JCunst
SPIJSVERTERING
Jam Jiix
FLITSEN
WOENSDAG 16 OCTOBER 1940
HXAEEEM'S DXGBEAÖ
3
Autobanden zijn duur en schaarsch en daarom vindt de methode van het
„coveren" meer en meer toepassing. De tot het canvas afgeschaafde banden
worden met een rubberlaag overdekt en komen als nieuw uit de behandeling
tevoorschijn. Foto Pax-Holland
„Leeuw van de Grebbelinie" pleegde
oplichting.
Straatzanger te Delft gearresteerd.
DELFT. 15 October. Onder de sedert Mei in
Delft verblijvende Rotterdamsche vluchtelingen
bevond zich de 39-jarige straatzanger V., flffe als
jongen van. negen jaar tengevolge van een ongeval
het linkerbeen had verloren. Van deze invaliditeit
heeft V. gebruik gemaakt om een aantal jonge
dames op te lichten. Hij bestudeerde namelijk ijve
rig de in dagbladen en tijdschriften voorkomende
advertenties, waarin door jongedames correspon
dentie werd verzocht met jonge knappe ould-sol-
daten van 'het voormalige Nederlandsche leger. V.
kocht een aantal soldatenfoto's, waarop vier solda
ten voorkwamen. Onder den knapsten soldaat
schreef hij: „dat ben ik".
Hij verzond de foto's aan de jongedames en
schreef daarbij: „Ik ben twintig jaar oud, heb blau
we oogen, blond haar, goeid verzorgde handen en
een opgeruimd humeur. Ik heb gestreden aan de
Grebbelinie als een leeuw, doch helaas werd ik
daar ernstig gewond aan mijn been, waar een
bomspliwter. kogels en andere voorwerpen :n zit
ten. Tengevolge hiervan is dit been geamputeerd.
Ik ben nog lang niet beter. Oh, wat heb ik een
pijn. Ik moet eindigen, want mijn toestand is ern
stig. Ze hebben mij in een afzonderlijke kamer ge
legd. Mijn vader en zuster zijn bij het bombarde
ment van Vlissingen gedoold. De volgende week ben
ik jarig, maar dat zal wel esn droeve dag worden,
omdat ik alleen op de wereld ben".
De harten van de jongedames werden tot mede
lijden bewogen en weldra bracht van Gend en Loos
het eerste pakket voor den „leeuw van de Grebbe
linie", inhoudende heerlijke appelen en druiven.
Verder kwamen er eer. kist sigaren, nog meer drui
ven, een zilveren 'boekenlegger, potten met jam,
reepen chocolade enz., kortom ,,de held" werd ver-
wend en de correspondentie nam een enormen om
vang aan. Er werden 160 brieven gewisseld. Maar
toen kwam de kink in den kabel. Een van V.'s be
wonderaarsters had een vriendin in Delft en zij
verzocht deze hem een bezoek te brengen. De
vriendin gaf daaraan gehoor. Toen zij eindelijk het
adres gevonden had, bleek, dat V. naar Den Haag
was om daar op straat te zingen. De vriendin sprak
met den postcomrhandant van het evacutiebureau,
die het raadzaam achtte, de recherche te waar
schuwen.
Bij zijin, thuiskomst werd V. gearresteerd en werd
proces-verbaal terzake oplichting tegen hem opge
maakt. De wensch, die geuit werd. door een van
zijn bewonderaarsters, namelijk: „mocht uw moed
beloond worden", kwam dus niet uit.
(A.N.P.)
Reiuigingsdirecteuren vergaderen
in Bussum.
De vervanging van benzine bij autotractie
besproken.
BUSSUM. 15 October. Heden en morgen
houdt de Nederlandsche Vereeniging van Rei-
nigingsdirecteuren haar 33ste jaarvergadering.
Om twaalf uur werd het gezelschap officieel
ten Raadhuize ontvangen. De burgemeester,
de heer M. Fernhout, hield een welkomstrede.
Om half twee begon de vergadering, waar
bij de directeur van gemeentewerken te Bussum.
ir. J. Gerber, een welkomstrede hield, waarin
hij een uiteenzetting gaf waarom in Bussum
Gemeentewerken en Reinigingsdienst onder één
directie staan.
