zitten de koning en de koningin van
het dierenrijk. Manus, die nu weer
alles zien kan, stelt zich een fijnen
avond voor. De koning en koningin
zijn de eersten die den zanger Raf
begroeten door in hun handen te
klappen, weldra nagevolgd door alle
dieren, die aanwezig zijn. Raf wordt
er warm van en zakt haast door zijn
knieën. Waar blijft nachtegaaltje nu?
telde, af te leiden, dat het dat vriendje van je is,
die jonge deugniet van een Bexendale".
Claye schrok weer bij het hooren van dezen
naam.
„Bexendale", herhaalde hij: „hoe kwam die in
vredesnaam hier?"
„Hij was toegetakeld als een baliekluiver, met
een roode pruik en een lap voor zijn eene oog. Het
was die vent die in de gelagkamer een glas bier
zat te drinken toen jij wegging".
„Was hij dat?", riep Claye onthutst. „Dat zou ik
in geen honderd jaar vermoed hebben! Ik vraag
me af wie hem zoo handig vermomd heeft...."
„Ja", zei Kilner, „zijn identiteit was beter ver
borgen dan de jouwe. Dat is natuurlijk het werk
van Davidson nog een grooter kunstenaar in het
vak dan jij, Jim. Jij herkende de jongen niet, maar
hij deed het jou direct. Wil je weten hoe? Kijk!"
Hij pakte Claye's rechterhand, tilde die op en wees
naar den vinger, waaraan het eerste lid mankeerde
en naar de getatoueerde plek op den pols. „Je moest
voortaan handschoenen dragen. Jim, vervolgde hij
half-verwijtend. Dergelijke ken teekenen zijn te
verraderlijk".
„Je hebt eigenlijk gelijk", gaf Claye toe. „Maar ik
had nooit gedacht dat Bexendale genoeg hersens
bezat om dat op te mei-ken. En wat zei of deed
hij?"
Kilner gaf een nauwkeurig verslag van wat
er tusschen hem en den gevangene in het achter
huis was verhandeld en vergat niet er bij te ver
tellen, dat mi'. Ninian Bexendale zoo edelmoedig
was geweest hem, Kilner, een aandeel te beloven
in het fortuin van vijftigduizend pond.
„Maar het kwam geen seconde bij me op jou
te verraden, Jim", eindigde de caféhouder. „Ik geef
altijd verre de voorkeur aan een ouden kameraad
boven een nieuwen kennis. En daarom heb ik dat
ventje maar veilig opgeborgen tot je terug was".
„Wat moeten we doen?", vroeg Claye na een
korte, gespannen pauze. „Als we hem laten gaan,
hebben we meteen de politie op onzen hals. En hier
houden kunnen we hem óók niet hij zou op
een reuze manier de boel op stelten zetten, daar
kun je van op aan! Ik heb daarnet Teresa O'Con
nor ontmoet in druk gesprek met Davidson. Ze keek
nog naar me, maar herkende me natuurlijk niet".
I.
Is het eigenlijk nog wel noodig om voor de to
maat een aanbeveling te schrijven?
Die tijd is er geweest. Het „eet meer tomaten"
heeft de gewensdhte aanmoediging gegeven tot
kennismaking met de oorspronkelijk voor ons, Hol
landers, vreemde vrucht, een aanmoediging, die
haar grond vond in de overtuiging, dat de tomaat,
in verband met haar groote vitaminewaarde, een
belangrijke hulp kan geven bij het op peil houden
(of brengen) van de gezondheid.
Baby begint al met een paar lepeltjes tomaten
sap per dag; de kleuter zet die goede gewoonte
voort door op zijn boterhammetje de in schijfjes
gesneden tomaat te eten en zoo is de grondslag
gelegd voor een blijvende vriendschap met de to
maat, het geheele leven door.
Feitelijk zouden we tegenwoordig, dank zij to
matenpuree en tomatensap, in alle seizoenen van de
nuttige vrucht kunnen profiteeren: het is nl. ge
bleken, dat een juiste manier van conserveer en
weinig afbreuk doet aan de waarde van het pro
duct. Echter vallen deze conserven niet' binnen het
bereik van ieders beurs en het is daarom, dat we
de huisvrouw aanraden om in elk geval dezen tijd
van overvloed (en dus van lage prijzen!) niet on
gebruikt voorbij te laten gaan, maar er dubbel en
dwars gebruik van te maken.