De hoofdopzichter van den Bussumschen Rei
nigingsdienst, de heer W. van der Hoek, gaf
een overzicht van dien dienst over de laatste 22
jaar-
De chef der afdeeling Reiniging van de stads
reiniging te Amsterdam, ir. N. A. G. Westrate,
hield hierna een causerie over „de vervanging
van benzine bij autotractie, speciaal voor het
vervoer voor de reinigingsbedrijven".
Ir. Westrate besprak uitvoerig de gasgenerato
ren zoowel voor anthraciet als voor houtgas, wel
ke beide voor huis-aan-huis-bedrijf hun
moeilijkheden hebben, die echter door de noo-
dige zorg en door hier en daar eenige kleine wij
zigingen aan te brengen wel overwonnen kun
nen worden.
Vervolgens stond spreker stil bij de persgas-
ïen, op de auto mee te nemen in stalen flesschen
bestand tegen zeer hoogen druk.
Lichtgas is het gemakkelijkst beschikbaar, en
wordt dus ook gebruikt, doch methaangas, ge
wonnen uit de rioolwaterzuiveringsinstallatie,
is hiertoe veel geschikter, daar 1 M3 van dit
gas gelijk geacht kan worden met 1 liter ben
zine.
De verbrandingswaarde is tweemaal zoo groot
als die van lichtgas. De geschiktheid van het
methaangas, waarop ook de gemeentelijke
auto's te Bussum binnenkort zullen gaan rij
den, wordt zoo groot geacht, dat het gebruik
hiervan in vele plaatsen wel definitief zal zijn.
Het is jammer, aldus ir. Westrate, dat de tank
stations, waar het gas onder hoogen druk ge
bracht wordt, om de auto's er mede te laden,
niet op korten termijn te verkrijgen zijn. Er-
zijn vele bedrijven, die hun auto's gaarne op
lichtgas of methaangas willen ombouwen, doch
die hiervan moeten afzien, omdat zij wegens
het tekort aan compressoren 'geen samenge
perst gas kunnen krijgen.
Ondanks de geheel andere brandstof is de
benzine-auto merkwaardig geschikt om op gas
te.loopen. aoodat zeer weinig veranderingen
Hoodig zijn.
SLECHTE
- een gevolg
van te weinig
LEVER-GAL
I lederen dag moet uw !ever een liter
lever-gal in uw ingewanden doen
vloeien, anders kan uw voedsel niet
verteren; het hoopt zich op en bederft in uw lichaam.
U krijgt last van verstopping, duizeligheid, maagzuur
en hoofdpijn. U ziet er vaal en akelig uit en u voelt u
lusteloos en slap.
Een paar van die kleine, zuiver plantaardige
CARTER'S LEVER-PILLETJES zijn voldoende om uw
lever aan 't werk te zetten, zoodat de lever-gal uw
lichaam van binnen schoon houdt en u zicfi weer een
geheel ander mensch voelt. Vraagt Carter's Lever-
Pilletjes bjj apothekers en drogisten, f. 0.75. 4
(Adv. Ingez. Med.)
Iets nieuws in den Stadsschouwburg.
Speciale Zondagavondvoorstellingen.
De directie van den Stadsschouwburg te Haarlem
heeft besloten een proef te nemen met een nieuwe
klasse voorstellingen: Spebiale Zondagavondvoor
stellingen. Deze zullen worden verzorgd door de
eerste gezelschappen, welke stukken zullen op
voeren, die algemeen in den smaak vallen, doch
niet „populair" zijn in den minder gunstigen zin
van het woord. Voor deze voorstellingen zal een
speciaal entree-tarief worden toegepast, waartegen
zelfs een bioscoopbezoeker geen bezwaar zal heb
ben. De keuze voor deze voorstellingen welke in
het vervolg als „Zondagavondvoorstellingen" zullen
worden aangekondigd, is op den Zondag gevallen
om ook hen, die op werkdagen den schouwburg niet
kunnen bezoeken, in de gelegenheid te stellen van
deze opvöeringen te genieten.
De eerste voorstelling in deze klasse vindt plaats
op Zondagavond a.s. Het „Nederlandsche Tooneel"
zal dan opvoeren: „Ik ben 17 jaar", het stuk dat
tot de grootste successen van dit gezelschap be
hoort.
DE TENTOONSTELLING VAN RUSSISCHE
I KONEN.
Men deelt ons mede, dat de tentoonstelling
van, Russische Ikomen in de R.K. Leeszaal te
Haarlem ook op Zondagmiddag geopend is.
PERSONALIA.
Onze stadgenoote mej. C. J. J. de Liefde
slaagde te Amsterdam voor het examen apo
thekers-assistente.
E beukenblaren zijn bruin en Tom Mix is
dood. Dat zijn droevige dingen. Ik geloof,
dat die arme Tom er een beetje bekaaid is
afgekomen. Toegegeven we hebben wel
wat anders aan ons hoofd dan dat we ons al te druk
kunnen maken over een bij een auto-ongeluk om
gekomen Amerikaansche cowboy-acteur met een
roezemoezig verleden
Tom Mix en zijn paard Tony, dat waren indertijd
namen, die elke bioscoopdirecteur met een eerbie
digen klank uitsprak, en waarlijk niet alleen
omdat-ie zelf zoo gecharmeerd was van de bra-
vourstukjes, die de onvervaarde Tom en zijn met
bijna menschelijk verstand begaafde paard, uit
haalden! Weliswaar gebeurden deze kunststukjes
op het witte doek en was de regisseur over het
algemeen niet karig met onschuldige slachtoffers,
wreede bandieten en mooie meisjes, maar tenslotte
slikte men dat allemaal graag want het prettigste
van de heele geschiedenis was de heerlijke weten
schap, dat aan het einde de gewetenlooze schurk
zich na een verbitterd gevecht zou overgeven, in
een ravijn zou storten terwijl het beeldschoone
meisje met een glimlach in de reeds wijd openstaan
de armen van Tom gleed onder het goedkeurende
gehinnik helaas niet hoorbaar van Tony.
De grootste concurrenten van Tom in zijn glorie
tijd waren de heeren Buck Jones en Ken Maynard,
die men als bandiet, alweer op het witte doek,
eveneens niet zonder levensgevaar kon naderen. De
onmetelijke populariteit van Tom hebben ze echter
nooit kunnen benaderen. Ze gedijden alleen in zijn
schaduw.
Het mooiste van de Mix films, die inderdaad
nogal gemixed waren, was wel de indruk van „echt
heid", dien ze op bijna iederen bezoeker maakten. De
ongelooflijke heldenstaaltjes worden namelijk kin
derachtig eenvoudig als ge ze ziet doen door een
man met een cowboy-pakje aan en een breedge-
randen hoed op. Indien men Tom Mix één keer in een
gewoon colbertje had gezien was er nooit een ster
veling meer naar zijn films gaan kijken. Vandaar
dat hij altijd tot in de puntjes gekleed was en bij
voorkeur zijn heftigste gevechten met zijn hand
schoenen aan leverde. U wist misschien nog niet
dat handschoenen ook tot de cowboy-uitrusting be-
hooren, maar een zich zelf respecteerende film
cowboy begon zijn jacht op de veedieven nooit zon
der deze onontbeerlijke attributen. Daar was verder
de lasso waarmee Tom, Buck en Ken de vreemdste
capriolen konden uithalen zonder nochtans het
risico te loopen, dat de strik ergens anders terecht
kwam dan waar ze hoorde, namelijk om den nek
van den schurk.
Nu moet u vooral niet denken, dat Tom Mix op
de film een flinke kerel en in het gewone leven een
sukkeltje was. Integendeel. Dit is zeker die
Tom was werkelijk een vechtersbaas. Op zijn zeven
tiende jaar voebt-ie reeds als soldaat en inderdaad
heeft-ie later in El Paso, dat in den Staat Texas ligt
en zijn geboorteplaats is, als sheriff eenige beruchte
veedieven achter de tralies gezet. Ik geloof niet, dat
de „he-men", die tegenwoordig de romantiek in de
filmwereld, en in de harten der bezoeksters moe
ten brengen op een zelfde roemvol verleden kunnen
bogen.
Met Buffalo Bill, ook al zoo'n naam waarvan de
klank ieder jongenshart doet openspringen, heeft
Tom Mix in het circus gewerkt en pas daarna is
hij voor het lokkende Hollywoodsche goud en de
Hollywoodsche filmschoonen bezweken. Ook ons
-land heeft deze merkwaardige acteur in 1925 be
zocht en toen is hem een ontvangst ten deel ge
vallen, die veel van de bittere gevechten met de
veebandieten moet hebben verzoet.