Hoe?
Op de boterham vormen de sappige schijfjes een
smakelijk belegsel, vooral nu het laagje boter niet
dik kan zijn. Een schaaltje met per persoon een
gewasschen hééle tomaat maakt, dat ieder zichzelf
kan verzorgen bovendien komt deze manier van
opdienen aan het vitaminegehalte ten goede, om
dat nu de vruchten niet lang van te voren gesne
den worden.
Wilt u liever van de tomaten een slaatje maken,
dat óók goed bij den broodmaaltijd past, dan zou
ik u voor het aanmaken een schepje hangop of
kwark aanraden, of wel de bij het koken van melk
opgezamelde „vellen", die (goed geklopt) een
roomachtige massa vormen, waardoor dan een
ietsje azijn kan worden geroerd. Over sla-olie,
mayonnaise en slasaus missen we voorloopig de
beschikking, maar de hier genoemde vervangings
middelen smaken niet minder goed, vooral als we
door een tikje mosterd, wat fijngesneden geurige
tuinkruiden (peterselie, bieslook of dragon) het
aroma van de seus verhoogen.
Als een handig en ook smakelijk! smeersel
voor de boterham kunnen tomaten dienst doen, die
we, in stukken gesneden, even in de koekenpan',
zonder toevoeging van water, hebben laten gaar
koken en die we dan vermengen met eenige lepels
geraspte kaas, tot alles met elkaar een smeuig ge
heel vormt, 't Lékkerst wordt dit „broodbelegsel",
als we er onder voortdurend roeren ook nog een
goed geklopt ei doormengen, maar zelfs zonder dat
vormt 't tomaten-kaasmengseltje een ware tracta-
tie. Natuurlijk geven we er weer den nodoigen geur
Manus krijgt medelijden met Raf,
Wacht, denkt de maan, ik zal hem
een handje helpen. Ik vind het wel
prettig om eens heerlijk te lachen.
En zij verschuilt zich gauw achter
een wolk, zoodat het vreeselijk donker
wordt in het bosch. Plotseling komt
het nachtegaaltje aanvliegen en glijdt
vlug in het kachelpijpje. Ziezoo, heer
Raf is gered. Ongeduldig begint het
publiek al te klappen en te stampen
met de voeten. Raf neemt zijn man
doline en begint deze te stemmen.
„Het is door je hand gekomen, dat Bexendale je;
herkend heeft, Jim", merkte Kilner op. „Verder
was de vermomming meesterlijk".
„Nu", vroeg Claye voor de tweede maal,
„wat moeten we doen?"
De twee mannen keken elkaar scherp aan, uit
saamgeknepen oogen. Wel een halve minuut sprak
geen van beiden. Ten laatste verbrak Kilnea- de
stilte.
„Zijn ze het waard, Jim? Absoluut?", vroeg hij
met ernstigen nadruk.
„Dubbel en dwars", bevestigde Claye met niet
minder klem.
„Dus dan zijn ze óók waard er een beetje risico
voor te loopen", oordeelde de caféhouder. „Heb je
ze bij je, als dat geen onbescheiden vraag is?"
Mr. Richard Claye voelde dat deze vraag gelijk
stond met een verklaring van voorgenomen com
pagnonschap van Kilner's zijde, en zijn antwoord
klonk lichtelijk geprikkeld.
„Ik heb ze bij me, Joe", en hij sloeg op zijn
romp in de buurt van zjjn lever, een beweging
die te kennen moest geven, dat de schat in zijn
gox-del bewaard was. „En je zult je deel krijgen.
Joe, als ret zaakje goed afloopt. Maar wat moeten
we met dien kerel daar achter in huis beginnen?"
Kilner stelde het probleem met ijskoude logica
„Het is jouw leven of zijn vrijheid, Jim. Als we
hem loslaten, gaat hij regelrecht naar Davidson; als
jijzelf er vandoor gaat, heb je groote kans dat hij
ze op je spoor brengt".
Claye zuchtte. Hij begreep volkomen de onuitge
sproken bedoeling van Kilner's redeneering.
„Dat is een karwei, dat ik niet graag opknap", be
kende hij. „Maar is het een rustige kamer, waar
je hem heengebracht hebt, dat wil zeggen, rustig
gelegen?"
„Zoo rustig en stil als het graf. Niemand kan
iets hooren van wat daar gebeurt".