Later trad-ie nog wel eens op in circussen, maar
toen was zijn roem al verbleekt en werd-ie gerang
schikt bij die legendarische Wild-Wcst figuren
waartoe men ook de helden Buffalo Bill, Win-
netou en Old Shatterhand is gaan rekenen. Alleen
zijn Winnetou en Old Shatterhand slechts voortge
komen uit het brein van Karl May terwijl Tom
Mix een kerel yan vleesch en bloed was.
En wat voor een!
Honderd films zijn er om het u te bewijzen.
B. K.
nflRDfiPP.-GROENTE-VLEESCH:
EEN REEKS VON SCHOTELS. OVERTREFT f
OLIES! GEEN FOOIEN. BEDIENING 10%
(Adv. Ingez. Med.)
iri Haarlem
en daarbuiten.
Jacob Bendien. 18901933. Een
herinneringsboek samengesteld door
Paul Citroen. R'dam. W. L. en J.
Brusse's U.M.
VOOR Bendien's vrienden is dit zorgzaam
uitgegeven herinneringsboek met de twee
dozijn mooie, scherpe reproducties een te
begeeren bezit. Doch ook voor de anderen,
de simpel in kunst belangstellenden, heeft het groote
waarde, omdat het vooral hun, die tegenover het
abstracte beeld vreemd staan of erger, een vijandige
houding er tegenover aannemen, misschien eenig in
zicht kan bijbrengen over de beteekenis van zulk
werk en den ernst, waarmede het gemaakt werd.
Het doet er mijns inziens weinig toe of Bendien al
dan niet bekend is geweest met het werk der ar-
tisten, die omstreeks 1910 „de schilderkunstige uit
drukkingsmogelijkheid van abstracte lijnen en vor
men gevonden hebben". Hij heeft in ieder geval
zich zelf er in, met een eigen kant uitgeleefd en
hij werd in ons land één dier eenzamen, dier uit
zonderlijken.
Het eerste kwart onzer eeuw levert ook voor
de geschiedenis onzer schilderkunst een aantal min
of meer begaafde „afgescheidenen", die niet in het
raam eener samenhangende historie zijn huis te
brengen, doch, huns ondanks vaak op die historie
van invloed geweest zijn.
Een diegenen was ook Jacob Bendien, wiens
scherp intellect hem verhinderde met de hier tra-
ditioneele muzikaliteit in de schilderkunst tevre
den te zijn en die in zijn werk iets anders wenschte
uit te spreken dan wat de briljant voorgedragen
uiterlijke kant van de dingen te zien kon geven.
Schilderkunst heeft voor hem en anderen niet
meer als hoofddoel den beschouwer aangenaam te
zijn, te behagen. Neen, zij zal voor alles het uit
drukkingsmiddel wezen, waardoor de artist zich van
zijn geestelijke bezigheid en conclusies bevrijdt.
Alleen wie hem in die bezigheid kan volgen zal
in den vorm, waarin de conclusie gegoten werd
behagen scheppen en den artist bewonderen. Het
ligt voor de hand dat hun aantal beperkt blijven
moet; al zal gedurende eenigen tijd door een zeker
in al die gevallen optredend snobisme de schijn
gewekt worden dat dat aantal grooter is. Dat alles
doet aan de belangrijkheid der verschijning van
zulk een geïsoleerden kunstenaar niets af: zijn werk
is er en oefent invloed uit, al is het dan niet
direct op de algemeene publieke kunstwaardeering
of op de prijzen, die op de kunstmarkt er voor
gelden. Vooral de laatste worden in die uitzon
deringsgevallen der afgescheidenen der „isolés"
door een actief snobisme bepaalt en zoo mogelijk
gevormd. Maar dat alles heeft met de kunst
waarde dier zaken niets van doen.
Bendien nu komt in zijn isolement van ver door
gevoerde abstracties den snobisten al zeer weinig
tegemoet. Men moet zijn teekeningen al geheel
kunnen „lezen" in den zin, die zijn hand bij het
maken beheerschte, en waar hij schildert is noch
zijn kleur, noch zijn vorm eenïgszins zelfs, in
nemend. En naar een abstract expressionisme nei
gend artist als de Haarlemmer Herman Rruyder
had zijn prachtig palet, zijn gloeiende kleuren-
ensambles altijd nog voort; zoo men zijn voorstelling
niet kon of wilde volgen, had men altijd nog de
rijke kleurstelling waarvan men in zijn werk kon
genieten .Bovendien voelt ook de leek in Kruyder
den geïnspireerde, in Bendien den misschien logi
scher denkenden theoreticus. En wat van den nu
welhaast weer vergeten schilder De Winter te zeg
gen, den door Frederik van Eeden en Henri Borel
omstreeks 1900 ontdekten Utrechtschen spoorweg
ambtenaar, die suggestieve bloemstukken schilder
de, waarin de genoemde letterkundigen iets
buitengewoon bijzonders zagen, iets dat in zijn
isolement ook wel bijzonder was en, onbedoeld,
op sommige anderen invloed heeft gehad.
Ook bij dien schilder kon de beschouwer nog
door zijn, uit het impressionisme stammend
kleurig palet ten deele bekoord worden. Bij Ben
dien, evenals bij den door hem zoo zeer bewon
derden Piet Mondriaan of by den weer anders ge-
aarden Van der Leek is een bijzondere geestes
houding bij den beschouwer vereïschte. Kan men
zich daarin niet tehuis gevoelen, dan is dat niet zoo
erg. Erg wordt het pas wanneer men daar den
schijn van aanneemt, doet alsof, hetgeen nog
erger snobisme beduidt, dan de domme naams-
vereerïng van modegrootheden, waaraan de menigte
zich vaak bezondigt. En dom blijkt het wanneer men
dat, waarin men zich niet tehuis gevoelen kan,
belachelijk maakt of hoont.
Wezen en wording van Bendien zijn indertijd
door A. M. Hammacher (in Elsevïer's en in Forum)
uitvoerig behandeld. Beide artikelen zijn hier op-
genomqp en openen de reeks gèschriften van Ben
dien zelf, die hij bij tijd en wijle gepubliceerd
heeft, vaak in samenwerking met mevrouw Har-
NIEUWE SERIE No. 128
Servet
1. Drinkt een slok melk en
veegt aijn mond af met
zijn hand.
2. Schrikt zoo van vaders
stem dat hij met melk
morst.
3. Moeder herstelt de
schade.
4. Eet door tot zuster op
merkt dat Jan zijn servet
nog niet gebruikt.
5. Voelt'op zijn knieën en
rapporteert triomfante
lijk. dat hij geen servet
heeft.
6. De familie slaagt er
vereend in het servet on
der de tafel te ontdekken.
~Cr-?g?2r
-0
7. Krijgt na vergeefsche
pogingen om het met zijn
voet op te visschen, het
bevel om van zijn stoel op
te staan en het op te
rapen.
8. Kruipt onder tafel,
raapt het op en knijpt
zuster in haar been, «aar-
door zij met melk morst.
9. Veegt zijn mond met
het servet af en beëindigt
zijn maal in onberispelijk
gedrag.
Het verlorene.
Dit is het getrouwe relaas van een gebeurtenis
die zich dezer dagen in rfeemslede afspeelde.
Eerste bedrijf.
(Hier blijft voor den lezer het doek gesloten,
anders zouden de volgende bedrijven hem niet in
teresseeren).
Tweede bedrijf.
In iden loop van den morgen mist mevrouw de
pyjamajas van haar echtgenoot. Eerst wordt op de
slaapkamer alles onderstboven gehaald. Geen stuk
blijft op zijn plaats, zelfs de onderlagen worden uit
het ledikant gehaald, alsof het groote voorjaars
schoonmaak was. Het zoeken blijft evenwel zonder
succes. M'nheer behoort niet tot de categorie man
nen die al hun eigendommen punctueel verzorgen
maar in den regel komen slechts eenige plaatsen
in aanmerking voor het deponeeren van het nacht
goed. Zijn keuze (of is het louter toeval?) bepaalt
zich tot het ledikant, een stoel of, maar dat be
hoort gelukkig tot ide zeldzaamheden, den grond.