„Ga dan mee en laat het gauw gebeuren", ver
zocht Claye. „Zou je de voordeur niet eerst op
slot doen?"
,„Goed; er komt om dezen tijd toch nooii iemand".
En hij ging naar voren en schoof de knippen op de
deur. Daarop keerde hij terug en bracht Richard
Claye naar zijn slachtoffer.
Kilner sloot de deur van de kamer achter den
en een plechtig gebouw
raakt in opschudding!
In de vestibule van een groot en plechtig officieel
gebouw, waar men den heelen dag door niets hoort
dan schuilende voetstappen op marmeren treden,
het klappen van deuren en een zacht, bijna eer
biedig praten, is opeens de grootste opschudding:
een kindje schreit!
't Is een heel klein kindje, liggend in een wagen,
die de moeder in die vestibule heeft laten staan
voor ze de trap opging naar een van de vele zalen.
Eerst was 't erg zoet. 't Lag rustig in den wagen
en 't speelde met z'n vingertjes, lief en gezellig om
te zien. Maar toen het eene groote mensch na het
andere lachend in den wagen keek voor het de
trappen opliep, is het onrustig geworden: en nu
schreit het wanhopig!
't Schreit, gilt, brult. Dan snikt het met een
bevend geluidje na, haalt diep adem en schx-eit op
nieuw. 't Kan heelemaal niet meer tot bedaren
komen, zelfs niet als een man met een grooten
baard, een echt goedige opa, zich over den wagen
buigt en het vriendelijk probeert te sussen.
De concierge van het groote en plechtige gebouw
wordt er zenuwachtig van. Dat mag niet, weet u:
in dit huis past geen kindergeschrei. Hier wordt
gewerkt, en de menschen, die hier in- en uitgaan,
moeten zich kalm houden. Maar het kindje weet dit
niet en stoort er zich ook niet aan.
De congierge probeert tevergeefs het kindje
tot bedaren te brengen. Hij klapt met de tong, hij
wuift met de handen en eindelijk hurkt hij zelfs
naast den wagen en trekt gekke gezichten over
zijn bril. Eén oogenblik is 't kindje stil. Verbluft
kijkt het naar dat wonderlijke kleine mannetje, zoo
dat deze zijn moeite al beloond waant en zich tei-ug
wil trekken. Maar dan begint het kindje eerst recht
te schreien, nu uit teleurstelling.
Steeds meer menschen komen om den wagen
heen staan, allemaal vervuld van medelijden met
het kindje. Allemaal weten ze wat je doen moet.
Maar 't kindje schreit door.
En dan komt eindelijk de moeder de trap af.
Ze zegt geen woord, ze strijkt, het kindje alleen
maar zachtjes over de wangen. De oogjes vallen toe,
uitgeput van de inspanning. Het kindje, dat het
heele groote en plechtige gebouw in opschudding-
heeft gebracht, is nu opeens een engeltje gelijk.
Het slaapt.
En dix-ect daarna ligt het gebouw weer rustig en
stil. Men hoort er niets dan het schuifelen van
voetstappen op marmer, het klappen van deuren en
het zacht spreken van menschen, die uit- en in
gaan
Het nachtegaaltje voelt hij boven
op zijn hoofd tusschen zijn horentjes.
Ba, wat kriebelt dat beest hem. Zit
toch stil. Nu, vooruit, nu moet ze toch
beginnen. Maar o, groote grutjes, nu
hebben we vergeten af te spreken,
wat we zullen zingen. Gelukkig be
grijpt het nachtegaaltje wat er aan
de hand is. Hij slaat een paar fluit
tonen aan, waarop Raf een paar
tonen op de mandoline laat hooren.
vermoorde en het tweetal ging door de smalle gan
gen en langs de donkere trap terug naar het be
woonde gedeelte van het huis. Toen ze de laatste
treden afdaalden, hoorden ze een heftig kloppen op
de voordeur. Als aan den grond genageld bleven ze
staan en ze staarden elkaar vol ontsteltenis aan.
Claye was de eerste die sprak.
„Wat is dat?", vroeg hij argwanend.
„Waarschijnlijk een klant", sprak Kilner op ge
forceerd-geruststellenden toon. „Wie zou het anders
zijn?"
„Ga je opendoen?", informeerde Claye.
„Het zou verdacht zijn als ik het niet deed", was
het wederwoord. „Ik ben altijd tot tien uur open en
het is nu nog acht".