Nu inspecteert mevrouw zelfs de kleerkasten en
den vuilgoed-zak, hoewel zij er ten volle van over
tuigd is, dat het tot de onmogelijkheden behoort,
dat m'nheer in eens zoo netjes geworden zou zijn,
dat hij zijn goed dat voor de wasch in aanmer
king komt zelf gaat sorteeren.
Maar met dit al bleef de pyjama-jas zoek.
Dan moet zoo concludeerde mevrouw het
kleedingstuk door de geopende deuren naar huiten
gewaaid zijn. Het balcon werd geïnspecteerd, even
zoo de tuin. Maar ook daar werd niets gevonden
dat leek op rose streepjes flanel. Toen kwamen de
buren er aan te pas om ook him tuin te inspectee-
ren, maar ook zonder het verlangde resultaat.
De pyjama-jas was weg en bleef weg!
Althans vooiioopig.
Derde b e d r ij f
Het is midden-October, maar het najaarszonne
tje bleek nog buitengewone kracht te hebben.
De m'nheer van de zoekende mevrouw had dien
dag zelfs ongewone last van de warmte. Hij be-
renstein Schrader, uit welke samenwerking ook
het hier vroeger aangekondigde boek „Richtingen
in de hedendaagsche schilderkunst" ontstond.
"IP? EK ontroerende bijdrage tot dit herinnerings
boek vormt de publicatie van den brief, dien
Bendien vijf dagen voor zijn dood aan zijn ouders
schreef. Het zij ons veroorloofd dien hier over te
nemen.
„Beste vader en moeder, ik ga er nu maar toch
'n beetje op rekenen dat ik het niet meer zoo lang
maak. U zult ook wel niet meer zoo lang leven.
Misschien ga ik wel eerder, maar we gaan den
zelfden kant op. Ik verlang er erg naar. Dag en
nacht. Alleen al dat er kans op is, maakt me erg
rustig. Ik zie dood gaan niet als zoo iets ernstigs;
een oplossen weer in iets wat je niet, omschrijven
kan.
„Vader ik kan je niet zeggen hoeveel goed me
je laatste brief gedaan heeft, met name dat je het
voor mogelijk houdt dat ik op het gebied der
schilderkunst wat gepresteerd zou hebben. Die
mogelijkheid alleen al geeft me een groote vol
doening. Ik vind dat ik een gelukkig leven heb
gehad en ben daar erg dankbaar voor. Ik heb veel
lasten anderen op hun dak geschover, ik had 't
moeilijk anders kunnen maken.
„Toen ik een jaar of 20 was, had ik eens een
gesprek met u en uw vriend T. over schilder wor-
der. We waren 't alle drie roerend met elkaar
eens we vonden 't alle drie een vak van niks.
Alleen begon ik tot verwondering, zoowel van me
zelf als van u en van T., ineens te huilen. Nu
achteraf vind ik dat dat een veelzeggende gebeurte
nis is geweest.
„Voor moeder als geloovige is doodgaan natuur
lijk heelemaal niet erg, vooral niet als het waar
schijnlijk is dat je ongeveer in denzelfden tijd weer
terugkeert, van waar je gekomen bent.
„Ik hoop dat de laatste dagen, die jullie nog
resten, vredig zullen zijn en niet al te moeilijk en
dat je ook aan mij kunt denken vredig en met
plezier, want heusch ik heb een goed leven gehad
Dag! Jacob".
Wie zoo van het leven afscheid neemt, dien is
het met zijn arbeid ernst geweest. Dat moge men
bij het beschouwen der reproducties in dit boek
niet uit het oog verliezen. Er is iets in van Vin
cent van Gogh's afscheid van de wereld, toen
hij voelde dat het werk gedaan was. Het geeft in
ieder geval een kijk op Bendien's wezen, waardoor
wellicht de bereidwilligheid, tot inzicht van zijn
kunst te kdmen, ontstaan kan.
J. H. DE BOIS.
sloot zelfs den volgenden dag weer wat minder on
dergoed aan te doen.
Vierde bedrijf.
M'nheer komt 's avonds thuis. Het eerste wat
mevrouw doet is hem deelgenoot te maken van de
raadselachtige verdwijning van de pyjama-jas.
Hoe is het mogelijk? vraagt mevrouw.
Maar m'nheer, die onraad vermoedt, zegt heel
gemoedelijk: O die jas zal wel terecht komen!
„Maar hoe?" vroeg mevrouw.
's Avonds zag mevrouw dat m'nheer z'n pyjama-
jas weer aan had, alsof er niets gebeurd was.
„Waar is die vandaan gekomen?" zoo vroeg zij.
M'nheer laöhte, schuldbewust.
„Heb jijzoo vroeg mevrouw, terwijl zij
haar zin nog .niet durfde te „voltooien.
„Ja!" antwoordde m'nheer, er verontschuldigenld
aan toevoegend, het is 's morgens ook nog zoo
donker.
v. T.
Sleutel weg? Tel. 11493
DeSleutelspecialist.L.Veerstr. 10
(Adv. Ingez. Med.)
Slachtoffers van den bomaanval op
Vlaardingen ter aarde besteld.
VLAARDINGEN, 15 Oct. Het A.N.P. meldt:
Vandaag was het voor Vlaardingen een dag van
zwaren rouw; vijf slachtoffers van den Eogelschen
bomaanval van jl. Vrijdagavond, één man in de
kracht van zijn leven en vier jonge menschenlevens,
werden op de algemeene begraafplaats te Vlaartdin-
ger-Ambacht aan den schoot der aarde toever
trouwd.
Reeds om half tien vanmorgen werd de-20-jarige
Godefridus A. C. Linssen grafwaarts gedragen. Aan
de groeve sprak de heer De Haan Uit Rotterdam.
Hij wees er op, dat de ouders van het slachtoffer
wel zwaar door dezen oorlog zijn getroffen. Eerst
werden zij bij de ramp van Rotterdam van al hun
bezittingen beroofd en nu zij juist in Vlaardingen
weer eenigszins op orde waren gekomen, werd
hun zoon op zoo tragische wijze uit het leven weg
gerukt.
Een oom van den overledene bedankte, waarna
aan de groeve voor de zielerust van den overledene
werd gebeden.
Om ruim twaalf uur werd het stoffelijk overschot
van de 15-jarige Corrie M. Elshout ter aanae be
steld. Hierbij voerde allereerst haar werkgever, de
heer J. van Dooren. het woord, „niet om te troos
ten, daar de smart hiervoor te zwaar was, doch
slechts een woord van berusting".
Kapiteine De la Fette van het Leger des Heils
wees vervolgens op de broosheid van het levep en
eindigde met een vertroostend woord, waarna zij
voorging in gebed.
Het derde slachtoffer, de 17-jarige Johannes van
Toor, werd öm ruim 2 uur door zijn jonge vrien
den ten grave gedragen. Rond de groeve stonden
de directie en het voltallige personeel van de N.V.
Scheepswerf „De Nieuwe Maas", waar de over
ledene werkzaam was.
Ds. Groenenberg, Ned. Hen', predikant, wees hier
op de verschrikkingen van dezen tijd en eirtdtgde
zijn toespraak met de woorden uit het aloude Wil
helmus: „Mijn schilt ende betrouwen". Op zijn ver
zoek zongen alle aanwezigen dit couplet.
Te ruim half vier ging de sombere rouwstoet
voor de laatste maal door de gemeente, waarop de
stoffelijke resten van den 52-jarigen Daniël van
der Ende en zijn 18-jarigen zoon Dirk grafwaarts
werden gedragen.
Hier was het ids. Van Rhijn, Ned. Herv. predi
kant, die woorden van troost tot deze zwaar be
proefde familie richtte. Spr. eindigde zijn toe
spraak met een variatie op het Lutherlied:
Neem goed en bloed ons af,
Delf man en kind in 't graf
Het brengt u geen gewin,
Wij gaan ten hemel in en erven koninkrijken.
Zendeling Maan sprak tenslotte namens de fa
milie een dankwoord uit.
Het medeleven en de belangstelling van de zijde
der burgerij was overweldigend en bij alle graven
werden door den heer M. C. Siezen, burgemeester
van Vlaardingen, kransen gelegd namens den Rijks
commissaris. dr. Seyss Inquart. en namens het ge
meentebestuur van Vlaardingen. terwijl aan elke
familie een brief van den Rijkscommissaris werd
overhandigd. Namens het gemeentebestuur en na
mens de geheele burgerij sprak de burgemeester
hierbij woorden van deelneming en rouwbeklag.