„Wel, ik houd me gedekt", zei de ander weer
„Geef het sein als er iets niet in den haak is".
Hij glipte in een van de andere vertrekken van
het achterhuis en zijn metgezel liep niet zonder een
gevoel van angst de gelagkamer binnen en opende
de straatdeur. Daar stond een breedgeschouderd
man, in burgex-kleedïng weliswaar, maar het on
miskenbare type van dexx politieman: Sergeant
Davidson.
„Goedenavond. Mr. Kilner", begon hij vriendelijk
„Het verbaasd me dat u zoo vroeg gesloten bent".
„Het is ook tegen de gewoonte", gaf de dikzak
toe, „maar mijn bediende is weg en daar ik wat
achter in huis te doen had, heb ik de deur maar
zoolang op slot gedaan. Het is nu toch de stille tijd.
Vanmiddag heeft iemand mijn toonbank-la leegge
haald", vertelde de caféhouder met een klank van
vex-ontwaardiging in zijn stem, „en ik ben niet ver
langend naar nog zoo'n klant".
„Hoe gebeurde dat dan?", vroeg Davidson op een
toon van direct-opgewekte professioneele belang
stelling.
„Wel", vertelde Kilner, „vanmiddag stapte hier
een havelooze singel met een lap over zijn oog
binnen en bestelde een flesch bier. Toen ik zijn glas
ingeschonken had vx-oeg hij of ik geen boterham met
kaas voor hem had; hij rammelde van den honger,
zei hij. Nu, ik wilde het den axrnen slokker niel
weigeren en ging naar de keuken om brood en kaas
te halen en toen ik terugkwam was het heerschap
vex-dwenen met het geld dat in de toonbank-la
zat. Het was wel niet zooveel, twee pond, vier
GOEDE RAAD VOOR
SCHAARSCHEN TIJD.
Gooi geen oude sandalen wt\
doch maak er nieuwe vai
Als u oude sandalen hebt, waarvan het bove
'eer versleten is, kunt u er gemakkelijk nieij
van maken, precies passend bij één of mi
japonnetjes uit uw zomergarderobe. Veel kui
en vliegwerk komt er niet aan te pas, alle
een beetje lak, wanneer de houten zool er wat
te verfomfaaid uitziet, wat restjes gewone bit
katoen in vier zonnige kleuren, bijv.: 40 grt
lichtblauw, 40 gram oranje, 40 gram geel
70 gram wit.
Deze kleurencombinatie doet het zeer goed
een geel geverfd houten onderstuk.
Met breikatoen gaan wij nu mooie ge!;
koorden haken, die ijzersterk, ja, schier odü
woestbaar zullen blijken te zijn, zoodat us;
licht over een paar jaar eerder een nieuwea
dan een nieuwexi „opbouw" noodig zult hebb
Een haaknaald no. 5 komt eraan te pas en h::
mede haken wij 11 lossen, die met een ha)
vaste gesloten worden tot een ringetje. Op ic:
re losse wordt een vaste gehaakt; is de toeri
dan nemen wij het voorste lusje van de ha!
1 vaste op, waarmede de ring van lossen gesloi
werd, en haken hierop eveneens een vaste, i
alle hieropvolgenden vasten gebeurt van nu
aan dezelfde handeling: steeds het voorste ln
alleen opnemen voor de nieuwe vaste, zoodat!
achter lusje aan de binnenzijde blijft liggen, fl
de toeren zijn nu niet meer afzonderlijk, zooi
het koord er eigenlijk als een spiraal van vast
I uit gaat zien, hetgeen het aardige karakter i
van juist ten goede komt.
Dergelijk koord doet het in vele gevallen in
goed ter vervanging van het gedraaide,:
voor velen moeilijkheden op blijft leveren i
het) te maken, als dat zoo eens uitkomt. Ook i
garneering van kussens, japonnen, enz. is!
smaakvol toe te passen, terwijl wij er prach
onze restjes materiaal in kunnen verwerken,
Van iedere kleur breikatoen als boven!
noemd maken wij nu twee koorden meti
lengte van 54 c.M. Van de witte breikatoen!
vendien nog twee extra, ieder van 30 c.M. leng
Het is aan te bevelen niet te los te haken, di
de koorden dan minder sterk worden.
Ondertusschen hebt u eens goed uw oude sand
len herzien. Alle versleten bovenwerk is tots
verwijderd de eventueele spijker- of schoefgai
jes zijn netjes volgestopt met wat vloelbs
hout, een pracisch middeltje om in huis te hl
ben, omdat het in duizend-en-één gevallen u
komst brengt. Het is per tube te koop in hu
vlïjtwinkeLs. Daarna komt het lilliput-busje
er aan te pas, waarmede wij netjes het afgeil
ten hout van zool en hak wegwerken, zoodati
er weer als nieuw uitziet. Na één of anderhah
dag is de verf droog en kunnen de koord
aangebracht worden. Tien stuks hebben
hiervan dus in totaal klaar liggen: twee blain
twee oranje, twee gele, twee witte en te
korte witte. Met behulp van (in totaal 18 stul
kleine verchroomde schroefjes worden ongerj
vooraan, aan de binnenzijde van de saxxdaaU
blauw, één oranje, één geel en één wit kot
naast elkaar op het hout geschroefd. Het is ras
zaam om alle koorden met het opzetsel hier vs
te maken. De voet wordt op de zool gezet,
koorden achter om den hiel naar voren getro
ken, nu naar de buitenzijde, om te passen o!'
lengte wel voldoende is of dat deze mogelijk
veel kan zijn. Komen wij te kort, dan kunnen'
er rustig een stukje aan haken en zijn de kW
den te lang, dan is het een kleine moeite het
veel uit te trekken.
Daarna worden deze uiteinden op dezelli
wijze vastgezet als de eerste.
De korte witte koorden komen nu aan'
beurt; ieder van hen wordt onmiddellijk na!
de hak onder de zool doorgetrokken en int
midden vastgezet met een schroefje. De uiteb
den verbinden nu de binnenzijden van de te
den met elkaar, terwijl zij op deze wijze tevens
hak vasthouden aan den opbouw. Het belw
wel geen betoog, dat de steekjes waarmede
montage hiervan geschiedt, aan de voorzit
j niet zichtbaar mogen zijn.
NORA HANA,
shilling en wa kopergeld, maar toch altijd te V
om voor bestolen te worden".
„Zoo, zei sprffnnPo -a. on. Hie met zichtte
belangstelling naar het verhaal had geluisterd:
is wel eigenaardig, maar ik kom juist hierheen:
naar den kerel te informeeren, dien jij beschrij
Een van mijn mannen moest hem vanmiddag in'
oog houden en zag hem hier binnengaan. Hij ka
een tijd gewacht tot hij naar buiten zou kon)!
maar hij vertoonde zich niet meer".
„Dat klopt", verklaarde Kilner droog. „Het
heel begrijpelijk dat uw mannetje hem niet he
zien weggaan, omdat hij door deze zijdeur
snapt moet zijn door de steeg. Ik rende de v(X
deur uit, terwijl hij zich inmiddels door de ste
uit de voeten maakte, want hij was in geen vele
of wegen meer te zien. Als Roberts de man is1
een oogje op den vent moest houden", besloot I
„heb ik hem aan den overkant zien staan toen
schooier binnenkwam, maar toen ik het heersch
achterna wilde gaan, zag ik hem niet meer
anders had ik hem er wel bijgehaald"
„Het was Roberts", lichte de sergeant in. j
liep naar de zijdeur, opende die en keek de steeg
„Ik denk niet dat Roberts op de hoogte was
het bestaan van deze uilgang", hernam hij, toen!
in de gelagkamer terugkwam.
„Hoogstwaarschijnlijk niet", viel Kilner henri
„je kunt die van de straat af haast niet zien".
„Onze vriend zal wel oppassen om zich hier ft
in de buurt te vertoonen", meende sex-geant Davi
son, „maar ik krijg hem wel te pakken en A
zal ik zorgen dat je je geld - terugkrijgt 1
er tenminste nog wat van over is".
„Dat zou wel een wonder zijn", oordeelde Kite
met een zuur gezicht. „Maar ik dank u in ieder S
val bij voorbaat voor de moeite, sergeant".
Toen Davidson vertrokken was en Kilner
voordeur weer had gesloten, bereidde hij zich 8
whisky en soda en nam er ook een mee voor S
gast. En op zijn sloffexxden tocht naar 't achterh'J
hield zijn geest zich bezig met een plan, dat daï
in langzaam omhooggerezen was en steeds duid
lijker omtx-ekken had aangenomen.
(Wordt vex-volgd).
